Βάραθρο

Σχεδόν δεν το πιστεύω του χε πει.
Μίλια μακρυά πια,...σκέψεις μακρυά...
Το ξερε.Απ την πρώτη στιγμή το ξερε.
Τον ένιωθε ,τον καταλάβαινε,τον πονούσε.
Και τις κινήσεις του ήξερε.Μακρυνά και φευγαλέα αλλά τις ήξερε.
Ήξερε πού ήταν,τί ώρα ξυπνούσε,τον τρόπο μου κούμπωνε το μπουφάν του,τον τρόπο που ακουμπούσε το πόμολο όταν γύρναγε τα βράδυα.Τον τρόπο που δεν δόθηκε ποτέ.Και το πως ξάπλωνε κάθε βράδυ ήξερε.
Δεν ήταν που έδειχνε προβλέψιμος.Δεν έδειχνε τίποτα.Το παραμικρό.
Ήταν το δέσιμο δυο κορμιών,μυαλών,ψυχών που βρίσκονται την πλέον ακατάλληλη στιγμή να ψιθυρίσουν τα πλέον κατάλληλα λόγια.
Και της τα ψιθύριζε.
Κάθενα από εκείνα τα βράδυα.
Σιγανά και απαλά στ αυτί.
Λόγια ανάγκης.
Αμέσως μετά τη γκρίνια για το τσιγάρο της.
Θυμήθηκε ένα βράδυ ξαπλωμένοι πλάι πλάι να ανοίγει μια χαραμάδα λέξεις και να αφήνεται...
Πάντα τα βράδυα κατάκοπος απ την δουλειά αποκοιμιόταν στα χέρια της,στα στήθη της,με την ανάσα του να καίει.Τις πιο όμοορφες νυχτιές.Ξύπναγε μέσα στον ύπνο του και τις ψέλλιζε "κοιμίσου"
Και κείνη έμενε να τον χαζεύει.
Και κείνες τις μέρες του Μάη.Τα δάκρυα...
Τα πρωινά έτοιμος,αγέρωχος,κλειστός,σαν να μην μεσολάβησε τίποτα.
Κρυμμένος πάλι.
Με το ζόρι τον έβαζε να της γελάσει και να της γνέψει καλημέρα..
Και τα Σαββάτα στη δουλειά της,να μπαίνει στα κλεφτά, φευγαλέα και να της κλέβει ελπίδες.
Όπως και κείνο το Σαββάτο με την πρόταση.
Την πρώτη την φανέρωσε.
Την δεύτερη την έκρυψε διακριτικά στο μικρό μικρό του πάκο.
Στην φανερή ανέλαβε το ρίσκο της.
Και δεν μετάνιωσε ποτέ.
Και κείνα τα παιχνίδια της φυγής,του ταξιδιού της.
Σαν χαρτάκια που πέταγε ο ένας στον άλλο.Όταν κανείς δεν κοίταζε.
Δεν είχαν σημασία τα παιχνίδια,οι μάχες,τα λάφυρα,.
Σημασία είχε να έβγαινε πάντα νικητής.
Αλώβητος.Ανέγγιχτος
Και κείνη να νικιέται.
Το σενάριο βλέπεις....
Και όλα αυτά πριν το μικρό φωτεινό πρωι τ Ιούνη.
Πνιξιμο απ τη ζέστη.Και απ την αλήθεια.Ήρθε η ώρα.
Πάλι ρίσκο,μεγαλύτερο.Το μετάνιωσε αλήθεια;;
"Εσύ και αν πρέπει να μιλήσεις " της είπε και χάθηκε σαν σκιά γελώντας αμήχανα
Και τσουφ πάει η μαγεία....
Πάει η ένταση ηλεκτρισμένων κορμιών.
Εξαφανίστηκε μπροστά απ τα μάτια τους.
Του το χε πει,μα δεν το δέχτηκε.Αλώβητος είπαμε....
Μετά τις αλήθειες ήρθε η απόσταση ,ο φόβος
Ήρθε η εναλλαγή των ρόλων.
Εκείνη ποτέ δεν τα κατάφερε στην άμυνα.
Τον ένιωθε πνιγμένο κάθε τόσο.Σιωπηλό και πνιγμένο.
Και βοηθούσε και κείνη στην αγχόνη.Ο ρόλος που ταυτιστηκε...
Προγραμματισμοι και χρόνος.
Αλήθειες και ψέματα.
Ουσία και ανάγκη.
Αέρινη ανάγκη.
Ή καλύτερα υγρή.
Ίσα να διαβρώνει.
Μυαλό ,σκέψεις συνήθειες....
Και να αφήνει τη γλύκα που χρωστάει η βροχή στον καιρό φεύγοντας.
Η ανάγκη της βροχής,η συνήθεια του καιρού.
Δεν άφησε κάτι φεύγοντας.Λες και δεν υπήρξε ποτέ.
Μόνο ένα από εκείνα τα πρώτα σημειώματα της.
Αδυναμία της στιγμής.
Απαλό άγγιγμα στο μικρό της Βάραθρο,
και φυγή πριν την επόμενη κατάληψη του.....
(If new then you,Duffy, Συγκινήσεις,Dasmindi,Mystico)
Τα κλεψε...Δικά της για πάντα....