Σχήμα της απουσίας Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
μονάχα.
Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―
Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο
Κοριτσάκι μου
Κοριτσάκι μου,
μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού
σου ‘πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου.
Δεν πειράζει.
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο
να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι
να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι,
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι ζητάει
η ευτυχία του κόσμου.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις
Να το θυμάσαι κοριτσάκι
'Εαρινή Συμφωνία''
XVI
Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
'Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Γυμνό σώμα.......
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κ' εγώ.
Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.
Όσο απαμακρύνεσαι
σε πλησιάζω.
Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου,
η γλώσσα σου στο στόμα μου -
σκοτεινό δάσος....
οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αυτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει
όλη τη μουσική;
Ηδονή -
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ΄το θάνατο...
τελικό κ' αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Κάτω απ΄όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κ' εννιά δευτερόλεπτα.
Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Γιάννης ΡίτσοςΟ έρωτας ,όνομα ουσιαστικόν,πολύ ουσιαστικόν
Ενικού αριθμού,γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
Γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες
Ο φόβος,όνομα ουσιαστικόν
Στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός
Οι φόβοι
Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα
Η μνήμη ,κύριο όνομα των θλίψεων,ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη.
Η μνήμη,η μνήμη,η μνήμη.
Η νύχτα,όνομα ουσιαστικόν,γένος θηλυκού,ενικός αριθμος.
Πληθυντικός αριθμός,οι νύχτες.
Οι νύχτες από εδώ και πέρα
Λησμονιά
Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολυ
Γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεγο έμεινε
Όσο χρειάζεται να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρωδιά
Απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
Βλέμμα σάμπως σε ατέλειωτη νύχτα
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο όπου τινάξαμε μια τεφρωμένη
Ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
Κάποιο ξεκίνημα πικρό
Και τότε εγώ σήκωνα το ποτήρι και πίναμε
Μαζί κάποιο σαλπάρισμα
Ανάκατο με την αυγή.
Στον χωρισμό ούτε αντίο ούτε φιλί.....
Κική ΔημουλάΣηκώθηκε και τους ετοίμασε τέλεια το πρωινό
με μαθηματικές κινήσεις.
Τους χαιρέτησε: Στο καλό σας αγαπάω μην αργήσετε
απ' το σοφά γυαλισμένο κεφαλόσκαλο.
Τίναξε το χαλί έπλυνε φλυτζάνια και τασάκια
μιλώντας μόνη της.
Eβαλε το φαί στην κατσαρόλα κι άλλαξε το νερό στά βάζα.
Ενιωσε έξυπνη στο μανάβικο
χαμογέλασε συγκαταβατικά στην κομμώτρια
αλλοτριώθηκε στην αποθήκη καλλυντικών
κι αγόρασε εκδόσεις «ΚΥΤΤΑΡΟ» τη «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ
ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ».
Εστρωσε το τραπέζι την ώρα
που χτύπαγε το κουδούνι
όμορφη έξυπνη κι ενημερωμένη στα κοινά.
Το παιδί κοιμήθηκε
κι ο αντρας την ακούμπησε από πίσω.
Αυτή χαχάνισε όπως είχε δεί σ' ένα διαφημιστικό
και τούπε με χοντρή σεξουαλική φωνή: Ελα
την πήδηξε τέλειωσε και ξεράθηκε.
Η γυναίκα σηκώθηκε με προσοχή για να μην τον ξυπνήσει
έπλυνε τα πιάτα μιλώντας μόνη της
άνοιξε τα παράθυρα να φύγει η τσικνίλα.
Εκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:
«... μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά
θα υπάρξει ελπίδα γι ' αλλαγή»
και πιό κάτω:
ΝΑI ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ
ΤI ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;
Σηκώθηκε μέ προσοχή
πήρε το καλώδιο της ψήστρας
τόσφιξε καλά στό λαιμό του άντρα της
κι έγραψε κάτω απο την ερώτηση
του φεμινιστικου κινήματος: ΕΠΝΙΞΑ ΕΝΑΝ.
Υστερα πήρε το 100 και μέχρι νάρθουν
κοίταξε το ωροσκόπιό της στή ΓΥΝΑIΚΑ.
Kατερίνα Γώγου Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου
...σωπαίνοντας θα μου ζητήσουν κάποτε όταν φύγεις τη φωνή τους...
Όμως δεν θα χω φωνή πια να μιλήσω.
Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες και ύστερα μαζεύσουν στο κρεβάτι ένα κουβάρι πούπουλα μετάξι και άγρια φλόγα.
Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατα σου αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα τα σκονισμένα ρόδινα σου πέταλα.
Να με θυμάσαι -μου λεγες- έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου,με τα μαλλιά μου ριγμένα μες στα μάτια μου γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω.Λοιπόν πώς να χω πια τη φωνή.
Ποτέ η ποίηση δεν περπάτησε έτσι......
Γιάννης Ρίτσος.....
Επιστροφή
Με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου
βρήκα το πατρικό μου σπίτι να κοιτάζει,
μες απ' τις φυλλωσιές, σαν άλλοτε, τη δύση.
-με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου.
Γοργά το νζάκι η μάνα μου τρέχει ν' ανάψει.
Κ' ενώ απ' την πόρτα βλέπω τις γλυκές του λάμψεις,
με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου
δε μπαίνω μέσα. Απέξω κάθομαι και κλαίω
Σου στήνω μια καλύβα
Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς,ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' οραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων!
Επιστροφή στο βουνό
Δε θα ξανάρθω πια κοντά σου
να μην ακούσεις το ποτάμι
που μες στο στήθος μου κυλά.
Αν δεις τον ήλιο να σου γνέφει
τον έσπερο να σε ρωτά,
βάλε τα σπάρτα τα μαλλιά σου
τις μυγδαλιές στην αγκαλιά σου
κι' έβγα νυφούλα στα βουνά
Εβγα νυφούλα στα βουνά.
κι' αν σε ρωτήσουνε τ' αλάφιά,
αν σε ρωτήσουν τα πουλιά,
πες τους: θα βγώ με το φεγγάρι,
με τρεις αγγέλους συντροφιά!
Διπλό γαρύφαλλο στ' αφτί μου,
η μάνα μου και τ' αλογό μου,
ο Ιησούς Χριστός κ' εφτά παιδιά
Δίχως εσέ
Δίχως εσέ δεν θάβρισκαν
νερό τα περιστέρια
δίχως εσέ δε θάναβε
το φως ο Θεός στις βρύσες του
Μηλιά σπέρνει στον άνεμο
τ' άνθη της, στην ποδιά σου
φέρνεις νερό απ' τον ουρανό,
φώτα σταχυών κι απάνω σου
φεγγάρι από σπουργίτες.
Το παιδί με τη φυσαρμόνικα
Θα βγω στον κάμπο να μαζέψω
τα πεσμένα φύλλα του ήλιου,
να πλάσω τις ακτίδες του -τούτο το καλοκαίρι-,
να πλάσω τις ακτίδες του σε φύλλα για να γράψω
τον ουρανό και το τραγούδι σου, Ελληνόπουλο!
Γιατί το χώμα δε με φτάνει! Δε με φτάνει το αίμα μου!
Γιατί τα δάκρια μου δε φτάνουνε να πλάσω τον πηλό μου!
Τι να το κάνω το σπίτι μου; 'Εξω σε τραγουδάνε!
'Εξω μιλούν για σένανε! Δε μου φτάνει η φωνή μου!
Θα τρέξω εκεί που σ' άκουσα να λες "Όχι" στο θάνατο.
Θα τρέξω εκεί που πήγαινες σφυρίζοντας αντίθετα
στ' αστροπελέκι,αντίθετα στη διαταγή
και στο γλυκό ψωμί της γης! Αντίθετα
στα γαλανά σου μάτια που ήταν για τον έρωτα!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Εκεί που το λυκόφως
κάνει έρωτα τρελό στις νυχτερίδες..
...εκεί μόνο σε είδα...
εκεί που απαγορευμένα αρώματα κολάζουν
και τον πιο αθώο στίχο..
...εκεί μόνο σε μύρισα...
εκεί που το μουσικό πνεύμα μεθάει
και την πιο τέλεια ρίμα κάνοντας τον ρυθμό της να τρεκλίζει..
...εκεί μόνο σε άκουσα...
εκεί που οι τρελοί σφιχταγκαλιάζουν τον αέρα
και χορεύουν μαζί του τον πιο παθιασμένο τους χορό..
...εκεί μόνο σε άγγιξα...
εκεί που η νύχτα ζωγραφίζει με τα πινέλα της
όλες τις λάμψεις της καρδιάς της..
...εκεί μόνο σε ένιωσα...
εκεί που η μάγισσα γη μαγειρεύει τα φίλτρα της
και τα ελευθερώνει μέσα από κρατήρες ηφαιστείων..
...εκεί μόνο σε κοίταξα...
εκεί που η θάλασσα φουσκώνει από έρωτα
και τον ξεσπάει πάνω σε βράχους ακίνητους..
...εκεί μόνο σου μίλησα...
κι εκεί που η καρδιά κρυφοχτυπάει την αλήθεια της
και φανερώνει τα πιο κρύα και σκοτεινά λημέρια της..
...εκεί μόνο σε αναγνώρισα...
....μα ήταν πια αργά για να σου φύγω....
