Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Πόσο υποκρισία!!!



Χτες  πληροφορηθήκαμε, όλοι οι Μανταμαδιώτες, πως το έθιμο της σφαγής του ταύρου, στο πανηγύρι των Μυροφόρων, δεν θα γίνει.
 Απαγορεύτηκε από τον Δήμο, την Αρχιεπισκοπή και τους λοιπούς αρμόδιους. Ακούστηκαν πολλά, τον τελευταίο καιρό. Γράφτηκαν  περισσότερα. Κανείς μας ,δεν πίστεψε πως θα κατάφερναν, εκείνες οι φωνές, να καταργήσουν ένα έθιμο που κρατάει αιώνες. Το κουρμπάνι των προπαπούδων μας.
Κατηγόρησαν το έθιμό σαν βάρβαρο, σαν σατανιστικό. Οι ρίζες του όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι πολύ βαθιές. Κρατάνε απ τις αγάπες-κοινά δείπνα των πρώτων χριστιανών και στους βυζαντινούς χρόνους, όταν το αίμα, ήταν σύμβολο της ζωής, της γέννησης και της γονιμότητας. Πέρασε έτσι μέσα στις παραδόσεις των λαών, σε ολόκληρο τον κόσμο, θεωρήθηκε ιερό και άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο μέσα σε διάφορες θρησκείες.
Το αίμα του Χριστού σώζει. Αργότερα η θυσία απέκτησε πρακτική μορφή. Η σφαγή των ζωντανών, τάματα των πιστών, εξασφάλιζε τροφή, που θα προσέφεραν στους προσκυνητές τους οι Μανταμαδιώτες. Προσκυνητές που ερχόταν από πολύ μακριά, για να ασπαστούν τον Ταξιάρχη, στη γιορτή του. Προσκυνητές, που πέρασαν μέρες, με ξηρά τροφή ώσπου να εκπληρώσουν το τάμα τους. Με ένα πιάτο ζεστό κισκέκ  ή ρεβύθια με κρέας έδειχναν οι πρόγονοί μας τη φιλοξενία τους. Έτσι μπορούσαν.
Είναι το έθιμο λέει βάρβαρο. Και λυπάμαι που το λέω, μα είναι υποκρισία να μιλάμε για βαρβαρότητα, απ’ τη στιγμή που σφάζονται μπροστά στα μάτια μας, στις ειδήσεις κάθε βράδυ στις 8, ανθρώπινες ψυχές. Ή πνίγονται στη Μεσόγειο. Ή αυτοκτονούν καθημερινά. Δίπλα μας! Όταν υπάρχουν παιδιά που υποσιτίζονται ή λιμοκτονούν. Είναι υποκρισία να μιλάμε για βαρβαρότητα  της θυσίας του ταύρου, όταν η βαρβαρότητα και το έγκλημα περνούν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, όσοι παραβρίσκονται τόσα χρόνια στη θυσία, έχουν δικαίωμα επιλογής, για το αν θα είναι εκεί, ή όχι. Απ’ τη  βαρβαρότητα της καθημερινότητας, όμως κανένας δεν έχει επιλογή αποφυγής. Αυτή η βαρβαρότητα, βέβαια, σταματάει έξω απ’ την πόρτα του σφαγείου, όπου μπορούν να σφαγιάζονται κανονικά τα ζώα. Η βαρβαρότητα είναι μαζεμένη όλη, κάτω απ’ τον πλάτανο του Ταξιάρχη. Πόσο υποκρισία!!
Μας κατηγόρησαν και εμάς τους Μανταμαδιώτες, πως δεν αγαπάμε τα ζώα.  Ο Μανταμάδος είναι κτηνοτροφικό χωριό. Οι περισσότεροι, μέσα σ αυτό έχουμε μεγαλώσει μέσα στα ζώα. Έχουμε ταίσει, με το μπιμπερό ζώο που δεν το θήλασε η μάνα του, έχουμε κλάψει για ζώο που χάθηκε, ζούμε μέσα στα ζώα και μέσα από τα ζώα. Αν υπάρχει άνθρωπος που αγαπάει τα ζώα του, αυτός είναι ο κτηνοτρόφος! Και η αγάπη για τα ζώα, περιλαμβάνει όλα τα ζώα. Για τα οποία ο κτηνοτρόφος είναι υπεύθυνος! Υπεύθυνος για την τροφή τους, τη στέγη τους, την περίθαλψή τους. Μα ο κύκλος της ζωής, της ζωής μας, περιλαμβάνει και την κρεατοφαγία, για τους περισσότερους.  Και στον κύκλο αυτό της ζωής μας, ναι υπάρχει και το σφαγείο, η σφαγή, ο τεμαχισμός. Για όσους επιλέγουν την κρεατοφαγία σαν τρόπο ζωής. Για τους υπόλοιπους, που διαλέγουν τον vegetarian τρόπο ζωής, υπάρχει σεβασμός,- ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε,- όπως και εμείς όμως, απαιτούμε τον ίδιο σεβασμό. Γιατί καλώς ή κακώς, εμείς δεν είμαστε αναγνωρισμένο σωματείο από το κράτος, είμαστε οι κάτοικοι ενός χωριού. Οι μόνιμοι. -Αυτοί, που έχουμε καβαλίνες στα παπούτσια μας, τιμή μας!
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτό το χωριό. Στην Τρίτη Δημοτικού, το ‘86, η οικογένεια μου αφιέρωσε στον Άγιο ζώο. Ζώο, που είχαμε μεγαλώσει εμείς, με το μπιμπερό. Ζώο που είχε όνομα, Ταξιαρχούλα λεγόταν. Ζώο που το αγαπήσαμε, και ξέραμε τον προορισμό του. Ήταν ταμένο στον Άγιο. Και η προσφορά στον Άγιο, είχε πόνο, ήταν υπέρ υγείας ανθρώπου, που έφυγε νωρίς δυστυχώς. Και ήμουν παιδί. Και η όλη θυσία του Ταύρου, με πιστόλι- γιατί από τότε, με πιστόλι γίνεται, και από πιο παλιά-  όχι δεν με στιγμάτισε. Με στιγμάτισε η απώλεια του ανθρώπου, μετά από μερικούς μήνες.
Με ενοχλεί όλη αυτή η επίθεση. Με ενοχλεί γιατί είναι στοχευμένη. Με ενοχλεί να κατηγορούν τους ανθρώπους μου. Τις ρίζες μου, που ευτυχώς για μένα υπάρχουν ζωντανές. Με αγαναχτεί, να καταστρέφουν τις παραδόσεις μας. Τις ρίζες μου, που ευτυχώς για μένα υπάρχουν ζωντανές. Και το μόνο, επί της ουσίας, που μπορούν να μας καταλογίσουν, είναι το υγειονομικό κομμάτι. Αυτό της υπαίθριας σφαγής. Και είμαι απόλυτα βέβαιη, πως όλοι όσοι παρακίνησαν όλη αυτή την επίθεση στο Πανηγύρι μας, έχουν φάει επανειλημμένα αρνάκι σφαγμένο απ’ τα χέρια ενός θείου, στην αυλή της γιαγιάς τους.  Λοιπόν καταρχήν ας κατεβάσουν το δάχτυλο, και κατά δεύτερον ας χαρούν. Γιατί η σφαγή του ταύρου φέτος, δεν θα γίνει. Βρεθήκαμε απροετοίμαστοι.  Η «αισθητική» τους δεν θα προσβληθεί. Γιατί για εκείνους, είναι θέμα αισθητικής. Απ’ την οποία μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους. Δυστυχώς,  για εμάς είναι κάτι πιο βαθύ, πιο σημαντικό. Είναι οι ρίζες μας.

Μαζεύουμε υπογραφές εδώ :
https://secure.avaaz.org/el/petition/Dimos_Mytilinis_Arhiepiskopi_Ypoyrgeio_Agrotikis_Anaptyxis_Yp_Politismo_OHI_STIN_KATARGISI_TIS_SFAGIS_STO_PANIGYRI_TON_M/share/?new


Ο Μανταμάδος λέει όχι στην κατάργηση του εθίμου της σφαγής του Ταύρου στον Ταξιάρχη.



Ο λόγος για το πανηγύρι των μυροφόρων και τη θυσία του ταύρου. 
Αν κάποιος έρθει για πρώτη φορά στον τόπο μας θα μείνει με την εντύπωση πως δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ειδωλολατρικό κατάλοιπο.
Δεν ειν΄ όμως έτσι. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στις αγάπες-κοινά δείπνα των πρώτων χριστιανών και στους βυζαντινούς χρόνους.
Η Λέσβος διατηρεί μέσα στο θρησκευτικό τελετουργικό της πολλά στοιχεία από το Βυζάντιο και από τα απέναντι παράλια. Αυτό δεν είναι τυχαίο αφού εδώ βρήκαν καταφύγιο αρκετοί εικονολάτρες φέρνοντας μαζί τους κειμήλια και συνήθειες. Θυμηθείται τον Αγάθωνα τον ιδρυτή της Παναγίας στην Αγιάσο. 
Στο χωριό μας η προφορική παράδοση λέει ότι πολλές από τις συνήθειες της Μ.Εβδομάδας που διατηρούνται μέχρι σήμερα καθιερώθηκαν από ένα καλόγερο που έζησε εδώ και είχε καταγωγή από τη Ανατολή. Αυτό φαίνεται και από τα εγκώμια που στο Μανταμάδο ψέλνονται διαφορετική ώρα από τα άλλα χωριά κι ας μας χωρίζουν μονό λίγα χιλιόμετρα.
Η θρησκεία μας τώρα είναι γεμάτη σύμβολα
Για μας σήμερα το αίμα φαίνεται συχνά σαν κάτι αηδιαστικό ή ακόμη και τρομαχτικό. Κάποτε όμως είχε τελείως διαφορετική σημασία: ήταν σύμβολο της ζωής, της γέννησης και της γονιμότητας. Πέρασε έτσι μέσα στις παραδόσεις των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο, θεωρήθηκε ιερό και άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο μέσα σε διάφορες θρησκείες.
Το αίμα του Χριστού σώζει . Η θυσία του έγινε παράδειγμα για όλη την ανθρωπότητα.
Ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή του Προς Εβραίους, συσχετίζει το αίμα του Χριστού με το αίμα του ταύρου, λέγοντας ότι το δεύτερο εξαγνίζει το σώμα, ενώ το πρώτο καθαρίζει τη συνείδηση των ανθρώπων. ( «Προς Εβραίους» 9:12)
Δεν είναι τυχαίο ότι στον Ακάθιστο Ύμνο η Παναγία αποκαλείται δάμαλις (νεαρή αγελάδα) και ο γιος της μόσχος (μοσχάρι): η δάμαλις τον μόσχον εν ξύλω κpεμασθέντα ηλάλαζεν ορώσα. (Ιερά Σύνοψις, 4η έκδ., Παπαδημητρίου, Αθήνα 2000, σελ. 566.) . Με το ζώο αυτό τον παραλληλίζει ο Τερτυλλιανός (σημαντικός Χριστιανός απολογητής του 2ου αι.).( Tertullian, Adversus Marcionem III, 18, 14-26, Corpus Christianorum, Latin Series I και II, Commentaria in Genesim, IV, 15, J.-P. Migne (επιμ.), Patrologiae Latinae, 107, σελ. 655)
Αυτό που είναι αποκαλυπτικό είναι ότι ταύρος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει γυναικείο αιδοίο. Το κεφάλι του με τα κέρατα έχει το ίδιο σχήμα όπως η μήτρα με τις σάλπιγγες. (M. Gimbutas, The Language of the Goddess, Thames & Hudson, London 1989, σελ. 265, όπου και εικόνα. Η επισήμανση αυτή έγινε από τη Ντόροθι Κάμερον (Dorothy Cameron) στο βιβλίο της Symbols of Birth and Death in the Neolithic Era.)
Η λέξη βους (αγελάδα) είχε μεταφορικά την έννοια μητέρα.
Ακόμη κι ο ευαγγελιστής Λουκάς απεικονίζεται ενίοτε με μορφή φτερωτού ταύρου που φέρει φωτοστέφανο στο κεφάλι – ένα τέτοιο παράδειγμα συναντάμε σε ψηφιδωτό από το ναό του Αγίου Απολλιναρίου του Λιμένος στη Ραβέννα. ( Εικόνα στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λ. «ζώο», τόμ. 26, Πάπυρος, Αθήνα 1996, σελ. 170. Τα ζωομορφικά εμβλήματα των ευαγγελιστών προέρχονται από την Αποκάλυψη (4, 6 κ.ε.).)
Τι σχέση έχει τώρα ο ευαγγελιστής Λουκάς μ’ αυτά που λέμε;
Έχει με το ότι στη θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο η γλώσσα των συμβόλων
Οι 4 ευαγγελιστες συμβολίζονται ως εξης: με άνθρωπο ο Ματθαίος,με αετό ο Ιωάννης,με ταύρο ο Λουκάς και με λιοντάρι ο Μάρκος.
Και τα 4 αυτά ζώα είναι τα ζώα της αποκάλυψης του Ιωάννη
«…. και το ζωον το πρώτον όμοιον λέοντι, και το δεύτερον ζωον όμοιον μόσχω, και το τρίτον ζωον έχον το πρόσωπον ως ανθρώπου, και το τέταρτον ζωον όμοιον αετώ πετομένω. 8 και τα τέσσαρα ζωα, εν καθ’ εν αυτών έχον ανά πτέρυγας εξ, κυκλόθεν και έσωθεν γέμουσιν οφθαλμών, και ανάπαυσιν ουκ έχουσιν ημέρας και νυκτός λέγοντες• άγιος, άγιος, άγιος Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ…..» (Αποκάλυψις 4/δ: 6-10).
Η πνευματική ερμηνεία των 4 ζώων έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά των αγγελικών ταξιαρχών
Και ο ταύρος βοός δηλώνει την ισχύ και την ακμαιότητα που διευρύνει τα νοερά αυλάκια για να υποδεχθούν τους γονιμοποιούς όμβρους από τον ουρανό, ενώ τα κέρατά τους φανερώνουν τη δύναμη της φρουρήσεως και του αηττήτου. 
Επομένως μήπως δεν είναι τυχαίο που το πανηγύρι μας γίνεται την άνοιξη μια εποχή που οι αγρότες οργώνουν τη γη, παλιότερα με τα υποζύγια, για να δεχτεί τους σπόρους που θα καρποφορήσουν όπως και ο λόγος του ευαγγελίου στις καρδιές μας αν ανοίξουν διάπλατα όπως τα αυλάκια της γης;
Κι αν ο καλόγερος του τότε μοναστηριού που οι πειρατές λεηλάτησαν καταγόταν απ΄την Ανατολή και φιλοτέχνησε τον Προστάτη μας με χώμα και αίμα είχε ακούσματα μιας τοπικής διαλέκτου,τότε για κείνον η λέξη adamah, θα ήταν γνώριμη. Μεταφράζεται ως «κόκκινο χώμα» -πιστεύεται όμως ότι η αρχική του σημασία ήταν «ματωμένος πηλός».
Όλα αυτά δεν σας βάζουν σε σκέψεις; Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ιστορία και η θρησκεία στο πέρασμα των χρόνων διατηρούν κάποια στοιχεία που προσαρμόζονται και επαναλαμβάνονται ανάλογα με τις περιστάσεις.Η ταυροθυσία ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων, ώστε τελούνταν στις ανατολικές επαρχίες της βυζαντινής αυτοκρατορίας ως το 12ο αιώνα: έξω από τις εκκλησίες, μετά τη λειτουργία, σφαζόταν ένα βόδι και ακολουθούσε κοινό γεύμα, φυσικά με την ευλογία του ιερέα. Μια επιβίωση αυτού του εθίμου συναντάμε σήμερα στη Λέσβο, στο Πανηγύρι του Ταύρου,στην Αγία Παρασκευή, την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο, σε γιορτές άλλων αγίων σε άλλα χωριά του νησιού, που συνεχίζουν τις αρχαίες συνήθειες.
Αλλά πέρα απ΄ αυτό εδώ, ήταν και αποτέλεσμα του ανεπτυγμένου αισθήματος φιλοξενίας των Μανταμαδιωτών που ήθελαν να προσφέρουν τροφή στους κουρασμένους ταξιδιώτες και προσκυνητές χωρίς να βάλουν στο μυαλό τους ότι καθώς τα χρόνια περνούν θα μετονομαστούν σε βάρβαρους και άξεστους,που δε ξέρουν να σκουπίζουν την καβαλίνα από τα παπούτσια τους πριν μπουν στην καφετέρια.
Όμως κανένας απ΄ αυτούς που μας κατηγορεί δε ξέρει πως δίχως τη καβαλίνα της αγροτιάς ψωμί δεν τρώει κανείς…ούτε τα κατώγια ούτε τα σαλόνια..
Είναι σημαντικό, γιατί είναι η ιστορία του τόπου μας, ο πολιτισμός μας, τα έθιμα των προγόνων μας. Έθιμα προσφοράς, φιλοξενίας και αγάπης. Και αν για κάποιους είναι θέμα αισθητικής, για εμάς είναι οι ρίζες μας. Και αν εκείνοι έχουν επιλογή να αποφύγουν το πανηγύρι, εμείς οφείλουμε να κρατήσουμε τις ρίζες μας. Και αν γι αυτούς είναι θέαμα, για εμάς είναι παράδοση αγάπης και φιλοξενίας.

Μαζεύουμε υπογραφές για να μην καταργηθεί το έθιμο μας εδώ :
https://secure.avaaz.org/el/petition/Dimos_Mytilinis_Arhiepiskopi_Ypoyrgeio_Agrotikis_Anaptyxis_Yp_Politismo_OHI_STIN_KATARGISI_TIS_SFAGIS_STO_PANIGYRI_TON_M/?acwGpjb

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Πρόσκληση



ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΓΛΕΝΤΙ!!!
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΑΠΡΙΛΗ 2015 ΚΑΙ ΩΡΑ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΛΕΣΒΙΑΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ "BLUE STAR PATMOS" ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΠΥΛΗ Ε2 ΓΙΑ ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΑΓΗΤΟ, ΚΡΑΣΙ, ΟΥΖΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΛΕΣΒΟΥ ΑΠΌ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ Β. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ. ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΜΕ 12 €!!!
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ ΞΕΦΑΝΤΩΜΑ - ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ!!!
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΟΥΝ ΠΟΛΥ ΡΑΚΙ, ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ!!!
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΥΒΑΛΛΗΣΩ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ !!!
ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΠΑΠΟΡΙ!!!
                    ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ


Πρόσκληση μόλις ελήφθη... Από την πρόεδρο του συλλόγου Μανταμαδιωτών Αθήνας Μένη Κουρδουσά.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Κουλούρες

Το προζύμι το πιάνουμε νωρίς το απόγευμα, να έχει ώρες μπροστά του να ξεκουραστεί.
Η συνταγή, γραμμένη απ τα χέρια της μάνας, γράφει με κεφαλαία γράμματα, τίποτα κρύο, τίποτα καυτό.
 Ήπιες θερμοκρασίες, ήρεμες κινήσεις.
Οι απότομες αλλαγές, οι μεγάλες αλλαγές θα το βρουν απροετοίμαστο. 
Δύσκολο ν ανταποκριθεί.
Μετά από 4 ώρες, ένα ένα τα υλικά θα βρίσκουν την θέση τους στο μείγμα.
Στην αρχή με το μίξερ, μετά θα μπουν χέρια στο ζύμωμα- και αγάπη.
 Φέτος μπήκαν τρία ζευγάρια χέρια στο ζυμάρι. 
Τα δικά μου, του μικρού και της μικρής.
 Περίσσευε η αγάπη και το γέλιο τους.
 Και ας γίναμε χάλια και οι τρεις.
Το ζυμάρι θέλει χρόνο και ζεστασιά.
 Όλο το βράδυ σαν μικρό παιδί τυλιγμένο μέσα στη λεκάνη. Μην τυχόν και μου κρυώσει.
Η σειρά σκεπάσματος που ακολουθεί η μάνα τόσα χρόνια, είναι ένα τραπεζομάντηλο, δυο κουβέρτες, ένα ρούχο του πατέρα και μια εικόνα για το καλό. 
Όλο το βράδυ η θέρμανση ανοιχτή.
 Ότι θέρμανση και αν είναι αυτή.
Δυό φορές μέσα στη νύχτα οι κουλούρες θέλουν ζύμωμα.
 Να απορροφήσει σιγά σιγά το αλεύρι το βούτυρο. 
Ανά τρείς ώρες.

 Και το πρωί, θα πάρουν το τελικό τους σχήμα. 
Θα πλαστούν, θα μπουν μέσα στα ταψιά, πάνω από λαδόκολλες. 
Και θα περιμένουν. 
Θέλει χρόνο η ζύμη και υπομονή. 
Μέχρι να αναδιπλωθεί, να πάρει όγκο και αέρα μέσα της, να επεκταθεί,
 και να απλώσει το δέσιμο, σε όλο το χώρο που έχει.

 Πριν να μπουν στον φούρνο τα ταψιά θα αλειφτούν με αυγό, για να αποκτήσουν γυαλιστερό, ροδοκόκκινο χρώμα, θα μπει ένα κόκκινο αυγό στη μέση και αμύγδαλο να τα στολίσει.

 Και ο φούρνος θα κάνει την τελική δουλειά. 
Μεσαία θερμοκρασία, είπαμε ήρεμες κινήσεις στα τσουρέκια.
 Ήμερες διαδικασίες.

Και όλο το σπίτι θα μυρίσει μαχλέπι και μαστίχα. 
Και όλο θα γελούν τα πρόσωπα των παιδιών.
 Και όλο θα έρχονται να βάζουν το πρόσωπο τους στο φούρνο να δουν. 
Και σαν θα βγει το πρώτο τσουρέκι θα τρέξουν όλο χαρά να δουν, τί έφτιαξαν. 
Και 'γω όλο καμάρι θα βλέπω απ το αλεύρι να γίνεται ζυμάρι και τσουρέκι.

 Θα βλέπω την Ανάσταση να πλησιάζει και το σπίτι να μοσχοβολάει Πάσχα

 Γιατί Ανάσταση είναι και τούτη η διαδικασία. 
Η μεταμόρφωση του αλευριού σε κουλούρα. 
Σε γλυκό. 
Και του χρόνου τέτοιες μέρες. 
Να είμαστε γεροί και αγαπημένοι, και να μπορούμε να ανασταίνουμε τις ψυχές μας με απλά, μικρά πράγματα. 
Τούτη αλήθεια δεν είναι η ζωή;;
Άντε και του χρόνου στο χωριό...

Πού πήγε;;