Ένα φιλί από δυόσμο

Ένα φιλί από δυόσμο

Ένα φιλί ήταν μόνο, μα ένα φιλί ήταν τόσα πολλά

Ένα φιλί δικό σου πιο ακριβο από χίλια φιλιά

Ένα φιλί από σένα άνοιξε όλα μου τα μυστικά

Κι άλλο φιλί κανένα το χρόνο τώρα πια δεν σταματά

Όλη η σιωπή σ' ένα φιλί.

Ένα φιλί από δυόσμο, χώρισα από τον κοσμο 

και η νύχτα με έβγαλε στην ερημιά 

Μια ανατολή, φως μου, μ' ένα φιλί δως μου, 

ένα φιλί από βροχή και φωτιά

Ένα φιλί δικό σου κι ας είναι σαν τα φιλιά που σκορπάς

Που δίνεις στο όνειρο σου και έχεις ξεχάσει το πρωί που ξυπνάς

Μα ενώ την πόρτα κλείνεις

Από τα χείλη σου φεύγει πουλί που τα φτερά του ανοίγει

Και ανεβαίνει στου ουρανού το νησι

Μια αναπνοή, με ένα φιλί

Ένα φιλί δως μου μια ανατολή, φως μου

Η νύχτα με έβγαλε στο πουθενά

Χώρισα από τον κόσμο ένα φιλί από δυόσμο

Και όλο τον δρόμο εγώ θα κάνω εγώ ξανά

Μια ανατολή φως μου, ένα φιλί δως μου

Ένα φιλί από δυόσμο, χώρισα από τον κόσμο

Και η νύχτα με έβγαλε στην ερημιά

Μια ανατολή φως μου, ένα φιλί δως μου

Ένα φιλί από βροχή και φωτιά.

Νέο τραγούδι της Νατάσας, στο δίσκο του Φάμελου...

Καλησπέρα...

Χρόνια πολλά μπαμπάδες...

Στα 36....

Γενέθλια λοιπόν... 

Χωρις πολλες λέξεις φέτος,με μπόλικα τραγούδια δυνατά τραγουδισμένα, με τεράστιες αγκαλιές απ τα μικρά κ το μεγάλο, με ένα μπουκέτο έκπληξη κομμένο απ τα χεράκια του μεγάλου μου....-αυτό το παιδί με κάνει κομμάτια...και πολλή ζεστασιά..

.Είναι χαρά, θαλπωρή και αγάπη φέτος..

.Είναι όλο μου το είναι,ολάκερο,γελάτο, ολόκληρο...

Και του χρόνου λοιπόν...

Ένα τραγούδι αλλιώτικο φέτος και μια αγκαλιά χρώμα...

Η ουρά του αλόγου (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Ο καβαλάρης τ” άλογο το “χε μες στην καρδιά του.

Που να “βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,

στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,

κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ” τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,

αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες

ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.

«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;

Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ” εύρω ή θα μ” εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,

καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν

το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ” αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που “μαθε στην Κρεμόνα

να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,

την πήρε κι έφτιαξε μ” αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν” ανοίξει παραθύρι

την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί “ταν λαουτιέρηδες που θέλαν” παρακάλια

ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.

Θέλω ν” ακούσω απ” τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,

ταιριάζει στο σαγόνι του, τ” όργανο με καμάρι,

και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,

τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει

ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

...και ο Δεκέμβρης παραμύθι....

Τούτα τα πρωινά, τ αχάραγα ,

Ένα παράθυρο  στην Ανατολή ανοιχτό,

Τραγούδια

Δυο τρείς σκέψεις να καλοσωρίζουν τη μέρα, 

την Κυριακή,

 τον μήνα,

 τον ήλιο, ή τη συννεφιά 

κάπου ανάμεσα σε ρούχα παιχνίδια, βιβλία, μαξιλάρια, ημικρανίες,

τη χτεσινή γιορτή για το κατευόδιο του φθινοπώρου 

τις σκέψεις για τον άνεμο που παίζει πίσω απ τις φυλλωσιές,

 κρυμμένος καλά ,

 ένα κουκλόσπιτο ολοκαίνουριο

 τυλιγμένο και άθικτο ετοιμάζεται να στολιστεί 

και  ν ανοίξει τις πόρτες του στον χειμώνα που έφτασε μόλις...

Τ αγαπάω τα πρωινά τούτα. 

Και κάπου εκεί ίσως μετανιώσω, 

θα παρατήσω τον καφέ ν αχνίζει 

και θα περάσω από τρία κρεβάτια 

να μαζέψω τις μυρωδιές από τα κεφαλάκια τους,

 να τυλιχτώ στις κουβέρτες

 και να πάρω όση αγάπη μου αναλογεί στον κόσμο τούτο...

Τις λατρεύω τις Κυριακές, το είπαμε πάλι ε;;

Του Ήλιου μου, της Σελήνης και τ Αυγερινού μου.

Άσπιλες, αμόλυντες, πεντακάθαρες, μοσκοβολούν παστίτσιο και γλυκό...

Πάμε για γλυκό...

Καλό μήνα...

Να ναι ζεστός μπροστά στο τζάκι, γεμάτος παραμύθια

Το τραγούδι με τον τρύγο τον Δεκέμβρη παραμύθι

Δικοί και ξένοι

 Οι δικοί μου ξένοι

Ερμηνεία, Σύνθεση: Χάρις Αλεξίου

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί

Είναι αυτοί που ζουν κοντά μου

Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ

Τους ανοίγω την καρδιά μου

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Μέσ στην άγνωστη ψυχή του

Ο καθένας στην δική του ξενιτιά

Πολεμάει για τη ζωή του

Οι δικοί μου ξένοι είν οι αγαπημένοι...

Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά

Κι από μακριά αγαπάνε

Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά

Και θυμόμαστε όπου πάμε

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Κι αδελφή ψυχή γυρεύει

Και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς

Την αλήθεια του λαξεύει

Οκτώβρης Παρασκευή και ήλιος.

Γιόμισε η καρδιά μυρωδιές και λουλούδια.

Τα δημητρέλια ανθίσαν στον κήπο.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Tης μέρας.

Χρόνια πριν.

Όχι πολλά ούτε λίγα.

Αρκετά.

Αρκετά για να μοιραστούν στα τέσσερα.

Πολλά για να γεμίσουν παιδικές φωνές και  αγάπη.

Αγάπη.

Βαθειά και δυνατή.

Ρίζες και φτερά.

Τα παιδιά.

Να γίνουν Κυριακή πρωινό, τραγούδι,γέλια, θόρυβος, παιχνίδι.

Καθημερινότητα, σκέψεις, απόσταση.

Μακραίνεις...

Φεύγεις.

Πολεμάς.

Γυρνάς.

Τις μέρες.

Οι νύχτες ταξιδεύουν.

Στα όνειρα.

Γυρίζουν στο νησί και μένουν μόνιμα εκεί.

Σ ένα πέτρινο, ξύλινο σπίτι, και η θάλασσα στη σκάλα.

Επιστροφή.

Απότομη.

Σκληρή και απαλή σαν χάδι παιδιού.

Του μικρού μου Ήλιου, σήμερα θαρρώ πως ψήλωσε.

6 χρόνια πριν τέτοια μέρα χοροπηδούσε μέσα στην κοιλιά μου ευτυχισμένος.

Της μικρούλας μου Σελήνης, να σκορπάει ψιχουλάκια στο διάβα της .

Φασαρία αυτή η Κυριακή.

Ράδιο, κινούμενα σχέδια, μαγειρέματα, παιχνίδια.

Το γλυκό εκκρεμεί.

Και η γιορτή.

Οχυρώματα γερά.

Ψηλά.

Και ο Νέστος, χρόνια τώρα.

Κάθε Απρίλη τέτοια μέρα.

Δανεικά ταξίδια.

Θα πλημμύριζαν εικόνες και μυρωδιές.

Μπούρδες.

Και αν θέλω, η άνοιξη πάντα εξάρει τις αλλεργίες και στερεί δυνάμεις.

Και όσο νωρίς και αν αρχίζουν οι μέρες μου, ο Αυγερινός κρύβεται καλά κάθε πρωί πίσω απ τα σύννεφα.

Καλημέρα.

 

 

Τ' Αυγερινού μου.....

Είναι οι σκέψεις σου, που πήραν φωνή και χρώμα και φανερώθηκαν μετά από πολλά πολλά χρόνια...
Είναι τα μάτια τα καθάρια, τα δικά σου, που χω απέναντι μου και μπορούν να δουν- θέλουν να δουν, και να με κάνουν να δω εκεί που πρέπει ,εκεί που θέλω....
Και πίστεψε με είναι ανεκτίμητο να χεις απέναντι σου έναν άνθρωπο, να φωτίζει τα δικά σου θέλω.
Ήρεμα,γαλήνια και όμορφα...
Σαν κάθε φορά...
Ήρεμα και δυνατά.
Βαθιά και απόλυτα.
Και πέρα απ το ευχαριστώ, το σ αγαπώ, το συγχωρώ, το αντέχω είναι το μαζί....
Και μαζί σου είμαι καλά,δυνατή και μπορώ τα πάντα....
Χρόνια Πολλά....
Χρόνια καλά...
Χρόνια μαζί....
Σ αγαπάω τόσο,όσο και άλλο τόσο....
Τραγούδι δικό σου,γραμμένο για σένα....


Να 'ξερα των άστρων το σκοπό
να σ' τον λέω, να σε νανουρίζω.
Να 'μουνα θεός να σου το πω:
"Πάρ' τον Γαλαξία, σ' τον χαρίζω".
Πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει.
Πού αλλού, καρδιά μου, να με πας;
Πήγα στον παράδεισο και φτάνει.
Πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς.

Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω.
Όλο μου το βιος, ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και σ' τη χαρίζω.
Πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Η περιφραστική πέτρα

Μίλα.Πες κάτι,οτιδήποτε.Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,που να σε δένει πιο σφιχτάμε την αοριστία.
Πές :"'Αδικα","Δέντρο", "Γυμνό".
Πες :"Θα δούμε","Αστάθμητο" ,"Βάρος" .
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται μια σύντομη ,άδετη ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα.
Πές κάτι.
Πές "κύμα" , που δεν στέκεται.

Κική Δημουλά.(Η λατρεμένη)

Απρίλη,14

Σε τουτο τον τόπο, η νύχτα σιωπά από ανθρώπους.

Μερικά σκυλιά στο βάθος και ο γκιώνης να τραγουδάει την άνοιξη.

Και η σκοτεινιά διάφανη.Ούτε αστέρια ούτε σελήνη να σβήνει.-Ακόμα.

Απόψε δεν έχει μνήμη.Ούτε λήθη χρειάζομαι.

Μεγάλες μέρες,κρυστάλλινες νυχτιές,

Και γω σ ένα μπαλκόνι αράδα με λέξεις και πλήκτρα.

Κάπου ανάμεσα στο Δέλτα και στο Πι.

Μεγάλη βδομάδα και αρχή

Χρόνια τώρα η ίδια σειρά,και τούτο το τσιγάρο να διώχνει τ αρώματα της γης.
Ρημαδιασμένο.
Μονάδα μέτρησης σιωπής.

Να, τώρα σε λίγο, θα πάρω τη σκέψη μου, και θα φύγουμε μακρυά.

Εκεί κατά το Νέστο.
Και εκεί θα γιορτάσουμε επέτειους γενέθλια και σκόλες που πληθαίνουν κάθε Απρίλη.

Κάτι πάνω σε δύο η αυριανή μέρα.

Όπου κάτι η αγάπη και η δύναμη.
Η αγάπη μεγαλώνει και μαζί της η δύναμη αγαπιέται.

Σ αγαπώ σ ένα χαρτί

Συγνώμη σ ένα άλλο.

Λευκό χαρτί κόκκινο το λουλούδι δίπλα.

Ανυπομονω να φέρω τα λουλούδια στο βάζο κάθε αυγή.

Να τα δώ να πεθαίνουν στα χέρια μου.

Και κάθε νυχτιά να τα πετάω σιωπηρά και θλιμένα χαιρετώντας τα μαζί με τις σκέψεις,

Το κρύσταλλο της νύχτας με μάτωσε απόψε.

Ούτε τα χονρά ρούχα έκαναν τίποτα.

Ώρα για επάνοδο, όλο λέω, και όλο αναβάλλω,

Και όλο μ αφήνεις να σ αφήνω.

Του Αυγερινού μου...

Έλλη Πασπαλά, Η ρίζα του Ιεσσαί

Η ρίζα του Ιεσσαί

Έτσι όπως κάνεις έτσι όπως πας,
το δρόμο χάνεις και παραπατάς
μη μου ζορίζεσαι
πάει βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί...

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ' τον έρωτα
κι όμως αυτό το ευχαριστώ
δεν έχω βρει τα λόγια να στο πω!

Να μην τρομάζεις, μη σταματάς
μπρος να κοιτάζεις και να μ' αγαπάς
Μην απελπίζεσαι
είναι βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί...

Να μην τρομάζεις να μ' αγαπάς
μπρος να κοιτάζεις να μην απελπίζεσαι
κι όταν δειλιάζεις και δε τολμάς
να μ' αγκαλιάζεις και να προχωράς!

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ' τον έρωτα
το σ' αγαπώ αυτό...
Ακόμα ψάχνω τρόπο να στο πω!

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ' τον έρωτα
κι όμως αυτό το ευχαριστώ
Δεν έχω βρει τον τρόπο να στο πω!


Χωρίς λέξεις..στον Αυγερινό μου...Βαθειά

Πορτοκαλί

Αρχές Ιούνη ήταν...

Κάθε αρχή του Ιούνη κάτι νέο.Κάτι τεράστιο...

Εικόνες,προτάσεις,έρωτας ,Ήλιος,παιχνίδια,

Πού ν αντέξουν τα καλοκαίρια τόσο βάρος...;;;

Γύρισε στην αδελφή της και την σκούντηξε...

Κοίτα της είπε...Κοίτα έναν ωραίο άντρα....Είναι για μένα...

Και μετά ξεχάστηκαν οι κουβέντες και οι ματιές.

Έγιναν καθημερινότητα ανάγκη και ύπαρξη.

Ξημέρωσε με στήριξη και έννοια.....
Έπειτα έβγαλε ρίζες

Πέταξε κλαδί νέου έτους και προχώρησε.

Αφαίρεσε τα παράσιτα με το χέρι.
Ένα ένα....

Και άρχισε να μπουμπουκιάζει...

Καταχείμωνη άνοιξη....

Σχεδόν όνειρο.

Ονειράκι...

Σχεδόν συννεφένιο και απαλό...

Πάντα απέφευγε τα σύννεφα....Παραήταν ψηλά και αέρινα.

Μα εκείνο το πορτοκαλί του ουρανού την γέμιζε.

(αισιοδοξία και μυρωδιές...Αισθήσεις....)

Μετά αποφάσισε να φέρει το χειμώνα κατακαλόκαιρο...

Μόνη της.

Πάλι αρχές Ιούνη.

Βοήθησε και κείνο το "κομμάτι μάλαμα"....

Φοβίες οργή και αντίδραση....

Ήταν την ίδια μέρα που χάραξε πάνω στο μάλαμα τους αριθμούς...

Έφτασε ίσαμε τη θάλασσα...

Δεν πήγε παραμέσα.

Φοβήθηκε το καταγάλανο της...Το ρευστό της.

Μ ένα κοχύλι παράξενο στο χέρι ο τελευταίος θεριστής.

Έτρεξε στο πορτοκαλί εκείνο μπουμπούκι...
Σαν γατάκι με κλειστά τα μάτια....

Παρέλαβε τα στοιχειά της,αλήθεια πού είχαν κρυφτεί τόσο καιρό;
- αναθεματισμένες φιγούρες-
μετέωρη

Χώθηκε στη γωνίτσα...

Παγωμένο άγγιγμα,σχεδόν συνηθισμένο....

Ανάσα βαθιά,παρέα με την νέα σελήνη.

Ίσα να φαίνεται...

Πανσέληνος τελευταία φορά ,πίσω από κάτι βουνά να προβάλλει.

Πόσος καιρός πέρασε από τότε αλήθεια;

Χάθηκε στα χρώματα και έκλεισε μετα βίας την πόρτα πίσω της...

Όχι πολύ ακόμα....

Κοντεύουμε καρδιά μου.

Ανατέλλει πάλι μοσχολούλουδα....









Σκιάχτηκα....Σίγουρα όνειρο ήταν....