Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Σηκώθηκα σήμερα με μεγάλο θυμό να βράζει μέσα μου...

Σήμερα, παραμονή της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου...
Θυμό για όσα μεσολάβησαν τις δυό προηγούμενες δεκαετίες...

κ μας οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στη σημερινή μας κατάντια...

Γι αυτά που μας "τάισαν",γι αυτά που κατάπιαμε..

Για τα ιδανικά μας που ξεπουλήσαμε...

Επειδή ανεχήκαμε να γίνουμε ή να μας κάνουν υπερκαταναλωτές και δανειολήπτες...

"Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρουμ για ένα κουστούμ...."

Χωρις ιδεολογία, χωρίς πιστεύω, χωρίς ιδανικά, χωρίς αξίες

Άλλωστε για δυό δεκαετίες αυτά ανήκαν στο παρελθόν

Και τ άλλα- εκείνα για τα οποία μίλαγε για χρόνια η Αριστερά,

"εκείνοι οι δυό τρείς γραφικοί τύποι" ...

Αυτά που ζούμε καθημερινά πλέον...

κ μεις υπερόπτες νεόπλουτοι...

Οργή που φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν στόματα που να τολμούν να μιλάνε για

τους νεκρούς του Πολυτεχνείου...

Γιατί φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν 80.000 παιδιά που υποσιτίζονται και λιποθυμούν στα σχολειά απ την πείνα στην Αθήνα...

Γιατί καθημερινά 100 νοικοκυριά μένουν χωρίς ρεύμα...

Γιατί το δικαίωμα για δουλειά θεωρείται πλέον πολυτέλεια...

Γιατί φτάσαμε σε τούτον τον τόπο, να κυβερνάει η ακροδεξιά σε συνεργασία με την απροκάλυπτη πρασινογάλανη χούντα, την ευρωχούντα τους...

Και γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που στις επόμενες εκλογές θα τους ξαναψηφίσουν...

Γιατί δεν μας άφησαν τίποτα

Περηφάνια...

Ιστορία...

Μνήμη...

Όνειρα...

Όνειρα...

Γιατί δεν έχω όνειρα, δεν έχεις όνειρα...

Γιατί φτάσαμε στο σημείο να μην υπάρχει μέλλον σε τούτον εδώ τον τόπο

Παιχνιδάκια στα χέρια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού...

Γιατί ζούμε χούντα ...

Γιατί ζούμε πόλεμο...

Γιατί θα χυθεί αίμα...

και γιατί πρέπει να είναι δικό τους...

Σκέψεις είναι,σκέψεις θυμού

παραμονή του Πολυτεχνείου...

Κάθε τέτοιο βράδυ στο χωριό δυό δεκαετίες πριν,

οι μαθητές του Λυκείου γύριζαν στο χωριό

τραγουδώντας Θεοδωράκη...

σκορπίζοντας ρίγη και Μνήμη..

Σεβασμό και ευγνωμοσύνη

Αυτά που κάποτε ξεχάσαμε

Αυτά που πρέπει να ξαναβρούμε

Επέτειος βαριά απόψε...

Ψωμί παιδεία ελευθερία...

Η χούντα δεν τελείωσε το 73

Απόψε έχουμε εωθινό...

T Αγίου Δημητρίου ανήμερα

Με μια γλάστρα Δημητρέλια,

ροζ κορδέλες,

ένα μήνα πριν το κανονικό ξεκίνησε η γιορτή μου φέτος...
Στις 25 του Σεπτέμβρη, όταν γεννήθηκε η μικρή μας.
Ήρθε ένα μήνα πιο γρήγορα, και ακριβώς γι αυτό ήταν ζόρικος μήνας,

για κείνη πρώτα και για όλους μας κατ επέκταση...
Αλλά όλα καλά πλέον...
Φέτος στη γιορτή μου έχω έναν Ήλιο να με φωτίζει,

και μια μικρούλα-νιογέννητη Σελήνη να συμπληρώνει φως...
Φως και αγάπη,

τριανταφυλλί το χρώμα

και κείνη να χαμογελάει ανέπαίσθητα μέσα στην κούνια της...
Είναι αλλιώς η γιορτή μου φέτος...

πιο ολοκληρωμένη, πιο λαμπρή...,

πιο κόκκινη...
χαρά, ανάσα , και μυρωδιά μωρού...

Και εγώ να τραγουδάω...

¨Έχω ένα κοριτσάκι...¨

(...ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ...)

Χρόνια Πολλά

Χρεοκρατία

Debtocracy FINAL by BitsnBytes


www.debtocracy.gr

Venceremos

Κυριακή απόγευμα .
Καφές και σκέψεις.
Φόβοι και σπίθες.
Το καζάνι βράζει.
Οι ελπίδες κερδίζουν τα χαμένα τους εδάφη.
Αίγυπτος,Κερατέα.
Στην πρώτη περίπτωση αναγκάστηκαν να δείξουν.

Στην δεύτερη σιωπή.
-Ευτυχώς υπάρχει το δίκτυο-
Ο φόβος έχει μετακομίσει αλλού.
Εκεί που θα 'πρεπε χρόνια τώρα , να είναι.
Στις ματοβαμμένες συνεδριάσεις των G8.
Στα κοινοβούλια.

Στους άρχοντες, σ αυτούς που έχουν,

σ αυτούς που δεν δίνουν,

σ αυτούς που στερούν.

Και είναι αυτά τα σαββατοκύριακα του ήλιου που κάνουν ξεκάθαρο το τοπίο.
Ο κόσμος έχει αλλάξει.
Η φωνή υψώθηκε.
Το καζάνι δεν βράζει μόνο,πετάει και φωτιές.
Κινήματα που προβάλλουν καθημερινά από παντού.
Για κείνα που είχαμε.
Για κείνα που χάσαμε.
Για κείνα που μας πήραν.
Για τις δουλειές που λιγοστεύουν.
Για το άγχος για κείνους που τις έχουν ακόμα-μέχρι πότε;-
Και μετά από τόσο καιρό με κεφάλια σκυμμένα πλέον ο κόσμος συζητάει με άλλο τόνο.
Δεν πληρώνω,

δεν φοβάμαι,

δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω.
Η ώρα η δική μας πλησιάζει.
Με δρόμους κλειστούς, οδομαχίες, και φωνές...
Η άνοιξη έρχεται.
Και θα ναι μια άλλη άνοιξη.
Θα ναι δική μας άνοιξη.
Και αν ακούγομαι αισιόδοξη, είναι που κρυφακούω συζητήσεις ανθρώπων,

που πέρσυ τέτοιο καιρό είχαν σκυμμένα κεφάλια.
Είναι που πια δεν έχω ούτε εγώ, ούτε εσύ τίποτα άλλο να δώσω.
Μόνο να πάρω πίσω.
Και είναι τούτα τα απογεύματα Κυριακής ,

πριν ξεκινήσει η καινούρια βδομάδα,

που δικαιούμαι να βλέπω τα πράγματα αλλιώς.
Μέσα απ τη σιωπή του σούρουπου, και απ τα όνειρα ενός παιδιού...

Εδώ υπογράφουμε κατά του ΧΥΤΑ στην Κερατέα