Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Happy 2K9!!!!!!!!


Πάει και το 08...

Και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάθομαι και σκέφτομαι.

Αναπολώ και συλλογιέμαι.

Με τις πέντε μου αισθήσεις...

Περίεργη χρονιά.

Πήρε πολλά,άφησε περισσότερα.



Μου χάρισε 30 χρόνια ζωής...και ένα χρόνο μητρότητας...

Ήταν γλυκός ο χρόνος που πέρασε.

Μ έκανε ν ανοίξω μερολόγια και να σκαλίσω κασέττες,να βγάλω τη Λιλιπούπολη,την Τενεκεδούπολη,ότι παιδικά τραγούδια είχα,και όσα μου χάρισαν φετος .

Ξέθαψα τα παραμύθια μου και την μικρή μικρή μου προίκα να του τα χαρίσω....
Nα μεγαλώσει ,να μάθει ν αγαπάει και να νοιάζεται.
Να μάθει να σκέφτεται και να διεκδικεί.
Και είναι το μόνο που κάνει τούτη την περίοδο της ανεργίας ,πολύχρωμη και όχι σκοτεινή,γελαστή και όχι σκεπτική....
Το μικρό μου αντράκι....

Μου έφερε το μπλογκ, και όλο τον κόσμο που γνώρισα μέσα απ αυτό.

Η αιτία για το μπλογκ ο "Δάσκαλος "μου και η αφορμή ένα on-line game.

Μου φερε ,εσάς και ταξίδια στις λέξεις και στις σκέψεις...

Βουτιές στα μπαχάρια σας......

Ο καθένας ξεχωριστή μυρωδιά.

Από κείνες που κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις.

Πολλών λογιών μυρωδιές.

Έφερε αγωνίες και αγώνες.

Έφερε την οργή που ξεχυλίζει χρόνια,από ένα καζάνι που βράζει στον κόκκινο Δεκέμβρη του.

Φωνές στους δρόμους και επιτέλους η ελπίδα οτι κάτι υπάρχει,οτι δεν χάθηκε ακόμα, τίποτα.

Μου έκλεισε κύκλους,και μου άνοιξε δρόμους.

Με ταξίδεψε και μ αγάπησε.

Τον αγάπησα όπως κάθε χρόνο της ζωής μου.

Αλλά το ξεχωριστό σ αυτό τον χρόνο είναι πως έχει όνομα.

Τ όνομα του ήλιου μου ,του Παναγιώτη μου.

Και μυρίζει μπαρούτι.....

Καλή χρονιά είπαμε;;;;

Σ όλους μας...

ΣΕ ΟΛΟΥΣ...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
(Φυσικά κόκκινη....!)



Για να μην ξεχνιόμαστε...

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Διαδώστε τα....

Παραπέμπω στο μπλογκ της Ακανόνιστης και του Αντώνη...Είναι υποχρεώσεις μας....
Καλημέρα.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Κάτω απ τη Μαρκίζα....

Ψιλόβροχο...Στ αυτοκίνητο για Χαλκίδα....
Σκέψεις ,βροχή,βροχή τραγούδια.
Στιγμούλα μαγική...
"Κάτω απ τη Μαρκίζα" και η κορφή της Πάρνηθας χαμένη σε σύννεφα και σκέψεις.
Μουσική και σκέψεις....






Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ' εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς
.

Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.



Καλησπέρα είπα;

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Καλά Χριστούγεννα!!!


Λοιπόν αποφάσισα επιτέλους τί θα κάνω φέτος τα Χριστούγεννα ...
Θα μεταμορφωθώ σε καλικάντζαρο...
Απο κείνους που όλο το χρόνο βρίσκονται βαθιά μέσα στη γη και πριονίζουν το δέντρο της Ζωής.Και βγαίνουν τη νύχτα των Χριστουγέννων για να αναστατώσουν και να πειραξουν όλο τον κόσμο...
Και έχω σκοπό να σας πειράξω όλους....
Μαυροντυμένη,άσχημη,κακομούτσουνη,θα τριγυρνάω όλες τις νύχτες των γιορτών και θα σιχαίνομαι τη μέρα.
Θα προβάλω ξαφνικά μπροστά στον Κωστή μου να τον τρομάξω και να του σκάσω ένα μεγάλο φιλί που μου έλειψε.
Θα περάσω απ το αρρωστούλι Ταληράκι να του ανεβάσω το ηθικό με καμια μηχανολογική αηδία....
Ένα ντου στο δωμάτιο της Πολυτίμης να της τακτοποιήσω τα πάντα και να χάσει τον μπούσουλα...
Στον Αλέκο μου απλά θα περάσω μπροστά απ τη μύτη του ένα μεγάλο πιάτο με γλυκά...και θα αφήσω έναν πλάστη να τον κυνηγάει....
Στον Νταλικιέρη σίγουρα θα τον βάλω να μαγειρέψει και θα καταλήξουμε να βριζόμαστε,και μετά να φιλιώσουμε πάλι...
Στον Τεραπρί θα κλείσω το ξυπνητήρι να κοιμηθεί μέχρι αργά και να μην πάει στη δουλειά!(για αρκετές μέρες λέμε)
Θα κυλήσω σιγανά απ την καμινάδα της Ακανόνιστης για να ελέγξω αν μου είναι πιστή και επειδή δεν θα είναι θα γινει χαμός!
Στης Πεντανόστιμης θα σβήσω το τζάκι της.

Θα περάσω να φάω όλα τα γλυκά της Νατάσας (αντε ν αφήσω ένα στον Άκη)
Και θα τάραξω την κουζίνα της Ρουλίτας.
Θα μπώ να ανακατώσω όλες τις φωτό του Μαρκόνι
τα σκίτσα του Ασημώνη και τις εργασίες του Αντώνη.
Θα σκορπίσω όλο τ αλεύρι του Μυθημναίου και του Κούκου.
Στον Απατεωνίξ μου κάτι θα σκαρώσω...μάλλον θα βγάλω στην αυλή το κουνέλι ...
Θα περάσω να πιώ όλο το τσέρι του Άρη.
Θα βάλω με το ζόρι την Αγράμπελη και την Σλομπομπα να χορέψουν.
Θα εξαφανίσω όλα τα στολίδια της Γλαρένιας και της Ρίας.
Θα αναποδογυρίσω τις κατσαρόλες του Μπλογκούλη(άντε ρε Μπλογκουλάκι γύρνα....) και της Σπάρκι.
Θα χαλάσω τον υπολογιστή του Γιώργου και του Μ.Ζ.
Θα βάλω με το ζόρι τον Μάτριξ να περάσει μια ολόκληρη μέρα μέσα στα Μ.Μ.Μ.
Απ το Χαμομηλάκι θα είμαι προσεχτική...μόνο τις παντόφλες θα μαζέψω....(έχει να κάνει με παιδιά..)
Απ την Κατερίνα θα εξαφανίσω τα κλειδιά της μέσα στην βασιλόπιτα.
Και στους Αριστερούς του νησιού θα ανακατώσω τα αρχεία τους....
Απ τον Βασίλη δεν ξέρω αν θα προλάβω να περάσω...είναι μακρυά το Χσρτούμ...βασικά εξαρτάται απ το μεταφορικό μέσο...
Απ τα Ανεμοσκορπίσματα θα μάζεψω όλα τα ποιήματα του να ψάχνει και να μην τα βρίσκει και απ τον Μπάλο θα ανακάτωσω τα σιντί του.
Απ την Ανασαιμια δεν θα αφήσω πολύ τα χνάρια μου.Απλά θα της κάνω το σπίτι μαντάρα.
Στον Ικόρ θα χαλάσω τις πετρούλες της φωτό στο προφίλ του για να χει να συναρμολογεί.

Get your own playlist at snapdrive.net!


Μετά θα πέρναγα απ το χωριό μια βόλτα...ίσα να κάνω άνω κάτω τα συρτάρια της μάνας μου μπας και τα δω μια φορά σε νορμάλ κατάσταση.!!
Θα της έκλεβα όλο το ταψί με μπουρέκι ,το παραδοσιακό φαί των Χριστουγέννων στο χωριό.Ε να μην ξεχνιόμαστε ...θα παιρνα και τις δίπλες...
Α ρε μάνα χρυσοχέρα...σε τίποτα να μην σου μοιάσω....!!
Θα έβλεπα ένα στολισμένο καράβι στο τρίγωνο της νιότης που μας γκρέμισε(μαζί με τόσα άλλα ) ο δήμαρχος.
Θα στολίσω ένα μεγάλο κλαρί από ελιά στη μέση της πλατείας και θα του κρεμάσω μόνο κόκκινα στολίδια(μάλλον σφυροδρέπανα....)
Θα περάσω μια βόλτα να μαζέψω όλα τα λουκάνικα του πατέρα (που ποτέ δεν είναι αρκετά) και θα γυρίσω σπίτι....
Έχω δουλειές να κάνω μέχρι τα Θεοφάνεια....
Και μην προσπαθήσει κανένας με ξόρκια και τεχνάσματα να με λαδώσει ή να με κρατήσει μακρυά απ το σπίτι του γιατί θα του φυλάξω καρτέρι.Θα τον βρω έξω,και θα προσπαθήσω να τον ξεγελάσω....
Γι αυτό να είστε προσεχτικοί αυτές τις μέρες...Μια καλικαντζαρίνα θα κυκλοφορεί ανάμεσα σας....Και φυσικά θα χω μαζί το μικρό καλικαντζαράκι μου...Να παίρνει μαθήματα ....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Τα κάλαντα είναι Χριστουγεννιάτικα απ το νησί...
Οι Καλικάντζαροι είναι των Κατσιμιχαίων ,τραγούδι που βρήκα απ τον Νταλικιέρη....



Get your own playlist at snapdrive.net!

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Αγέρας...


Ούρλιαζε ο άνεμος εκείνες τις μέρες.Απ το τζάκι,απ τα παράθυρα απ τις πόρτες.Δεν άκουγες τίποτα άλλο πριν ή μετά τον άνεμο.Και κείνος ευθυτενής με βλέμμα καθάριο και ακέραιο ερχόταν.Εισέβαλε.Κουβέντιαζε,γελούσε.

Γιατί αλυχτάνε τα σκυλιά πάλι;Τον είδαν να μπαίνει.Θα ξεσηκώσουν τη γειτονιά.Θ αναστατώσουν όλα εκείνα τα ζευγάρια μάτια πίσω απ τα σκοτεινά παράθυρα.Ντύθηκε και βγήκε.Το μικρό αντάμωμα με την φυή της.Ίσα να τα ησυχάσει.Θυμήθηκε τις νύχτες στα στενάκια του χωριού,όταν την έστελνε η μάνα στην νονά της.Στα σκοτεινά δρομάκια πάντα η ανάσα της κοβόταν .Ίσως απ τον καθαρό αγέρα των ξάστερων νυχτιών.Μπορεί και από φόβο.Εκεί μπροστά στην ελευθερία.Μπας και ήταν η μυρωδιά της γαρδένιας;

Όπως και να χει κοβόταν.

Χρόνια μετά σ εκείνο το στενό κρατούσε την ανάσα της απ τους περαστικούς.

Κρυφά ανταμώματα στα ταξίδια εκείνα, με τα μαύρα μάτια.

Η ήταν πράσινα;Καθάρια ήταν πάντως.Στην ίδια διαδρομή.Μέχρι να φτάσει σπίτι.

Μια μέρα άργησε.Η μάνα κεντούσε σκυμένη στη μηχανή.Μια σταγόνα αίμα στο δάχτυλο της.Η βελόνα, της είπε.Εκείνη ήξερε.Ο αόρατος ιστός που τις κρατούσε .

Δεν είχε κρύο εκείνη την νύχτα.Μόνο ένα πακέτο Styvensant πορτοκαλιά.Το βρήκε αργότερα.Μέσα στο καλάθι των κρυμμένων μνημών.Μαζί μ ένα γράμμα.Πού βρήκε το κλειδί αλήθεια;;;

Φωνές φόβος φυγή φύγε....

Δεν έφυγε.Έφευγε αλλιώς.Κάθε μέρα έφευγε.Μάζευε κλωστίτσα κλωστίτσα το σχοινί της θλίψης και έφευγε.Μέχρι την τελική φυγή.Αηδίες.Η φυγή ακόμα δεν έφτασε.Δεν έμεινε φυγή να την μπορέσει.Φυγή να την πονέσει.Μόνο τους άλλλους πονούσαν οι φυγές.

Έβρισε και μπήκε μέσα.Έβγαλε τα ρούχα.Σκέψη μπροστά στον άδειο καθρέφτη που έσταζε.

Μια ζωή τα ίδια ψέλισε...
Πάλι ουρλιάζει ο αγέρας σε τουτο το σπίτι των ανέμων....

Υ.Γ.
Το κείμενο ντύθηκε μουσικά απ τον Νταλικιέρη....To mix δικό του ακολουθεί....


Get your own playlist at snapdrive.net!




Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Merry crisis and a happy new fear...


Έρχονται Χριστούγεννα λοιπόν.

Γιορτινό κλίμα;;

Αλλιώτικο κλίμα.

Εν μέσω ριπών για τα παιδιά.Και ρύπων της ηλεόρασης.

Το παλεύουν πολύ να σταματήσουν τις φωνές .Να σβήσουν τη φωτιά που οργισμένη άναψε.

Άναψε και καίει δέντρα του δημάρχου(τί να πεις γι αυτόν;;) καίει καταναλωτικό πνεύμα των γιορτών (και πολύ χαίρομαι).
Καίει μέσα στα μάτια των παιδιών που ήρθαν να μας βάλουν τα γυαλιά.
Να μας δείξουν το δρόμο.
Δεν έχει κάλαντα φέτος.Έχει κρίση και σκέψη.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Δεν μπορεί να είναι το ίδιο σαν πέρσυ πρόπερσυ...κάθε χρόνο.
Μπάτσοι εκτελούν παιδιά,και μετά αφρίζουν απ το στόμα ,μαζί με τους δικηγόρους τους.
Συνειδήσεις χάνονται,αξίες ξεπουλήθηκαν.

Νεες αξίες ξεπροβάλουν.

Μια σκέψη πάλι αυτές τις μέρες.
Η χούντα τότε έπεσε...Την έριξαν τα παιδιά....
Τούτοι εδώ δεν άλλαξαν ούτε μια καρέκλα...
Ότι και να χουν κάνει αυτά τα τελευταία χρόνια.
Και φαντάσου...κάποτε πιστεύαμε πως η χειρότερη περίοδος ήταν η εφταετία της χούντας....





To βιντεάκι είναι παραγωγής Νταλικιέρη....

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Ευχές απ τον Μανταμάδο....


Έφτασαν οι πρώτες ευχές απ το χωριό...
Αγωνιστικές,κατακόκκινες,γεμάτες αγώνες και διεκδίκηση.
Όπως μας δίδαξαν οι παλιότεροι,να υψώνουμε τη γροθιά και να κατεβαίνουμε όλοι μαζί "φάλαγγες" από αυτοκίνητα και να απαιτούμε....
Στην φωτογραφια,κτηνοτρόφοι πετάνε το γάλα,σε μια παλιότερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Μυτιλήνη.
Υ.Γ.Αν μπορω να διακρίνω καλά στο πανό γράφει:Λαθρέμποροι δεν είναι οι κτηνοτρόφοι,είστε εσείς που τα ξεπουλάτε όλα σύμφωνα με τις διαταγές της ε.ο.κ και των συμφωνιών γ.κ.α.τ.
Κτηνοτρόφοι αγωνιστές

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Children





Το remix είναι απ τον Νταλικιέρη μας...
Για τη χαρά της ζωής..
Καλησπέρα!

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Η δύναμη της υπογραφής...



Διεθνής αμνηστία.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

21 φορές

Το βρήκα στην Πεντανόστιμη....

Καλημέρα

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Οι ταραξίες του μέλλοντος


Σήμερα δεν μιλάω εγώ...Μιλάει ο φίλος Terapri....που είναι πιο κοντά, στην ζωντανή αυτή γενιά ,που επιτέλους ανοίξαμε τα μάτια και γνωρίσαμε
...λίγο...
Στη γενιά που βράζει.....
Ήταν προφητικός...και σωστός όπως πάντα....
Καλημέρα...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Σεβασμός


Μια σκέψη μου χει κολλήσει από χτες το βράδυ.

Μετά την απολογία,μετά τον Κούγια,μετά μετά μετά...

Αν ήμουν στη θέση αυτής της μάνας....

Σκληρό ,αλλά κατά τα φαινόμενα, πιθανό σε όλους μας...

Δεν ξέρω πως θ αντιδρούσα.

Ίσως υπερίσχυε η οδύνη...της μάνας που της σκότωσαν το παιδί,που της ξερίζωσαν τα σπλάχνα.

Ίσως υπερίσχυε η τρέλα,η κρίση,η τρέλα...

Αλλά μετά τα χτεσινά δεν νομίζω να έμενε δείγμα ανθρώπινης λογικής και συναισθήματος μέσα μου.

Μάλλον θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου.

Και δεν ξέρω από ποιόν θα ξεκινούσα...

Απ τον χρυσαυγίτη Κορκονέα,απ τον αλήτη Κούγια,απ τον Παυλόπουλο,τον Πολύδωρα,απ τον Καραμανλή,τους βουλευτές,τα κόμματα,την πολιτική,τους δημοσιογράφους,....

ή καλύτερα δεν ξέρω πού θα σταματούσα.

Μάλλον στις φωτιές θα σταματούσα,να έριχνα ένα λουλούδι για τον γιό μου.

Γιατί απ την δικαιοσύνη δεν θα περίμενα τίποτα.

Γιατί την μόνη δικαιοσύνη που θα περίνενα θα ήταν στα παιδιά εκείνα,στον ξεσηκωμένο κόσμο που πάλι θα ξεχάσουμε,όλοι μας.

Γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς αντέχει εκείνη η μάνα.

Δεν ξέρω τί αντέχει.

Τον φόνο;

Τον χτεσινό δεύτερο φόνος

Το παραλήρημα των καναλιών;;

Την απώλεια του γιού της;

Τί;

Δεν ξέρω...

Πραγματικά δεν θέλω να μάθω....

Όμως είναι πολύ πιθανό να με κάνουν να μάθω.

Να μας κάνουν όλους μας να μάθουμε πώς είναι....


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μπάτσοι με κουκούλες και λοστούς....


Η φωτογραφία είναι απ την Τηλεόραση χωρίς σύνορα
όπου υπάρχει και η ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου
ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.



"Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ»."

Μάνος Χατζιδάκης 1986

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

..............


-Κάτι έχεις εσύ,αλλά δεν θέλεις να το μοιραστείς...

-Ποιός δεν έχει αυτές τις μέρες;;

Ξημέρωσε η μέρα.

Μετά από μια νύχτα φωτιάς ,φλόγας χημικών,καπνογόνου ,ξύλου.

Δεν ήμουν εκεί.

Ήταν όμως εκεί η οργή μου.

Προσπαθούσα να καταλάβω.

Όλη νύχτα.

Δεν ήταν αντίδραση το χτεσινό.

Ήταν πόλεμος.

Δεν ξέρω ποιανών τα χέρι έκαιγαν και έσπαγαν.

Ξέρω το χέρι που τα όπλισε όμως.

Δεν ξέρω αν ήταν βαλτοί,προβοκάτορες....

Δεν ξέρω που ήταν η αστυνομία...

Μάλλον έψαχνε το επόμενο θύμα της στα δεκαπεντάχρονα.

Δεν ξέρω τι πάνε να κάνουν.
Ξέρω όμως πως το Βατοπέδι εξαφανίστηκε....

Δεν ξέρω αν θέλουν να απαγορεύσουν τις συγκεντρώσεις και τις πορείες.
Αλλά ξέρω πως εκεί πάει το θέμα...

Δεν ξέρω αν θέλουν να φοβίσουν τον κόσμο.

Ξέρω όμως πως τα πάντα έγιναν σαν καλοστημένο ρεπορτάζ για να καλύψουν οι ειδήσεις των 8.

Ξέρω πως οι καταστροφές δεν είναι το θέμα.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ.

Το θέμα είναι το δεκαπεντάχρονο,τα όπλα,η αστυνομία,η καταστολή,η οργή.

Δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα.

Ούτε να καταλάβω.
Ποτέ δεν ήμουν καλή στις πολιτικές αναλύσεις.

Ξέρω πως σήμερα κηδεύεται το παιδί.

Ξέρω πως θα είναι σε απευθείας σύνδεση με κοντινά πλάνα στην τραγική μάνα,στον τραγικό πατέρα.

Μ όλους τους ρουφιάνους δημοσιογράφους να έχουν ντυθεί την "θλίψη",την "οδύνη" μιας και είναι το μόνο που πουλάει.

Ξέρω πως ο Καραμανλής "έκανε δηλώσεις" με την ίδια άνεση που προχτές έδινε συγχαρητήρια στον εθελοντισμό της Κυριακού και του Αντέννα.

Δεν ξέρω αν θα πέσει η κυβέρνηση.

ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Με ένοιαξε ο κόσμος,η θάλασσα η χτεσινή που κατέκλυσε την Αθήνα.

Όσο οι μπάτσοι παρακολουθούσαν κτίρια να λαμπαδιάζουν.

Ξέρω πως το γούσταραν αυτό που έγινε χτες.

Ξέρω πως ο κόσμος είναι οργισμένος,είμαστε οργισμένοι αλλά φοβάμαι τί θα γίνει αυτή η οργή.

Αν θα την χώσουμε πάλι βαθιά στον καναπέ,ή αν θα βγει κάτι ουσιαστικό.

Ποιό είναι το ουσιαστικό δεν ξέρω.

Αλλά είναι πολλά....

Είναι σωρός...

Τα αφήσαμε και μείς εκεί μέσα να θεριέψουν.

Καλό ταξίδι Αλέξη......

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Όχι άλλα όπλα





Όχι δεν πρέπει να ναι θλίψη,ούτε στενοχώρια,ούτε πίκρα...



Καμία θλίψη για το παιδί.


Για το κάθε παιδί.


Κανένα συναίσθημα εκτός από Οργή


Ξεσήκωμα


Αντίδραση


Καμία θλίψη.


Κεφάλια ψηλά και γροθιές σφιγμένες.



Απαίτηση.





Όχι άλλα όπλα.





Όχι άλλο άιμα.





Όχι άλλο ξύλο.





Όχι άλλη καταστολή.



Οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα είναι ανούσιο.


Και ούτε μουσική ούτε τραγούδια ούτε λόγια.


Φωνές και γροθιές.


Και κείνη η σκληρή μορφή.


Αρκετά.


Ούτε δεύτερες σκέψεις ούτε δισταγμοί.


Ούτε εξάμηνες αργίες ούτε πορίσματα.


Με ζαρτινιέρες εκείνοι



Με γλάστρες απ τα μπαλκόνια εμείς


Αρκετά.


Να σαπίσουν στην φυλακή.


Είναι οργή....επιτέλους,....



Και απαίτηση.





Όχι άλλα όπλα.








Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών


Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Γ.Α.Δ.Α. ΣΤΙΣ 13.ΟΟ

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Παραμύθι







Μουρτζούφλα μέρα...Απ την αρχή της.
Με μια βροχή να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί.
Με μια γιορτή να εκκρεμεί και να θυμίζει θάλασσες,ανθρώπους και στερνά ταξίδια.
Με μια διάθεση απρόσιτη,αδεια,ανιαρή,αταίριαστη...Γενικά σε άλφα.
Όχι της αρχής το άλφα...απλά ένα άλφα να βρίσκεται.
Χωρίς μουσική ,ούτε στίχους.
Και όπως πάντα τετοιες μέρες κάπου αλλού στάζει η γης.
Φτάνει και ο νους κάποια στιγμή και συντροφεύουν.
Παραμύθι ολοταχώς.....

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Πανικός


Νύχτα...γύρω στις οχτώ.
Εγώ και ο μικρός στο σπίτι.
Παράθυρα κλειστά,στόρια κατεβασμένα,η πόρτα κλειστή.Η ώρα του μπανιου του μικρού.
Αναλαμπή...Να μαζέψω τα ρούχα.Εξηγώ στο μικρό πως πρέπει να τον κλείσω στο δωμάτιο του (το περισσότερο ακίνδυνο σημείο του σπιτιού) για να πάω να μαζέψω τα ρούχα.Και πάω...
Βγαίνω έξω,μαζέυω ρούχα και πάω να ξαναμπώ στο σπίτι.Και συνειδητοποιώ τί ακριβώς έχει γίνει...
Είμαι κλεισμένη απ έξω ,με το κλειδί από μέσα και το μικρό επίσης μέσα...
.....Πανικός.....
Αποθήκη,δεύτερα κλειδιά...
Προσπάθεια....Τα κλειδιά είναι γυρισμένα από μέσα....
Πάλι πανικός....
Το μωρό μέσα.
Η εξώπορτα κλειδωμένη,τα κλειδιά μέσα,η γκαραζόπορτα κλειστή και το κοντρόλ μέσα και αυτό.΄Οπως και το κινητό.
Άρχισα να φωνάζω στην γειτόνισσα...Σιγή ....Πήδηξα τη μάντρα.Πήγα απέναντι.Κανείς....
Απόγνωση.....Το μωρό μέσα.
Άρχισα να τρέχω για να πάω στο αμέσως επόμενο σπίτι,κάπου 200 μέτρα πιο κάτω.Ξυπόλυτη φυσικά....Έφτασα.
Ανάμεσα σε σκυλιά φωνές και πανικό...Πάλι καλά ,εκεί ηταν η γυναίκα.
Μου δωσε το τηλέφωνο της να πάρω.Καμία απάντηση...Μια ,δυο ,τρεις,Έστειλα μήνυμα
Επιτέλους,πήρε.Πανικός μοιρασμένος,διπλός πανικός.
Το παιδί μέσα
"Ρίξε κάτω την πόρτα.Έρχομαι...."
Κλάμα,νεύρα φόβος.
Όλα αυτά ενώ είχα εξαντλήσει περιθώρια με την κλειδαριά και το κλειδί.
Αναλαμπή.Λοστός και βαριοπούλα.
Και εκεί ακούστηκε ο μικρός να ουρλιάζει....
Και γω να του φωνάζω πως ειμαι απ έξω και έρχομαι....
Και εκεί την άνοιξα την πόρτα.Μπούκαρα,τον πήρα αγκαλιά και χύθηκα στον καναπέ μαζί του.Σήμερα,πριν απο λίγο....
Έζησα τον μεγαλύτερο πανικό και τον φόβο....
Γιατί τελικά ο πιο μεγάλος φόβος δεν αφορά τον εαυτό σου αλλά τα λατρεμένα σου πρόσωπα....
Και δεν ξέρω γιατί το μοιράζομαι το συμβάν.Ίσως γιατί η μοιρασμένη ανακούφιση είναι μεγαλύτερη ανακούφιση....

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Romeo and Juliet



Μέρες είχα να μπω...ίσως επίτηδες,ίσως επειδή δεν είχα κάτι να πω....
Είναι απ τις περιόδους ¨αγρανάπαυσης"....Από εκείνες που ο αγρός μένει αναγκαστικά εκτός καλλιέργειας για να αποκτήσει ξανά την παραγωγικότητα του...Ποιά παραγωγικότητα θα μου πείς;;
Δεν έχει σημασία....Καμία..,
Όπως και να χει ένα αγαπημένο τραγούδι, που θυμήθηκα σήμερα,συντροφιά για τη σημερινή νυχτιά,μαζι με λίγο τσέρι της μάνας,και μπόλικα κεριά στο τζάκι....
Καλησπέρα είπα;;;




Romeo and Juliet-Dire Straits

A lovestruck romeo sings a streetsus serenade
Laying everybody low with me a lovesong that he made
Finds a convenient streetlight steps out of the shade
Says something like you and me babe how about it ?

Juliet says hey its romeo you nearly gimme a heart attack
Hes underneath the window shes singing hey la my boyfriends back
You shouldnt come around here singing up at people like that
Anyway what you gonna do about it ?

Juliet the dice were loaded from the start
And I bet and you exploded in my heart
And I forget the movie song
When you wanna realise it was just that the time was wrong juliet ?

Come up on differents streets they both were streets of shame
Both dirty both mean yes and the dream was just the same
And I dreamed your dream for you and your dream is real
How can you look at me as if I was just another one of your deals ?

Where you can fall for chains of silver you can fall for chains of gold
You can fall for pretty strangers and the promises they hold
You promised me everything you promised me think and thin
Now you just says oh romeo yeah you know I used to have a scene with him

Juliet when we made love you used to cry
You said I love you like the stars above Ill love you till I die
Theres a place for us you know the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong juliet ?

I cant do the talk like they talk on tv
And I cant do a love song like the way its meant to be
I cant do everything but Id do anything for you
I cant do anything except be in love with you

And all I do is miss you and the way we used to be
All do is keep the beat and bad company
All I do is kiss you through the bars of a rhyme
Julie Id do the stars with you any time

Juliet when we made love you used to cry
You said I love you like the stars above Ill love you till I die
Theres a place for us you know the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong juliet ?

A lovestruck romeo sings a streetsus serenade
Laying everybody low with me a lovesong that he made
Finds a convenient streetlight steps out of the shade
Says something like you and me babe how about it ?

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Γιαρντούμ


Πρωί πρωί ήθελε να μας σηκώσει η μάνα...
Απουστόλλ,Δήμητρα¨"σκουνόστι".....
Βιαστικά ένα τσάι με λαδοτύρι και παξιμάδι,γερό ντύσιμο,τα καλάθια,τις "ντέμπλες" και τον τορβά στο άλογο και δρόμο για το χωράφι.
Οι ελιές περίμεναν για μάζεμα.
Παλιότερα όταν ζούσαν οι γιαγιαδες ολόκληρος "νταιφάς" πηγαίναμε.Όπως και όλο το χωριό τέτοια εποχή.
Καλημέρα και καλή δύναμη η ευχή στη γειτονιά.
Κοντεύετε;Η αμέσως επόμενη ερώτηση.
Φέτος "μαξούλ" δεν έχει το χωριό.Άλλες χρονιές τα δέντρα "βλούσαν απί λιες".
Ο δρόμος για το χωράφι,ειδικά αν ύπήρχε απόσταση να διανύσεις με τα πόδια ήταν η όλη μαγεία.
Εκτός απ την μαγεία του πρωινού τοπίου.
Εκτός απ την πάχνη στα πόδια ανάμεσα στα χορτάρια.
Κάθε χωράφι και σκυμμένα κεφάλια.
Συνήθως με μαντήλια ή σκούφους.
Πάντα με την καλημέρα στο στόμα.
Χωρίς να σηκωθεί το κεφάλι.
Σπίτια γιομάτα τα χωράφια κάθε τέτοια εποχή.
Το χρώμα ασημοπράσινο.
Και η μουσική υπόκρουση το ρυθμικό χτύπημα της τέμπλας στο δέντρο.
Δυνατά για να πέσουν οι ελιές ,αλλά με τρόπο για να μην πληγωθεί το δέντρο.
Και με τα πολλά φτάναμε στο χωράφι.
Η πρώτη δουλειά να βρεθεί η ελιά που θ αφήναμε τα πράγματα.
Η ελιά που θα γινόταν η τραπεζαρία μας εκεί κατά το μεσημέρι.
Μετά ο καθένας στη θέση του.Οι άντρες συνήθως στο δέντρο για ράβδισμα.
Και οι γυναίκες είτε στα πανιά είτε για μάζεμα.
Ανάλογα την ελιά.Αν ήταν φορτωμένη θα έμπαινε πανί.

Τακτοποιημένο και τεντωμένο.Να καλύπτει την περιφέρεια της ελιάς και πλακωμένο με πέτρες για τον αέρα.
Και εκεί άρχιζε το μάζεμα.Ή αλλιώς διαγωνισμός.
Μια ολόκληρη ιεροτελεστία από μόνη της.Όχι γόνατα στο έδαφος,φώναζε η μάνα.
"Άει βρι κουπιλούδα σήκου πια να μαζέψουμι καμια λια"...
Σαν αέρας φεύγουν τα χέρια της πάντα...και τα δυο.Απόλυτα συγχρονισμένα με τα πόδια της.Εγώ στο μισό καλάθι και κείνη στο ολόκληρο.Και εκεί που άρχιζε η βαρεμάρα και το μάζεμα με το ένα χέρι σποραδικά και βαρεμένα,αποφάσιζα να πάω να καθαρίσω το πανί.
Δεν ήταν τόσο η βαρεμάρα μου όσο η νωχέλεια μου.Προτιμούσα να χαζολογάω στην ομορφιά του τοπίου ή να αφήνω το νου να τρέχει..
Το πανί ήταν αλλιώς.Μάζευα τις ελιές στη μέση του πανιού,αφαιρούσα τα μεγάλα κλαδιά καθαρίζοντας τα από τον καρπό,και μετά άρχιζε το μεγάλο πανήγύρι.Ξάπλωνα κυριολεκτικά στο πανί και άρχιζα με την ησυχία μου ν αφαιρώ τα φύλλα.Όσο η μάνα ωρυόταν.....
Εκεί σηκωνόμουν και έπαιρνα το κόσκινο.Αυτό ήταν το τέλος του ραχατιού μου.
Εντωμεταξύ είχε ήδη ανάψει τη φωτιά κάποιος που να ξέρει ,για το μαγείρεμα ή το ζέσταμα του φαγητού.Το μαγείρεμα γινόταν σε τσουκάλι,πήλινο δηλαδή κατσαρολάκι,και η σπεσιαλιτέ του λιομαζώματος ήταν συνήθως η άσπρη φασολάδα.Να σιγοβράζει στη φωτιά απ το πρωί,και όταν κόντευε να γίνει ,δίπλα της μερικά λουκάνικα.Σε ξύλινα σουβλιά από ελιά,μυτερά,ξεφλουδισμένα με το σουγια του αδερφού.
(Μόλις μοσχοβόλησε το χωράφι)
Και έφτανε η ώρα του μεσημεριανού....
Στρωμένο καρώ συνήθως κόκκινο τραπεζομαντηλάκι στο πάτωμα,τα πηρούνια,δυο ποτήρια το πολύ,ένα μπετονάκι νερό,και στη μέση το τσουκάλι,και τα λουκάνικα.Όλοι απ την ίδια κατσαρόλα.Όλοι δίπλα στην ίδια φωτιά.
Από εκεί και πέρα οι δυνάμεις άρχιζαν να παίρνουν την κάτω βόλτα.
-0ι δικές μου...
Τις Κυριακές η ιεροτελεστία συμπεριλάμβανε μετά το φαί το ράδιο.Δίπλα στον πατέρα.
Αθλητική Κυριακή και οι αγώνες του Θρύλου.Τα παράσιτα δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο.Όσα και να ταν.Ακόμα και αν το μόνο που ακούγονταν ήταν ένα συνεχές παράσιτο.Το άγχος για τον Θρύλο παραμέριζε τα πάντα....
Και φτάσαμε γύρω στις τέσσερις... μαζί με τη λύτρωση...
Το πανηγύρι τέλειωνε.Η αναμέτρηση με το μάζωμα της μάνας αιωνίως χαμένη μ έβγαζε.Σχεδόν τα μισά τσουβάλια.
Και ξεκινούσε το φόρτωμα των τσουβαλιών στο άλογο.Και η καλύτερη στιγμή της μέρας.Τα καντμέρια που θα κοβα απ το χωράφι..


Και η επίσκεψη στο ελαιοτριβείο του Αγροτικού Συνεταιρισμού.Για να αφήσουμε τα τσουβάλια με τις ελιές.


Κάθε παραγωγός σε συγκεκριμένο χώρο.Μέχρι να μαζευτούν αρκετά για άλεσμα.Και το καθιερωμένο κέρασμα καπερού ψωμιού με μόλις αλεσμένο λάδι.Το χρυσαφένιο λάδι του νησιού.Μοναδικό,και ευλογημένο..Απ τον ιδρώτα των ανθρώπων του τόπου μας.




Λοιπόν;; Ποιός θα ρθει για "γιαρντουμτζής";;;








Νταιφάδες=σόι,οικογένεια,φυλή.Συγκεκριμένα το τσούρμο των ανθρώπων που πήγαιναν για μάζωμα
Σκουνόστι=σηκωθείτε
Ντέμπλες=μεγάλα ραβδιά για το ράβδισμα της ελιάς
Μαξούλ=Σοδειά,συγκομιδή,παραγωγή
Βλούσαν απί λιες=Βούλιαζαν από ελιές
Άει βρι κουπιλούδα σήκου πια να μαζέψουμι καμια λια=Άντε βρε κορίτσι μου σήκω να μαζέψουμε καμιά ελιά
Κατμέρια=Κρόκοι αυτοφυείς
Γιαρντουμτζής=Φιλοξενούμενος,άνθρωπος που ήρθε να βοηθήσει.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Νουνού,Βλάχας και τα λοιπά ξεθωριάσματα της μνήμης....

Παλιές διαφημίσεις....













Καλησπέρα είπα;;;

Fade into you


Βαμμένη με χρώμα,νόημα και λίγο απ τη δική σου αντάρα.
Το αυτό συνεχίστηκε και τη νύχτα.
Αργά όταν ξάπλωσα με το βιβλίο ανοιχτό. .
Αράδα δεν γλύστρισε απ τη μορφή σου.
Σκέψεις χάδι.
Σε κάθε σελίδα οι λέξεις σου,το άγγιγμα σου, η ματιά σου, τα χέρια σου.
Τριβή και τυρρανία.Ακίνητη.Καθηλωμένη σε σώμα και αντάρα.
Έψαξα διέξοδο στο χαρτί.
Έσταζες όλη νύχτα.Σκέψεις ιδρώτα,αγωνία,πόθο.Παντού.
Σ αναζήτησα ξανά.
Λαχτάρησα όλη σου τη σκέψη,τη λαχτάρα,την δύναμη.
Όλη την ορμή σου.
Να σε υποδέχονται πάθος και περάσματα.
Ανοιχτές σκέψεις ανοιχτά μάτια.Ανοιχτά κορμιά..
Μυτερές λέξεις..
Και πάλι απόψε ήσουν στρατηλάτης και καταχτητής.Μπόρεσες.
Άμυνες πολλές και δυνατές.Πόνος....
Και πάλι απόψε η πόλη δική σου.
Χαλινάρια στα χέρια σου κώμη ατίθασου άλογου.
Στα δικά μου οι άμυνες σου.
Ξεσκεπάστηκε....
Σχεδόν οδύνη.Παράξενο.
Πώς το μπόρεσες να επιστρέφεις τις λέξεις πίσω;
Βίαιη επώδυνη ηχώ.
Λόγια αγχόνη.Μέχρι να μυρμηγκιάσει το κορμί .Υπάρχουν αντιστάσεις ;;;
Αποκλειστικά δική μου υπόθεση η κάθε φορά.
Άνευ όρων,πλάνου,προγράμματος ή project.
Η μόνη στιγμή αδυναμίας σου.
Παράξενο το όραμα,οι σκέψεις,ο χρόνος που αφαίρεσα αφηρημένη κάποτε.
Τί το θελα;;;



Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Πορτοκαλί



Αρχές Ιούνη ήταν...

Κάθε αρχή του Ιούνη κάτι νέο.Κάτι τεράστιο...

Εικόνες,προτάσεις,έρωτας ,Ήλιος,παιχνίδια,

Πού ν αντέξουν τα καλοκαίρια τόσο βάρος...;;;

Γύρισε στην αδελφή της και την σκούντηξε...

Κοίτα της είπε...Κοίτα έναν ωραίο άντρα....Είναι για μένα...

Και μετά ξεχάστηκαν οι κουβέντες και οι ματιές.

Έγιναν καθημερινότητα ανάγκη και ύπαρξη.

Ξημέρωσε με στήριξη και έννοια.....
Έπειτα έβγαλε ρίζες

Πέταξε κλαδί νέου έτους και προχώρησε.

Αφαίρεσε τα παράσιτα με το χέρι.
Ένα ένα....

Και άρχισε να μπουμπουκιάζει...

Καταχείμωνη άνοιξη....

Σχεδόν όνειρο.

Ονειράκι...

Σχεδόν συννεφένιο και απαλό...

Πάντα απέφευγε τα σύννεφα....Παραήταν ψηλά και αέρινα.

Μα εκείνο το πορτοκαλί του ουρανού την γέμιζε.

(αισιοδοξία και μυρωδιές...Αισθήσεις....)

Μετά αποφάσισε να φέρει το χειμώνα κατακαλόκαιρο...

Μόνη της.

Πάλι αρχές Ιούνη.

Βοήθησε και κείνο το "κομμάτι μάλαμα"....

Φοβίες οργή και αντίδραση....

Ήταν την ίδια μέρα που χάραξε πάνω στο μάλαμα τους αριθμούς...

Έφτασε ίσαμε τη θάλασσα...

Δεν πήγε παραμέσα.

Φοβήθηκε το καταγάλανο της...Το ρευστό της.

Μ ένα κοχύλι παράξενο στο χέρι ο τελευταίος θεριστής.

Έτρεξε στο πορτοκαλί εκείνο μπουμπούκι...
Σαν γατάκι με κλειστά τα μάτια....

Παρέλαβε τα στοιχειά της,αλήθεια πού είχαν κρυφτεί τόσο καιρό;
- αναθεματισμένες φιγούρες-
μετέωρη

Χώθηκε στη γωνίτσα...

Παγωμένο άγγιγμα,σχεδόν συνηθισμένο....

Ανάσα βαθιά,παρέα με την νέα σελήνη.

Ίσα να φαίνεται...

Πανσέληνος τελευταία φορά ,πίσω από κάτι βουνά να προβάλλει.

Πόσος καιρός πέρασε από τότε αλήθεια;

Χάθηκε στα χρώματα και έκλεισε μετα βίας την πόρτα πίσω της...

Όχι πολύ ακόμα....

Κοντεύουμε καρδιά μου.

Ανατέλλει πάλι μοσχολούλουδα....









Σκιάχτηκα....Σίγουρα όνειρο ήταν....







Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Όχι στο Όνομά μας




“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168%(10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώραςμε τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.
Αναδημοσιεύστε το...

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Εωθινό...


Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου τα έχουμε πει ,τα έχετε γράψει,τα έχουμε διαβάσει και ακούσει πολλές φορές...μέσα από ποιήματα,τραγούδια,σκέψεις,εικόνες....

Όμως απόψε το βράδυ μέχρι την αυγή, θέλω να κάνουμε εωθινό.

Με αγαπημένα τραγούδια στην μνήμη τους.

Χωρίς όργανα,απλά φωνή και σκέψη.

Μέχρι την αυγή.

Έτσι όπως κάναμε τότε στην δευτέρα Λυκείου.

Στην μνήμη των παιδιών του Πολυτεχνείου.

Μια χούφτα παιδιά με καλά κουμπωμένα τα μπουφάν τους να κάνουν όλο το χωριό ν ανατριχιάζει με τις φωνές και τα τραγούδια τους για μια άλλη χούφτα παιδιά,που δεν σκιάχτηκαν ούτε καν για τις ζωές τους....
Μόνο για τη λεφτεριά....

Από γειτονιά σε γειτονιά.....








Get your own playlist at snapdrive.net!

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Αντάριασμα




Μέρες τώρα δεν έχω μολύβι και χαρτί να γράψω.
Δεν έχω τίποτα να πώ
πέρα απ τον άνεμο.
Μπουκάρει στην καμινάδα του τζακιού να σβήσει τα λιωμένα κεριά.
Η θάλασσα επέλεξε το μολύβι .
Και η Μακρόνησος σκοτεινή.
Πόδια μαζεμένα στο στήθος προσπαθούν να ζεστανουν ψυχές και σώματα.
Ψυχρά τα χρώματα.
Τα κλαδιά του φοίνικα χαιρετούν το κενό.
Τρίζουν,τρέμουν,τρέχουν,τραβούν.
Κλείσε την πόρτα,μην τυχόν και μπει ο νόστος.
Απ έξω περιμένει.
Μαζί με τ απαγορευτικά της εποχής.
Γείρε μικρό μου να πλαγιάσουμε.
Τρίψε την μύτη με τ΄απαλόχνουδο χεράκι σου,
μέχρι να νανουριστείς.
Γείρε να στολίσεις τη μουντάδα με τα τσίνορα σου.
Ψυχή δεν φάνηκε.
Και οι δουλειές περιμένουν.
Και η δουλειά που ακόμα δεν βρέθηκε.
Και τα όνειρα που στοιχήθηκαν στη σειρά.
Ανυπομονα και ατίθασα.
Σσσσςςςς
Loathe
Wild is the wind

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Βάλε κρασί.



Καίγομαι καίγομαι

Στίχοι: Γκάτσος Νίκος
Μουσική: Ξαρχάκος Σταύρος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου
Άλλες ερμηνείες: Πίτσα Παπαδοπούλου Ελένη Τσαλιγοπούλου

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

/div>

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Άλλες ερμηνείες: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Γιώργος Νταλάρας Χαρούλα Αλεξίου

Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά

εμένα μ' αγαπούνε

μόλις θα μ' αντικρίσουνε

θυσία θα γενούνε

Όσοι δε με γνωρίζουνε

τώρα θα με γνωρίσουν

εγώ κάνω την τσάρκα μου

κι ας με καλαμπουρίζουν

Και 'γώ φτωχός γεννήθηκα

στον κόσμο έχω γνωρίσει

μέσα απ' τα φύλλα της καρδιάς

εγώ έχω μαρτυρήσει

Όλοι οι κουτσαβάκηδες

που ζούνε στο κουρμπέτι

κι αυτοί μες στην καρδούλα τους

έχουν μεγάλο ντέρτι

Δυο τα τραγούδια,ένα το πρόσωπο που φέρνουν στη θύμηση.

Ειδικά κάθε που χειμωνιάζει....

Άντε γειά μας.!

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Χρόνια Πολλά


Μέρα γιορτής η σημερινή.
Των Ταξιαρχών,και γιορτάζει το χωριό τον πολιούχο του.
Γιορτάζει το νησί την απελευθέρωση του απ τους Τούρκους το 1912.
Γιορτάζει ο πατέρας σήμερα.

Και ο μεγάλος μου ανηψιός.
Οι Στράτηδες στο νησί παίρνουν τ όνομα τους απ τους Στρατηγούς Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Γιορτάζουν και οι Άγγελοι σήμερα και όλα τ αγγελάκια του κόσμου....
Και το δικό μου αγγελάκι...
Με όλες μου τις ιδιότητες γιορτάζω σήμερα...
Σαν κόρη,σαν θεία και σαν μάνα....
Χρόνια τους Πολλά ,ακέραια και δίκαια....
Μιας και η δικαιοσύνη και η ακεραιότητα είναι οι λέξεις που στιγματίζουν τη ζωή του πατέρα και παππού...
Και αυτές προσπαθεί να διδάξει...
Αγάπη λοιπόν για τον πατέρα.
Αδυναμία αστείρευτη για το μεγάλο ανήψι.
Και όλη ζωή για τ αγγελούδι μου.


Υ.Γ.1Το ποστ υπο κανονικές συνθήκες θα ήταν πιο γεμάτο από το νησί,αλλά είμαι παρμένη απ τα κοράκια του προηγούμενου ποστ..
Υ.Γ.2 Στη φωτό ο ανηψιός μου και ο γιός μου...τα αγγελάκια μου....:P
Υ.Γ.3 Το τραγούδι είναι τ αγαπηένο του πατέρα....
Κιόρογλου ή Ατ Χάβασι λέγεται και είναι καρσιλαμάς που ο πατέρας χορεύει υπέροχα....
" width=320 height=90 allowfullscreen="false" flashvars="&file=http://www.snapdrive.net/playlist.php%3Fid%3D420444&backcolor=0xCC0000&frontcolor=0x000000&lightcolor=0xFF0000&height=90&width=320&showeq=true&autostart=false&autoscroll=true&repeat=false" wmode="transparent" border="0" saveEmbedTags="true">
Get your own playlist at snapdrive.net!

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Τα κοράκια της Λέσβου...

http://www.tvxs.gr/v230

Gauloises Μπλε...


Η πρώτη βραδιά ,των φοιτητικών μου χρόνων.

Νύχτα στην Φ.ε.π.α.

Το δωμάτιο τακτοποιημένο,γεμάτο,και καθαρό.

Η μάνα και ο πατέρας ήδη στο δρόμο για το σπίτι του θείου.

Gauloises μπλε,ξάστερη νύχτα,μπαλκόνι,και απέναντι τα γήπεδα των Ιλισίων και ο Υμμητός.

Σκέψη σταλμένη στην Κοζάνη,και μικρή δόση μελαγχολίας.

Μέχρι που τη νυχτιά ηλεκτρίζει διπλανή μελωδία με τα μπάσα στη διαπασών...




Get your own playlist at snapdrive.net!

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

M.I.L.F-ορισμός!

Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός μιας M.I.L.F.


Μαμά, σέξυ και πολλά υποσχόμενη

Η Μόνικα- ιδιαίτερα-είναι η προσωποποίηση του ορισμού




Διαφωνεί κανένας;;;;;;

Μέχρι εδώ καλά!!



Αλλά όχι και M.I.L.F. η Πέιλιν.....
Ημαρτον!!!

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Υπερβολές...




Βρισκόμουν στην δωδεκάτη ηχώ της ζωής μου.



Οι ήχοι του παλιού ρολογιού χτυπάνε στον παλμό σου



μελωδικοί αναστεναγμοί-οδόφραγμα



ορθωμένο ανάμεσα σε σένα και σε μένα.



Οι στιγμές-αναιδώς φευγαλέες ενώπιον μας



σαν τις σταγόνες καλοκαιρινής βροχής στο χώμα.



Νωπό το όνειρο που ζωγραφίσαμε μαζί.



Δεν βάλαμε τις τελευταίες πινελιές,μας πρόλαβε η βροχή.



Οι σταγόνες ξέφτισαν τον πίνακα μας...



Γκρεμός η υδάτινη αλληγορία των χρωμάτων μας



Δάκρυ κυανό ν αργοσβήνει.



Σκηνικά ζωής ,που μαζί σκηνοθετήσαμε-θυμάσαι;;-



άθυρμα των συνειρμών του χρόνου...



Στερέψαν τα όνειρα μας.



Μας πρόδωσαν (ή τα προδώσαμε;; )



Πέταξαν σ αγνωστους κόσμους γλάροι λευκοί



έκραξαν το ύστατο "χαίρε" τους



και χάθηκαν στο έρεβος της χτεσινής νυχτιάς.



Κι έμεινα...



Μοναχικό κόκκινο εκτεθειμένο στην προδοσία της νύχτας.



Ανυπεράσπιστη πινελιά στην tabula rasa του κοσμου





Απλές υπερβολές...never mind

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

...Και γω ποτέ δεν είπα όχι....


...Και κάθε που άρχιζέ το λιομάζωμα μας κράταγε η Μπαμπάγιαγια.

Η γιαγιά Κατιρίν'.

Σ εκείνο το τεράστιο σπίτι της,το παλιό αρχοντικό,με τα πελώρια κρύα δωμάτια.

Ούτε λόγος για κεντρική θέρμανση.

Το κάθε δωμάτιο με τη δική του ιστορία.

Το κάθε δωμάτιο με ένα κεντρικό σημείο για να μαζευόμαστε.

Μια ξυλόσομπα ,μια σόμπα υγραερίου ,ή το τζάκι στην τραπεζαρία.

Στο ξύλινο δωμάτιο.

Και οι δυό μας στο περβάζι της παραχούτ΄ς.

Με ανοιχτα μάτια ,αυτιά και στόμα.

Μην τυχόν και μας ξεφύγει κάτι ,απ τους μορφασμούς,τις λέξεις,τις εκφράσεις τους τόνους των λέξεων...

Ακριβώς κάτω απ το καρπάν'.

Ξύλινο πάτωμα,ξύλινα πορτάκια στα ντουλάπια-εσοχές του τοίχου,ξύλινη ντιβανοκασέλα κάτω απ το παράθυρο.

Παράθυρο με θέα στα Ξωχικά,στον δρόμο προς τον Ταξιάρχη.

Καμιά απ τις γιαγιάδες μου δεν ήξερε να λέει παραμύθια.

Και όσο καημό το είχα τότε, τόσο το χαίρομαι τώρα.

Τί να τα κάναμε τα παραμύθια όταν εναλλακτική πρόταση ήταν η ζωή;

Ήταν εκείνο εκεί το δωμάτιο,με την ίδια ακριβώς ντουλάπα.

Ή κάτι σαν ντουλάπα....

Η ακριανή πορτούλα της ντουλάπας, οδηγούσε σ ένα βοηθητικό χώρο που το χρησιμοποιούσαν σαν ένα μικρό κουζινάκι.

Με μικρό νιπτηρα κάτω απ το βρυσάκι,με άπειρα ραφάκια,με ένα μικρό πετρογκαζάκι,και εκείνες τις πετσέτες να κρέμονται απ τα καρφάκια τακτικά.

Και ανάμεσα στη μυρωδιά του καφέ ,που μ έστελνε κάθε απόγιομα να ψήνω,και στη μυρωδιά του γλυκού κυδωνιού που έκλεβα κρυφά, υπήρχε η ερμητικά κλειστή καταπακτή,με τη σκαλίτσα για το κρυφό υπόγειο.

Εκείνο το υπόγειο δεν έβγαζε κάπου μέσα στο χώρο της αυλής ή σε άλλο σημείο του σπιτιού,αλλά οδηγούσε σ ένα στενοσόκακο της δίπλα γειτονιάς.

Μόνο μια φορά μ άφησε να κατέβω και να βγω απ την έξοδό του..

Για να ζήσω τις ιστορίες που μας έλεγε,τ απογεύματα εκείνα.

Να δω από πού φυγάδευε ο παππούς τους αντάρτες και τους κυνηγημένους...

"Έχει κρύψει αυτό το υπόγειο πολύ κόσμο μουρέλιαμ...

Ο παππούς σας ήταν φωνακλάς και οξύθυμος,αλλά ήταν αγωνιστής.

Ήταν Κουκουές ο παππούς σας.

Και βοηθούσε το κόμμα,και τους ανθρώπους.

Σ αυτό εδώ το σπίτι, σ αυτό εδώ το δωμάτιο,δίπλα στην παλιά Αστυνομία,με τα κρατητήρια,την αίθουσα του δικαστηρίου.

Υπεράνω υποψίας ,γι αυτό το κόμμα δεν τον ήθελε στο βουνό,αλλά κρυφό φυγαδευτή.

Η καρδιά μου έτρεμε,κάθε μέρα,αλλά ποτέ δεν είπα όχι.

Ποτέ δεν είπα όχι..."

Εκεί σταματούσε πάντα το πλέξιμο έβγαζε τα γυαλιά της ,απ το χαμηλότερο σημείο της μύτης ,έβαζε το πλεκτό στο πανεράκι της και έπινε καφέ.

Μια γουλιά καφέ.
Ίσως έδινε χρόνο στη φαντασία μας να ταξιδέψει,να εμπεδώσει και να στιγματιστεί.

Ίσως απλά θυμόταν φορτισμένη.

Εκεί κάτω απ το παλιό καρπάνι της παραχούτης,στη θέα τεσσάρων μάγουλων κοκκινισμένων απ τη φωτιά.

Στο ξύλινο δωμάτιο,στο δικό της παραμύθι.

Στη δική της εναλλακτική πρόταση για τη ζωή.

Για το παρελθόν και για το μέλλον.




Καρπανι=ύφασμα που κρεμούσαν στα παλιά τζάκια χοντρό,για να μαζεύει τον καπνό -λινάτσα

Παραχούτ=τζάκι

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Μανταμάδος...


Σε τοίχο του χωριού....
Η μάνα του Στάλιν είναι έγκυος ξανά
Γαλαζοπράσινοι άρπαγεςκαι θεομπαίχτες ρασοφόροι
φτου σας αγύρτες παραδοπροσκυνητές

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Περί υποταγής....


Έρωτας

Να σου γλέιψω τα χέρια ,να σου γλείψω τα πόδια
Η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή
Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών
Φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
Συσκότιση παραπόνου,
Παρηγοριά σπασμών
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας
Όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί....


Ντίνος Χριστιανόπουλος.





Μου το θύμισε ο Νταλικέρης με το σημερινό του ποστ....


Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Μόνη έμβασις

Ονόματα έχει πολλά...Μονεμβάσια, Μονεμβασία, Μαλβάζια, Μαλβαζούϊ, Μονεμβασσιά, Μονεμβάσσια
Μέχρι τη στιγμή που ανοίγεις το παράθυρο.

Μετά ονομάζεται αυτόματα μαγεία.


Και αφήνεσαι...


Στο Μυρτώο...



Ώσπου να βρεθείς μπροστά στη θέα του σπιτιού του


Και εκεί απλά συγκινείσαι....
Δεν έχω πολλά λόγια απόψε.
Θα μιλήσει εκείνος όπως καλύτερα απ όλους ξέρει....






Γιάννης Ρίτσος - Γιὰ την κόρη του...




Κοριτσάκι μου

Κοριτσάκι μου,
μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού
σου ‘πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου.
Δεν πειράζει.
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο
να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι
να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι,
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι ζητάει
η ευτυχία του κόσμου.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις

Να το θυμάσαι κοριτσάκι.


Κοριτσάκι μου,
θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε μη σκοντάψεις



Ειρήνη ,

απόσπασμα



Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
'Οταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της
μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως
παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ημερολόγια Εξορίας
29 Οκτωβρίου


Κοιμόμαστε λίγο' - δε μας φτάνει.
Όλη νύχτα ροχαλίζουν οι εξόριστοι -
κουρασμένα παιδιά, κουρασμένα.

Απ' όξω είναι τ' αστέρια - πολύ μεγάλα αστέρια
κουρεμένα αστέρια που οι τρίχες τους φυτρώνουν άγριες
σαν το κεφάλι τ' Άη-Γιάννη του Προδρόμου
ή σαν του δικού μας του Παναγιώτη.
Είναι και τα μικρά βατράχια μέσα στο φλισκούνι.

Το πρωί μας χτυπάει καταπρόσωπο ένας ρόδινος ήλιος
καθρεφτισμένος με τον πιο συνηθισμένο τρόπο στη θάλασσα πέρα
όμοιος με κείνες τις φτηνές ελαιογραφίες που πουλούν στα σκαλιά του Αρσακείου
κι είναι παράξενο που ένας τέτοιος ήλιος μας αρέσει.

Ένας-ένας, δυο-δυο, πολλές φορές και πιότεροι
σταματάμε στο προαύλιο ή στο λόφο και τον κοιτάμε.
Και τούτος ο ήλιος μας χτυπάει με δύναμη τα πρόσωπα
όπως εκείνος ο ξυπόλητος χωριάτης ραβδίζει
τις μυγδαλιές να πέσουν τα στερνά τους μύγδαλα.

Ύστερα σκύβουμε τα μάτια, κοιτάμε τα παπούτσια μας,
κοιτάμε το χώμα. Δεν έπεσε τίποτα.


Γυμνό σώμα.......


Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κ' εγώ.


Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.


Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.


Όσο απαμακρύνεσαι
σε πλησιάζω.


Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω
.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου,
η γλώσσα σου στο στόμα μου -
σκοτεινό δάσος....
οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αυτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή -
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ΄το θάνατο...
τελικό κ' αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Κάτω απ΄όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κ' εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις
;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

'Εαρινή Συμφωνία'' XVI


'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Μικρή σουϊτα σε κόκκινο μείζον............

με κλειστά μάτια
ολόγυμνη στο κόκκινο χαλί
περιμένει να βγάλει εκείνος τα παπούτσια του
τις κάλτσες του
να της ζυμώσει τα στήθη
δυνατά δυνατά με τα πλατιά του πόδια.....

Το ποίημα α το ποίημα
- έλεγε -
μία συνουσία αέναη
σημεία στίξης τίποτα
τελεία καμιά
μοσκοβολιά της γης
κοπριά και λεμονάνθι
και σπέρμα η αξίνα και το φτυάρι
πάνω στο μάρμαρο διπλή δουλειά
άλλο μη λες ο έρωτας ένας.


Ντύνεται γδύνεται
φωτιά τα ρούχα της η γύμνια της φωτιά
τα καρφιά λιώνουν
ένα ποτάμι σιδερένιο περνάει κάτω απ' τα δέντρα
ανοίγουν τρία παράθυρα
κοιτάζουν μέσα τα πουλιά
μ' ένα σπιρτόξυλο
στο ράμφος τους δώδεκα τζάμια
είναι κόκκινα τα έξη χρυσά.


Κάτω απ' το κρεβάτι
τα παπούτσια της κρατούν το σχήμα των ποδιών της
τη ζέστα των ποδιών της
αναπνέουν και δύο λευκά πουλιά
τα μάτια τους ολόμαυρα
στο λαιμό τους νικελένιος χαλκάς.....
Το πουκάμισό του
δεν του τοραψε
το κάρφωσε όλο με καρφίτσες
να το φορεί και να λαβώνεται
- ωραία που του πηγαίνει
έτσι ανοιχτό στο στιβαρό λαιμό του
ολόλευκο λευκό
με κόκκινες κηλίδες




Γιάννης ΡίτσοςΓεννήθηκε στη Μονεμβασιά την Πρωτομαγιά του 1909. Η οικογένειά του, μεγαλοκτηματίες που δέσποζαν στην περιοχή, καταστράφηκε οικονομικά λίγα χρόνια αργότερα, και, το χειρότερο, βυθίστηκε στο πένθος. Το 1921 πεθαίνει φυματικός ο μεγάλος γιος, δόκιμος αξιωματικός του Ναυτικού, καθώς και η μητέρα, το λατρεμένο πρόσωπο του ποιητή, από την ίδια αρρώστια. Το "νεκρό σπίτι" έμελλε να σφραγίσει τη ζωή και το έργο του. Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύονται στη Διάπλαση των Παίδων το 1924, με το ψευδώνυμο "Ιδανικό όραμα". Το 1925 εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου εργάζεται για λίγο ως δακτυλογράφος και αντιγραφέας συμβολαίων. Το επόμενο έτος προσβάλλεται κι αυτός από φυματίωση. Η ζωή του για πολλά χρόνια θα μοιράζεται ανάμεσα σε φθισιατρεία και σε διάφορες δουλειές με εξευτελιστικούς όρους (ηθοποιός, χορευτής, διορθωτής κι επιμελητής κειμένων). Στο σανατόριο της "Σωτηρίας" όπου νοσηλεύεται (1927-30) μυείται στο μαρξισμό από αγωνιστές του ΚΚΕ. Το "ιδανικό όραμα" ανακαλύπτει το κοινωνικό όραμα. "Την πρώτη και τελευταία σου λέξη / την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση. / Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση" . Και μια απλή καταγραφή του τεράστιου σε όγκο έργου του (πάνω από 100 ποιητικά βιβλία, 4 θεατρικά, πεζά, δοκίμια, μεταφράσεις) θ' απαιτούσε πολλές σελίδες. Ας αρκεστούμε σε μια συνοπτική παρακολούθηση της ποιητικής πορείας. 1934-36: Μέσα από τον παραδοσιακό στίχο, στις παράλληλες συλλογές Τρακτέρ (1930-34), Πυραμίδες (1930-35), εκφράζει τους νέους προσανατολισμούς του επιχειρώντας μια ρήξη, που αποδεικνύεται όμως αρκετά επώδυνη. Τον Μάιο του 1936, η αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των απεργών καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, του εμπνέει τον Επιτάφιο, αυτό το μοιρολόι της μάνας μπροστά στο σώμα του σκοτωμένου γιου της, που μετατρέπεται σε κοινωνική διαμαρτυρία και εξέγερση. Στον ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο μετακενώνεται η δημοτική και λόγια παράδοση, φορτίζοντας το σύγχρονο δράμα, ενώ η ανάκληση του χριστιανικού μύθου ευαγγελίζεται μιαν άλλη ανάσταση. Ο Επιτάφιος παραδόθηκε στην πυρά από τους δικτάτορες της 4ης Αυγούστου. 1937-43: Είναι η περίοδος της λυρικής έκρηξης. Ένας μοντέρνος λυρισμός, σε ελεύθερο στίχο, όπου η μουσική ροή και τα ενσωματωμένα στοιχεία του υπερρεαλισμού πειθαρχούν στον ειρμό του αισθήματος και του στοχασμού. Ο υπαίθριος χώρος εισβάλλει με τολμηρές φωτεινές και ονειρικές εικόνες. Οργιώδης φαντασία που ξέρει να γειώνεται ακουμπώντας πάντα στα απλά πράγματα. Το 1937, συγκλονισμένος από την ψυχική ασθένεια της αδερφής του Λούλας, που οδηγείται στο Δαφνί, γράφει Το τραγούδι της αδελφής μου. (Σημειωτέον ότι στο ίδιο ίδρυμα βρίσκεται ο πατέρας από το 1932). Είναι το ποίημα που θα του χαρίσει το "χρίσμα" του γέρου Παλαμά: "Παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις". Η Εαρινή συμφωνία (1937-38) έρχεται να επουλώσει πληγές: ψυχική ανάταση και θάμβος μπροστά στο θαύμα του πρωτοφανέρωτου έρωτα. Στο Εμβατήριο του ωκεανού, (1939-40), το όνειρο του μεγάλου ταξιδιού τρέφεται με μνήμες του μονεμβασιώτικου βράχου. Αναπόληση μέσα στην άξενη πολιτεία όπου προβάλλεται κιόλας η εφιαλτική εικόνα της ναζιστικής θηριωδίας: "Οι άνθρωποι ετοιμάζουν σκάλες / με ανθρώπινα κόκαλα / για ν' ανέβουν" . Την έντονη μουσικότητα διαδέχεται ένας υπόγειος ρυθμός στην Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής (Μακρινή εποχή της εφηβείας) , 1942, και στη Δοκιμασία (1935-43), όπου θα εισχωρήσουν προοδευτικά συμβολικές αναφορές στην κατοχική καταπίεση. Ο στίχος εκτείνεται, και το ύφος πλησιάζει "το πρότυπο της απλής συνομιλίας", τη χαρακτηριστική φωνή του Ρίτσου. 1944-53: Σ' όλη τη διάρκεια της κατοχής ο ποιητής είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι από μια σοβαρή υποτροπή της αρρώστιας. Συμμετέχει στο καλλιτεχνικό τμήμα του ΕΑΜ. Πολλά από τα γραφτά του, μεταξύ των οποίων κι ένα μυθιστόρημα, καταστράφηκαν στα Δεκεμβριανά. Στον εμφύλιο, εξορίζεται στη Λήμνο (1948), στη Μακρόνησο ('49), στον Aη Στράτη ('50). Απελευθερώνεται το 1952. Από την Τελευταία Π.Α. εκατονταετία (1942), που γράφεται παράλληλα με τη Δοκιμασία, αρχίζει μια καινούργια περίοδος, η οποία καλύπτει αυτά τα δύσκολα χρόνια. Σχεδόν αποκλειστικά, ποιήματα του αγώνα και της εξορίας, που, αν και διαφέρουν μορφικά μεταξύ τους, τα συνδέει η θεματική συνάφεια και η μεταφορά της νωπής ιστορικής εμπειρίας: Η κοινότητα του πόνου θα εκφραστεί με τη μορφή του χορικού (Τρία χορικά, 1944-47). Την εποποιία της Αντίστασης ζωντανεύουν τα δίδυμα έργα Ρωμιοσύνη, Η Κυρά των αμπελιών (1945-47): Κλέφτες του '21 κι αντάρτες πολεμούν μαζί τον κατακτητή. Σε αντιστοιχία, η αναβίωση της παράδοσης με δημοτικούς ρυθμούς και παραστάσεις γονιμοποιεί τον μοντέρνο, κάποτε υπερρεαλίζοντα, στίχο στις επικολυρικές αυτές συνθέσεις. Στον Πέτρινο Χρόνο (1949), αντίθετα, ο λόγος απογυμνώνεται, γίνεται κραυγή που ανεβαίνει από την κόλαση της Μακρονήσου. Συμπύκνωση, εξομολογητικότητα στα απέριττα Ημερολόγια εξορίας, ενώ, παράλληλα, κυλάει ένα ποίημα ποταμός (5.500 στίχοι), Οι γειτονιές του κόσμου (1949-51), το "χρονικό" της δεκαετίας 1940-50. Με πολλά ενδιάμεσα στάδια, όπου η προσπάθεια να συντηρηθεί η φλόγα της πίστης αποκαλύπτει τα ρήγματα της ήττας της Αριστεράς, ο κύκλος κλείνει με τη συγκλονιστική Ανυπόταχτη Πολιτεία (1952-53): Συνειδητοποίηση του βάθους της ήττας με την επιστροφή στη μουδιασμένη και "εκσυγχρονιζόμενη" Αθήνα. Προσπάθεια επανένταξης κι εσωτερικός αγώνας για την ανάκτηση των χαμένων ελπίδων. 1954-67: Το 1954 ο Ρίτσος παντρεύεται με τη γιατρό Φαλίτσα Γεωργιάδη. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι μια ανάπαυλα ειρήνης και γαλήνης στο σπιτικό περιβάλλον. Η γέννηση της κόρης του Έρης τού χαρίζει το ευφρόσυνο Πρωινό άστρο (1955). Η εποχή αυτή θα φέρει μια καινούργια καρποφορία. Εσωτερικές διεργασίες κι αντικειμενικές συνθήκες (σχετική ύφεση του ψυχρού πολέμου και κάποια φιλελευθεροποίηση και στον τομέα της αισθητικής μετά το 20ό σοβιετικό συνέδριο) αποδεσμεύουν μια πολύτιμη ύλη που θα οδηγήσει το έργο του στην αιχμή της σύγχρονης ποίησης. Είναι η περίοδος των υψηλών συλλήψεων και των ευρηματικών μορφικών τρόπων της Τέταρτης Διάστασης, που εγκαινιάζεται με την κλασική στην οικονομία της και την υποβλητική της γοητεία Σονάτα του σεληνόφωτος (1956, Α' κρατικό βραβείο ποίησης). Στα πολύστιχα αυτά ποιήματα (δραματικοί μονόλογοι τα περισσότερα), ο Ρίτσος μέσα από διαφορετικές περσόνες, σύγχρονες ή μυθολογικές, θα πραγματοποιήσει καταβυθίσεις στο σκοτεινό πηγάδι της ψυχής και του υποσυνειδήτου, θα μιλήσει για τη μοναξιά, την ερωτική στέρηση, το γήρασμα του σώματος και των πραγμάτων (Σονάτα..., Το νεκρό σπίτι, 1959, Κάτω απ' τον ίσκιο του βουνού, 1960), θα αναδείξει την αξία της απλής ζωής όπου συντελείται το θαύμα, αποενοχοποιώντας τον αντιήρωα (Ισμήνη, 1966-71), θα ανατάμει τις συνειδησιακές συγκρούσεις του ατόμου - φορέα της κοινωνικής πράξης (Ορέστης, 1962-66, Φιλοκτήτης 1963-65). Κι ακόμα θα επιχειρήσει μια δυναμική ανακατάκτηση του χρόνου μέσα από την ατομική και ιστορική μνήμη (Όταν έρχεται ο Ξένος, 1958). Οι αρχαιόθεμοι μονόλογοι αντλούν από τον κύκλο των Ατρειδών, των Λαβδακιδών και τον τρωικό κύκλο. Ο μύθος συγχωνεύεται με τις κοινωνικο-ιστορικές εμπειρίες όπως και με την ιστορία της επίσης τραγικής μονεμβασιώτικης οικογένειας. Τα ετερόκλητα στοιχεία οργανώνονται μέσα σε μια ιδιότυπη, ερεθιστική συγχρονία. Ο σχεδόν δοκιμιακός στοχασμός καλύπτεται από τη σεμνότροπη εξομολογητικότητα της καθημερινής κουβέντας. Παράλληλα με τις συνθέσεις της Τ.Δ., καλλιεργείται συστηματικά το ολιγόστιχο ποίημα, που σαν να συμπυκνώνει τους πληθωρικούς μονολόγους. Λιτό, συχνά αινιγματικό, καταγράφει χαμηλόφωνα τις ελάχιστες χειρονομίες, τους ψυχικούς κραδασμούς, καθηλώνει το φευγαλέο καθαγιάζοντας την καθημερινότητα. Ο ποιητής διαλέγεται με τον κόσμο των πραγμάτων (έπιπλα, σκεύη, εργαλεία της δουλειάς), αυτών των "απλών, απτών, αδιανόητων και κατευναστικών αντικειμένων, αυτών των μικρών συσσωρευτών της χρήσιμης ανθρώπινης ενέργειας", καθώς λέει ο ίδιος σχολιάζοντας τις Μαρτυρίες (1957-65). Τα αντικείμενα, όπως όλα τα ζώντα ή άψυχα του σύμπαντος, βρίσκονται σε συνεχή ανταπόκριση με τον άνθρωπο. Κι αυτή η ποιητική όραση που νοηματοδοτεί τον κόσμο είναι ίσως η μεγαλύτερη χάρη και δωρεά του ριτσικού έργου. 1967-72: Αμέσως μετά το πραξικόπημα του 1967, ο Ρίτσος οδηγείται πάλι στις εξορίες: Γυάρος, Λέρος, και, στη συνέχεια, τίθεται σε κατ' οίκον περιορισμό στη Σάμο, ως το τέλος του '70. Μαζί με τους δυνάστες, το φάσμα του θανάτου είναι συνεχώς παρόν (νοσηλεύεται στον 'Aγιο Σάββα φρουρούμενος). Από την άλλη, η διάσπαση του ΚΚΕ και η επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία δεν ήρθαν να τονώσουν το ηθικό του. Κι όμως η ζοφερή επταετία ήταν η πιο παραγωγική του περίοδος. Το πλήθος των βραβείων και των τιμητικών διακρίσεων στο εξωτερικό εξάλλου, όπως και οι μεταφράσεις σε διάφορες γλώσσες, μαρτυρούν τη διεθνή απήχηση του έργου του που θα αυξάνεται ολοένα. Οι δραματικές συνθήκες που σφράγισαν όλη αυτή την περίοδο μας επιβάλλουν να την ξεχωρίσουμε από την προηγούμενη, μολονότι κι εδώ καλλιεργούνται οι ίδιες ποιητικές μορφές. Η αλλαγή οπτικής και διάθεσης όχι διαθεσιμότητας υπαγορεύει και αλλαγές στο ύφος και στη γραφή: εισχωρεί ο σαρκασμός και η ειρωνεία, προπάντων το στοιχείο του παραλόγου. Η τριπλή συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα (1968-69) εκδόθηκε δίγλωσση στη Γαλλία: Καταγγελία του καθεστώτος αλλά και έκφραση πικρίας ένα αίσθημα "απορφανισμού", ύστερα από την κρίση στις σοσιαλιστικές χώρες. Χωρίς να λείπει η αντιστασιακή δόνηση, όπως π.χ. στο χορικό Ο αφανισμός της Μήλος (1969) ή στα Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1968), το κύριο σώμα των ποιημάτων αυτών των χρόνων διαποτίζεται από μια αίσθηση ματαιότητας και θανάτου. Σε συλλογές όπως Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη (1967-71), Διάδρομος και σκάλα (1970), Γραφή τυφλού (1972-73), εισβάλλει ο κόσμος του "ημερινού και νυχτερινού εφιάλτη". Ένας κόσμος σακατεμένος, παραμορφωμένος, παρανοϊκός. Αλλά και σε μονολόγους της Τέταρτης Διάστασης, όπως ο Αγαμέμνων, η Χρυσόθεμις, Η Ελένη (1970), Η επιστροφή της Ιφιγένειας (1971-72), το κέντρο βάρους μετατίθεται στο υπαρξιακό πεδίο. Είναι η ώρα των απολογισμών: Ο Τρωικός πόλεμος, η θυσία της Ιφιγένειας, η (σε προηγούμενη φάση, στο ποίημα Ορέστης) καθαρτήρια μητροκτονία, θέτουν τώρα το τραγικό, αναπάντητο ερώτημα: "προς τι;". Η έλλειψη νοήματος, το "μέγα τίποτα" κυριαρχεί. Η ιστορία είναι μια αέναη επανάληψη παθών, και ο ζωοποιός λόγος αυτοακυρώνεται. Μένει ο ηρωικός πεσιμισμός της Ελένης: "... Ωστόσο ποιος ξέρει / ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει / η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου..." Κι όμως μέσα στη δικτατορία θ' ακουστούν αιφνίδια συνθέσεις εξόδου που προοιωνίζονται μια εύφορη δημιουργία, ενδεικτική της εγρήγορσης, της θεληματικότητας και της μανίας του ακατάβλητου ποιητή. 1972-83: Το Κωδωνοστάσιο και η Γκραγκάντα (1972) ευαγγελίζονται την εξέγερση που ήταν να 'ρθει, αλλά και εγκαινιάζουν νέους εκφραστικούς τρόπους. Μετα-υπερρεαλιστική, εξπρεσιονιστική γραφή, αμάλγαμα λόγιας και λαϊκής γλώσσας. Ένας κόσμος ρευστός, όπου άνθρωποι, ζώα, πράγματα συνδιαλέγονται απειθάρχητα: "... Και τα λόγια διασταυρούμενα, ανταποκρίσεις, απομακρύνσεις, παρεξηγήσεις, τυχαίες συνέχειες το πιότερο μονόλογοι λόγια ασυνάρτητα, ασήμαντα, ερευνητικά, αναπάντητα, απαραίτητα...", σχολιάζει ο ίδιος. Ένα αλλόκοτο σύμπαν μυρμηγκιάζει στην αστείρευτη φαντασία. Ίσως αυτό να σημαίνει Γίγνεσθαι (συγκεντρωτικός τόμος που εκδόθηκε το 1977), σε σχέση μ' ένα προηγούμενο "είναι". Τα Επινίκια, επίσης συγκεντρωτικός τόμος που περικλείει συνθέσεις από το '77 ως το '83, ανακαλούν επικές μνήμες που προβάλλονται στο μέλλον. Ενοραματικές συλλήψεις του υπερώριμου Ρίτσου, ο οποίος επενδύει αξιωματικά μ' όλη του την ποιητική σκευή και τον παράφορο λυρισμό του, άλλη μια φορά, στο ιστορικό στοίχημα. *Προέκταση της ποίησής του, η πεζή εννεαλογία Εικονοστάσιο ανώνυμων αγίων (1983-86), σύντηξη ατομικών όπως και κοινωνικών βιωμάτων και ερωτικών φαντασιώσεων. Διάφορα προσωπεία του επιτρέπουν να εκφράσει μύχιες σκέψεις και επιθυμίες με δραματικούς ή παιγνιώδεις τρόπους, με μια τολμηρή, κάποτε ελευθεριάζουσα γλώσσα. Ο Γιάννης Ρίτσος πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1990, αφήνοντας 50 ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων. Με το έργο του εισήλθε σ' όλα τα ορατά και αόρατα, άντλησε από το βάθος του χρόνου και το πλάτος του κοινωνικού χώρου. Εκμεταλλεύθηκε δυναμικά τον αστείρευτο πλούτο της νεοελληνικής γλώσσας. Συμφιλίωσε τους αγώνες για τα καίρια προβλήματα της εποχής μας με την εσωτερική βίωση των πραγμάτων και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Στις μείζονες συνθέσεις και στα μικρά ποιήματα, όπως και στα δοκίμιά του, ανέδειξε μια σύγχρονη ευαισθησία, προσαρμόζοντας τη φωνή του στους χαμηλούς τόνους της βαθιάς επικοινωνίας και της εξομολογητικότητας. Οι συλλογές που εκδόθηκαν αμέσως μετά το θάνατό του με τον τίτλο Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα είναι η ύστατη χειρονομία του. Προδομένος από το όραμά του, κοιτάζει κατάματα το θάνατο μεταγγίζοντας και τις τελευταίες στιγμές του στο λόγο. "Γεύση βαθιά του τέλους προηγείται του ποιήματος. Αρχή" .

Υ.Γ. Είμαι πολύ συγκινημένη ,το ανάφερα;;

Πού πήγε;;