Υπερβολές...

Βρισκόμουν στην δωδεκάτη ηχώ της ζωής μου.

Οι ήχοι του παλιού ρολογιού χτυπάνε στον παλμό σου

μελωδικοί αναστεναγμοί-οδόφραγμα

ορθωμένο ανάμεσα σε σένα και σε μένα.

Οι στιγμές-αναιδώς φευγαλέες ενώπιον μας

σαν τις σταγόνες καλοκαιρινής βροχής στο χώμα.

Νωπό το όνειρο που ζωγραφίσαμε μαζί.

Δεν βάλαμε τις τελευταίες πινελιές,μας πρόλαβε η βροχή.

Οι σταγόνες ξέφτισαν τον πίνακα μας...

Γκρεμός η υδάτινη αλληγορία των χρωμάτων μας

Δάκρυ κυανό ν αργοσβήνει.

Σκηνικά ζωής ,που μαζί σκηνοθετήσαμε-θυμάσαι;;-

άθυρμα των συνειρμών του χρόνου...

Στερέψαν τα όνειρα μας.

Μας πρόδωσαν (ή τα προδώσαμε;; )

Πέταξαν σ αγνωστους κόσμους γλάροι λευκοί

έκραξαν το ύστατο "χαίρε" τους

και χάθηκαν στο έρεβος της χτεσινής νυχτιάς.

Κι έμεινα...

Μοναχικό κόκκινο εκτεθειμένο στην προδοσία της νύχτας.

Ανυπεράσπιστη πινελιά στην tabula rasa του κοσμου

Απλές υπερβολές...never mind