Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2023

Της αφής...




Αυτές τις νύχτες, στα όνειρά μου ζωντανεύουν χέρια, ενώνονται και δυναμώνουν.

Όλες οι αισθήσεις καταλήγουν στα ακροδάχτυλα. 

Αμφίδρομη μεταφορά. 

Μέχρι να επέλθει ισορροπία. Σαν μηχανή ανάμεσα στα αυτοκίνητα κεντρκής λεωφόρου.

Τούτες τις νύχτες ψάχνω τραγούδια, διαβάζω στίχους ταιριάζω μουσικές και ονειρευομαι θέατρα.

Μα στο τέλος την διαφυγή την προσφέρει η ποίηση.

Ποίηση γεμάτη χέρια σφιχτά ενωμένα. 

Κράτημα στέρεο...

 Από την πρώτη πρώτη φορά:




..ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Kι ήταν σα να 'χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη…

-Λειβαδίτης Τάσος-


 Στον έρωτα συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις.

Λυτρωτική όμως είναι μόνον η αίσθηση της αφής.

Με τις άλλες πίνεις αλλά δεν ξεδιψάς.

 -Μιχάλης Γκανάς-




Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς

μπρος στο παράθυρο,

ένα κλαδάκι μοναχά

σου κρύβει το μισό χωριό.


Ο έρωτας με την παλάμη του

σου κρύβει όλο τον κόσμο.


Μένει το φως μονάχα.

-Γιάννης Ρίτσος-



Όταν τα χέρια σου έρχονται,

γάπη μου, προς τα δικά μου,

τι μου φέρνουν πετώντας;

Γιατί σταμάτησαν

σταχείλη μου, ξαφνικά,

γιατί τα αναγνωρίζω

σάμπως τότε, πριν,

να τα είχα αγγίξει,

σάμπως πριν υπάρξουν

να είχαν διατρέξει

το μέτωπό μου, τη μέση μου;

Η απαλότητά τους ερχόταν

πετώντας πάνω από το χρόνο,

πάνω από τη θάλασσα, πάνω απ’ τον καπνό,

πάνω από την άνοιξη,

κι όταν έβαλες

τα χέρια σου στο στήθος μου,

αναγνώρισα τα φτερά

χρυσού περιστεριού,

αναγνώρισα τη γαλαζωπή άργιλο

και το χρώμα του σταριού

-Πάμπλο Νερούδα-


Μέσα σε λίγες νύχτες

πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει

ὅλος ὁ κόσμος;


Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει

βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.

Ἑνώνεται.


Τώρα


μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ

ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου

κι ὁ σφυγμός μου.

-Γιάννης Ρίτσος-



Τα δυο μικρά ζωα, τα χέρια μας

Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στό άλλο

-Ελύτης Οδυσσέας-


Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους

Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα”

-Αργύρης Χιόνης-

“Τα χέρια μου

το τέμπλο του είναι σου ανοίγουν

μ’ άλλην γυμνότητα σε ντύνουν

ανακαλύπτουνε τα δώματα του σώματός σου

τα χέρια μου

άλλο κορμί σκαρώνουν στο κορμί σου.”

-Οκτάβιο Παζ-


Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.

Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.

Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.

Ούτε θα σ' έχω. Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.

Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.

-Μιχάλης Γκανάς-




Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτα , είπες.
Τίποτα,
είναι τρύπια τα χέρια μου.
Ενώ
τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.
Κι η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.
Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη…
Κι η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ.
Κι όλα είχαν όψη τρυφερή και ήρεμη...

Νικηφόρος Βρεττάκος 



https://youtube.com/playlist?list=PLqZcgz-DYM8xOwbBbATg7bmcVPUHdfXdp


 

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Χτες έγινε η εκδήλωση για την Γιορτή της Γυναίκας από τον Σύλλογο Γυναικών Μανταμάδου, στο Πολύκεντρο του χωριού μας. 
Μεταξύ άλλων διαβάστηκε και το παρακάτω κείμενο.
Είναι ένα κείμενο που έχει πρόσωπο, έχει όνομα και προορισμό. 
Σαν επικήδειος, για έναν άνθρωπο που έφυγε πολύ νωρίς και αγαπήθηκε πολύ απ όσους είχαν την τύχη να τον έχουν στην ζωή τους.









Οι γυναίκες που ξέρω

Οι γυναίκες που ξέρω, γεννούν ζωή.

Βγάζουν απ’ τα σπλάχνα τους καθημερινά αγώνα αγάπη κι αισιοδοξία.  

Ντύνονται τον ήλιο το ξημέρωμα και συνεχίζουν.

 Γεννιούνται για να δίνουν συνέχεια.

Σε κάθε γωνιά της γης, με όλες τις δυσκολίες που τις φόρτωσε η ζωή από τα γεννοφάσκια τους.

Σε κάθε γωνιά του κόσμου, από το χάραμα μέχρι τη νύχτα.
Ελλάδα, Αιθιοπία, Συρία, Αγγλία, Κύπρος, Πακιστάν.
 Βαλίτσες οι ευθύνες τους.
Μια ιστορία θα σας πω απόψε.
Για ένα μικρό κορίτσι που μεγάλωνε σε μια γωνιά μίλια μακριά απ τη δική μας.

Ποτέ μου δεν τη συνάντησα, μόνο σε φωτογραφίες.

Παραμύθι θλιμμένο η ζωή της…
Κορίτσι μικρό, γυναίκα πριν την ώρα της.
Παντρεύτηκε.
Έλαμπαν οι δυο εφηβικές ματιές χωμένες μέσα σε χρυσαφένιους ταφτάδες, κοσμήματα και λουλούδια.
Αμήχανο το παιδικό τους βλέμμα.
Ένα- δυο  χρόνια ζήσανε μαζί.
Ίσα που να γεννηθεί το πρώτο τους παιδί.
Οι δουλειές λιγοστές, τα μεροκάματα τιποτένια, εκείνος έπρεπε να ξενιτευτεί.

Να πάρει τον δρόμο της μετανάστευσης αφήνοντας βαθιά υπόσχεση στα μάτια της πως θα περάσει ο χρόνος. Θα έφτιαχνε τα χαρτιά του και θα ήταν όλοι τους μαζί και πάλι.
Εκείνος, εκείνη και ο γιος τους.
 Ίσα που πρόλαβε να τον δει να περπατάει και να παίξει μαζί του πεντεξι φορές στο πάτωμα.
 Πατέρας πια, χτύπησε τη πιο κοντινή τους πόρτα για ένα μεροκάματο.
Εκείνη, της Ευρώπης.
Ετούτη, της Ελλάδας.
 Σ όποια δουλειά και αν καταπιάνονταν τα κατάφερνε καλά.
 Έπιαναν τα χέρια του, έκοβε και το μυαλό του, έμαθε και τη γλώσσα γρήγορα, όπου και να στεκόταν με αξιοσύνη και αγάπη.
 Όλοι τον αγαπούσαν.
Για να στέλνει το μεροκάματό του στην οικογένεια.
Και να μπορεί να ονειρεύεται μια αλλιώτικη ζωή.
Να ονειρεύονται μια αλλιώτικη ζωή.
Μίλια μακριά ο ένας από τον άλλον.
Μέσα από οθόνες φωτογραφίες και τηλέφωνα.
Η απώλεια εκείνης, του παιδιού του- θέριευαν. Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια.
Βάρη στο μυαλό και στην καρδιά του.
Η καλή καρδιά του. Μισή δίχως εκείνη.
Δίχως ξεκούραση, δίχως έναν άνθρωπο.
 Μέχρι τη μέρα που χτύπησε.
Τόσο άσχημα που το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν τα μάτια και το στόμα του.
 Ένας μήνας η ζωή του.
Μέχρι εκεί έφτασε και η δική της ζωή.
Μίλια μακρυά, αποχαιρετούσε τον άνθρωπό της και τη δική της ζωή.
 Άβουλος θεατής στο κουκλοθέατρο της ζωής της. Δίχως επιλογές, δίχως αποφάσεις…

Κι αν ήθελα απόψε πάνω στη γη, να υπήρχε μια γυναίκα μόνο να γιορτάζει, εκείνο το κορίτσι θα διάλεγα.
Θα διάλεγα να μπορεί, σαν κι εμάς, να δυναμώνει κάθε χρόνο τούτη τη μέρα.
Να νιώθει πως δεν είναι μόνη.
Για κείνες τις γυναίκες οι φωνές μας σμίγουν απόψε και χαμηλώνει η ματιά.
Για να μπορούν αύριο, του χρόνου, δεν ξέρω πότε θα ναι – αλήθεια- να πιαστούν απ’ το δικό μας χέρι και να βαδίσουμε μπροστά.
Μακάρι να πιαστούν απ το δικό μας χέρι.
 Μακάρι να βαδίσουμε μαζί μπροστά.


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Ψίθυροι στο κύμα

Μεγάλη χαρά σήμερα και φόρτιση.
 Ειδικά όταν μπήκα και το είδα εκτυπωμένο, σε στίβες...
Ψίθυροι στο κύμα, εκδόσεις Αγγελάκη.
Εύχομαι οι σελίδες του να γίνουν καράβι, να σας ταξιδέψουν...
Κυκλοφόρησε!

 Παιδικά χρόνια, φτωχικά και τραυματικά. Το σχολειό, η δουλειά, ο έρωτας, η χαρά και η απώλεια στη δίνη του πολέμου, της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού. Κι έπειτα ο γάμος, τα παιδιά, τα εγγόνια και πάλι η απώλεια... Μνήμες που τρέχουν... και η Δωρούλα απέναντι στη θάλασσα να αφηγείται το Παραμύθι της ζωής της. Ψίθυροι στο κύμα... μήπως καταφέρει το θαλασσινό νερό ν' απαλύνει τις πληγές της.
" Γιατί τελικά, πιο δυνατή από το θάνατο, είναι η ίδια η ζωή. Είναι ο ερχομός μιας νέας ζωής. Όχι πως σβήνονται τα προηγούμενα, ούτε σταματάς να τα σέρνεις μαζί σου ποτέ, μα να, νιώθεις πως γεμίζουν τα πνευμόνια σου δύναμη και τούτο το βάρος που σέρνεις σου φαίνεται καθημερινό και μπορείς να σηκώσεις κι άλλο, μπορείς πια να αλλάξεις σελίδα"

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018


Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να επιστρέψω πίσω, έρχονται στο μυαλό μου όλα εκείνα που με κρατάν σφιχτά δεμένη εκεί. 
Άνθρωποι, τόποι, συναισθήματα, μνήμες, παιδική ηλικία.
Η παραλία του χωριού, η στροφή μετά το λινόχωμα, η πλατεία του αγίου Βασιλείου, η γειτονιά μας.
Το βλέμμα της μάνας, η αγκαλιά του πατέρα, το γέλιο του αδερφού και της Άννας, η χαρά των παιδιών, τα καλοσωρίσματα των ανθρώπων που μεγάλωσα μαζί τους...
Φέτος καινούρια λαχτάρα, μεγάλη. 

Η αντάμωση με τα μικρά μου, που πρώτη φορά τόσο μεγάλο διάστημα μακριά τους...
Όσο και να χουν ξεμακρύνει τα φτερά σου, πάντα τα πόδια θα ζητούν να διαβούν τη γη που τους έδωσε δύναμη να μακραίνουν...







Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Ζύμωμα


Κάθε ζύμωση ενέχει αλλοιώσεις.
 Ότι ζύμωση και αν είναι αυτή.
Κοινωνική οικονομική, προσωπική, εσωτερική, βιολογική, συναισθηματική, σωματική, πολιτική, νοητική...
Τις περισσότερες φορές, στην πορεία της όλης διαδικασίας  απορρίπτονται συστατικά που πλέον δεν χρησιμοποιούνται για (ή στο) τελικό αποτέλεσμα. Ακόμα και βασικά συστατικά. Ίσως όχι στο ακέραιό τους, αλλά μέρος τους.
Συχνά αναγνωρίζονται σαν φύρα, δομικά στοιχεία και έννοιες που στο παρελθόν δεν νοούνταν η απώλειά τους. Ακόμα και αν πρόκειται για εκείνα τα στοιχεία που μας-σας-με πήγαν ένα βήμα μπροστά.
Μα τούτη εδώ η ζύμωση, τα τελευταία χρόνια, μόνο μορφώματα φανερώνει. Και φόβους.
[... σήμερα ήταν που είδα για πρώτη φορά φέτος, ανθισμένη μυγδαλιά. (Ελπίδα και άνοιξη...)
Η σκέψη έμεινε στην εικόνα. Δίχως ελπίδα.
(Και τούτο είναι το πρώτο απ' τα εγκλήματα που έχουν υπογράψει δυο χρόνια τώρα.
Που σκότωσαν κάθε ελπίδα στον κοσμάκη. Και κάθε χαμόγελο. Εκτός απ' όλα τα υπόλοιπα που ζούμε τα τελευταία 6 χρόνια, και ότι φοβάμαι πως έρχεται από εδώ και πέρα,
Σκέψεις κάνω φωναχτά. Σκέψεις δίχως μια αχτίδα ελπίδας. Πρώτη φορά στα 39 μου χρόνια.]

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

21 Μάρτη

21 του Μάρτη σήμερα. 
Και τούτη η μέρα θαρρείς και έχει φορτωθεί στους ώμους της μερικά απ’ τα πιο σημαντικά θέματα του κόσμου.

Θα μπορούσα να την βαφτίσω αλλιώς. 

Να την έλεγα παγκόσμια μέρα για όλα όσα θα ήθελα, να μπορώ να χαρίσω στα παιδιά μου.
Έτσι που να μην έχει νόημα καμιά παγκόσμια μέρα!
Να τους χαρίσω έναν κόσμο δίχως ρατσισμό, (παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού),δίχως φόβο, απέναντι στο αλλιώτικο, στο διαφορετικό. 


Είτε επειδή αυτό τυχαίνει να έχει ένα παραπάνω χρωμόσωμα, (παγκόσμια μέρα για το σύνδρομο down), είτε επειδή έρχεται από μια άλλη χώρα, επειδή έχει μια διαφορετική θρησκεία, διαφορετικά θέλω απ’ τα δικά μου, ένα αλλιώτικο χρώμα, ή επειδή γεννήθηκε, πάντα συμπτωματικά, σε μια άλλη μεριά της γης.


Και να είχε και πολλά δάση,  (παγκόσμια μέρα δασοπονίας), για να μπορούν τα παιδιά να παίζουν αλλιώς και ν΄ ανασαίνουν καθάρια.


Να χωρούσε στίχους και ποίηση ( παγκόσμια μέρα ποίησης), λέξεις που να προβάλλουν από παντού ανάμεσά μας και να μιλούν για την αγάπη.

Και κουκλοθέατρο, (παγκόσμια μέρα κουκλοθέατρου) να κάνει τα παιδιά του κόσμου ολάκερου, να γελούν και ν’ αφήνονται στο παιχνίδι, και στο παραμύθι,σαν μοναδική τους έννοια.



Και στο τελείωμα της μέρας, να είχε ύπνο ελαφρύ, (παγκόσμια μέρα ύπνου), ύπνου δίχως άγχη, ύπνου να μην διακόπτεται από σκέψεις, άγχη και φόβους για την επόμενη μέρα.

Τα αυτονόητα, τα μεγάλα, που καμιά μέρα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος τους και τη σημασία τους. 
Θαρρείς και χωρούν όλα τα όνειρα για μια ολάκερη ζωή.
Τόσο που να μην έχει νόημα καμία παγκόσμια μέρα!

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Γυναίκα, να εισαι δυνατή!

Γυναίκα, να είσαι δυνατή
Στην αρχή, είναι η μνήμη και η τιμή.
Τιμή για τους αγώνες που δόθηκαν.
Για τους αγώνες που κερδήθηκαν.
Με τη ματιά στο χτες.
Πόνος δάκρυ, ιδρώτας, κόπος και αίμα.
Ακολουθεί ο στοχασμός.
 Για όλα εκείνα που κατακτήσαμε. ‘Έτσι που να μπορούμε να διαβαίνουμε  τις ίδιες πόρτες πια, με τους άντρες.
 Έτσι που ο άντρας, να στέκεται στο πλευρό μας, σύντροφος, συνοδοιπόρος.
 Όχι απέναντι μας, σαν ανταγωνιστής.
Κι ακολουθούν οι λέξεις του σήμερα. Λέξεις χρωστούμενες στο αύριο. Λέξεις βγαλμένες απ’ το χθες.
 Λέξεις για τις κόρες μας.
Λέξεις και πράξεις μονάκριβες.
Για όλη την αγάπη, που φωλιάζει στην καρδιά της γυναίκας.
 Αγάπη να ξεχύνεται και να πλημμυρίζει.
 Να ποτίζει αλληλεγγύη τον διπλανό, τον δικό μας άνθρωπο, τον μεγαλύτερο, μα και τους πιο μακρινούς, τους ξένους.
Που να τρέχει σαν θα νιώσει την ανάγκη.
Χέρι δυνατό βοήθειας.
Μα πριν να ειπωθούν όλα τούτα, να μιλάμε για την αγάπη προς την ίδια. Κι αν οι λέξεις συχνά, στέκουν αδύναμες να βγουν απ’ το στόμα μας, να τις αφήνουμε απ’ τα μάτια μας να φανερώνονται.
Λέξεις όχι γι’  αγάπη ματαιόδοξη και ναρκισσιστική- εκείνη την φτιασιδωμένη, που ντύνεται ακριβά και αρωματίζεται με ψέματα.
Λέξεις γι’ αγάπη απλή και βαθειά.
Αγάπη καθάρια και τίμια.
Αγάπη για την ψυχή της.
 Αγάπη για το κορμί της. Και την φροντίδα της να ‘ναι γερό και δυνατό.
Να είναι απαραβίαστο. Ανεκτίμητο. Μονάκριβο. Αληθινό.
Λέξεις για την ομορφιά της. Την μέσα της ομορφιά. Που θα της χαρίζει κάθε χρόνο  που θα μεγαλώνει, την ηρεμία, την γέμιση, την ολοκλήρωσή της.
Αγάπη για το μυαλό της.
Την εξυπνάδα που την προίκισε η φύση.
 Την πρακτική της ματιά.
 Και την ικανότητα να μπορεί να σταθεί όρθια, να παλέψει, να διεκδικήσει και ν’ ανταποκριθεί στις τρικυμίες της ζωής.
Που θα ‘ ναι πολλές. Ο εύκολος δρόμος, χρόνια τώρα έχει πάψει να είναι για τις γυναίκες.
Γυναίκα, να είσαι δυνατή!


Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Νεζινέ (για τα παιδιά που χάθηκαν)



Νεζινέ (για τα παιδιά που χάθηκαν)

Η Νεζινέ είχε μεγάλα καστανά μάτια 
κι άσπρο χαμόγελο
σαν κοιλίτσα χελιδόνας. 
Τα επιδείκνυε για διαβατήριο περνώντας τα σύνορα 
κι αντίκρισε τη θάλασσα των παραμυθιών
φορτωμένη σε γέρικη αγκαλιά
με κρεμάμενα πόδια 
σαν το ξεκούρδιστο εκκρεμές του κόσμου . 
Η Νεζινέ καταπίνοντας 
μια θάλασσα με παραμύθια 
πρόλαβε να δακρύσει
στη ζωγραφιά που είχαν φτιάξει ,
λερώνοντας την πέρα ως πέρα με σκούρα κηλίδα .
Η Νεζινέ κατόπιν , 
εύκολα πέρασε
όλα τα σύνορα του κόσμου…
Ναούμης Γιώργος (14/11/15)




Πού πήγε;;