Παραμονή

Το φθινόπωρο είναι λιγάκι ύπουλο. 

Προσποιείται το καλοκαίρι, αλλά στο βάθος είναι πάντα χειμώνας...

 *Γρ. Ξενόπουλος

Παραμονές του Νοέμβρη, και αφήνοντας πίσω τον Οκτώβρη της εξάγνησης  της αλήθειας και της κάθαρσης, δυο τρείς σκέψες στη στάση περιμένωντας με γνώση ανυπομονησία μουσική, ένταση, δύναμη  λέξεισ αλήθεια και νόστο. 

Και ένας δρόμος της λαχτάρας κάποια στιγμή, βατός όσο ποτέ.
Προβλέψιμος εξ αρχής

Καλό βράδυ είπαμε,;;

Πάμε ξανά

"Νατάσσα Μποφίλιου, Στάμος Σέμσης - Πάμε Ξαν

Στίχοι/Lyrics

Ήρθες ζεστός από ταξίδι

10 φορές το γύρο της γής

έλειπες για καιρό

κι είχες πολλά να δεις

Δε ξεχνάει η καρδιά

με τη πρώτη δυσκολία

έλα κοντά, πάμε ξανα, μαζί χ2

Κάποιοι, κάπου, κάπως είδαν λένε το φως

μόνο εσύ εχεις τον τρόπο έλα δείξε μου πως

πάμε ξανά, τώρα θα είναι αλλιώς

υπάρχει χρόνος

Κάποιοι, κάπου, κάπως σε μιαν άλλη ζωή

ήρθαν πολλοί κανένας όμως δεν φυλάει όπως εσύ

πίασε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Ήρθες αργά, μες στο σκοτάδι 

μια σιγουριά στο βήμα παλιά

κι είχες πολλά να πεις, δεν έβγαλες μιλιά

Δεν θα γίνεις ποτέ, μια χαμένη ευκαιρία

έλα κοντά, πάμε ξανά, μαζί

Κάποιοι, κάπου, κάπως είδαν λένε το φως

μόνο εσύ έχεις τον τρόπο έλα δείξε μου πως

πάμε ξανά, τώρα θα είναι αλλιώς, υπάρχει χρόνος

Κάποιοι, κάπου, κάπως σε μιαν άλλη ζωή

ήρθαν πολλοί κανένας όμως δεν φυλάει όπως εσύ

πίασε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Παραμονές γιορτής

Ανάμεσα σε καθάρσεις απολυμανσεις χρυσανθεμα σκεψεις χαρά και θλιψη

Θυμό και δρόμους νυχτερινούς

Νέα τραγούδια

Καλό βράδυ

Δικοί και ξένοι

 Οι δικοί μου ξένοι

Ερμηνεία, Σύνθεση: Χάρις Αλεξίου

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί

Είναι αυτοί που ζουν κοντά μου

Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ

Τους ανοίγω την καρδιά μου

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Μέσ στην άγνωστη ψυχή του

Ο καθένας στην δική του ξενιτιά

Πολεμάει για τη ζωή του

Οι δικοί μου ξένοι είν οι αγαπημένοι...

Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά

Κι από μακριά αγαπάνε

Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά

Και θυμόμαστε όπου πάμε

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Κι αδελφή ψυχή γυρεύει

Και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς

Την αλήθεια του λαξεύει

Οκτώβρης Παρασκευή και ήλιος.

Γιόμισε η καρδιά μυρωδιές και λουλούδια.

Τα δημητρέλια ανθίσαν στον κήπο.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Πολύ βιαστικό....

Βιαστικό πουλί του Νότου

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω Χίλια σύννεφα κλαίνε Δεν είσαι εδώ Τον άδειο κόσμο Κοιτάζω έξω Όσο πίσω κι αν τρέξω Δε θα σε βρω Κάποτε ήσουν πληγωμένη Βιαστικό πουλί του Νότου Δεν μπορούσες να πετάξεις Δεν μπορούσες να ξεχάσεις Σ` ένα άδειο σπίτι Σαν παραμύθι Έχτισες στην καρδιά μου Ζεστή φωλιά Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά Κάποτε ήσουν πληγωμένη Βιαστικό πουλί του Νότου Δεν μπορούσες να πετάξεις Δεν μπορούσες να ξεχάσεις Η μέρα τρέμει στη γη που μένω Όλα μοιάζουν να λένε Δεν είσαι εδώ Καπνός και σκόνη Δεν ανασαίνω να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ Κάποτε ήσουν πληγωμένη Βιαστικό πουλί του νότου Δεν μπορούσες να πετάξεις Δεν μπορούσες να ξεχάσεις! ... Και πολυ του νότου... Κενό. Πολύ

Βοριάς, σκέτος

Χρήστος Θηβαίος - Πως δεν μ αγάπησες το ξέρω

'

Πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω 

κι ας ταξιδέψαμε μαζί.

Με γκρίζο και με θαλασσί, 

εκεί που τ’ όνειρό σου ζει

κι φλέβα σου κρυφή πατρίδα, 

πως δε μ’ αγάπησες το είδα.

Λέξη μην πεις το ξέρω, 

πως δε μ’ αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.

Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω, 

πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω.

Πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω, 

μα δε σου το `δειξα γιατί

ήταν η θάλασσα ζεστή

κι εγώ καράβι από χαρτί

να λιώνω στον υγρό σου πόθο, 

πως δε μ’ αγάπησες το νιώθω.

Λέξη μην πεις το ξέρω, 

πως δε μ’ αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.

Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω, 

πως δε μ’ αγάπησες το ξέρω.

Καλό βράδυ

Κάποιες φορές η θάλασσα ξεβράζει ...

 

Πόλη χιόνι

 

Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος, μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει,
μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέλαστο σε ένα παρόν που στενάζει και κλαίει
είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει,
έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα να σ'αντικρύζω καθώς θα χαράζει

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα,
όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει,
όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα,
και όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει..
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
και είναι ένα αύριο δίχως εικόνες
ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο
ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες...

Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα, μοιάζει με πίνακα που'χει ξεβάψει,
και έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει.
Έτσι κοιτάζω τη πόλη που αγάπησα, όταν σε είχα σε αυτή συναντήσει,
έτσι κοιτάζω τη πόλη που άφησα όταν στην άβυσσο μ'είχες αφήσει..

 

 

Από χτες κρύωσε ο καιρός.

Στα ξαφνικά, στα απρόσμενα.

Επιβεβαίωσε βέβαια τους ειδικούς αλλά η ψυχή ποτέ δεν περιμένει τόσο κρύο.

Όσο και αν το φοβάται...

Λίγα τα λόγια όμως.

Πολλά πρέπει να γίνουν ως το χειμώνα.

Η μέρα αρχίζει και όσα σύννεφα και να σκεπάζουν το γαλάζιο του ουρανού

μια χαραμάδα φως θα βρει χώρο να μπει.

Ούτως ή άλλως.

Και τούτες οι φωνούλες που αντηχούν μέσα μου, έχουν το δίκιο τους

Επιβεβαίωση- Φόβος- Θυμός-Παράπονο- Λογια- Μπαρούφες-Μπούρδες- Τείχη.

Δικά μου και καλά κάνουν.

Α Κ Λ Ο Ν Η Τ Α