Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Εδώ στου δρόμου τα μισά...(ελπίζω)


Πριν 31 χρόνια τέτοια μέρα ήταν Μεγάλη Τρίτη..

Εκεί κατά τ απόγευμα η μάνα βαφτίστηκε μάνα για πρώτη της φορά.
Στα 18 της.
Και ο πατέρας φωτογραφίζονταν αγκαλιά με την κόρη του,και το χαμόγελο απέραντο.
Είχε πολλές μπανάνες εκείνη τη χρονιά, και πολύ δουλειά, παραμονές Ανάστασης.

31 χρόνια μετά ξημέρωσε Σάββατο,λιακάδα με τον μικρό μου Ήλιο να παίζει με σκούπες και φαράσια στον ήλιο και να μου εύχεται " Μαμά μου Ολλά.."(εκ του Πολλά)

Τα γενέθλια ούτως η άλλως είναι κυρίως για τα παιδιά.
Είναι για να θυμίζουν σε μας τον χρόνο που φεύγει,τρέχει,οργώνει,γεμίζει.

Είναι αφορμή για αναδρομή και απόλαυση στιγμών στο μπαλκόνι με ήλιο,καφέ και τσιγάρο.

Τούτες τις μέρες, η καθημερινότητα μ αγαλιάζει,μ αγκαλιάζει,με γεμίζει φως και αγάπη.

Τούτη τη μέρα με γέμισε μ ευχές.
Και συγκίνηση.

Σήμερα νιώθω τυχερή και γεμάτη.
Νιώθω χαρούμενη και πλημυρισμένη με φως και λουλούδια.
Ο κήπος πολύχρωμος και οι πασχαλίτσες ήδη εδώ.
Γούρι και χρώμα.

Γιορτάζουμε πασχαλίτσα..

Χρόνια μας πολλά.Κοινά γενέθλια,κοινό και αβατάρ.
Μαζί με την αγάπη μας στα ζούδια και στα χρώματα.

Χρόνια μας πολλά Νατασάκι,χρόνια καλά.

Και αγάπη...Πολλή αγάπη....
....Εδώ στου δρόμου τα μισά....


Γλυκό δεν έφτιαξα ακόμα...Τώρα πάω...Όσοι πιστοί....:P

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Δεν έχω μάθει μαργαρίτες να μαδάω...




Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω
για της αγάπης τον γλυκόπικρο καημό.
Δεν έχω μάθει μαργαρίτες να μαδάω,
δεν περιμένω κανενός τον γυρισμό.

Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω
θα υποφέρω στη ζωή κάθε στιγμή.
Γιατί δεν έκανα ό,τι θά ‘πρεπε να κάνω,
γιατί σαν άνθρωπος δεν είχα την πυγμή.

Αφιερωμένο στους Γιώργηδες της ζωής μας,που ομολογουμένως είναι πολλοί-

-τους φανερωμένους εννοω....
Ειδικά σε κείνους που συνεχίζουν την παράδοση του Νο2 στρατηλάτη άγιου....

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Δίχτυ


Χωρίς σχόλια...

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Ένας κούκος ....



Μου έστειλε μια ολάκερη άνοιξη απ το χωριό...

Δημήτρη σ ευχαριστώ ολόψυχα.
Μύρισε Λαμπρή Μανταμαδιώτ'σσα...
Ένα μικρό δείγμα των υπέροχων φωτογραφιών που μου έστειλε....
(Στην πρώτη φωτό έχεις τραβήξει και τον αδερφό μου να πίνει ούζο,και το μηχανάκι του και ολίγον απ το μαγαζί μας.)

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Καλή Ανάσταση...











Είπαμε,δεν θα μου λείψει το χωριό φέτος το Πάσχα.
Και είπαμε οτι δεν θα με πιάσει νόστος (ορισμός ψυχαναγκασμού).
Αλλά ετούτη τη ΜεγαλοΠαρασκευή που τελειώνει,
δεν μπορώ να μην τη στολίσω με θύμηση...
Χάραμα ακόμα της Μεγάλης Παρασκευής,
ξεκινούσαμε με την υπόλοιπη γειτονιά, να πάμε στα ξωκλήσια .
Στον Άγιο Λια,στον Άη Γιώργη τον πάνω,στονΆη Γιώργη τον κάτω στην Αγιά Μαρίνα στον Στένακα,στην Παναγιούδα τη Στσιάρα,στην Παναγιούδα τη θτσιά μας,στον Ταξιάρχη για να καταλήξουμε πάντα στον Άγιο Βασίλη.
Ο στόχος ήταν ο περιττός αριθμός ξωκλησιών
και το άναμα των καντηλιών τους.
Όσο πιο νωρίς φτάναμε τόσο περισσότερες πιθανότητες ν ανάψουμε πρώτοι τα καντήλια είχαμε.
Όχι πως είχε ουσία, αλλά εκείνος ο συναγωνισμός για το ποιά γειτονιά θα έφτανε πρώτη, ήταν ο μόνος λόγος που μας σήκωνε αχάραγα απ τα κρεβάτια μας.
Ήταν και κείνες οι Ανατολές που χαζεύαμε καρσί πάνω απ την Τουρκία...
Και έπειτα γυρνούσαμε σπίτι.
Για ένα καφέ στα βιαστικά λίγο πριν τον Άγιο Βασίλη.
Λίγο πριν το στόλισμα του επιτάφιου.
Το στόλισμα του επιτάφιου είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση.
Οι μεγαλύτερες ορμηνεύουν,οι μικρότερες στολίζουν και τα μικρά γυρνάνε στο χωριό να μαζέψουν λουλούδια που λείπουν, ή φτιάχνουν γιρλάντες από βιολέτες περνώντας τα λουλούδια με βελόνη και κλωστή.



Ο επιτάφιος στο χωριό είναι πολύχρωμος μοσχοβολάει άνοιξη και είναι στολισμένος με μεράκι.
Και εκεί κατά το μεσημέρι μετά τον απαραίτητο καφέ ,το χωριό νεκρώνει.
Όλοι ετοιμάζονται για την πομπή του επιταφίου περίπου στις τέσσερις.
Η πομπή διασχίζει όλο το χωριό, περνάει από σοκάκια και στενά,περνάει από μαχαλάδες ασπρισμένους και καθαρούς και συναντά γυναίκες μαυροφορούσες να θυμιατίζουν και να ραίνουν με ροδόνερο και λουλούδια.
Και καταλήγει στον Ταξιάρχη.
Τοποθετείται στη μέση του ναού
και όλη η πομπή ασπάζεται,γονατίζει και περνάει από κάτω.



Τα εγκώμια δεν ψάλλονται αμέσως όμως.Ο κόσμος φεύγει για τα σπίτια του.
Τα εγκώμια στο χωριό ψάλλονται αργά τη νύχτα.
Περίπου στις δώδεκα περνάει απ όλο το χωριό άνθρωπος με κουτσκούδα (ξύλο κοντό) βαράει τις πόρτες για να ξυπνήσει τον κόσμο ,και να θυμίσει πως ήρθε η ώρα για τα εγκώμια.






Κατά τη μια ξεκινάν οι ψαλμοί.
Η νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής είναι μια απ τις δυό πιο όμορφες νυχτιές του χωριού.
Έχει μάζεμα της νεολαίας στο καφενείο έξω απ την εκκλησιά με γέλιο και παρέα κάτω απ τα πεύκα,έχει τον πιο μαύρο ουρανό,τα πιο πολλά αστέρια και στη μέση το κατάφωτο καμπαναριό του ναού.
Μέχρι να πέσει το σύνθημα πως ξεκινάν τα εγκώμια.
Εκεί μπαίνουν όλοι μέσα.Οι γυναίκες δεξιά απ τον επιτάφιο,οι άντρες αριστερά και αρχίζουν οι ψαλμοί.
Απλές φωνές καθημερινές συνθέτουν μια πολύ δεμένη μελωδία.
Στο "ω γλυκύ μου έαρ" το μικρόφωνο δίνόταν παλιότερα στη Θειά-Ρηνούλα.
Με την απίστευτη φωνή.Από τη πρώτη νότα της μέχρι την τελευταία κράταγα πάντα την ανάσα μην τυχόν και χάσω εκείνη τη μελωδία...
Τώρα το ω γλυκύ μου έαρ παραδόθηκε στις νεότερες γενιές...
Και στο άκουσμα του ,καταλαβαίνεις αυτόματα πως κοντεύουν να τελειώσουν τα εγκώμια.Εκεί κατά τις τρείς.
Μετά την περιφορά του επιτάφιου γύρω απ το ναό και το ξεστόλισμα του.
Για τους βαθιά θρησκευόμενους, θα συνεχίσει η λειτουργία με την μικρή Ανάσταση που κανονικά σε άλλα μέρη γίνεται πρωί Μεγάλου Σαββάτου.
Αλλά το πλήθος του κόσμου ξεχύνεται στους δρόμους μετά το ξεστόλισμα.
Δίνοντας ραντεβού πάλι στον Ταξιάρχη την επόμενη νυχτιά για το Χριστός Ανέστη.Για να ανάψει ο ουρανός από βεγγαλικά,πυροτεχνήματα,δυναμίτες και μπουρλότα.
Ζωσμένοι κατεβαίνουν οι μικρότεροι,ντυμένοι πυροτεχνήματα.




Και "ανασταίνουν" δυό φορές.
Τη μια όταν βγαίνει ο παπάς απ το ναό στην αυλή λίγο πριν αναστήσει και την δεύτερη όταν μετά βιας ακουστεί το Χριστός Ανέστη.
Τότε κοκκινιζει ο ουρανός και ταρακουνιέται ο ναός.
Είναι απίστευτη η αίσθηση της μη ακοής και της προσπάθειας για ανταλλαγή ευχών υπό τον ήχο των μπουμπουνητών...
(Αχ Ανάσταση στο χωριό...)(προχωρώ)




Το Πάσχα στο χωριό δεν έχει σούβλισμα αρνιού.
Έχει αρνί γιουβέτσι να ψήνεται στον φούρνο του χωριού όλη τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου .
Την Κυριακή το μεσημεράκι είναι έτοιμο για φάγωμα.
Και στο δρόμο απ το φούρνο μέχρι τα σπίτια μοσχοβολάν οι γειτονιές αρνί στο φούρνο γεμισμένο με συκωτάκια,κιμά,σταφίδες,ρύζι και μπαχαρικά...
Τ ο Πάσχα στο χωριό έχει Δευτερανάσταση απόγευμα Κυριακής.
Και τσάρκα στον Ταξιάρχη,μαζί με ανταμώματα και ευχές,
μαζί με καφέδες και πειράγματα.
Το Πάσχα στο χωριό έχει άλλη μυρωδιά.
Το Πάσχα σε όλα τα χωριά είναι αλλιώτικο.
Το λέω πάλι,για τρίτη φορά στη ζωή μου σήμερα,
μετά την πομπή του επιταφίου κάπου αλλού.
Δεν είναι το θέμα τα έθιμα, ή ο διαφορετικός τρόπος τήρησης τους στον κάθε τόπο.
Η ουσία είναι οι άνθρωποι και η επιστροφή στην πατρίδα...
Στο ζωντάνεμα των μνημών των παιδικών μας χρόνων.
Καλή Ανάσταση.!

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Πακέτο παρελήφθη...



Τρίτο Πάσχα στην Αθήνα .

Το γεγονός θα το αφήσω ασχολίαστο.

Ούτε τις δεύτερες σκέψεις θ αφήσω να με επηρεάσουν.
Σήμερα έφτασε και ο παραγγελιοδόχος απ το χωριό.

Γνώριμη διαδρομή,γνώριμη η διαδικασία παραλαβής.

Μαζί με τα δώρα και τον οβελία φέτος, παρέλαβα μια πολύ ξεχωριστή τσαντούλα.

Πασχαλιάτικη και τρυφερή.


Απ το μεγάλο μου ανήψι

.Τον Στράτο.-Την μεγάλη μου αδυναμία-.

Περιείχε ένα dvd με εκείνον και το μικρό, τον Λευτέρη.
Απο κάτω διέκρινα την καρτούλα.

Και ανοίγοντας την ξεχύλισαν τα γράμματα του.

Έμαθε να γράφει το μωρό μου.Προνήπιο φέτος...

Και οι ευχές.

Μ έπιασε-στιγμιαία- ο νόστος και ο κόμπος στο στομάχι.

Προσπάθησα να τον κοιμήσω γλυκά-τον κόμπο- και έπιασα το τηλέφωνο.
Για να τον ευχαριστήσω.
-Θεια Μή...Τί κάνεις;;(Μη απ το Δήμητρα,έτσι με λέει από μικράκι)
-Στρατο ευχαριστώ πολύ για την κάρτα και τις χειροτεχνίες.


-Τα πήρες;;
-Ναι καρδιά μου ,ήταν πολύ όμορφα και σ ευχαριστώ πολύ.
-Θεία Μή...
-Τί καλό μου;
-Δεν θα ρθεις;;
-....(Κόμπος)
-Όχι αγάπη μου φέτος.Θα ρθώ όμως το καλοκαίρι,και μέχρι τότε θέλω να ξέρεις να μου διαβάζεις παραμύθια.
-Σίγουρα θα ρθεις;;
-Υπόσχομαι.!
Εκεί ήταν που λύγισα.Και λίγο μετά,μπροστά στα γράμματα του ένιωσα τη ματιά να θαμπώνει.


Ο Στράτος μου,μεγάλωσε.Μεγαλώνει...
Δυο σκέψεις απόψε.
Η μια όλη δική του.Του πρώτου μου ανηψιού.-Αδυναμίες είναι αυτές...
Η δεύτερη για όλους τους άλλους.
Και της ημέρας που στο χωριό μοσκοβολάει κουλούρα(τσουρέκι) που ψήνουν οι γυναίκες κάθε Μεγάλη Τετάρτη στο φούρνο του χωριού.

Χρόνια Πολλά λοιπόν
δια χειρός Στρατάκη...

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Μόνος ήσουν πάντα




Μόνος ήσουν πάντα

Λευτέρης Παπαδόπουλος-Τάσος Καρακατσάνης
Χαρούλα Αλεξίου

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
σαν κρυφή πηγή.
Μόνος είσαι πάλι
στ' άδειο προσκεφάλι
μοναχός στη ζωή.

Γείρε και κοιμήσου
όσο κι αν πονείς.
Χάνεσαι, σκορπιέσαι
μα για σένα κανείς.

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
σαν κρυφή, σαν κρυφή πηγή.

Χάραξε κι ακόμα
τριγυρνάς στο στρώμα
για να ξεχαστείς.
Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
μόνος όπως κι εμείς.

Γείρε και κοιμήσου
όσο κι αν πονείς.
Χάνεσαι, σκορπιέσαι
μα για σένα κανείς.

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
μόνος, μόνος όπως κι εμείς.

Λατρεμένο το τραγούδι,χρόνια τώρα...

Αφιερωμένο βαθιά...

Καλησπέρα είπα;;


Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Απρίλη,14


Σε τουτο τον τόπο, η νύχτα σιωπά από ανθρώπους.

Μερικά σκυλιά στο βάθος και ο γκιώνης να τραγουδάει την άνοιξη.

Και η σκοτεινιά διάφανη.Ούτε αστέρια ούτε σελήνη να σβήνει.-Ακόμα.

Απόψε δεν έχει μνήμη.Ούτε λήθη χρειάζομαι.

Μεγάλες μέρες,κρυστάλλινες νυχτιές,

Και γω σ ένα μπαλκόνι αράδα με λέξεις και πλήκτρα.

Κάπου ανάμεσα στο Δέλτα και στο Πι.

Μεγάλη βδομάδα και αρχή

Χρόνια τώρα η ίδια σειρά,και τούτο το τσιγάρο να διώχνει τ αρώματα της γης.
Ρημαδιασμένο.
Μονάδα μέτρησης σιωπής.

Να, τώρα σε λίγο, θα πάρω τη σκέψη μου, και θα φύγουμε μακρυά.

Εκεί κατά το Νέστο.
Και εκεί θα γιορτάσουμε επέτειους γενέθλια και σκόλες που πληθαίνουν κάθε Απρίλη.

Κάτι πάνω σε δύο η αυριανή μέρα.

Όπου κάτι η αγάπη και η δύναμη.
Η αγάπη μεγαλώνει και μαζί της η δύναμη αγαπιέται.

Σ αγαπώ σ ένα χαρτί

Συγνώμη σ ένα άλλο.

Λευκό χαρτί κόκκινο το λουλούδι δίπλα.

Ανυπομονω να φέρω τα λουλούδια στο βάζο κάθε αυγή.

Να τα δώ να πεθαίνουν στα χέρια μου.

Και κάθε νυχτιά να τα πετάω σιωπηρά και θλιμένα χαιρετώντας τα μαζί με τις σκέψεις,

Το κρύσταλλο της νύχτας με μάτωσε απόψε.

Ούτε τα χονρά ρούχα έκαναν τίποτα.

Ώρα για επάνοδο, όλο λέω, και όλο αναβάλλω,

Και όλο μ αφήνεις να σ αφήνω.


Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Εφαρμοσμένος μαρξισμός




Εφαρμοσμένος μαρξισμός
Και καμιά φορά, ενώ είμαι μόνος στην κάμαρα, κρύβω τα λίγα χρήματα μου, για να μπαίνει πιο άφοβα απ το παράθυρο το φως του φεγγαριού...


Τάσος Λειβαδίτης.

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Παρασκευή,3

Πρώτο δεκαήμερο τ Απρίλη.

Σελήνη 8 ημερών
Ανατολή 7.07 Δύση 18.50





Μεγάλωσε η μέρα.Απρίλης,ο πιο όμορφος μήνας του χρόνου.
Ο πιο μεγάλος ψεύτης του χρόνου.

"Απρίλη ψεύτη χάνομαι στα ψεύτικα όνειρα σου"
Όνειρα ψεύτικα και χάνομαι.Χαμένα ψεύτικα όνειρα.Ξεπουλημένα,λίγο από ξεχασμένα.
Ελάχιστα έντονα,μηδαμινά δυνατά.Δεν είναι θέμα ουσίας,ούτε σημασίας.Όλα είναι θέμα επιλογών .
Και είχε ένα ήλιο έξω απίστευτο.
Μια απ αυτές τις μέρες,θα έφτανα μέχρι τη θάλασσα,θα καθόμουν στη νοτισμένη άμμο ,θα ξεγύμνωνα τα πόδια μου και θα έμπαινα μέχρι τα γόνατα.Έτσι που να έβρεχα το κάτω μέρος του παντελονιού.Σαν τους ψαράδες που γλυκομερεύουν την θάλασσα,τ αγρίμι.Ή έτσι νομίζουν.
Και μετά θα πάρω το δρόμο της επιστροφής.
Ύστερα θα ναι όλα τακτοποιημένα.Αυλή,έπιπλα,κρεβάτι παιχνίδια και βιβλία.Και θα λάμπουν στα μάτια του.
Μια από εκείνες τις Παρασκευές, θυμήθηκα να ψάξω τους Χαιρετισμούς, στο "Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απρίλη"
Δυο σκιές κολλημένες στον τοίχο και μια γριά που έβγαινε πάντα να ταίσει τις γάτες.Την ώρα που ακουγόταν στο χωριό απ τα ηχεία της εκκλησιάς ο Ακάθιστος ύμνος.
Στην τσέπη μια παλιά Ιερά Σύνοψις, στα χείλη η δροσιά .

Θαρρούσες και άκουγες σ όλο το χωριό να απαγγέλουν Ελύτη:

Παρασκευή,3

Λοξά επιμήκη μάτια,χείλη ,αρώματα σαν από πρώιμο ουρανό μεγάλης θηλυκής γλυκύτητας και θανάσιμου ποτού.
Έγειρα με το πλάι-σχεδόν μπατάρησα-μες στους ψαλμούς των Χαιρετισμών και την ψύχρα των ανοιχτών κήπων.

Έτοιμος για τα χείριστα.


Πέρασε η ώρα,σχόλασε η εκκλησιά.Πρέπει να φύγω,(βιαστικά σκυφτά και θλιμμένα.....)
-....
-Ορκίζομαι....





Μα οι όρκοι του Απρίλη δεν κράτησαν ποτέ...

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Καθαρά...


Σήμερα το πρωί μέσα στ αυτοκίνητο ήρθαν στα μάτια μου στιγμιαία εικόνα του μυαλού.

Συνειρμοί ανεξήγητοι- ανάγκη- ζωή.

Μνήμη...
Πάλεψα μετά να βρώ τις λέξεις και τα γράμματα.
Όμορφα δεν είναι.Όχι έτσι όπως εννοείται η ομορφιά απ τους πολλούς.
Είναι χοντρά,σκασμένα και άγρια.

Ούτε λευκά σαν κρίνα είναι.

Μάλλον σκουρόχρωμα,προφανώς ταλαιπωρημένα.
Με τα χρόνια θαρρείς και μαζεύουν.Θαρρείς και πρήζονται.
Και είναι τούτο το βάρος των δεκαετιών που τα χει παραμορφώσει.
Τον βλέπω συχνά να αγγίζει το ένα με τ άλλο και να τρίβει τις αρθρώσεις του,αφήνοντας γκριμάτσες πόνου.
Είναι τα χέρια που μας ανάθρεψαν.

Με ατόφια την έννοια του όρου.
Απ τη πρώτη στιγμή της γέννησης μου, σε κείνη την πρώτη φωτογραφία,μέχρι την πιο πρόσφατη, που χώρεσαν και τα τρία εγγόνια του μέσα.
Είναι τα χέρια της δουλειάς.Της κάθε δουλειάς.

Αυτά τ ανελέητα βασανισμένα ,τα σκληραγωγημένα.
Και ξέρω, έχουν αναλάβει εκείνες τις σκληρές δουλειές του μόχθου.
Εκείνες που δεν υπολογίζουν βάρος,πόνο,κρύο,κούραση,κόψιμο,μάτωμα.
Δεν ξέρω πόσες φορές τα χει χαρακώσει.
Και κεί ανάμεσα στους ρόζους,στην αγριάδα,στις ρυτίδες στο μόχθο πόσα ζώα ,δέντρα,μαχαίρια ή λαχτάρες έχουν γλυστρίσει.

Κάθε αυγή και κάθε νύχτα.
Από τότε,τα χρόνια της δύναμης,που σήκωνε βράχους ή αυτοκίνητα,μέχρι τώρα που κάθε χάραμα μετά το πέρας της πρώτης του δουλειάς ανακατεύει μια κούπα με τσάι.
Ακούραστα,αγόγγυστα και σταθερά.
Και πάλι τώρα μια μέρα μετά, δεν ξέρω αν ταίριαξα τις λέξεις για να ζωγραφίσω τα χέρια του, τις συλλαβές να τα παινέψω και τις προτάσεις να τα ευχαριστήσω.
Ξέρω όμως ένα.

Τα χέρια του πατέρα είχαν πάντα την απόχρωση του μετώπου του.
Ήταν καθαρά...



Και τούτο το τραγούδι ταίριασμα,η αγαπημένη του(μου) Χαρούλα...





Πού πήγε;;