Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Γιαρντούμ


Πρωί πρωί ήθελε να μας σηκώσει η μάνα...
Απουστόλλ,Δήμητρα¨"σκουνόστι".....
Βιαστικά ένα τσάι με λαδοτύρι και παξιμάδι,γερό ντύσιμο,τα καλάθια,τις "ντέμπλες" και τον τορβά στο άλογο και δρόμο για το χωράφι.
Οι ελιές περίμεναν για μάζεμα.
Παλιότερα όταν ζούσαν οι γιαγιαδες ολόκληρος "νταιφάς" πηγαίναμε.Όπως και όλο το χωριό τέτοια εποχή.
Καλημέρα και καλή δύναμη η ευχή στη γειτονιά.
Κοντεύετε;Η αμέσως επόμενη ερώτηση.
Φέτος "μαξούλ" δεν έχει το χωριό.Άλλες χρονιές τα δέντρα "βλούσαν απί λιες".
Ο δρόμος για το χωράφι,ειδικά αν ύπήρχε απόσταση να διανύσεις με τα πόδια ήταν η όλη μαγεία.
Εκτός απ την μαγεία του πρωινού τοπίου.
Εκτός απ την πάχνη στα πόδια ανάμεσα στα χορτάρια.
Κάθε χωράφι και σκυμμένα κεφάλια.
Συνήθως με μαντήλια ή σκούφους.
Πάντα με την καλημέρα στο στόμα.
Χωρίς να σηκωθεί το κεφάλι.
Σπίτια γιομάτα τα χωράφια κάθε τέτοια εποχή.
Το χρώμα ασημοπράσινο.
Και η μουσική υπόκρουση το ρυθμικό χτύπημα της τέμπλας στο δέντρο.
Δυνατά για να πέσουν οι ελιές ,αλλά με τρόπο για να μην πληγωθεί το δέντρο.
Και με τα πολλά φτάναμε στο χωράφι.
Η πρώτη δουλειά να βρεθεί η ελιά που θ αφήναμε τα πράγματα.
Η ελιά που θα γινόταν η τραπεζαρία μας εκεί κατά το μεσημέρι.
Μετά ο καθένας στη θέση του.Οι άντρες συνήθως στο δέντρο για ράβδισμα.
Και οι γυναίκες είτε στα πανιά είτε για μάζεμα.
Ανάλογα την ελιά.Αν ήταν φορτωμένη θα έμπαινε πανί.

Τακτοποιημένο και τεντωμένο.Να καλύπτει την περιφέρεια της ελιάς και πλακωμένο με πέτρες για τον αέρα.
Και εκεί άρχιζε το μάζεμα.Ή αλλιώς διαγωνισμός.
Μια ολόκληρη ιεροτελεστία από μόνη της.Όχι γόνατα στο έδαφος,φώναζε η μάνα.
"Άει βρι κουπιλούδα σήκου πια να μαζέψουμι καμια λια"...
Σαν αέρας φεύγουν τα χέρια της πάντα...και τα δυο.Απόλυτα συγχρονισμένα με τα πόδια της.Εγώ στο μισό καλάθι και κείνη στο ολόκληρο.Και εκεί που άρχιζε η βαρεμάρα και το μάζεμα με το ένα χέρι σποραδικά και βαρεμένα,αποφάσιζα να πάω να καθαρίσω το πανί.
Δεν ήταν τόσο η βαρεμάρα μου όσο η νωχέλεια μου.Προτιμούσα να χαζολογάω στην ομορφιά του τοπίου ή να αφήνω το νου να τρέχει..
Το πανί ήταν αλλιώς.Μάζευα τις ελιές στη μέση του πανιού,αφαιρούσα τα μεγάλα κλαδιά καθαρίζοντας τα από τον καρπό,και μετά άρχιζε το μεγάλο πανήγύρι.Ξάπλωνα κυριολεκτικά στο πανί και άρχιζα με την ησυχία μου ν αφαιρώ τα φύλλα.Όσο η μάνα ωρυόταν.....
Εκεί σηκωνόμουν και έπαιρνα το κόσκινο.Αυτό ήταν το τέλος του ραχατιού μου.
Εντωμεταξύ είχε ήδη ανάψει τη φωτιά κάποιος που να ξέρει ,για το μαγείρεμα ή το ζέσταμα του φαγητού.Το μαγείρεμα γινόταν σε τσουκάλι,πήλινο δηλαδή κατσαρολάκι,και η σπεσιαλιτέ του λιομαζώματος ήταν συνήθως η άσπρη φασολάδα.Να σιγοβράζει στη φωτιά απ το πρωί,και όταν κόντευε να γίνει ,δίπλα της μερικά λουκάνικα.Σε ξύλινα σουβλιά από ελιά,μυτερά,ξεφλουδισμένα με το σουγια του αδερφού.
(Μόλις μοσχοβόλησε το χωράφι)
Και έφτανε η ώρα του μεσημεριανού....
Στρωμένο καρώ συνήθως κόκκινο τραπεζομαντηλάκι στο πάτωμα,τα πηρούνια,δυο ποτήρια το πολύ,ένα μπετονάκι νερό,και στη μέση το τσουκάλι,και τα λουκάνικα.Όλοι απ την ίδια κατσαρόλα.Όλοι δίπλα στην ίδια φωτιά.
Από εκεί και πέρα οι δυνάμεις άρχιζαν να παίρνουν την κάτω βόλτα.
-0ι δικές μου...
Τις Κυριακές η ιεροτελεστία συμπεριλάμβανε μετά το φαί το ράδιο.Δίπλα στον πατέρα.
Αθλητική Κυριακή και οι αγώνες του Θρύλου.Τα παράσιτα δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο.Όσα και να ταν.Ακόμα και αν το μόνο που ακούγονταν ήταν ένα συνεχές παράσιτο.Το άγχος για τον Θρύλο παραμέριζε τα πάντα....
Και φτάσαμε γύρω στις τέσσερις... μαζί με τη λύτρωση...
Το πανηγύρι τέλειωνε.Η αναμέτρηση με το μάζωμα της μάνας αιωνίως χαμένη μ έβγαζε.Σχεδόν τα μισά τσουβάλια.
Και ξεκινούσε το φόρτωμα των τσουβαλιών στο άλογο.Και η καλύτερη στιγμή της μέρας.Τα καντμέρια που θα κοβα απ το χωράφι..


Και η επίσκεψη στο ελαιοτριβείο του Αγροτικού Συνεταιρισμού.Για να αφήσουμε τα τσουβάλια με τις ελιές.


Κάθε παραγωγός σε συγκεκριμένο χώρο.Μέχρι να μαζευτούν αρκετά για άλεσμα.Και το καθιερωμένο κέρασμα καπερού ψωμιού με μόλις αλεσμένο λάδι.Το χρυσαφένιο λάδι του νησιού.Μοναδικό,και ευλογημένο..Απ τον ιδρώτα των ανθρώπων του τόπου μας.




Λοιπόν;; Ποιός θα ρθει για "γιαρντουμτζής";;;








Νταιφάδες=σόι,οικογένεια,φυλή.Συγκεκριμένα το τσούρμο των ανθρώπων που πήγαιναν για μάζωμα
Σκουνόστι=σηκωθείτε
Ντέμπλες=μεγάλα ραβδιά για το ράβδισμα της ελιάς
Μαξούλ=Σοδειά,συγκομιδή,παραγωγή
Βλούσαν απί λιες=Βούλιαζαν από ελιές
Άει βρι κουπιλούδα σήκου πια να μαζέψουμι καμια λια=Άντε βρε κορίτσι μου σήκω να μαζέψουμε καμιά ελιά
Κατμέρια=Κρόκοι αυτοφυείς
Γιαρντουμτζής=Φιλοξενούμενος,άνθρωπος που ήρθε να βοηθήσει.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Νουνού,Βλάχας και τα λοιπά ξεθωριάσματα της μνήμης....

Παλιές διαφημίσεις....













Καλησπέρα είπα;;;

Fade into you


Βαμμένη με χρώμα,νόημα και λίγο απ τη δική σου αντάρα.
Το αυτό συνεχίστηκε και τη νύχτα.
Αργά όταν ξάπλωσα με το βιβλίο ανοιχτό. .
Αράδα δεν γλύστρισε απ τη μορφή σου.
Σκέψεις χάδι.
Σε κάθε σελίδα οι λέξεις σου,το άγγιγμα σου, η ματιά σου, τα χέρια σου.
Τριβή και τυρρανία.Ακίνητη.Καθηλωμένη σε σώμα και αντάρα.
Έψαξα διέξοδο στο χαρτί.
Έσταζες όλη νύχτα.Σκέψεις ιδρώτα,αγωνία,πόθο.Παντού.
Σ αναζήτησα ξανά.
Λαχτάρησα όλη σου τη σκέψη,τη λαχτάρα,την δύναμη.
Όλη την ορμή σου.
Να σε υποδέχονται πάθος και περάσματα.
Ανοιχτές σκέψεις ανοιχτά μάτια.Ανοιχτά κορμιά..
Μυτερές λέξεις..
Και πάλι απόψε ήσουν στρατηλάτης και καταχτητής.Μπόρεσες.
Άμυνες πολλές και δυνατές.Πόνος....
Και πάλι απόψε η πόλη δική σου.
Χαλινάρια στα χέρια σου κώμη ατίθασου άλογου.
Στα δικά μου οι άμυνες σου.
Ξεσκεπάστηκε....
Σχεδόν οδύνη.Παράξενο.
Πώς το μπόρεσες να επιστρέφεις τις λέξεις πίσω;
Βίαιη επώδυνη ηχώ.
Λόγια αγχόνη.Μέχρι να μυρμηγκιάσει το κορμί .Υπάρχουν αντιστάσεις ;;;
Αποκλειστικά δική μου υπόθεση η κάθε φορά.
Άνευ όρων,πλάνου,προγράμματος ή project.
Η μόνη στιγμή αδυναμίας σου.
Παράξενο το όραμα,οι σκέψεις,ο χρόνος που αφαίρεσα αφηρημένη κάποτε.
Τί το θελα;;;



Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Πορτοκαλί



Αρχές Ιούνη ήταν...

Κάθε αρχή του Ιούνη κάτι νέο.Κάτι τεράστιο...

Εικόνες,προτάσεις,έρωτας ,Ήλιος,παιχνίδια,

Πού ν αντέξουν τα καλοκαίρια τόσο βάρος...;;;

Γύρισε στην αδελφή της και την σκούντηξε...

Κοίτα της είπε...Κοίτα έναν ωραίο άντρα....Είναι για μένα...

Και μετά ξεχάστηκαν οι κουβέντες και οι ματιές.

Έγιναν καθημερινότητα ανάγκη και ύπαρξη.

Ξημέρωσε με στήριξη και έννοια.....
Έπειτα έβγαλε ρίζες

Πέταξε κλαδί νέου έτους και προχώρησε.

Αφαίρεσε τα παράσιτα με το χέρι.
Ένα ένα....

Και άρχισε να μπουμπουκιάζει...

Καταχείμωνη άνοιξη....

Σχεδόν όνειρο.

Ονειράκι...

Σχεδόν συννεφένιο και απαλό...

Πάντα απέφευγε τα σύννεφα....Παραήταν ψηλά και αέρινα.

Μα εκείνο το πορτοκαλί του ουρανού την γέμιζε.

(αισιοδοξία και μυρωδιές...Αισθήσεις....)

Μετά αποφάσισε να φέρει το χειμώνα κατακαλόκαιρο...

Μόνη της.

Πάλι αρχές Ιούνη.

Βοήθησε και κείνο το "κομμάτι μάλαμα"....

Φοβίες οργή και αντίδραση....

Ήταν την ίδια μέρα που χάραξε πάνω στο μάλαμα τους αριθμούς...

Έφτασε ίσαμε τη θάλασσα...

Δεν πήγε παραμέσα.

Φοβήθηκε το καταγάλανο της...Το ρευστό της.

Μ ένα κοχύλι παράξενο στο χέρι ο τελευταίος θεριστής.

Έτρεξε στο πορτοκαλί εκείνο μπουμπούκι...
Σαν γατάκι με κλειστά τα μάτια....

Παρέλαβε τα στοιχειά της,αλήθεια πού είχαν κρυφτεί τόσο καιρό;
- αναθεματισμένες φιγούρες-
μετέωρη

Χώθηκε στη γωνίτσα...

Παγωμένο άγγιγμα,σχεδόν συνηθισμένο....

Ανάσα βαθιά,παρέα με την νέα σελήνη.

Ίσα να φαίνεται...

Πανσέληνος τελευταία φορά ,πίσω από κάτι βουνά να προβάλλει.

Πόσος καιρός πέρασε από τότε αλήθεια;

Χάθηκε στα χρώματα και έκλεισε μετα βίας την πόρτα πίσω της...

Όχι πολύ ακόμα....

Κοντεύουμε καρδιά μου.

Ανατέλλει πάλι μοσχολούλουδα....









Σκιάχτηκα....Σίγουρα όνειρο ήταν....







Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Όχι στο Όνομά μας




“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168%(10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώραςμε τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.
Αναδημοσιεύστε το...

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Εωθινό...


Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου τα έχουμε πει ,τα έχετε γράψει,τα έχουμε διαβάσει και ακούσει πολλές φορές...μέσα από ποιήματα,τραγούδια,σκέψεις,εικόνες....

Όμως απόψε το βράδυ μέχρι την αυγή, θέλω να κάνουμε εωθινό.

Με αγαπημένα τραγούδια στην μνήμη τους.

Χωρίς όργανα,απλά φωνή και σκέψη.

Μέχρι την αυγή.

Έτσι όπως κάναμε τότε στην δευτέρα Λυκείου.

Στην μνήμη των παιδιών του Πολυτεχνείου.

Μια χούφτα παιδιά με καλά κουμπωμένα τα μπουφάν τους να κάνουν όλο το χωριό ν ανατριχιάζει με τις φωνές και τα τραγούδια τους για μια άλλη χούφτα παιδιά,που δεν σκιάχτηκαν ούτε καν για τις ζωές τους....
Μόνο για τη λεφτεριά....

Από γειτονιά σε γειτονιά.....








Get your own playlist at snapdrive.net!

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Αντάριασμα




Μέρες τώρα δεν έχω μολύβι και χαρτί να γράψω.
Δεν έχω τίποτα να πώ
πέρα απ τον άνεμο.
Μπουκάρει στην καμινάδα του τζακιού να σβήσει τα λιωμένα κεριά.
Η θάλασσα επέλεξε το μολύβι .
Και η Μακρόνησος σκοτεινή.
Πόδια μαζεμένα στο στήθος προσπαθούν να ζεστανουν ψυχές και σώματα.
Ψυχρά τα χρώματα.
Τα κλαδιά του φοίνικα χαιρετούν το κενό.
Τρίζουν,τρέμουν,τρέχουν,τραβούν.
Κλείσε την πόρτα,μην τυχόν και μπει ο νόστος.
Απ έξω περιμένει.
Μαζί με τ απαγορευτικά της εποχής.
Γείρε μικρό μου να πλαγιάσουμε.
Τρίψε την μύτη με τ΄απαλόχνουδο χεράκι σου,
μέχρι να νανουριστείς.
Γείρε να στολίσεις τη μουντάδα με τα τσίνορα σου.
Ψυχή δεν φάνηκε.
Και οι δουλειές περιμένουν.
Και η δουλειά που ακόμα δεν βρέθηκε.
Και τα όνειρα που στοιχήθηκαν στη σειρά.
Ανυπομονα και ατίθασα.
Σσσσςςςς
Loathe
Wild is the wind

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Βάλε κρασί.



Καίγομαι καίγομαι

Στίχοι: Γκάτσος Νίκος
Μουσική: Ξαρχάκος Σταύρος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου
Άλλες ερμηνείες: Πίτσα Παπαδοπούλου Ελένη Τσαλιγοπούλου

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

/div>

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Άλλες ερμηνείες: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Γιώργος Νταλάρας Χαρούλα Αλεξίου

Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά

εμένα μ' αγαπούνε

μόλις θα μ' αντικρίσουνε

θυσία θα γενούνε

Όσοι δε με γνωρίζουνε

τώρα θα με γνωρίσουν

εγώ κάνω την τσάρκα μου

κι ας με καλαμπουρίζουν

Και 'γώ φτωχός γεννήθηκα

στον κόσμο έχω γνωρίσει

μέσα απ' τα φύλλα της καρδιάς

εγώ έχω μαρτυρήσει

Όλοι οι κουτσαβάκηδες

που ζούνε στο κουρμπέτι

κι αυτοί μες στην καρδούλα τους

έχουν μεγάλο ντέρτι

Δυο τα τραγούδια,ένα το πρόσωπο που φέρνουν στη θύμηση.

Ειδικά κάθε που χειμωνιάζει....

Άντε γειά μας.!

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Χρόνια Πολλά


Μέρα γιορτής η σημερινή.
Των Ταξιαρχών,και γιορτάζει το χωριό τον πολιούχο του.
Γιορτάζει το νησί την απελευθέρωση του απ τους Τούρκους το 1912.
Γιορτάζει ο πατέρας σήμερα.

Και ο μεγάλος μου ανηψιός.
Οι Στράτηδες στο νησί παίρνουν τ όνομα τους απ τους Στρατηγούς Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Γιορτάζουν και οι Άγγελοι σήμερα και όλα τ αγγελάκια του κόσμου....
Και το δικό μου αγγελάκι...
Με όλες μου τις ιδιότητες γιορτάζω σήμερα...
Σαν κόρη,σαν θεία και σαν μάνα....
Χρόνια τους Πολλά ,ακέραια και δίκαια....
Μιας και η δικαιοσύνη και η ακεραιότητα είναι οι λέξεις που στιγματίζουν τη ζωή του πατέρα και παππού...
Και αυτές προσπαθεί να διδάξει...
Αγάπη λοιπόν για τον πατέρα.
Αδυναμία αστείρευτη για το μεγάλο ανήψι.
Και όλη ζωή για τ αγγελούδι μου.


Υ.Γ.1Το ποστ υπο κανονικές συνθήκες θα ήταν πιο γεμάτο από το νησί,αλλά είμαι παρμένη απ τα κοράκια του προηγούμενου ποστ..
Υ.Γ.2 Στη φωτό ο ανηψιός μου και ο γιός μου...τα αγγελάκια μου....:P
Υ.Γ.3 Το τραγούδι είναι τ αγαπηένο του πατέρα....
Κιόρογλου ή Ατ Χάβασι λέγεται και είναι καρσιλαμάς που ο πατέρας χορεύει υπέροχα....
" width=320 height=90 allowfullscreen="false" flashvars="&file=http://www.snapdrive.net/playlist.php%3Fid%3D420444&backcolor=0xCC0000&frontcolor=0x000000&lightcolor=0xFF0000&height=90&width=320&showeq=true&autostart=false&autoscroll=true&repeat=false" wmode="transparent" border="0" saveEmbedTags="true">
Get your own playlist at snapdrive.net!

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Τα κοράκια της Λέσβου...

http://www.tvxs.gr/v230

Gauloises Μπλε...


Η πρώτη βραδιά ,των φοιτητικών μου χρόνων.

Νύχτα στην Φ.ε.π.α.

Το δωμάτιο τακτοποιημένο,γεμάτο,και καθαρό.

Η μάνα και ο πατέρας ήδη στο δρόμο για το σπίτι του θείου.

Gauloises μπλε,ξάστερη νύχτα,μπαλκόνι,και απέναντι τα γήπεδα των Ιλισίων και ο Υμμητός.

Σκέψη σταλμένη στην Κοζάνη,και μικρή δόση μελαγχολίας.

Μέχρι που τη νυχτιά ηλεκτρίζει διπλανή μελωδία με τα μπάσα στη διαπασών...




Get your own playlist at snapdrive.net!

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

M.I.L.F-ορισμός!

Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός μιας M.I.L.F.


Μαμά, σέξυ και πολλά υποσχόμενη

Η Μόνικα- ιδιαίτερα-είναι η προσωποποίηση του ορισμού




Διαφωνεί κανένας;;;;;;

Μέχρι εδώ καλά!!



Αλλά όχι και M.I.L.F. η Πέιλιν.....
Ημαρτον!!!

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Υπερβολές...




Βρισκόμουν στην δωδεκάτη ηχώ της ζωής μου.



Οι ήχοι του παλιού ρολογιού χτυπάνε στον παλμό σου



μελωδικοί αναστεναγμοί-οδόφραγμα



ορθωμένο ανάμεσα σε σένα και σε μένα.



Οι στιγμές-αναιδώς φευγαλέες ενώπιον μας



σαν τις σταγόνες καλοκαιρινής βροχής στο χώμα.



Νωπό το όνειρο που ζωγραφίσαμε μαζί.



Δεν βάλαμε τις τελευταίες πινελιές,μας πρόλαβε η βροχή.



Οι σταγόνες ξέφτισαν τον πίνακα μας...



Γκρεμός η υδάτινη αλληγορία των χρωμάτων μας



Δάκρυ κυανό ν αργοσβήνει.



Σκηνικά ζωής ,που μαζί σκηνοθετήσαμε-θυμάσαι;;-



άθυρμα των συνειρμών του χρόνου...



Στερέψαν τα όνειρα μας.



Μας πρόδωσαν (ή τα προδώσαμε;; )



Πέταξαν σ αγνωστους κόσμους γλάροι λευκοί



έκραξαν το ύστατο "χαίρε" τους



και χάθηκαν στο έρεβος της χτεσινής νυχτιάς.



Κι έμεινα...



Μοναχικό κόκκινο εκτεθειμένο στην προδοσία της νύχτας.



Ανυπεράσπιστη πινελιά στην tabula rasa του κοσμου





Απλές υπερβολές...never mind

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

...Και γω ποτέ δεν είπα όχι....


...Και κάθε που άρχιζέ το λιομάζωμα μας κράταγε η Μπαμπάγιαγια.

Η γιαγιά Κατιρίν'.

Σ εκείνο το τεράστιο σπίτι της,το παλιό αρχοντικό,με τα πελώρια κρύα δωμάτια.

Ούτε λόγος για κεντρική θέρμανση.

Το κάθε δωμάτιο με τη δική του ιστορία.

Το κάθε δωμάτιο με ένα κεντρικό σημείο για να μαζευόμαστε.

Μια ξυλόσομπα ,μια σόμπα υγραερίου ,ή το τζάκι στην τραπεζαρία.

Στο ξύλινο δωμάτιο.

Και οι δυό μας στο περβάζι της παραχούτ΄ς.

Με ανοιχτα μάτια ,αυτιά και στόμα.

Μην τυχόν και μας ξεφύγει κάτι ,απ τους μορφασμούς,τις λέξεις,τις εκφράσεις τους τόνους των λέξεων...

Ακριβώς κάτω απ το καρπάν'.

Ξύλινο πάτωμα,ξύλινα πορτάκια στα ντουλάπια-εσοχές του τοίχου,ξύλινη ντιβανοκασέλα κάτω απ το παράθυρο.

Παράθυρο με θέα στα Ξωχικά,στον δρόμο προς τον Ταξιάρχη.

Καμιά απ τις γιαγιάδες μου δεν ήξερε να λέει παραμύθια.

Και όσο καημό το είχα τότε, τόσο το χαίρομαι τώρα.

Τί να τα κάναμε τα παραμύθια όταν εναλλακτική πρόταση ήταν η ζωή;

Ήταν εκείνο εκεί το δωμάτιο,με την ίδια ακριβώς ντουλάπα.

Ή κάτι σαν ντουλάπα....

Η ακριανή πορτούλα της ντουλάπας, οδηγούσε σ ένα βοηθητικό χώρο που το χρησιμοποιούσαν σαν ένα μικρό κουζινάκι.

Με μικρό νιπτηρα κάτω απ το βρυσάκι,με άπειρα ραφάκια,με ένα μικρό πετρογκαζάκι,και εκείνες τις πετσέτες να κρέμονται απ τα καρφάκια τακτικά.

Και ανάμεσα στη μυρωδιά του καφέ ,που μ έστελνε κάθε απόγιομα να ψήνω,και στη μυρωδιά του γλυκού κυδωνιού που έκλεβα κρυφά, υπήρχε η ερμητικά κλειστή καταπακτή,με τη σκαλίτσα για το κρυφό υπόγειο.

Εκείνο το υπόγειο δεν έβγαζε κάπου μέσα στο χώρο της αυλής ή σε άλλο σημείο του σπιτιού,αλλά οδηγούσε σ ένα στενοσόκακο της δίπλα γειτονιάς.

Μόνο μια φορά μ άφησε να κατέβω και να βγω απ την έξοδό του..

Για να ζήσω τις ιστορίες που μας έλεγε,τ απογεύματα εκείνα.

Να δω από πού φυγάδευε ο παππούς τους αντάρτες και τους κυνηγημένους...

"Έχει κρύψει αυτό το υπόγειο πολύ κόσμο μουρέλιαμ...

Ο παππούς σας ήταν φωνακλάς και οξύθυμος,αλλά ήταν αγωνιστής.

Ήταν Κουκουές ο παππούς σας.

Και βοηθούσε το κόμμα,και τους ανθρώπους.

Σ αυτό εδώ το σπίτι, σ αυτό εδώ το δωμάτιο,δίπλα στην παλιά Αστυνομία,με τα κρατητήρια,την αίθουσα του δικαστηρίου.

Υπεράνω υποψίας ,γι αυτό το κόμμα δεν τον ήθελε στο βουνό,αλλά κρυφό φυγαδευτή.

Η καρδιά μου έτρεμε,κάθε μέρα,αλλά ποτέ δεν είπα όχι.

Ποτέ δεν είπα όχι..."

Εκεί σταματούσε πάντα το πλέξιμο έβγαζε τα γυαλιά της ,απ το χαμηλότερο σημείο της μύτης ,έβαζε το πλεκτό στο πανεράκι της και έπινε καφέ.

Μια γουλιά καφέ.
Ίσως έδινε χρόνο στη φαντασία μας να ταξιδέψει,να εμπεδώσει και να στιγματιστεί.

Ίσως απλά θυμόταν φορτισμένη.

Εκεί κάτω απ το παλιό καρπάνι της παραχούτης,στη θέα τεσσάρων μάγουλων κοκκινισμένων απ τη φωτιά.

Στο ξύλινο δωμάτιο,στο δικό της παραμύθι.

Στη δική της εναλλακτική πρόταση για τη ζωή.

Για το παρελθόν και για το μέλλον.




Καρπανι=ύφασμα που κρεμούσαν στα παλιά τζάκια χοντρό,για να μαζεύει τον καπνό -λινάτσα

Παραχούτ=τζάκι

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Μανταμάδος...


Σε τοίχο του χωριού....
Η μάνα του Στάλιν είναι έγκυος ξανά
Γαλαζοπράσινοι άρπαγεςκαι θεομπαίχτες ρασοφόροι
φτου σας αγύρτες παραδοπροσκυνητές

Πού πήγε;;