Άμπρα Κατάμπρα....

Έχω μια φίλη.Αδερφική.Και αγαπημένη.
Είναι ένα μικρό κοριτσάκι.
Όταν πρωτογνωριστήκαμε ήταν (λέει ) σε μια γωνιά και διάβαζε βιβλία.
Το κοριτσάκι μεγάλωσε...μεγαλώνει....
Έγινε νεράιδα.
Χτες η νεράιδα μου γιόρταζε.
Και μοίραζε δώρα.
Νεραιδοφωτόσχιστη, αέρινη και κανελένια...Ή καραμελένια...
Μπορεί και οι δυό μυρωδιές μαζί,όπως κάτι βράδυα στο Παγκράτι.
Εκεί προς το το τέλος της γιορτής της,με πήρε απ το χέρι και με πήγε στο μικρό μικρό βιβλιοστολισμένο παραμύθι της.
Με τράβηξε με το ζόρι μέσα.
Άνοιξε μια τσάντα και έβγαλε μια κόκκινη χάρτινη άτσαλα φτιαγμένη καραμέλα.
Με μια κόκκινη κορδέλα.


Μου είπε να την ανοίξω.
Και έβγαλα από μέσα το μαγικό της ραβδάκι.
Το πήρε απαλά απ τα χέρια μου ,με άγγιξε και μου είπε:
Κάθε ,κάθε ,κάθε στιγμή κρύβει μέσα της μαγεία και ομορφιά.
Είτε καλή είτε κακή στιγμή.
Μ αυτό το ραβδάκι θέλω να φτάνει στα μάτια σου. η ομορφιά της ατόφια και γυμνή.
Πρώτα η ομορφιά και μετά οι σκέψεις.
Είπε και χάθηκε στο πλήθος...
Μ έβαλε σε παραμύθι.
Άμπρα κατάμπρα και μεταμόρφωσε την στιγμή,τη χτεσινή μας στιγμή,την χτεσινή απαρχή ενός χρόνου σε παραμύθι.
Μ ένα μαγικό ραβδάκι.
Έτσι είναι η Βίκυ μου.
Τυλιγμένη στα ροζ της σύννεφα,αγγίζει πάντα τα μάτια της ψυχής όσων αγαπάει.
Αναλύοντας την παραμικρή λεπτομέρεια,κουβεντιάζοντας την πιο μικρή θολούρα.
Ακουμπώντας πραγματικά τα μέσα,τα εσώτερα.
Σκορπώντας την μαγική της σκόνη.
Μια σκόνη που έχουμε ανάγκη όλοι,ακόμα και οι πιο "κυνικοί"
Όχι,δεν είναι ρομαντισμός, ούτε νοσταλγία...είναι ανάγκη