Φορτία

Περιεργη η χτεσινή μέρα.
Πολύ φορτισμένη.

Χρόνια μετά...πέντε!

Με μια απέραντη χαρά έφτασα.

Ίδια πρόσωπα, άλλες εικόνες άλλα τοπία.
Ίδια αγκαλιά ίδια αγάπη!

Μ ένα τεράστιο κόμπο στο λαιμό έφυγα.
Και μια μεγάλη απίστευτα μεγάλη ταραχή.
Διέσχισα τη μισή Αθήνα για να ηρεμήσω...

Την επιδίωξα όμως την κουβέντα.
Και δεν ήταν απο κείνες τις χαζοχαρούμενες του στυλ "τι κάνεις -τί έκανες -πώς ζεις τί σπιτι- τί αυτοκίνητο έχεις- πωπω πόσα χρόνια έχω να σε δω -χαρηκα και τα ρεστα"

Ήταν κουβεντα σαν και τότε.
Σαν να ταν χτες που έβγαινες απ το διπλανό μπαλκόνι,κάτι πρωινά και σφύραγες
"Δήμητρα καφέ ,και χαμήλωσε τη Χαρούλα πρωινιάτικα’’.

Και γω δώστου και να δυναμώνω...

‘’Ειναι κάτι πρωινά που ακόμα ξυπνάω και για δευτερόλεπτα σιχτηρίζω μέσα μου λέγοντας πάλι Χαρούλα ρε Δήμητρα;;Πάλι ντέρτια;;-Για μια στιγμή μέχρι να καταλάβω..."

"είναι στιγμές που οι λέξεις σου με στοιχειώνουν μ ακολουθούν και με συμβουλεύουν σαν τότε"

’Είναι κάποιες μέρες που ζωντανεύω και θυμάμαι.Μέσα από φωτογραφίες και τραγούδια.Μέσα απ το κάθε άκουσμα κιθάρας."

Είναι εκεί τόσα πράγματα,αληθινές συγκινησεις.Και εικόνες.

Και πάλι τα καταφέραμε.Λες και χτες έφτιαξα καφε πήρες την κιθάρα και αράξαμε...Έτσι είναι η κουβέντα μας πάντα.
Έτσι θα μείνει.
Ουσιαστική .

Και έρχονται στο ξαφνικό δυο τρια "χαστούκια" και ξεχνιέται η χειμέρια νάρκη.

Γιατί ούτε να χαιδεύεις έμαθες,ούτε να καθυσηχάζεις...
Ούτε ηθικές, ούτε πρέπει δέχεσαι.
Πάντα τα κατέρριπτες με λόγο και ουσία...

Και ήρθε η μέρα και άνοιξε...

Εκεί κοντά στις κεραίες ...σαν τότε.

Άλλες κεραίες άλλες κουβέντες μα τα ίδια πρόσωπα...