Άνοιξη

 

 

Κάτι τέτοιες μέρες, σχεδόν ανοιξιάτικες η πένα φτάνει μέχρι το εσωτερικό του χεριού μου και μου χαιδεύει την παλάμη...

σαν να μου λέει αγκάλιασε με ,σαν και πρώτα..

και κοιτάει σχεδόν προκλητικά απ το βάθος της σκέψης...

Μολύβι ξανά, γνωστή διαδικασία...

Διδασκαλία, μάθηση, χαρτί...

ανάσες πάνω στο χαρτί...

Και απέναντι μια θάλασσα ρυτιδιασμένη...

Μόνο η θάλασσα αντέχει...

Ίσως και η  άνοιξη...

Κοντεύει...

Χαράζει θαρρείς πιο εύκολα τούτο το μήνα-έκλεισε κιόλας-

Την είδα την άνοιξη απόψε το δείλι  έβαφε τα σύννεφα με  τριανταφυλλί χρώμα.

Της μίλαγα ψιθυριστά, χαλαρωμένα.

(Ανάσες- ματιές, βαθιές-απόγνωσης...)

Και μουσική...-Δεν γίνεται αλλιώς...

Σαν τα χαμόγελα που μεγαλώνουν σε κάθε αντάμωμα ματιών-λέξεων-ήχων.

Ταίριασμα.-Απ την αρχή-θαρρώ.

Και όσο οι μέρες περνούν, οι λέξεις μεγαλώνουν, οι φράσεις δυναμώνουν

και οι άμυνες λιγοστεύουν.

Σαν κάθε άνοιξη...

Χείμαρρος...

Λέξεις ,σκέψεις, λαχτάρες, προσδοκίες, ανάσες και μυρωδιές...

Αντέχεις;;;