Μα δεν βγαίνει λέξη....

Μένει σε κείνους τους αναστεναγμούς των ανθρώπων γύρω μου.
Και στους άλλους που μήνες ψάχνουν να βρουν δουλειά.
Ή σ αυτούς που με το ζόρι περνάνε τον μήνα...
Σε κείνους που έπαψαν να βλέπουν τον ήλιο,

την άνοιξη, τον καιρό,τα όνειρα, τις ελπίδες....
Σε όλους μας που μπήκαμε πια,για τα καλά, στον εργασιακό μεσαίωνα...
Και κείνες οι φράσεις ,οι λέξεις, της Αριστεράς ,

χιλιοειπωμένες τα τελευταία χρόνια έμειναν αντίλαλος βαρύς στ αυτιά...
Έγιναν σήμερα,τώρα,αύριο...
Έγιναν οι φωνές που πλημμύρισαν την Αθήνα, την Ελλάδα στις 5 του Μάη και οι επόμενες που έρχονται...
Έγιναν κορμιά καμμένα στο βωμό του χρήματος.
Όνειρα καμμένα της γενιάς μας,ξεθωριασμένα και αφημένα στην άκρη.
Όνειρα για του επόμενους...που δεν πρόλαβαν καν να γεννηθούν.
Και αν η μελαγχολία μ έπιασε απόψε, η οργή υπερέχει των συναισθημάτων.
Οργή για όλα αυτά που ειπώθηκαν χρόνια τώρα...
Και για κείνους που τα χλεύαζαν και για κείνους που ύψωναν σημαίες, στην κάθε εκλογική νίκη.
Κάθε νίκη του κεφάλαιου.
Οργή γιατί ακούω τα ίδια άτομα τώρα να σκύβουν χειρότερα τα κεφάλια,να μιλούν για μονοδρόμους,να χώνονται πιο πολύ στον καναπέ τους...και να εκτονώνονται μια φορά τη βδομάδα κάθε Τρίτη βράδυ, απωκαμωμένοι στην τηλεόραση... μπροστά στον Λάκη.
Μα δεν είναι ώρα για κριτική...

και ποιά είμαι εγώ που θα την κάνω...
Τώρα είναι ώρα για γροθιές σφιχτά ορθωμένες.
Ώρα για φωνή ενιαία, και αντίσταση.
Κόντρα σ όλα αυτά που προσπαθούν να σβήσουν, να ξεπουλήσουν....
Ζωή, ελπίδα, όνειρο...
Γιατί έχουμε πόλεμο αγάπη μου...
Άλλου είδους πόλεμο...
Όχι σαν εκείνους που μάθαμε απ τους μεγαλύτερους,

ή διαβάσαμε από ένα βιβλίο κάποτε...
Πόλεμο με όπλο τους την τηλεόραση και μοναδικό δικό μας τη φωνή μας...
Έχουμε χούντα οικονομική

πλούσιους να πλουταίνουν,

φτωχούς να φτωχαίνουν.
Έχουμε μια μεσαία τάξη να σβήνει

και μια ψαλίδα να τεραστιοποιείται...
Και η επίθεση είναι κατά μέτωπο...
Τα πάντα για το χρήμα...
Ο καθένας για το χρήμα...
Και οι ανοχές μας πεθαμένες...
Και ας ακουστώ και πάλι γραφική...
Και ας βρεθούν και φρύδια υψωμένα ειρωνικά ...
Κεφάλια σκυμμένα μόνο δεν θέλω να βλέπω..
Και κορμιά βουλιαγμένα στα δελτία ειδήσεων,σε εκπομπές αναλύσεων από τρωκτικά-ειδήμονες να αλληλοτρώγονται, να καλύπτουν ,να ζουν σ έναν άλλον κόσμο...

Αυτόν που έφτιαξαν οι ίδιοι για τους ίδιους...

Τώρα είναι η ώρα...

Να βγουν οι λέξεις μαζεμένες....

Τώρα είναι ο δικός μας Μάης...