Ίριδα

Mόλις γεννήθηκε της έφεραν μια κούκλα.
Μεγάλη σαν τρίχρονο κοριτσάκι.
Με πράσινο φόρεμα από τούλι,κατακίτρινες μπούκλες,καπέλο στο ίδιο πράσινο χρώμα,και τσαντούλα πουγκί.
Απο εκείνες τις παλιές.
Τις στρουμπουλές.
Με πλαστικό κεφάλι,πλαστικά χέρια και πόδια,και κορμό από πανί και σφουγγάρι.
Και δυο γαλάζια μάτια με βλέφαρα που ανοιγόκλειναν.
Με τις χαρακτηριστικές δίπλες στα πόδια και στα γόνατα
Δεν την χάρηκε ποτέ.
Ήταν στολισμένη πάντα πάνω σ εκείνο το παλιό σεντούκι.
Εκτός από εκείνο τ απόγευμα που αποφάσισε να τη βαφτίσει.
Την άρπαξε και έφυγε.

Στα στενά δρομάκια γύρω απ τη γειτονιά.

Δεν ήξερε πώς θα την έβγαζε.

Μέχρι που βρέθηκε σ εκείνη την μεγάλη δίφυλλη ξύλινη πόρτα.

Με το ένα φύλλο ανοιχτό,και τις γλάστρες στην αυλή.

Από κείνες που κλείνουν και σφραγίζουν μυστικά και κραυγές.
Με δυο κοπέλες μπροστά να κεντάνε σκυμμένες πάνω στα τελάρα τους.
Έμεινε να κοιτάει τη μεγαλύτερη.
Με την κούκλα στο ένα χέρι της,και το πράσινο φουστάνι να κρέμεται στο έδαφος.
Η κοπέλα γύρισε και της χαμογέλασε.
-Γειά.Σ αρέσει η κούκλα μου;;Σήμερα θα την βαφτίσω.Και θα της δώσω τ όνομα σου.
-Γιατί;
-Γιατί είσαι όμορφη και γελάς.Πώς σε λένε;
-Ίριδα της είπε.
-Και τί σημαίνει;;
-Ίριδα είναι το ουράνιο τόξο,και η κόρη του ματιού.
-Τί όμορφο...
Και έφυγε.

Είχε βαφτίσει την κούκλα της και ας χρειαζόταν ν ακούει τις φωνές της μάνας της στο σπίτι για ώρες μετά.
Μετά τ απογεύματα είχαν συντροφιά το γέλιο της Ίριδας.
Ώσπου την έχασε ξαφνικά.
Δεν πολυέδωσε σημασία τότε,άλλα παιχνίδια είχαν αντικαταστήσει την κούκλα,άλλοι άνθρωποι είχαν μπει στην ζωή της.
Η κούκλα έπεσε θύμα της παιδικής καταστροφής.
Ξεγυμνωμένη και κουτσή στόλιζε ένα απ αυτά τα κοριτσίστικα σπιτάκια με τα κατσαρολικά.
Το πράσινο φόρεμα είχε σκιστεί πάνω στην προσπάθειά της να το φορέσει.
Το πουγκί είχε χαθεί κάπου.
Εμεινε στριμωγμένο στην άκρη μιας ντουλάπας το πράσινο καπέλο με μερικές κολλημένες κίτρινες τρίχες.
Τσαλακωμένο και χαμένο.

Όπως ακριβώς το βλέμμα της Ίριδας χρόνια μετά.
Τυχαία την συνάντησε στον δρόμο.
Προσπαθησε να της μιλήσει μα η ματιά της δεν της επέτρεψε να μπει...
Έφευγε...
Λες και έντυσε τα μάτια της με το σκοτάδι...
Την Ίριδα με σκοτάδι.
Ακούστηκαν πολλά.
Κάποιος είπε για ερωτική απογοήτευση.
Κάποιος άλλος για σεξουαλική κακοποίηση.
Άλλος είπε για οικογενειακή βία.
Κάποιοι μίλησαν για ένα χτύπημα στο κεφάλι.
Αλλά τί σημασία είχε ούτως ή άλλως.
Η μεγάλη ξύλινη πόρτα σφράγιζε πάντα με μεγάλο σιδερένιο κλειδί.
Η Ίριδα είχε την τύχη της κούκλας.
Την τύχη των σιωπής και της καταστροφικής μανίας των ανθρώπων.

Για τους ανθρώπους...