Της αφής...

Αυτές τις νύχτες, στα όνειρά μου ζωντανεύουν χέρια, ενώνονται και δυναμώνουν.

Όλες οι αισθήσεις καταλήγουν στα ακροδάχτυλα. 

Αμφίδρομη μεταφορά. 

Μέχρι να επέλθει ισορροπία. Σαν μηχανή ανάμεσα στα αυτοκίνητα κεντρκής λεωφόρου.

Τούτες τις νύχτες ψάχνω τραγούδια, διαβάζω στίχους ταιριάζω μουσικές και ονειρευομαι θέατρα.

Μα στο τέλος την διαφυγή την προσφέρει η ποίηση.

Ποίηση γεμάτη χέρια σφιχτά ενωμένα. 

Κράτημα στέρεο...

 Από την πρώτη πρώτη φορά:

..ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Kι ήταν σα να 'χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη…

-Λειβαδίτης Τάσος-

 Στον έρωτα συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις.

Λυτρωτική όμως είναι μόνον η αίσθηση της αφής.

Με τις άλλες πίνεις αλλά δεν ξεδιψάς.

 -Μιχάλης Γκανάς-

Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς

μπρος στο παράθυρο,

ένα κλαδάκι μοναχά

σου κρύβει το μισό χωριό.

Ο έρωτας με την παλάμη του

σου κρύβει όλο τον κόσμο.

Μένει το φως μονάχα.

-Γιάννης Ρίτσος-

Όταν τα χέρια σου έρχονται,

γάπη μου, προς τα δικά μου,

τι μου φέρνουν πετώντας;

Γιατί σταμάτησαν

σταχείλη μου, ξαφνικά,

γιατί τα αναγνωρίζω

σάμπως τότε, πριν,

να τα είχα αγγίξει,

σάμπως πριν υπάρξουν

να είχαν διατρέξει

το μέτωπό μου, τη μέση μου;

Η απαλότητά τους ερχόταν

πετώντας πάνω από το χρόνο,

πάνω από τη θάλασσα, πάνω απ’ τον καπνό,

πάνω από την άνοιξη,

κι όταν έβαλες

τα χέρια σου στο στήθος μου,

αναγνώρισα τα φτερά

χρυσού περιστεριού,

αναγνώρισα τη γαλαζωπή άργιλο

και το χρώμα του σταριού

-Πάμπλο Νερούδα-

Μέσα σε λίγες νύχτες

πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει

ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει

βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.

Ἑνώνεται.

Τώρα

μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ

ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου

κι ὁ σφυγμός μου.

-Γιάννης Ρίτσος-

Τα δυο μικρά ζωα, τα χέρια μας

Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στό άλλο

-Ελύτης Οδυσσέας-

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους

Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα”

-Αργύρης Χιόνης-

“Τα χέρια μου

το τέμπλο του είναι σου ανοίγουν

μ’ άλλην γυμνότητα σε ντύνουν

ανακαλύπτουνε τα δώματα του σώματός σου

τα χέρια μου

άλλο κορμί σκαρώνουν στο κορμί σου.”

-Οκτάβιο Παζ-

Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.

Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.

Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.

Ούτε θα σ' έχω. Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.

Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.

-Μιχάλης Γκανάς-

Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτα , είπες.

Τίποτα,

είναι τρύπια τα χέρια μου.

Ενώ

τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.

Κι η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.

Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη…

Κι η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.

Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη...

Νικηφόρος Βρεττάκος 

https://youtube.com/playlist?list=PLqZcgz-DYM8xOwbBbATg7bmcVPUHdfXdp