«Τα βιβλία που διαβάζουμε “μεταβολίζονται” από τον κάθε αναγνώστη»

 

Η συγγραφέας της συλλογής διηγημάτων με τίτλο «Αγριοτριανταφυλλιές» σε μια κουβέντα εφ΄ όλης της ύλης.

Aγριοτριανταφυλλιές. Ένα «γυναικείο» βιβλίο. Σας αρέσει να το χαρακτηρίζουν έτσι;

Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχουν γυναικεία και ανδρικά βιβλία. Ναι, το βιβλίο αναφέρεται στις ιστορίες 9 γυναικών που δυσκολεύτηκαν πολύ στη ζωή τους. Οι δυσκολίες που συναντά ένας άνθρωπος στη ζωή του σίγουρα δεν πηγάζουν μόνο από το ένα φύλο. Ούτε αφορούν μόνο το ένα φύλο. Επομένως, όχι, δεν θα το έλεγα γυναικείο βιβλίο. 

11 διαφορετικές ιστορίες. Ποιες είναι οι ηρωϊδες; είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας;

Σίγουρα. Είναι πρόσωπα της καθημερινότητάς μας, πρόσωπα που θα βρούμε όλοι γύρω μας, αρκεί να έχουμε μάτια να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά, να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε ο καθένας να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και να καταλάβουμε λίγο περισσότερα απ’ αυτά που φαίνονται.  Να δούμε το φορτίο που κατεβάζει τους ώμους του κάθε ανθρώπου και μας δίνει την πλαστή ικανοποίηση να βλέπουμε από ψηλά ξεχνώντας πως οι ρόλοι καθημερινά αλλάζουν. Όλοι μπορούμε να βρεθούμε ανά πάσα στιγμή σ αυτή την διπλανή πόρτα.

Οι τηλεοπτικές ειδήσεις γέμισαν από την αποκάλυψη κακοποιήσεων σε γυναίκες. Ακόμα και σ αυτές που θαρρετά έχουν πάρει διαζύγιο. ΠΙστεύετε ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα διαμορφώνει και την τάση στη λογοτεχνία; 

Ανέκαθεν συνέβαινε και είναι νομοτελειακό. Δεν γίνεται να συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να συνεχίζουμε αδιάφορα τη ζωή μας. Δεν γίνεται να έχουμε κάθε μήνα μια γυναικοκτονία στην Ελλάδα και να μην δυναμώνουν οι φωνές γύρω μας, στην προκειμένη γραπτώς, εναντίον της πατριαρχίας και της κακοποίησης που έχει δεχτεί στο παρελθόν και συνεχίζει να υφίσταται το γυναικείο φύλο στην καθημερινότητά του. Γεγονός που παίρνει διαστάσεις τεράστιες αν αναλογιστούμε τι βιώνουν οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο. 

Κάνετε λόγο για ανθεκτικότητα στη γυναικεία φύση. Είμαστε εν τελει από τη φύση μας διαφορετικοί άνδρες και γυναίκες

Ναι, είναι εντελώς διαφορετική η σκέψη μας, η ματιά μας, οι αντιδράσεις μας. Οι άντρες είναι προικισμένοι με μεγαλύτερη δύναμη. Οι γυναίκες με ανθεκτικότητα. Αμέτρητες οι υπέροχες διαφορές μας, που συνθέτουν την ανθρώπινη φύση. Εκεί κρύβεται εντέλει και η ομορφιά. 

Αναπτύξτε μου τρεις λόγους  για να διαβάσει κάποιος το νέο σας βιβλίο;

Για να ταξιδέψει στον κόσμο της γυναίκας, για να βιώσει όποια συναισθήματα του γεννηθούν απ αυτό το ταξίδι και για να ανακαλύψει τις εικόνες που θα γεννήσει η δική του πορεία, ματιά και φαντασία μέσα στις σελίδες και τις λέξεις που θα διαβάσει. Άλλωστε αυτό είναι και το μεγαλείο της ανάγνωσης. Τα βιβλία που διαβάζουμε “μεταβολίζονται” από τον κάθε αναγνώστη, προσαρμόζονται και “κουμπώνουν” στον καθένα διαφορετικά

 

Πως θα χαρακτηρίζατε το ταξίδι της συγγραφής και έκδοσης. Με δυο λέξεις.

Θεραπεία και χαρά

Από το clickatlife

 Οι "αγριοτριανταφυλλιές" είναι όλες οι γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας

 

 

Αγριοτριανταφυλλιές, Εκδόσεις Αγγελάκης

 

«Οι αγριοτριανταφυλλιές είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά φυτά.

Φύονται σε πλαγιές, σε άγριους τόπους, σε δάση, σε ποτάμια, ακόμα και ανάμεσα σε βράχους. Απαντώνται σε πόλεις, σε χωριά, στους δρόμους και όπου και να ριζώσουν αλλάζουν το τοπίο.

Είναι γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας.

Γεμίζουν μονοπάτια για να ματώνουν όσους τολμούν να τα διαβούν.

Πλήθος αγκάθια στα κλωνάρια τους -ένστικτα επιβίωσης.

Ρόδινα άνθη ή λευκά.

Χρώμα απ’ το αίμα των πληγών τους. Ή το λευκό της αθωότητας.

Άπειρα αγκάθια για τους φαρμακερούς ανθρώπους.

Και σπάνια άνθη κάθε που χέρια χαϊδεύουν την ψυχή τους.

Κυνόροδα χαρισμένα -δώρα ακριβά, θησαυρός και γιατρειά για όσους κατάφεραν να δούνε πιο βαθιά, λιγάκι πιο βελούδινα το μέσα τους, δίχως να φοβηθούν τα αγκάθια.

Είναι γυναίκες που ανθίζουν ανάμεσά μας.»

 

 

Το δεύτερο βιβλίο απέκτησε μορφή, δικό του τίτλο, εξώφυλλο και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.

Παρουσιάστηκε στο 52ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως στις 21/9/2024.

Η βικυ βεμβετσου φανέρωσε το φως των πληγών τους και η Kallia Hitiroglou άνοιξε τις πόρτες της ζωής τους χαρίζοντας τους απλόχερα ανάσα και φωνή.

 

Ολόκληρη η παρουσίαση, εδώ:

 

και το δεύτερο μέρος εδώ:

Τούτο εδώ το βιβλιαράκι είναι του Παναγιώτη και της Κατερίνας, με την ευχή να διαβάζουν, όσο μπορούν

Της αφής...

Αυτές τις νύχτες, στα όνειρά μου ζωντανεύουν χέρια, ενώνονται και δυναμώνουν.

Όλες οι αισθήσεις καταλήγουν στα ακροδάχτυλα. 

Αμφίδρομη μεταφορά. 

Μέχρι να επέλθει ισορροπία. Σαν μηχανή ανάμεσα στα αυτοκίνητα κεντρκής λεωφόρου.

Τούτες τις νύχτες ψάχνω τραγούδια, διαβάζω στίχους ταιριάζω μουσικές και ονειρευομαι θέατρα.

Μα στο τέλος την διαφυγή την προσφέρει η ποίηση.

Ποίηση γεμάτη χέρια σφιχτά ενωμένα. 

Κράτημα στέρεο...

 Από την πρώτη πρώτη φορά:

..ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Kι ήταν σα να 'χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη…

-Λειβαδίτης Τάσος-

 Στον έρωτα συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις.

Λυτρωτική όμως είναι μόνον η αίσθηση της αφής.

Με τις άλλες πίνεις αλλά δεν ξεδιψάς.

 -Μιχάλης Γκανάς-

Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς

μπρος στο παράθυρο,

ένα κλαδάκι μοναχά

σου κρύβει το μισό χωριό.

Ο έρωτας με την παλάμη του

σου κρύβει όλο τον κόσμο.

Μένει το φως μονάχα.

-Γιάννης Ρίτσος-

Όταν τα χέρια σου έρχονται,

γάπη μου, προς τα δικά μου,

τι μου φέρνουν πετώντας;

Γιατί σταμάτησαν

σταχείλη μου, ξαφνικά,

γιατί τα αναγνωρίζω

σάμπως τότε, πριν,

να τα είχα αγγίξει,

σάμπως πριν υπάρξουν

να είχαν διατρέξει

το μέτωπό μου, τη μέση μου;

Η απαλότητά τους ερχόταν

πετώντας πάνω από το χρόνο,

πάνω από τη θάλασσα, πάνω απ’ τον καπνό,

πάνω από την άνοιξη,

κι όταν έβαλες

τα χέρια σου στο στήθος μου,

αναγνώρισα τα φτερά

χρυσού περιστεριού,

αναγνώρισα τη γαλαζωπή άργιλο

και το χρώμα του σταριού

-Πάμπλο Νερούδα-

Μέσα σε λίγες νύχτες

πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει

ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει

βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.

Ἑνώνεται.

Τώρα

μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ

ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου

κι ὁ σφυγμός μου.

-Γιάννης Ρίτσος-

Τα δυο μικρά ζωα, τα χέρια μας

Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στό άλλο

-Ελύτης Οδυσσέας-

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους

Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα”

-Αργύρης Χιόνης-

“Τα χέρια μου

το τέμπλο του είναι σου ανοίγουν

μ’ άλλην γυμνότητα σε ντύνουν

ανακαλύπτουνε τα δώματα του σώματός σου

τα χέρια μου

άλλο κορμί σκαρώνουν στο κορμί σου.”

-Οκτάβιο Παζ-

Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.

Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.

Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.

Ούτε θα σ' έχω. Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.

Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.

-Μιχάλης Γκανάς-

Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτα , είπες.

Τίποτα,

είναι τρύπια τα χέρια μου.

Ενώ

τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.

Κι η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.

Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη…

Κι η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.

Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη...

Νικηφόρος Βρεττάκος 

https://youtube.com/playlist?list=PLqZcgz-DYM8xOwbBbATg7bmcVPUHdfXdp

 

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Χτες έγινε η εκδήλωση για την Γιορτή της Γυναίκας από τον Σύλλογο Γυναικών Μανταμάδου, στο Πολύκεντρο του χωριού μας. 

Μεταξύ άλλων διαβάστηκε και το παρακάτω κείμενο.

Είναι ένα κείμενο που έχει πρόσωπο, έχει όνομα και προορισμό. 

Σαν επικήδειος, για έναν άνθρωπο που έφυγε πολύ νωρίς και αγαπήθηκε πολύ απ όσους είχαν την τύχη να τον έχουν στην ζωή τους.

Οι γυναίκες που ξέρω

Οι γυναίκες που ξέρω, γεννούν ζωή.

Βγάζουν απ’ τα σπλάχνα τους καθημερινά αγώνα αγάπη κι αισιοδοξία.  

Ντύνονται τον ήλιο το ξημέρωμα και συνεχίζουν.

 Γεννιούνται για να δίνουν συνέχεια.

Σε κάθε γωνιά της γης, με όλες τις δυσκολίες που τις φόρτωσε η ζωή από τα γεννοφάσκια τους.

Σε κάθε γωνιά του κόσμου, από το χάραμα μέχρι τη νύχτα.

Ελλάδα, Αιθιοπία, Συρία, Αγγλία, Κύπρος, Πακιστάν.

 Βαλίτσες οι ευθύνες τους.

Μια ιστορία θα σας πω απόψε.

Για ένα μικρό κορίτσι που μεγάλωνε σε μια γωνιά μίλια μακριά απ τη δική μας.

Ποτέ μου δεν τη συνάντησα, μόνο σε φωτογραφίες.

Παραμύθι θλιμμένο η ζωή της…

Κορίτσι μικρό, γυναίκα πριν την ώρα της.

Παντρεύτηκε.

Έλαμπαν οι δυο εφηβικές ματιές χωμένες μέσα σε χρυσαφένιους ταφτάδες, κοσμήματα και λουλούδια.

Αμήχανο το παιδικό τους βλέμμα.

Ένα- δυο  χρόνια ζήσανε μαζί.

Ίσα που να γεννηθεί το πρώτο τους παιδί.

Οι δουλειές λιγοστές, τα μεροκάματα τιποτένια, εκείνος έπρεπε να ξενιτευτεί.

Να πάρει τον δρόμο της μετανάστευσης αφήνοντας βαθιά υπόσχεση στα μάτια της πως θα περάσει ο χρόνος. Θα έφτιαχνε τα χαρτιά του και θα ήταν όλοι τους μαζί και πάλι.

Εκείνος, εκείνη και ο γιος τους.

 Ίσα που πρόλαβε να τον δει να περπατάει και να παίξει μαζί του πεντεξι φορές στο πάτωμα.

 Πατέρας πια, χτύπησε τη πιο κοντινή τους πόρτα για ένα μεροκάματο.

Εκείνη, της Ευρώπης.

Ετούτη, της Ελλάδας.

 Σ όποια δουλειά και αν καταπιάνονταν τα κατάφερνε καλά.

 Έπιαναν τα χέρια του, έκοβε και το μυαλό του, έμαθε και τη γλώσσα γρήγορα, όπου και να στεκόταν με αξιοσύνη και αγάπη.

 Όλοι τον αγαπούσαν.

Για να στέλνει το μεροκάματό του στην οικογένεια.

Και να μπορεί να ονειρεύεται μια αλλιώτικη ζωή.

Να ονειρεύονται μια αλλιώτικη ζωή.

Μίλια μακριά ο ένας από τον άλλον.

Μέσα από οθόνες φωτογραφίες και τηλέφωνα.

Η απώλεια εκείνης, του παιδιού του- θέριευαν. Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια.

Βάρη στο μυαλό και στην καρδιά του.

Η καλή καρδιά του. Μισή δίχως εκείνη.

Δίχως ξεκούραση, δίχως έναν άνθρωπο.

 Μέχρι τη μέρα που χτύπησε.

Τόσο άσχημα που το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν τα μάτια και το στόμα του.

 Ένας μήνας η ζωή του.

Μέχρι εκεί έφτασε και η δική της ζωή.

Μίλια μακρυά, αποχαιρετούσε τον άνθρωπό της και τη δική της ζωή.

 Άβουλος θεατής στο κουκλοθέατρο της ζωής της. Δίχως επιλογές, δίχως αποφάσεις…

Κι αν ήθελα απόψε πάνω στη γη, να υπήρχε μια γυναίκα μόνο να γιορτάζει, εκείνο το κορίτσι θα διάλεγα.

Θα διάλεγα να μπορεί, σαν κι εμάς, να δυναμώνει κάθε χρόνο τούτη τη μέρα.

Να νιώθει πως δεν είναι μόνη.

Για κείνες τις γυναίκες οι φωνές μας σμίγουν απόψε και χαμηλώνει η ματιά.

Για να μπορούν αύριο, του χρόνου, δεν ξέρω πότε θα ναι – αλήθεια- να πιαστούν απ’ το δικό μας χέρι και να βαδίσουμε μπροστά.

Μακάρι να πιαστούν απ το δικό μας χέρι.

 Μακάρι να βαδίσουμε μαζί μπροστά.

Ψίθυροι στο κύμα

Μεγάλη χαρά σήμερα και φόρτιση.

 Ειδικά όταν μπήκα και το είδα εκτυπωμένο, σε στίβες...

Ψίθυροι στο κύμα, εκδόσεις Αγγελάκη.
Εύχομαι οι σελίδες του να γίνουν καράβι, να σας ταξιδέψουν...
Κυκλοφόρησε!

 Παιδικά χρόνια, φτωχικά και τραυματικά. Το σχολειό, η δουλειά, ο έρωτας, η χαρά και η απώλεια στη δίνη του πολέμου, της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού. Κι έπειτα ο γάμος, τα παιδιά, τα εγγόνια και πάλι η απώλεια... Μνήμες που τρέχουν... και η Δωρούλα απέναντι στη θάλασσα να αφηγείται το Παραμύθι της ζωής της. Ψίθυροι στο κύμα... μήπως καταφέρει το θαλασσινό νερό ν' απαλύνει τις πληγές της.

" Γιατί τελικά, πιο δυνατή από το θάνατο, είναι η ίδια η ζωή. Είναι ο ερχομός μιας νέας ζωής. Όχι πως σβήνονται τα προηγούμενα, ούτε σταματάς να τα σέρνεις μαζί σου ποτέ, μα να, νιώθεις πως γεμίζουν τα πνευμόνια σου δύναμη και τούτο το βάρος που σέρνεις σου φαίνεται καθημερινό και μπορείς να σηκώσεις κι άλλο, μπορείς πια να αλλάξεις σελίδα"

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να επιστρέψω πίσω, έρχονται στο μυαλό μου όλα εκείνα που με κρατάν σφιχτά δεμένη εκεί. 

Άνθρωποι, τόποι, συναισθήματα, μνήμες, παιδική ηλικία.

Η παραλία του χωριού, η στροφή μετά το λινόχωμα, η πλατεία του αγίου Βασιλείου, η γειτονιά μας.

Το βλέμμα της μάνας, η αγκαλιά του πατέρα, το γέλιο του αδερφού και της Άννας, η χαρά των παιδιών, τα καλοσωρίσματα των ανθρώπων που μεγάλωσα μαζί τους...

Φέτος καινούρια λαχτάρα, μεγάλη. 

Η αντάμωση με τα μικρά μου, που πρώτη φορά τόσο μεγάλο διάστημα μακριά τους...

Όσο και να χουν ξεμακρύνει τα φτερά σου, πάντα τα πόδια θα ζητούν να διαβούν τη γη που τους έδωσε δύναμη να μακραίνουν...