Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Μητρέλια


Ήταν αρχές Οχτώβρη.Κυριακή και εκλογές.Πρώτη φορά την αντίκρυσα στο κρεβάτι ξάπλα.Με άσπρο νυχτικό μες τα λευκά σεντόνια έδειχνε τόσο αλλιώτικη.Τόσα χρόνια μέσα στα μαύρα ρούχα.Μαύρο τσεμπέρι,μαύρα μαλλιά ,μαύρα μάτια,σκούρη επιδερμίδα.Μια σκούρα σκιά.Όμορφη γυναίκα.Γεμάτη και ψηλή.Το χαμόγελο της το θυμάμαι πολύ αχνά και πολύ παλιά.Ίσα να διαγράφεται...
Στάθηκα στο κεφαλόσκαλο ταραγμένη
-Μητρούδα δεν θα προλάβω να σας πάρω τις αλυσίδες.
-Γιαγιά τί ναι αυτά που λές;
-Ε,καλά εγώ ξέρω..
Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες απ τη μέρα που με πήρε και πήγαμε στην πόλη στον οδοντογιατρό και έβγαλε τα χρυσά της δόντια.Την ενοχλούσαν πια-είπε.
Και γραμμή για τον χρυσοχόο.
"Θέλω να πάρετε αυτά εδώ και να τα κάνετε δυο σταυρουδάκια χρυσά.Για τις αγγόνες μου".
"Τα Χριστούγεννα θα σας πάρω και τις αλυσίδίτσες".
Μετακόμισε στο σπίτι.Βάλαμε ένα κρεβάτι στο σαλόνι και κοιμόταν εκεί.Εγώ δίπλα, στον καναπέ.Μ ήθελε δίπλα της.Για μια βδομάδα.
Την τελευταία βραδιά ήταν χάλια.Βήχας ξερός.Ήθελε νερό κάθε τόσο.
Κάθε γουλιά της και ευχή.Κάθε γουλιά της και τύψεις.Μην τυχόν και με παραβαρέσει.
Όλη της η ζωή ένα άγχος, μην τυχόν και δώσει βάρος.Ζωή γεμάτη ταλαιπωρία και βάσανα.
Ένα αλαφροπάτητο ξωτικό στα μαύρα
Γύρω στις έξι το πρωί σηκώσαμε τη μάνα και πάρθηκε η απόφαση για το νοσοκομείο.Μ έστειλε πάνω για ύπνο.
-Δεν σ άφησα να κοιμηθείς όλη νύχτα "μουρέλιμ".Άντε πήγαινε και έχεις και σχολείο.
Βαθειά μες τον ύπνο την άκουσα να λέει.
-Μητρούδα φεύγω.Την ευχή μου να χεις .Μια δασκάλα να γίνεις.
Ήταν και η τελευταία φορά που άκουγα τη φωνή της.


Από τότε κάθε Οχτώβρης φέρνει στη μνήμη εκείνη.Τη γιαγιά Δήμητρα.
Φέρνει τη γιορτή της,τα "Μητρέλια"(Χρυσάνθεμα) που αγαπούσε,τα "λαγέλια" που αγαπούσε.Φέρνει όλα εκείνα τα βιβλία που μοιραζόμασταν, η μια μετά την άλλη.
Φέρνει όλη εκείνη την αγάπη με την οποία μας μας έλουζε καθημερινά μαζί με το "Μυρτώ λεμόνι"πριν φύγουμε για το σχολειό-απέριττη αγάπη.Χωρίς λόγια.Μόνο πράξεις.
Φέρνει εκείνη εδώ και όλες τις ευχές της...



Καλό μήνα.

14 σχόλια:

giorgis είπε...

Πολύ συγκινητικό και παράλληλα εκφραστικό (φωτογραφικό θα έλεγα αν και είναι αδόκιμος όρος) το κείμενο σου Δήμητρα. Να είσαι καλά.

roula karamitrou είπε...

Κι έγινες μουρέλιμ, έπιασε τόπο η ευκή της γιαγιάς Δήμητρας, έγινες δασκάλα και μας φέρνεις Μητρέλια και σταυρουδάκια
Να σαι καλά να τη θυμάσαι

aKanonisti είπε...

Υπέροχο ρε συ....
ανατρίχιασα...
Λάτρευα και εγώ πολυ την γιαγιά μου...και έζησα μαζί της 2 χρόνια.. όταν χώρισα..
Εχουν μία γλύκα οι γιαγιάδες.. ανώτερη των μαμάδων... που δεν ξεθωριάζει με τίποτα...
Εμένα ήταν βέβαια δυναμική η γιαγιά.. καμία σχέση με την δικιά σου...
αλλά πάντα την θυμάμαι με περισσή γλύκα...μάλιστα την φώναζα βανίλια..

(ναι ρε.. να του κρατήσουμε μούτρα του κακιασμένου...γκουχ! και ξανά γκουχ!)

νατασσΆκι είπε...

Ένα αλαφροπάτητο ξωτικό στα μαύρα

Δεν νομίζω να έχει γίνει πιο όμορφη περιγραφή...

Καλό μήνα, μικρή πασχαλίτσα...
όσο τη θυμάσαι, είναι εδώ :)

Φιλάκι
και μια μεγάλη αγκαλιά Μητρέλια

aris είπε...

φύτεψα κι εγώ δυο ρίζες πέρσι. Περιμένω να ανθίσουν!

κάκος είπε...

Καλό σου μήνα , είσαι ένα τυχερό κορίτσι , νάσαι πάντα ένα τυχερό κορίτσι κι εσύ κι αυτοί που αγαπάς !
Σε φιλώ .

Δήμητρα είπε...

Γιήργη καλησπέρα.Σ ευχαριστώ.


Ρουλίτα μου...δασκάλα δεν έγινα όπως μου λεγε και το χιλιομετανιώνω....αλλα εκείνη εννοούσε να σπουδάσω...μ αυτό το τάμα κάτι έγινε...

Γειτονοπούλι ακανόνιστο,ξέρεις τί ξύλο έχει φάει η γιαγιά απ τη μάνα μου για να μην το φάω εγω;; Πίσω απ τη φουστα της μ έκρυβε .Οι γιαγιάδες είναι δυο φορές μανάδες...Και τα χρόνια τους δίνουν την υπομονή που λείπει απ τη μάνα...
Αχχχχ

Νατασάκι μου σ ευχαριστώ γλυκειά μου.Καλό μήνα...


Άρη καλό μήνα!

Αλεκούκομ Φιλί και σε σένα....Μεγάλο...

aris είπε...

Κι είναι και κόκκινοι μήνες τούτος κι ο επόμενος

Aνεμος είπε...

και φοβερές φωτογραφίες καλησπέρα καλό μήνα

Μηθυμναίος είπε...

Μητρούδα μ’, καλημέρα,

Μας συγκίνησες με την περιγραφή της αγαπημένης σου γιαγιάς.
Να τη θυμάσαι, γιατί αυτές οι υπάρξεις εξέπεμπαν σοφία και διδάγματα και «Χωρίς λόγια» αλλά και «Μόνο (με) πράξεις»!!!

Τα «Μητρέλια» του Οχτώβρη θα σου τη φέρνουν στο μυαλό, Εκείνη και τις ευχές της...

. είπε...

Με συγκίνησες πολύ καλή μου Μητρούδα.
Κάθε λέξη κάθε πρόταση γράφτηκε με τη πένα σου βουτηγμένη στην αγάπη, τον σεβασμό, τη νοσταλγία. Πιστεύω ότι η γιαγιά σου εκεί που βρίσκεται, δακρύζει τώρα από περηφάνια για σένα!

Δήμητρα είπε...

Άρη Οχτωβρης-Νοέμβρης πάντα είναι πιο κόκκινοι.Μετά μας τα χαλάνε οι βιτρίνες και τα ψωνια....


Άνεμε καλησπέρα

Μυθημναίε μου ...καλησπέρα...
Φιλιά!

Ανασαιμιά μου σ ευχαριστώ !

faraona είπε...

Υπεροχο υπεροχο ...τι να πω?
Νασαι γερη να την θυμασαι ...αχ αυτες οι γιαγιαδες μας τι χρυση προικα ειναι για την ψυχη μας!!!

τα φιλια μου

Δήμητρα είπε...

Kαλώς τη Φαραόνα....

Πού πήγε;;