Μια φορά και έναν καιρό σε μια γειτονιά μεγάλωναν πολλά παιδιά.Εκεί οι γιαγιάδες ήταν απ τις παλιές,με τα τσεμπέρια,και το ρυτιδιασμένο μέτωπο,απ τον ήλιο.
Κάθε απόγευμα έβγαιναν με τα εργόχειρα να πλέξουν ή να κεντήσουν.
Εκεί οι παπούδες φόραγαν βράκες και καθόταν λιγάκι στα παλιά πέτρινα σκαλιά πριν πάνε στον καφενέ στην αγορά.
Εκεί τα παιδιά μεγάλωναν ξένοιαστα.Με χαρές ,φωνές και γέλια.Μέχρι να βγει η μάνα στην πόρτα και να φωνάξει να μαζευτούμε σπίτι.Κάθε φορά ο ίδιος τσακωμός.Κάθε φορά η ίδια γκρίνια απ όλα τα παιδιά.Το παιχνίδι δεν το χόρτασε ποτέ κανένας.
Εκεί τα καλοκαίρια μαζευόταν οι γυναίκες με τον πέτρινο μύλο ν αλέσουν σιτάρι για να κάνουν τραχανά.Και όλες τις δουλειές τις έκαναν μαζί.Έπλαθαν ζυμαρικά,καθάριζαν φασολάκια,καθάριζαν καρύδια,ξεμάτιζαν κουκιά....
Και όλα κυλούσαν αρμονικά.Τα παιδιά εκείνα μεγάλωσαν.
Άλλα πήραν τη θέση τους στις ίδιες πέτρες και στους ίδιους βράχους.
Άλλες φωνές ακούγονται κάθε βράδυ κατά τις εννιάμιση στην ίδια αλάνα.Και κάπου βαθιά μέσα στη σκέψη οι φωνές μπερδεύονται.Οι φωνές οι δικές μας με τις νέες φωνές.
Οι τσακωμοί οι δικοί μας με τους νέους.Τα όνειρα τα δικά μας με τα καινούρια ολόλαμπρα όνειρα.Τα καλά κρυμμένα στους πέτρινους τοίχους των σπιτιών.Τα καλά χωμένα μέσα στους ίδιους βράχους.Χρόνια τώρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου