Αγριοτριανταφυλλιές, Εκδόσεις Αγγελάκης

 

«Οι αγριοτριανταφυλλιές είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά φυτά.

Φύονται σε πλαγιές, σε άγριους τόπους, σε δάση, σε ποτάμια, ακόμα και ανάμεσα σε βράχους. Απαντώνται σε πόλεις, σε χωριά, στους δρόμους και όπου και να ριζώσουν αλλάζουν το τοπίο.

Είναι γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας.

Γεμίζουν μονοπάτια για να ματώνουν όσους τολμούν να τα διαβούν.

Πλήθος αγκάθια στα κλωνάρια τους -ένστικτα επιβίωσης.

Ρόδινα άνθη ή λευκά.

Χρώμα απ’ το αίμα των πληγών τους. Ή το λευκό της αθωότητας.

Άπειρα αγκάθια για τους φαρμακερούς ανθρώπους.

Και σπάνια άνθη κάθε που χέρια χαϊδεύουν την ψυχή τους.

Κυνόροδα χαρισμένα -δώρα ακριβά, θησαυρός και γιατρειά για όσους κατάφεραν να δούνε πιο βαθιά, λιγάκι πιο βελούδινα το μέσα τους, δίχως να φοβηθούν τα αγκάθια.

Είναι γυναίκες που ανθίζουν ανάμεσά μας.»

 

 

Το δεύτερο βιβλίο απέκτησε μορφή, δικό του τίτλο, εξώφυλλο και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.

Παρουσιάστηκε στο 52ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως στις 21/9/2024.

Η βικυ βεμβετσου φανέρωσε το φως των πληγών τους και η Kallia Hitiroglou άνοιξε τις πόρτες της ζωής τους χαρίζοντας τους απλόχερα ανάσα και φωνή.

 

Ολόκληρη η παρουσίαση, εδώ:

 

και το δεύτερο μέρος εδώ:

Τούτο εδώ το βιβλιαράκι είναι του Παναγιώτη και της Κατερίνας, με την ευχή να διαβάζουν, όσο μπορούν

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να επιστρέψω πίσω, έρχονται στο μυαλό μου όλα εκείνα που με κρατάν σφιχτά δεμένη εκεί. 

Άνθρωποι, τόποι, συναισθήματα, μνήμες, παιδική ηλικία.

Η παραλία του χωριού, η στροφή μετά το λινόχωμα, η πλατεία του αγίου Βασιλείου, η γειτονιά μας.

Το βλέμμα της μάνας, η αγκαλιά του πατέρα, το γέλιο του αδερφού και της Άννας, η χαρά των παιδιών, τα καλοσωρίσματα των ανθρώπων που μεγάλωσα μαζί τους...

Φέτος καινούρια λαχτάρα, μεγάλη. 

Η αντάμωση με τα μικρά μου, που πρώτη φορά τόσο μεγάλο διάστημα μακριά τους...

Όσο και να χουν ξεμακρύνει τα φτερά σου, πάντα τα πόδια θα ζητούν να διαβούν τη γη που τους έδωσε δύναμη να μακραίνουν...

21 Μάρτη

21 του Μάρτη σήμερα. 

Και τούτη η μέρα θαρρείς και έχει φορτωθεί στους ώμους της μερικά απ’ τα πιο σημαντικά θέματα του κόσμου.

Θα μπορούσα να την βαφτίσω αλλιώς. 

Να την έλεγα παγκόσμια μέρα για όλα όσα θα ήθελα, να μπορώ να χαρίσω στα παιδιά μου.
Έτσι που να μην έχει νόημα καμιά παγκόσμια μέρα!

Να τους χαρίσω έναν κόσμο δίχως ρατσισμό, (παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού),δίχως φόβο, απέναντι στο αλλιώτικο, στο διαφορετικό. 

Είτε επειδή αυτό τυχαίνει να έχει ένα παραπάνω χρωμόσωμα, (παγκόσμια μέρα για το σύνδρομο down), είτε επειδή έρχεται από μια άλλη χώρα, επειδή έχει μια διαφορετική θρησκεία, διαφορετικά θέλω απ’ τα δικά μου, ένα αλλιώτικο χρώμα, ή επειδή γεννήθηκε, πάντα συμπτωματικά, σε μια άλλη μεριά της γης.

Και να είχε και πολλά δάση,  (παγκόσμια μέρα δασοπονίας), για να μπορούν τα παιδιά να παίζουν αλλιώς και ν΄ ανασαίνουν καθάρια.

Να χωρούσε στίχους και ποίηση ( παγκόσμια μέρα ποίησης), λέξεις που να προβάλλουν από παντού ανάμεσά μας και να μιλούν για την αγάπη.

Και κουκλοθέατρο, (παγκόσμια μέρα κουκλοθέατρου) να κάνει τα παιδιά του κόσμου ολάκερου, να γελούν και ν’ αφήνονται στο παιχνίδι, και στο παραμύθι,σαν μοναδική τους έννοια.

Και στο τελείωμα της μέρας, να είχε ύπνο ελαφρύ, (παγκόσμια μέρα ύπνου), ύπνου δίχως άγχη, ύπνου να μην διακόπτεται από σκέψεις, άγχη και φόβους για την επόμενη μέρα.

Τα αυτονόητα, τα μεγάλα, που καμιά μέρα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος τους και τη σημασία τους. 

Θαρρείς και χωρούν όλα τα όνειρα για μια ολάκερη ζωή.

Τόσο που να μην έχει νόημα καμία παγκόσμια μέρα!

Βιβλία

Το κεφάλαιο βιβλίο

ήταν κ είναι στη ζωή μου ένα απ τα πιο σημαντικά.

Ξεκινάει νωρίς, προσχολικά.

Σε μια προφεστιβαλική της ΚΝΕ, στην Τσαντήρα,  στο χωριό,

μετά από ένα διαγωνισμό ζωγραφικής,

εκεί στον πάγκο με τα βιβλία κολλημένη,

μέχρι που ζήτησα από μια απ τις διοργανώτριες να μ αφήσει να πάω στη μαμά,

να πάρω λεφτά για ν αγοράσω ένα βιβλίο 

                                                                                            Κ ήταν χαρά παιδική,καθαρή

                        όταν την άκουσα να λέει πως είχα ήδη κερδίσει την Ειρήνη του Αριστοφάνη από τη ζωγραφιά μου...

Μετά ήρθε η Δεύτερη Πατρίδα,

δώρο της μάνας μου μετά από μια επίσκεψη τους στη  Μυτιλήνη....

Και κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι...

Είχα ανθρώπους γύρω μου που βοηθούσαν σε κάθε μου βουτι,ά σ εκείνο τον μαγικό κόσμο.

Η κυρία Στρατούλα, η Χάιντι στην αρχή,

κ σε κάθε μου γιορτή και ένα βιβλίο...

Από εκείνη κ μετά τα δώρα που αγσπώ κ είναι για πάντα είναι τα βιβλία.

Ο θείος Αποστόλης Γροσομανίδης ,

με την τεράστια του πολιτική βιβλίοθήκη.

Ξημερώματα θυμάμαι έκλεινα το φως : Οδός Αβύσσου αριθμός 0, το 48 χωρίς φεγγάρι, πώς δενότανε τ ατσάλι ,

αμέτρητοι οι τίτλοι, μπόλιασμα στη παιδική μου ψυχή..

Πίσω από μένα η γιαγιά Δήμητρα κ ο θείος Νίκος να ακολουθούν μαζί με μένα την ανάγνωση τους...

Και κάπου εκεί ,ήρθε η βιβλιοθήκη της Φιλιώς κ του Δημήτρη, να μου ανοίξει άλλες πόρτες ανάγνωσης.

                                                                Καζαντζάκης, Λουντέμης, Μυριβήλης, Σωτηρίου,

                                                                      συγγραφείς, τίτλοι, εκδόσεις χωρίς τέλος...

Το διάβασμα είχε γίνει ανάγκη πια...

Και από τότε μέχρι τώρα, όλοι οι αγαπημένοι μου διαβάζουν...

Ταξιδεύουν μαζί μου.

Βαλτώνουν, ανασταίνονται, γελάνε, κλαίνε...

Τα βιβλία... 

εκείνα που έχω, αυτά που έχω δανειστεί, τ άλλα που χω χάσει, εκείνα που μου χάρισαν, όλα μαζί με μεγάλωσαν, με μεγαλώνουν, με αντέχουν, τ αγαπάω...

Κ η αγάπη τούτη, έρχεται να μπει στα μικρά μου....

Τα παραμύθια τους τα βράδια, ο μεγάλος που φέτος πήρε στο χωριό τον Δον Κιχώτη, η μικρή που ξαπλώνει στο κρεβάτι δίπλα μου, βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο κ κάνει πως διαβάζει...

Θαρρώ πως το διάβασμα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.

Είναι ένα  ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή μου.

Στη ζωή καθενός που αγαπάει το διάβασμα...

-Κάπου ανάμεσα στην Αλιέντε, τον Καραγάτση κ στον Καζαντζάκη-

Καλησπέρα είπαμε;;;

Η αφορμή για τούτο το ποστ αυτό

http://www.inewsgr.com/96/diavaste-ti-prokalei-sto-myalo-i-anagnosi-enos-vivliou.htm

Εφτά....

Έχει γίνει ολόκληρο αντράκι.

Τον παρατηρώ συχνά να γελάει, να παίζει μπάλα,να διαβάζει,να φτιάχνει καραγκιόζηδες, να γράφει,να φωνάζει,να μιλάει σοφά,να αγκαλιάζει την αδερφή του,να  έχει μουσικές προτιμήσεις,να χορεύει,να εκφράζει τα συναισθήματά του....

Όσο μεγαλώνει μοιάζει στον πατέρα του,τον έχει πρότυπο, θέλει να μαστορεύει μαζί του, να παίζει μαζί του, να είναι ομάδα μαζί του...Τ αγόρια...

Είναι το ίδιο παιδί που 7 χρόνια πριν ακουμπούσε ολόκληρο στη φωλιά του λαιμού μου κ μου χάριζε το δώρο της μητρότητας.

Είναι το ίδιο παιδί που  με φώναξε πρώτη φορά μαμά κ με δίδαξε υπομονή, χαρά, παιδικότητα, κ καθαρή ψυχή.

Το μικρό μου μερμηγκάκι φέτος είναι τόσο ψηλό που ξαναχώρεσε στην καμάρα του λαιμού μου.

Κ εκεί στη συγκίνηση των ευχών για τα χτεσινά του γενέθλια, το βλέμμα του φώτισε από χαρά κ λίγη αμηχανία...

Το βλέμμα του χωράει όλη τη γλύκα του κόσμου...

Είμαι πολύ συγκινημένη φέτος ανάμεσα σε ετοιμασίες για το πάρτυ του σε δουλειά κ υποχρεώσεις, μα όταν έρχεται κ μου πετάει εκείνο το είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου γίνομαι χιλιάδες κομμάτια δύναμης....

Χρόνια πολλά αγόρι μου....

Χρόνια πολλά μικρέ μου Ηλιε...

Σ ευχαριστώ για όσα μου χαρίζεις καθημερινά...

Να είσαι γερός, να είσαι δυνατός κ να γίνεις ένας καλός άνθρωπος...

Μανούλα...

Σε τούτη τη μυστήρια σχέση μάνας με κόρη θα μπορούσα να αναφέρομαι για ώρες με πολύ αντίφαση, πολύ φόρτιση και πολύ συναίσθημα...

σχέση που ξεγυμνώνεται όταν η κόρη γίνει μάνα κόρης....
Πάνε σχεδόν τρία χρόνια από τότε... 

και ενώ μάνα είμαι ήδη 7 χρόνια η σχέση αυτή μπήκε στο μικροσκόπιο μετά την μικρή μου...
Πέρασε από κόσκινο,θυμό,πληγή,δάκρυ,οργή, μάχη, συγχώρεση και εν τέλει λύτρωση..

Μια γλύκα και μια.νοσταλγία σήμερα για τη μανούλα μου, που μου λείπει, σήμερα πολύ,πιο πολύ από κάθε φορά... 

και ας ήταν εδώ πριν μερικές μέρες...
Για τούτη τη γλύκα που είχε η φωνή της σήμερα, πιο ξεχωριστή,πιο καθαρή...
Για τούτη τη φόρτιση που νιώθω,και τη λύτρωση που κέρδισα, όχι αναίμακτα αλλά εντελώς καθαρά...
Χρόνια πολλά λοιπόν μανούλα.Μακρινά αλλά γεμάτα αγάπη...
Το σ αγαπώ στο φυλάω για από κοντά...

Τα δικά μου τα χρόνια πολλά ήταν τραγουδισμένα απ το στόμα του λαμπρού μου Ηλιου....
Μ έκανε να γονατίσω μπροστα στην αγάπη που γέμιζε τα μάτια του...

Χρόνια πολλά Μανούλες...

Στα 36....

Γενέθλια λοιπόν... 

Χωρις πολλες λέξεις φέτος,με μπόλικα τραγούδια δυνατά τραγουδισμένα, με τεράστιες αγκαλιές απ τα μικρά κ το μεγάλο, με ένα μπουκέτο έκπληξη κομμένο απ τα χεράκια του μεγάλου μου....-αυτό το παιδί με κάνει κομμάτια...και πολλή ζεστασιά..

.Είναι χαρά, θαλπωρή και αγάπη φέτος..

.Είναι όλο μου το είναι,ολάκερο,γελάτο, ολόκληρο...

Και του χρόνου λοιπόν...

Ένα τραγούδι αλλιώτικο φέτος και μια αγκαλιά χρώμα...

Η ουρά του αλόγου (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Ο καβαλάρης τ” άλογο το “χε μες στην καρδιά του.

Που να “βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,

στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,

κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ” τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,

αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες

ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.

«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;

Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ” εύρω ή θα μ” εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,

καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν

το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ” αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που “μαθε στην Κρεμόνα

να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,

την πήρε κι έφτιαξε μ” αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν” ανοίξει παραθύρι

την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί “ταν λαουτιέρηδες που θέλαν” παρακάλια

ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.

Θέλω ν” ακούσω απ” τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,

ταιριάζει στο σαγόνι του, τ” όργανο με καμάρι,

και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,

τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει

ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πριν μερικές ώρες έφτασε ο καινούριος χρόνος...

Ποδαρικό με ρόδι...

Να ναι κόκκινος, να ναι δικός μας,

Να είναι γεμάτος...

Υγεία,

Αγάπη,

Τρανταχτά γέλια,

Δυνατά τραγούδια,

Όλα τα παιδιά του κόσμου γελαστά

Και πολλές πολλές πολλές στιγμούλες μικρές ,αλλά από εκείνες που κάνουν τη ματιά να σπιθιρίζει

Και επειδή ο χρόνος αυτός θα είναι γλυκός...

κερνάμε γλυκά...

Αααα έφτασε και ο Άη Βασίλης στο σπίτι μας...

Όλη η χαρά της μέρας στη χαρούμενη κραυγή του μικρού 

όταν είδε το γάλα του Άη Βασίλη να έχει λιγοστέψει, τα μελομακάρονα και την πίτα να έχουν φαγωθεί

και το καρότο για τον Ρούντολφ να λείπει...

(και τα δώρα, μην ξεχιόμαστε)

Καλή χρονιά

2014 μεγάλα φιλιά

" Αντιλογισμός "

Παρασκευή...μιας πολύ παράξενης βδομάδας, στην καρδιά των γιορτών στο φόρτε των ευχών και στο τέλειωμα του χρόνου.

Ενός πολύ παράξενου χρόνου.

Καταρχήν οι ευχές...

Απ τις άλλες όμως.

 Όχι εκείνες τις τετριμμένες, τις βαρετές, τις ανούσιες.

Τις άλλες.

Για γεμάτες μέρες, ουσιαστικές με πολύ συναίσθημα.

Για αλλαγή όλων αυτών που μας ζορίζουν, μας καταπιέζουν, μας σκλαβώνουν, μας στερούν την ελευθερία μας.

Με πολλά χρώματα, πολλές εικόνες ,πολύ μουσική, πολλές μυρωδιές και άλλες τόσες γεύσεις.

Με λιγότερη τηλεόραση, λιγότερη κατανάλωση, λιγότερο έχειν και περισσότερο νιώθω.

Και εκεί πάνω στις σκέψεις για το 13 που φεύγει, ανάμεσα σε μπόλικη φόρτιση, ανακούφιση, κούραση, νοσταλγία, πολλή θάλασσα, πολύ ταξίδι, άπειρες εικόνες,λίγο από πίκρα,λίγο από δάκρυ, πολύ από κάθαρση, αρκετά από εξομολογήσεις,ένας καθρέφτη ακριβώς απέναντι μου.Κατευθείαν μέσα μου.

 Θέλω να φύγει τούτη η χρονιά.

 Ν αλλάξει.

Γιατί το 13 ήταν πολύ δύσκολη χρονιά.

Με δοκιμασίες και μεγάλες αποφάσεις.

Προσωπικά, κοινωνικά,πολιτικά, πολύ δύσκολη χρονιά.

Για όλους.

Και για να φύγει γλυκά και όμορφα θα την στολίσω....

Γι αυτό θα την κάνω συναίσθημα.

Και θα ναι ένα πολύ πρόσφατο συναίσθημα, ή μάλλον το πιο νωπό.

Χτεσινό.

Στην κουνιστή δίπλα στο τζάκι.Έφτασε πρώτα η μικρή. Έγειρε το μαγουλάκι της στο γόνατο μου και με τη ζεστή χουφτίτσα της χάιδευε το κάτω μέρος του παντελονιού αφημένη στα χάδια στα μαλλάκια της. Μετά από μερικά λεπτά στην ίδια ακριβώς στην ίδια στάση στο άλλο μου πόδι άραξε ο μεγάλος μου. Και πάνω στα δυό μου γόνατα ξεχύθηκαν τα χρυσοκαφέ τους τα μαλλάκια και όλη μου η ψυχή έλιωσε. Αγάλλιασε. Για δυό στιγμές και έναν αιώνα.Ολοκλήρωση.

Γι αυτό επιλέγω να την κάνω εικόνα. 

Εικόνα θαλασσινή. Δυνατή και απόλυτη.Καλοκαιρινή και κατάφωτη.

Εικόνα γαλήνης.

Γι αυτό επιλέγω να της δώσω γεύση.

 Γεύση αχινού φρέσκου, βγαλμένου απ τη θάλασσα, ανοιγμένου και έτοιμου να φαγωθεί.

Ή ακόμα και γλυκού του κουταλιού.

Πορτοκάλι.

Γι αυτό επιλέγω να την κάνω τραγούδι.

Ένα διάσπαρτο τραγούδι, με σκόρπιους στίχους, και νότες να κολυμπούν στη σκέψη καθώς τελειώνουν οι μέρες του.

Πέντεξι στίχους να εκφράσουν καλύτερα από κάθε λέξη το αντίο στο χρόνο τούτο.

 Με μπόλικο από έλλειψη.

Σ’ ένα ακρογιάλι μια βραδιά, στου φεγγαριού τη χάση 

άραξε τη γαλέρα του μέχρι ο νοτιάς να πάψει 

και μάγεψε τη σκέψη του μιας κόρης το φιλί 

και η γαλέρα εμίσεψε με δίχως τον Αλή...

Ακόμα κι αν φύγεις 

για το γύρο του κόσμου 

θα’ σαι πάντα δικός μου 

θα είμαστε πάντα μαζί

Εσύ μου θύμισες πώς είναι να θες με όλη την καρδιά σου να βρίσκεις πάλι τα όνειρα σου

μέσα στο φιλί.

Δάκρυ που κυλά στο μαξιλάρι μου ζάλισε με να αποκοιμηθώ πως ξαπλώνεις στο κρεβάτι πλάι μου άλλη μια φορά να ονειρευτώ

Πάρε με στ’ όνειρο μαζί σου 

κοντά σου να ξενιτευτώ 

πόσο ν’ αντέξω παραπάνω 

της μοναξιάς τον πυρετό

Πάρε ένα μαχαίρι μάτια μου και κόψε αυτά που μας κρατάνε διάλεξε την ώρα κι άφησε

όλα όσα μας γυρνάνε.

Αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να `ξερες να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή
Αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο τι μού `χεις δώσει να `ξερες και πού να φανταστείς
Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς

Δε θέλω λόγια εγώ σε ένα φάκελο κλειστό χωρίς μια μυρωδιά
απ`τα δικά σου τα μαλλιά. Δε θέλω γράμματα να λένε πράγματα σκληρά να λένε, ως εδώ εμείς οι δυο.

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,

το φως δε λέει συγγνώμη, 

τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,

μάτια που κλαίτε μ' αρρωσταίνετε 

ζητώντας τ' όνειρο 

μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.

Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει ν

α σ’ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω

Κι ύστερα απ’ αυτό μ’ είχες καταδικάσει 

ως την επόμενη ζωή να σ’ αγαπώ

Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι να μην επεφτα πάνω σου τυχαία 

να μην ήσουν η μόνη προκυμαία 

που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει

Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη 

σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις 

και να μ' αγαπάς 

μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι 

που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει

για να μ' αγαπάς

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί 

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει.

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή 

μα λύγισες στ’ αρώματα του Μάη

Ήρθες ζεστός από ταξίδι 10 φορές το γύρο της γής έλειπες για καιρόκι είχες πολλά να δεις 
Δε ξεχνάει η καρδιά με τη πρώτη δυσκολία έλα κοντά, πάμε ξανα, μαζί 

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο τσάμπα οικόπεδο σε παράλια.
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο και θα νικήσω δίχως πανοπλία.

Η οργή και η θλίψη

...σ ένα μαγεμένο βασίλειο...

Χτες παρακολούθησα ένα σεμινάριο που διοργάνωσε η δασκάλα του μικρού ,

σχετικά με τη διαχείριση του θυμού μας. 

Ένα ενδιαφέρον σεμινάριο,

 που εξελίχτηκε σε όμορφη κουβέντα με τους υπόλοιπους γονείς. 

Ένα απ τα καθηλωτικά ήταν το παραπάνω βίντεο. 

Έτσι, γιατί καλώς η κακώς σχεδον ποτέ τα πραγματα δν εχουν την εικόνα που δείχνουν να έχουν κ επειδή σχεδόν πάντα το μέσα μας, το λαξευμένο στην παιδική μας ηλικία είναι αυτό που μας σκιαγραφεί. 

Φιλί κ καληνύχτα ξαγρυπνισμένη. 

...και ο Δεκέμβρης παραμύθι....

Τούτα τα πρωινά, τ αχάραγα ,

Ένα παράθυρο  στην Ανατολή ανοιχτό,

Τραγούδια

Δυο τρείς σκέψεις να καλοσωρίζουν τη μέρα, 

την Κυριακή,

 τον μήνα,

 τον ήλιο, ή τη συννεφιά 

κάπου ανάμεσα σε ρούχα παιχνίδια, βιβλία, μαξιλάρια, ημικρανίες,

τη χτεσινή γιορτή για το κατευόδιο του φθινοπώρου 

τις σκέψεις για τον άνεμο που παίζει πίσω απ τις φυλλωσιές,

 κρυμμένος καλά ,

 ένα κουκλόσπιτο ολοκαίνουριο

 τυλιγμένο και άθικτο ετοιμάζεται να στολιστεί 

και  ν ανοίξει τις πόρτες του στον χειμώνα που έφτασε μόλις...

Τ αγαπάω τα πρωινά τούτα. 

Και κάπου εκεί ίσως μετανιώσω, 

θα παρατήσω τον καφέ ν αχνίζει 

και θα περάσω από τρία κρεβάτια 

να μαζέψω τις μυρωδιές από τα κεφαλάκια τους,

 να τυλιχτώ στις κουβέρτες

 και να πάρω όση αγάπη μου αναλογεί στον κόσμο τούτο...

Τις λατρεύω τις Κυριακές, το είπαμε πάλι ε;;

Του Ήλιου μου, της Σελήνης και τ Αυγερινού μου.

Άσπιλες, αμόλυντες, πεντακάθαρες, μοσκοβολούν παστίτσιο και γλυκό...

Πάμε για γλυκό...

Καλό μήνα...

Να ναι ζεστός μπροστά στο τζάκι, γεμάτος παραμύθια

Το τραγούδι με τον τρύγο τον Δεκέμβρη παραμύθι

Κουκίδα

 

 

Why does my heart feel so bad - Moby

 

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?
Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?
Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?
Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors

These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

 

Eίναι κάτι στιγμές που όλη σου η ζωή περνάει αυτόματα μπροστά στα μάτια σου.

Είναι στιγμές που δεν θες, δεν πρέπει να τις ξαναζήσεις ποτέ.

Και οταν το κακό φύγει, εξαφανιστεί, και μπορείς και πατάς κανονικά στα πόδια σου ξανά, συνειδητοποιείς πως όλα ,όλα, όλα στη ζωή σου σταματάν στις φατσούλες των παιδιών.

Εκεί που κατέληξε χτες το φλας μπακ.

Εκεί που αντιλαμβάνεσαι το πόσο αδυναμο πλάσμα είναι ο άνθρωπος.

Πιο μικρός και απ την κουκίδα.

Ούτε σκέψη ούτε αντίδραση.

Kaι ούτε παρελθόν ούτε μέλλον.

Όλα τ αφήνεις πίσω.

Αιχμές βόλια πείσματα θυμούς λάμες φόβους μίση, λαμαρίνες.

Μόνο δυο παιδικά χαμόγελα μένουν.

Αυτά που πιο πολύ αξίζουν.

Παραμονές Πανσέληνου.

Καλό βράδυ

Τ Αγιού Χαρλάμ

Για το πανηγύρι του Άγιου Χαράλαμπου τα χουμε ξαναπεί εδώ

Πέρυσι το καινούριο πανηγύρι στο χωριό, το έζησα από κοντά.

Με τα άλογα σ όλο το χωριό, την περιφορά του Ταύρου

τα καλλιστεία αλόγων,

και το πανηγύρι στο ξωκλήσι στη Χαλίκα.

Είναι ιδιαίτερο το πανηγύρι του Άη Χαρλάμ για το χωριό.

Ίσως επειδή ο Άη Χαρλάμς είναι ο προστάτης των ζώων, και ο Μανταμάδος είναι καθαρά κτηνοτροφική περιοχή.

Ίσως επειδή το μεράκι όλων μας για τα άλογα είναι περίσσειο.

Δεν νομίζω να υπάρχει χωριανός, να μην αγαπάει τα άλογα.

Την περηφάνια τους, την ατίθαση φύση τους, το πόσο αγέρωχα ζώα είναι και ότί για τον καθένα είναι ένα άλογο.

Στην οικογένεια είχαμε πάντα ένα άλογο.

Απ τον παππού μου, στον πατέρα μου, μετά σε μένα και τον αδερφό μου και πλέον, κατά τα φαινόμενα στα μικρά.

Πέρυσι στο πανηγύρι τα τρία αγόρια

Και η καθιερωμένη βόλτα του πατέρα μου,

μεράκι...

 Η μετάδοση της αγάπης για τ άλογα

Φέτος δεν είμαι εκεί.

Όμως έχω στείλει αντιπρόσωπο και συνεχιστή πανηγυριώτη.

Είτε πάνω σε γαίδαρο ανεβασμένο

Είτε κανονικά πάνω σε άλογο, να καμαρώνει και να γελάει...

Θα θελα να μουν εκεί από μια γωνιά, ειδικά σήμερα τ απόγευμα που οι πανηγυριώτες επιστρέφουν απ τον άγιο και ξεχύνονται στις γειτονιές για τα κεράσματα , τα και του χρόνου και τις βατακαριές.

Και γω φέτος του χρωστάω μια βατακαριά, την πρώτη του, του μικρού μου πανηγυριώτη.

Όσο για μουσική, ο ήχος είναι ένας για το πανηγύρι.

Κιόρογλου ή Ατ χάβασι ή το σαλβάρι του τυφλού.

Δυνατά και χορεύοντας...

Και του χρόνου...

Ρίζες και φτερά ...

 

 

Πέρυσι περάσαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι τραγουδώντας το δυνατά κάθε που μπαίναμε στο αυτοκίνητο για μπάνιο ή βόλτα.

Πέρυσι το καλοκαίρι ήταν μαγικό.

Με διακοπές δυόμιση μηνών στο χωριό.

Εγώ, η μικρή και ο Παναής μου.

Φέτος τα πράγματα πολύ χλωμά για οτιδήποτε,

και έτσι ο

μικρούλης Ήλιος μου έφυγε σήμερα μόνος του για το νησί.

Μόνος του, μετά από 6 χρόνια δίχως μια μέρα χώρια....

Και είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω να προχωράει μπροστά,

 σίγουρο και σταθερό,

 δίχως να ρίχνει ματιά πίσω.

Η πρώτη ήταν η πρώτη του μέρα στο προνήπιο.

Και η δεύτερη απόψε.

Ίσως επειδή ξέρει πως θα περάσει καλά στο νησί.

Ε εντάξει, θα συνέλθω και γω...

Δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο να στέλνεις τον Ήλιο

που φωτίζει τις μέρες σου,

 απέναντι, μίλια μακρυά...

Ουφ, παραείμαι μελό απόψε

Είπαμε, οι γονείς οφείλουν να δίνουν δυό πράγματα στα παιδιά τους.

Ρίζες και Φτερά.

Και ο Παναγιώτης μου απόψε πήγε να βρει και τα δυό στο ίδιο σημείο...

Καλό βράδυ...

Και το τραγούδι δυνατά....

 

Εικόνες της Κυριακής

Έχω δυό ιστορίες- εικόνες απόψε απ την απογευματινή μας βόλτα που πριν λίγο τέλειωσε.

Στο λιμάνι, πριν στο λιόγερμα...

 

Την ώρα που γλύκαινε το χρώμα του ο ουρανός.

Την ώρα που έπαιζαν τα σύννεφα, πριν τυλιχτούν στο σκοτάδι.

Την ώρα που έλεγα στον Παναγιώτη ,να αφουγκραστεί τον βουβό αχό της ήρεμης απόψε θάλασσας,

 στην προβλήτα.

Ένας άντρας μοναχική φιγούρα στην άκρη του μώλου.

Μια μπύρα δίπλα του ,

ένα βιβλίο στα χέρια,

 και θαρρείς πως κάτι του έλειπε,

για να γεμίσει η εικόνα.

Απουσία, απώλεια, μεγάλη έλλειψη

Θαρρείς και του έλειπε κάτι απ το πλευρό του.

Με γέμισε μοναξιά η εικόνα του.

Ένα κενό.

Μέχρι που άνοιξα το βλέμμα μου

 Στην απέναντι μεριά του λιμανιού, ένα απίστευτο ιστιοφόρο...

Από εκείνα που αγαπώ.

Από εκείνα που ονειρευόμουνα κάποτε να αποκτήσω...

Και επιτόπου πήγαμε απέναντι...

Για να το δούμε από κοντά.

 

 

Και μάλλον ήταν καλύτερο απ όσο φαντάστηκα.

Μεγάλο ξύλινο, παλιό,ονειρεμένο.

Ένα ιστιοφόρο...

Και αμέσως η μοναξιά και το κενό που μου χε αφήσει η απέναντι μεριά του λιμανιού

έγιναν ελπίδα και ταξίδι.

Για τα πιο μακρυνά μέρη

δυό σκέψεις δρόμος...

Καλό βράδυ...

 

Και το τραγούδι της ημέρας...

 

Φοβάμαι - Μπλε

 

Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ’ αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνω πάρε με μαζί σου,
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά...

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.

Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίτα πόσο έχω αλλάξει,
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος.
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά...

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.
Φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.