Φ.Ε.Π.Α.

Πάλι ιστορική αναδρομή έχουμε....

Ευτυχώς αυτή τη φορά πιο πρόσφατη.

Στα χρόνια της Εστίας.

Της Φοιτητικής Εστίας Πανεπιστημίου Αθηνών.Αυτή στα Άνω Ιλίσια.

Είχα την τύχη να ζήσω πρίν την Ολυμπιάδα στην εστία.Το 2002 μας έβγαλαν για να την φτιάξουν,για να φιλοξενήσουν νομίζω τους δημοσιογράφους.
Με μάζεψε ο νουνός μου εκεί κατευθείαν μετά το χωριό.

Έζησα τα καλύτερα μου χρόνια εκεί μέσα.

Γεμάτα χρόνια,όλο ζωή,πιστεύω και όνειρα.

Θυμάμαι εκείνη την κατάληψη τον Νοέμβρη του 98 που μου χάρισε τρείς πολύ σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου.Το Πολάκι μου,τον Σπύρο και τον Βασίλη.

Και εκεί κάπου ξεκινούσε η ζωή.

Τα ομαδικά μαγειρέματα σε ένα δωμάτιο,τα φαγοπότια εκείνα τα μερόνυχτα.

Θυμάμαι τον Σπύρο να μας παίζει με την κιθάρα μέχρι το ξημέρωμα ,μέχρι που ο ήλιος να φανεί και να κατέβουμε στο εστιατόριο να πάρουμε πρωινό,όλοι μαζί πάλι.

Και τις Κυριακές θυμάμαι,που αγοράζαμε εφημερίδα και όλοι κινούσαμε για τον Υμμητό στο γνωστό ταβερνάκι στη μονή Καισαριανής

Θυμάμαι κάτι ατέλειωτες ώρες ξάπλα στο κρεβάτι του δωματίου,να ατενίζω την πόλη ν ανάβει τα φώτα της,παρέα με τσιγάρα και τραγούδια στο κασετοφωνάκι μου.

Θυμάμαι τα κοινόχρηστα μπάνια,και εμάς με τα μπουρνούζια να κυκλοφορούμε στους διαδρόμους αγκαλιά με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα,εκεί γύρω στις οχτώ το βράδυ.

Θυμάμαι το κυλικείο στο ισόγειο που το λειτουργούσαμε εμείς αποκλειστικά ,και κάθε μήνα άλλαζε η ομάδα διαχείρισης του.

Θυμάμαι τα μεσημέρια μας στο εστιατόριο είτε με τα ταπεράκια μας,για να πάρουμε το φαί επάνω είτε με τον ασημένιο δίσκο να χαζολογάμε τρώγοντας και βαθμολογόντας τους επερχόμενους.

Θυμάμαι τα δωμάτια μας,ίδια διαρρυθμισμένα χωροταξικά,αλλά το καθένα στο δικό του μοτίβο,με το δικό του χρώμα,το δικό του ύφος.Αλήθεια πώς μέσα σ ένα δωματιάκι 12 τετραγωνικών χώραγαν τόσα όνειρα;Και ένα ολόκληρο σπίτι....

Θυμάμαι το τηλεφωνείο.Τα κινητά μόλις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται τότες,και οι δικοί μας μας έπαιρναν κάτω και μας άφηναν μήνυμα που έγραφε σε χαρτακι με τον αριθμό του δωματίου ο θυρωρός.

Θυμάμαι την κοινοκτημοσύνη που επικρατούσε στην εστία.όλοι για όλους.Τα κλειδιά μας μοιρασμένα απλόχερα.Τα δωμάτια μας με όλα τα υπάρχοντα μας επίσης.Πόσους και πόσους έχει φιλοξενήσει αυτή η εστία....

Θυμάμαι τα απίστευτα μπουγέλα κάθε που καλοκαίριαζε.

Πάνω στην ταράτσα φορτωμένοι με σακούλες γεμάτες νερό,να πέφτουν εφτά ορόφους κάτω ,ψάχνωντας στόχο και να πλημμυρίζει η Ούλωφ Πάλμε.

Θυμάμαι την ταρατσα της εστίας,με την καλύτερη θέα της Αθήνας.

Από εδώ ο Λυκαβητός,από εκεί η Ακρόπολη και πιο κάτω η θάλασσα.

Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβρη το φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πανεπιστημιούπολη απέναντι.

Θυμάμαι τους διαδρόμους γεμάτους συνθήματα.

Θυμάμαι τόσες καλημέρες σ αυτούς τους διαδρόμους.

Η εστία μας,ένα χωριό απ όλο τον

κόσμο.

Αγρινιώτες,Μυτιληνιοί,Τριπολιτσάνοι,Άραβες,Παλαιστίνιοι,Κύπριοι,παιδιά από παντού μαζεμένα,κουβαλώντας μαζί τους τον τόπο τους.

Και κείνο το αναγνωστήριο θυμάμαι.Που κάθε εξεταστική γέμιζε βιβλία.Εμείς είμασταν έξω,καπνίζαμε....

Θυμάμαι τα χαρτάκια που αφήναμε στις πόρτες των δωματίων όταν είμασταν σε ένα άλλο δωμάτιο.

Και τα χαρτάκια που ρίχναμε κατω απ την πόρτα κάποιου για να του πούμε κάτι χωρίς να ενοχλήσουμε.

Θυμάμαι τα αντικρυστά μπαλκόνια,και τους καφέδες τους ατέλειωτους καφέδες.

Εκείνες οι παρτίδες τάβλι,και κείνη η πρέφα που με χίλα ζόρια μας έμαθε ο Φώντας.

Θυμάμαι κάτι πολιτικές κουβέντες με τ άλλα παιδιά,το καθένα από τον δικό του πολιτικό χώρο....

Οι κινηματογραφικές βραδυές με Μπουνιουέλ,Ταρκόφσκι,Αγγελόπουλο....

Και τα μάτς που βλέπαμε -μουντιάλ είχε τότες θαρρώ...όλοι μαζί, σ ένα δωμάτιο.

Ήταν όμορφη η εστία μας....ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια....τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου....