Κουλούρες

Το προζύμι το πιάνουμε νωρίς το απόγευμα, να έχει ώρες μπροστά του να ξεκουραστεί.

Η συνταγή, γραμμένη απ τα χέρια της μάνας, γράφει με κεφαλαία γράμματα, τίποτα κρύο, τίποτα καυτό.

 Ήπιες θερμοκρασίες, ήρεμες κινήσεις.

Οι απότομες αλλαγές, οι μεγάλες αλλαγές θα το βρουν απροετοίμαστο. 

Δύσκολο ν ανταποκριθεί.

Μετά από 4 ώρες, ένα ένα τα υλικά θα βρίσκουν την θέση τους στο μείγμα.

Στην αρχή με το μίξερ, μετά θα μπουν χέρια στο ζύμωμα- και αγάπη.

 Φέτος μπήκαν τρία ζευγάρια χέρια στο ζυμάρι. 

Τα δικά μου, του μικρού και της μικρής.

 Περίσσευε η αγάπη και το γέλιο τους.

 Και ας γίναμε χάλια και οι τρεις.

Το ζυμάρι θέλει χρόνο και ζεστασιά.

 Όλο το βράδυ σαν μικρό παιδί τυλιγμένο μέσα στη λεκάνη. Μην τυχόν και μου κρυώσει.

Η σειρά σκεπάσματος που ακολουθεί η μάνα τόσα χρόνια, είναι ένα τραπεζομάντηλο, δυο κουβέρτες, ένα ρούχο του πατέρα και μια εικόνα για το καλό. 

Όλο το βράδυ η θέρμανση ανοιχτή.

 Ότι θέρμανση και αν είναι αυτή.

Δυό φορές μέσα στη νύχτα οι κουλούρες θέλουν ζύμωμα.

 Να απορροφήσει σιγά σιγά το αλεύρι το βούτυρο. 

Ανά τρείς ώρες.

 Και το πρωί, θα πάρουν το τελικό τους σχήμα. 

Θα πλαστούν, θα μπουν μέσα στα ταψιά, πάνω από λαδόκολλες. 

Και θα περιμένουν. 

Θέλει χρόνο η ζύμη και υπομονή. 

Μέχρι να αναδιπλωθεί, να πάρει όγκο και αέρα μέσα της, να επεκταθεί,

 και να απλώσει το δέσιμο, σε όλο το χώρο που έχει.

 Πριν να μπουν στον φούρνο τα ταψιά θα αλειφτούν με αυγό, για να αποκτήσουν γυαλιστερό, ροδοκόκκινο χρώμα, θα μπει ένα κόκκινο αυγό στη μέση και αμύγδαλο να τα στολίσει.

 Και ο φούρνος θα κάνει την τελική δουλειά. 

Μεσαία θερμοκρασία, είπαμε ήρεμες κινήσεις στα τσουρέκια.

 Ήμερες διαδικασίες.

Και όλο το σπίτι θα μυρίσει μαχλέπι και μαστίχα. 

Και όλο θα γελούν τα πρόσωπα των παιδιών.

 Και όλο θα έρχονται να βάζουν το πρόσωπο τους στο φούρνο να δουν. 

Και σαν θα βγει το πρώτο τσουρέκι θα τρέξουν όλο χαρά να δουν, τί έφτιαξαν. 

Και 'γω όλο καμάρι θα βλέπω απ το αλεύρι να γίνεται ζυμάρι και τσουρέκι.

 Θα βλέπω την Ανάσταση να πλησιάζει και το σπίτι να μοσχοβολάει Πάσχα

 Γιατί Ανάσταση είναι και τούτη η διαδικασία. 

Η μεταμόρφωση του αλευριού σε κουλούρα. 

Σε γλυκό. 

Και του χρόνου τέτοιες μέρες. 

Να είμαστε γεροί και αγαπημένοι, και να μπορούμε να ανασταίνουμε τις ψυχές μας με απλά, μικρά πράγματα. 

Τούτη αλήθεια δεν είναι η ζωή;;

Άντε και του χρόνου στο χωριό...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πριν μερικές ώρες έφτασε ο καινούριος χρόνος...

Ποδαρικό με ρόδι...

Να ναι κόκκινος, να ναι δικός μας,

Να είναι γεμάτος...

Υγεία,

Αγάπη,

Τρανταχτά γέλια,

Δυνατά τραγούδια,

Όλα τα παιδιά του κόσμου γελαστά

Και πολλές πολλές πολλές στιγμούλες μικρές ,αλλά από εκείνες που κάνουν τη ματιά να σπιθιρίζει

Και επειδή ο χρόνος αυτός θα είναι γλυκός...

κερνάμε γλυκά...

Αααα έφτασε και ο Άη Βασίλης στο σπίτι μας...

Όλη η χαρά της μέρας στη χαρούμενη κραυγή του μικρού 

όταν είδε το γάλα του Άη Βασίλη να έχει λιγοστέψει, τα μελομακάρονα και την πίτα να έχουν φαγωθεί

και το καρότο για τον Ρούντολφ να λείπει...

(και τα δώρα, μην ξεχιόμαστε)

Καλή χρονιά

2014 μεγάλα φιλιά

Λικεράκι θα πιούμε;;

Παίρνω φλούδες από καλά πλυμμένα πορτοκάλια και υπολογίζω περίπου 4 φλούδες για κάθε 300 ml οινοπνεύματος.

Εγω χρησιμοποίησα ταικουδιά κρητικη, έντονη. Οποιοδήποτε λευκό ποτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί. 

Τα αφήνω κλεισμένα σ ένα δοχείο για 6 μέρες

( Η πίκρα της φλούδας, η σπιρτάδα του οινοπνεύματος. Μια ξεχωριστή ιστορία αγάπης. Ένωσης. Παντρέματος. Εκείνο αψύ και έντονο. Η φλούδα ζωντανή να στάζει πίκρα. Σκληρά και τα δυό. Και τούτη η σκληράδα πρέπει ν αλλάξει. Να αλλοιωθούν τα πρώτα χαρακτηριστικά, ν αλλάξουν μορφή.

Να δώσουν, να πάρουν, να συγκρουστούν, να υποχωρήσουν, να ανοίξουν τα κλειστά τους μέρη και να εναωματώσει το ένα στοιχεία του άλλου. 

6 μέρες αφημένα μόνα τους να ενωθούν  απόλυτα πριν παρεισφρήσουν  άλλα στοιχεία ανάμεσα τους)

Μετά απο  6 μέρες βράζω για κάθε μια δόση οινοπνεύματος 300 γραμ ζάχαρη και 300 ml νερου με ένα ξύλο κανέλλας για 2-3 λεπτά. Το αφήνω να κρυώσει και προσθέτω στο ποτό. Τα αφήνω για άλλες 6 μέρες. 

( εκείνα τα άλλα στοιχεία. Βασικό συατατικό τους η γλύκα. Ζάχαρη, κανέλλα, αποχωρισμός, απομάκρυνση, απόσταση, λίγο προν τον αποχωρισμό τους. Γλυκός ο αποχωρισμός. Οταν εχουν ενσωματωθεί και άλλα στοιχεία , θα έρθει το μέστωμα του ποτού , η θαμπάδα και γίνεται πυκνή σύνθεσή του.Γευσεις μυρωδιές , φεύγουν οι ατμοί, τα αραιά στοιχεία, τα αδύναμα. )

Μετα απο 6 μέρες θα σουρώσουμε το ποτό μας από φίλτρο του καφέ, να καθαρίσει από προσμίξεις και θα το αποθηκεύσουμε σ ένα μπουκάλι. 

Το ποτό μας είναι έτοιμο. 

(Και εκεί μπροστά στο τζάκι, τα κρύα βράδυα , θα λαμπυρίζουν οι φλόγες της φωτιάς στο διάφανο ποτήρι, στη θαμπάδα του ποτού και στην πυκνότητα της σκέψησ, της μνήμης και  της φαντασίας. Κάθε που θα αφήνονται τα μάτια να παραμορφώσουν την εικόνα)

Καλημέρα είπαμε;;

...σαν γλυκό του κουταλιού....

Ξαναείπαμε

 φέτος θα εκμεταλλευτούμε όλα τα πορτοκάλια του κήπου....

Γλυκό αυτή τη φορά.

Ούτε το χα κάνει ούτε καν το είχα δοκιμάσει ποτέ.

(Μια ακομα γλυκειά ιστορία βυθισμένη σε σκέψεις συνταγές και ζάχαρη)

Κόβουμε περίπου  8 πορτοκάλια και 

 τα πλένουμε καλά

 Αφαιρούμε τα σκληρά σημεία και τρίβουμε τη φλούδα αρκετά.

(Τούτα τα σκληρά σημεία τα έξω είναι πάντα τα δύσκολα. Θα χρειαστεί για να αφαιρεθούν μέταλλο, μαχαίρι, κόφτης, λάμα, θα κοπεί απαραίτητα ένα σημείο του δαχτύλου μαζί με τη σάρκα του πορτοκαλιού , και κάπου εκεί θα έρθει ο μικρός να με ρωτήσει αν κόπηκα και αν πόνεσα λίγο)

Δεν πετάμε το τρίμμα, το βάζουμε σ ένα αποστειρωμένο βάζο με αλκοόλ για να φτιάξουμε λικέρ

(Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα μπροστά στο τζάκι που ήρθαν ξαφνικά και άλλαξαν τόσο το τοπίο.

Να γλυκαίνουμε και να μεθάμε τον Αγέρα )

 Βράζω τα πορτοκάλια και πετάω το νερό, αρκετές φορές για να φύγει η πίκρα της φλούδας.

(Η επανάληψη της διαδικασίας,

 ξανά και ξανά,

το άδειασμα του νερού στο νεροχύτη, να φύγειη πίκρα, να μείνει μόνο το μέσα μέρος , σάρκα, καρδιά, μνήμη, σαν τις στιγμές που

 κλείνεις τα μάτια και θυμάσαι, αναπολείς ανατρέχεις,

 μερωμα)

 Και τεμαχίζω σε μικρά κομμάτια, κατά προτίμηση ροδέλες λεπτές.

(Λεπτές, ισχνές και ντελικάτες, σαν άρωμα, σαν αίσθηση, μια μικρή κλωστίτσα, ότι έμεινε να δένει)

 Στραγγίζω, ζαχαρώνω και αν χρειαστεί προσθέτω λίγο νερό για να δέσει

με προσθήκη χυμού ενός λεμονιού και μιας λεμονόκουπας.

(Γιατί καλώς ή κακώς, όποιο γλυκό και να ξεκινήσεις να

 φτιάχνεις, χρειάζεται ο χυμός ενός ξινού

 λεμονιού για να μην ζαχαρώσει το σιρόπι, να αντέξει στο χρόνο, να μην χάσει την αρχική του γυαλάδα και όψη)

 Αφήνω μια μέρα το γλυκό στη κατσαρόλα, την επόμενη ξαναβράζω για λίγο και μόλις κρυώσει αποθηκεύω σε αποστειρωμένα βάζα.

(Θαρρείς και αν σταματήσεις απότομα μια κατσαρόλα που βράζει, το γλυκό θα δέσει καλύτερα την επόμενη φορά που θ ανέβει στη φωτιά)

Και τελικά σερβίρω

 ( Η χαρά της δημιουργίας, η αγάπη της ζαχαροπλαστικής, η ένωση της ζάχαρης και του πορτο αλιού με δόσεις ξυνόπικρων στιγμών)

Γιατί τελικά η ζαχαροπλαστική είναι μεγάλο γιατρικό...

Καλησπέρα είπαμε;;

Κερνάμε και γλυκό...

Μαρμελαδοδεσίματα

Στον  κήπο έχουμε δυό πορτοκαλιές. Φέτος πρώτη φορά ,αποφάσισα να αξιοποιήσω τα πορτοκάλια αλλιώς.

Και είπα αρχικά να φτιάξω μαρμελάδα. 

Έκοψα περίπου πέντε κιλά πορτοκάλια, αφαίρεσα τα σκληρά μέρη, τα τεμάχισα σε όγδοα, και τα άφησα στο νερό για παραπάνω από 24 ώρες. 

Ολόκληρα, με τις φλούδες. 

Τα χώρισα σε δύο κατσαρόλες, πρόσθεσα το ίδιο βάρος ζάχαρη και γέμισα με λίγο νερό. 

Άρχισα να βράζω, να ανακατεύω κ να σκέφτομαι...

Ούτως ή άλλως η ζαχαροπλαστική από πάντα ,ήταν η καλύτερή μου ψυχοθεραπεία. 

Η πρώτη μαρμελάδα έδεσε αμέσως

Τα βάζα αποστειρώθηκαν, αποθηκεύτηκε και έκλεισε ερμητικά. 

Χρυσαφένια, σφιχτή , δεμένη, όμορφη. 

Πολύ περηφάνια για τουτα τα τέσσερα πρώτα μου βαζάκια μαρμελάδας. 

Η άλλη κατσαρόλα δεν έδενε με τίποτα. 

Την άφησα να κρυώσει πάλι, να την αναλάβω ξανά την επόμενη μέρα. 

Ήθελε παραπάνω αγάπη τούτη η κατσαρόλα. Και χρόνο. 

Ήδη είχε αρχίσει να σκουραίνει. Να αλλάζει χρώμα και να διαχωρίζεται απ την άλλη, την πρώτη, την εύκολα φτιαγμένη. 

Πρόσθεσα και λιγη ζάχαρη σ αυτη. 

Και περίπου μια μέρα μετα, ήρθε κ έδεσε, ταλαιπωρημένη , σκούρόχρωμη κουρασμένη, μα εν τέλει πολύ καλύτερη....

Σχεδόν σαν γλυκό του κουταλιού.

Και σαφώς πιο αγαπημένη. 

Γιατί ίσως έτσι έχω μάθει. 

Όσα έχω αποκτήσει εύκολα, αβίαστα, δεν τα θεώρησα ποτέ δικά μου, δν τα έκανα αγαπημένα μου. 

Και ήταν όλα όσα άφησα εύκολα να φύγουν απ τη ζωή μου. 

Ενώ σε όσα έχω αφήσει έστω και μια σταγόνα άγχους, κόπου, ιδρώτα, έγιναν κατευθείαν τα αγαπημένα μου, τα ολόδικά μου, τα αιώνια ,τα για πάντα και από πάντα.

Είτε μαρμελάδα είναι αυτή είτε το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. 

Σκέψεις είναι απλά... Εκεί πάνω στο ανακάτεμα της μαρμελάδας, χωμένη ανάμεσα σε μυρωδιές δέσιμο, σκέψεις, την πίκρα της φλούδας που φεύγει με το νερό, και την γλύκα της μαρμελάδας που μένει...

Και εκεί πάνω στο δέσιμο λίγο από Αλκυόνη Παπαδάκη

Έμαθα να χτίζω τείχη.. 

............. όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου.. αλλά για να δω.. ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου..!!

Καλό μας βράδυ...

Κολοκυθόπιτα γλυκειά

Θα χρειαστούμε
1 κιλό κολοκύθα κόκκινη τριμμένη και στραγγισμένη πολύ καλά
2 φλυτζάνια του καφέ ρύζι καρολίνα
1 πακέτο σταφίδες ξανθές
Κάνέλλα τριμμένη μπόλικη
Καρύδια προαιρετικά
Ζάχαρη ανάλογα με το πόσο γλυκειά την προτιμάει ο καθένας,( καλύτερα μαύρη )
Δυό τρία φύλλα ανοιγμένα με το χέρι
Ψήσιμο ανάλογα με το φούρνο στους 180 βαθμούς

΄Εχει μοσχοβολήσει το σπίτι κανέλλα και κολοκύθα όσο ψήνεται...

Ανυπομονώ.

Όσοι πιστοί κερνάμε...

Καλησπέρα

 



Μανταμαδιώτες...

Μπράβο ρε Γιώργο...

Μανταμαδιώτης,

συμμαθητής, φίλος,

θαλασσινός και σεφ...

Καμαρώνουμε λέμε

Κανέλλα και Σιρόπι

Εαρινή Ισημερία σήμερα...

Και επίσημα πλέον ΕΔΩ η άνοιξη.

Και είπα να την γλυκάνω.Και να την αρωματίσω.

Με σιρόπι και κανέλλα.

Με λουκουμάδες

Και όταν μιλάμε για λουκουμάδες, μιλάμε για

Λουκουμάδες Μανταμάδου.

Στο αναψυκτήριο έξω απ τον Ταξιάρχη

Λουκουμάδες τραγανούς απ έξω

να γεμίζουν σιρόπι το στόμα, με μια δαγκωνιά

             Και για να της δώσουμε , της άνοιξης, λίγο ακόμα γλύκα...

Παγωτό

 ΄΄Ηηη...

Μερέντα

Καλή όρεξη...

΄Καλή γλυκειά ΄Ανοιξη σε όλους μας

Μια η άνοιξη

Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί
ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί
πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί
κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή
χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί
τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός
κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός

Kανα καφέ θα πιούμε;;

Την ιεροτελεστία του καφέ,της μάζωξης,της "αφλουγής",την έχω κλέψει ατόφια απ το σεντούκι της μάνας.Την έχωσα μέσα στις κούτες των προσωπικών μου αντικειμένων όταν μετακόμισα Αθήνα ... Αν θυμάμαι καλά μπήκε στην κούτα με τα κάδρα μου...
Και την κρέμαγα ,στον τοίχο της κουζίνας, σε όποιο σπίτι μετακόμιζα...
Ο καφές θέλει αγάπη.
Θέλει φίλους να τηλεφωνούν για να ρωτήσουν αν είμαι σπίτι.
Τη διαφορά την κάνει εκείνος ο χρόνος μετά το τηλεφώνημα.
Τα πιο όμορφα τηλεφωνήματα γίνονται ένα λεπτό πριν ανοίξει η πόρτα
-Άνοιξε απ έξω είμαι. .(βλ.Βίκυ).
Και εδώ που βρίσκομαι δεν είναι απλό θέμα να ακούσεις αυτές τις λέξεις.Γιατί είμαι μακρυά.
Αλλά αυτοί οι καφέδες είναι που προτιμώ.
Οι καφέδες της αγάπης
Σ αυτούς τους καφέδες υπάρχουν ροφήματα και ρουφηξιές.Ρουφηξιές ζωής ,και τσιγάρου κάτω απ τον απορροφητήρα.Υπάρχει γλυκό του κουταλιού,(αυτο το διάστημα τριφτό κυδώνι) και κουλουράκια κανέλλας.


Το πάντα γεμάτο κουλουράκια τάπερ στην τροφοθήκη.
Λόγω μικρού και λόγω μάνας.Ο μικρός προστάζει «μποκότο»(μπισκότο) και η μάνα να έχω πάντα κάτι στο σπίτι για κέρασμα.
-Τί να φτιάξω;;Ελληνικό,γαλλικό,καπουτσίνο,νες,τσάι βουνού,σοκολάτα,τσάι με γεύσεις,χυμό,ή μήπως καλύτερα ποτό;


Και ακολουθεί η κουβέντα,η αφλουγή,τα βιβλία,οι σκέψεις,το παιχνίδι με το μικρό,ένα απόγευμα με όνομα.
Τ άλλα τηλεφωνήματα γίνονται συνήθως την προηγούμενη μέρα.
-Θα ρθουμε αύριο για καφέ.
Αυτά τα τηλεφωνήματα είναι λίγο πιο δύσκολα λόγω αναμονής.-Είπαμε δεν είμαι της υπομονής.
Έχουν πρωινή διαδικασία και αρκετό άγχος(είμαι ψυχαναγκαστική τί να κάνω;; )
Είναι όμως πιο ζουμερά.Πιο γλυκά.Και πιο γεμάτα...
Θα χουν σοκολατόπιτα ή κεικ σοκολάτας.Θα χουν ζυμάρι έτοιμο απ το πρωί για την καθιερωμένη πίτσα και μια τυρόπιτα να ψήνεται.
Οι καλοκαιρινοί καφέδες έχουν δυνατή μουσική,βεράντα και θέα τη θάλασσα την ώρα της δύσης .Έχουν χαχανητά μέχρι αργά τη νύχτα και πολύ γέλιο.
Η πίτσα θα φαγωθεί,οι αναμνήσεις θα γλυκάνουν,τα λόγια θα δέσουν.
Ή άλλες φορές θα κάνει τη δουλειά της η σιωπή.
Αυτή εγγυάται πάντα για τη δύναμη της φιλίας.
Σιωπή και θυμήθηκα.Κάτι φραπέδες με τάβλι στο μπαλκόνι.Και πολύ τσιγάρο...
Τελικά ο καφές,το σμίξιμο,η αφλουγή,η κουβέντα δεν χρειάζεται τίποτα υλικό.Μόνο ανθρώπους και τσιγάρο...και πολύ μουσική...

Get your own playlist at snapdrive.net!


Το ποστ είναι μπλογκοπαίχνιδο που με κάλεσε η Νατάσα να παίξω...
στην οποία δίνω το Βραβείο Proximidade που μου χάρισαν ο Μεταλλαγμένος, και ο Μάνος και τουςευχαριστώ πάρα πολύ.



Μαζί με το βραβείο λοιπόν που πρέπει να δώσω συνολικά σε 8 bloggers τους προ(σ)καλώ να παίξουν στο καφεδοπαίχνιδο...(Λοιπόν, εσείς πώς πίνετε καφέ (ή τσάι, ή σοκολάτα, τέλος πάντων) ; Τι κερνάτε, όταν έχετε παρέα; Περιγράψτε, λέει το παιχνίδι...)


Οι δικοί μου επιλεγμένοι (θα προτιμούσα δεκα) :

Νατάσα
Άκακος
Αγράμπελλη
Venceremos
Μυθημναίος
Φθα
Ανασαιμιά
Terapri
Γιώργης
Εδώ τα σχετικά με το βραβείο...

Πάμε για ουζάκι;;;

Εντάξει,ομολογώ!Θα προτιμούσα να είμαι εδώ :

Ή εδώ:

Ή ακόμα καλύτερα στο χωριό,στου Σαράντου ή στου Τζαννή:





Αναγκαστικά θα συμβιβαστώ μ αυτά που έχω:
Κυριακή,παρέα,μάζεμα ήλιο (ελπίζω)και ουζοκατάνυξη






Καταρχήν διαλέγουμε τοποθεσία.
Προαπαιτείται η ματιά να χάνεται στη θάλασσα
Εκεί που θα δυσκολευτούμε είναι να βρούμε ούζο "Κέφι" ή "Πιτσιλαδή" .
Προσωπικές προτιμήσεις ..αλλά περί ορέξεως...Ούζο...

Στο νησί ρέουν άφθονα.

Εδω,πρέπει να πάς σε συγκεκριμένα μαγαζιά με Μυτιληνιά προιόντα
Η επόμενη μεγαλύτερη απώλεια για τέτοιου είδους...κατανύξεις είναι οι παστές σαρδέλες Καλλονής.
Είναι ο τέλειος ουζομεζές.Ιούλιο-Αύγουστο οι σαρδέλες είναι σε καλό μέγεθος και στο νησί βρίσκονται παντού.
Η διαδικασία για το πάστωμα είναι απλή και σχετικά γρήγορη.

Το πρωί αγοράζουμε σαρδέλες απ τον ψαρά.Τις καθαρίζουμε και τους κόβουμε τα κεφάλια.Μετά σ ένα δοχείο που κλείνει κατά προτίμηση, βάζουμε λαδόκολλα ή χασαπόχαρτο.Στρώνουμε αλάτι χοντρό στον πάτο και μια στρώση σαρδέλες εναλλάξ μέχρι που να τελειώσουμε και να καλυφτούν οι σαρδέλες πλήρως απο αλάτι.Καπακώνουμε και τις αφήνουμε 8 περίπου ώρες.
Με ένα πηρούνι μετά το τέλος της διαδικασίας αφαιρούμε την ήδη ψημένη πέτσα του ψαριού ,ρίχνουμε λαδάκι πάνω και είμαστε έτοιμοι.


Οι σαρδέλες έχουν ειδικό τρόπο φαγώματος.Πιάνουμε τη σαρδέλα με τα χέρια απ την ουρά,και την σκίζουμε στη μέση και σιγά σιγά ανοίγει όλο το ψάρι στη μέση.
Η σαρδέλα έχει σκιστεί..:P
Τα υπόλοιπα εννοούνται.
Μαζί με τις σαρδέλες δένουν απόλυτα τα ξερά κουκιά (κ'τσέλια)πασπαλισμένα με μπόλικη ρίγανη και λάδι
Kαι φυσικά λαδοτύρι Μυτιλήνης ή Γραβιέρα Μυτιλήνης, συγκεκριμένα απ τον Συνεταιρισμό του Μανταμάδου

Και μια που ήρθαμε στα τυριά πάλι...(το θεματάκι με τα τυριά είναι εξάρτηση και μάλλον γονίδιο),κάπου εκεί ανάμεσα θα χώθεί και ένα πιάτο με Φέτα Μυστακέλλη...(μην μου μιλήσει κανένας για αλλεργίες έχω ανοσία)

Θαλασσινά και τυρί τί μας δίνει;;;Γαρίδες σαγανάκι.

Φυσικά γέλιο,τσιγάρο και η κατάλληλη μουσική υπόκρουση...

Και όσο θα αδειάζουν τα πην'ταρέλια και θα τσουγκρίζουν τα ποτήρια μια η ατάκα,που σμίγει και ξεχωρίζει....

Έβα παρίγια...

(εβίβες παρέα)