Κάποιες φορές η θάλασσα ξεβράζει ...

 

Πόλη χιόνι

 

Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος, μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει,
μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέλαστο σε ένα παρόν που στενάζει και κλαίει
είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει,
έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα να σ'αντικρύζω καθώς θα χαράζει

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα,
όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει,
όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα,
και όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει..
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
και είναι ένα αύριο δίχως εικόνες
ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο
ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες...

Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα, μοιάζει με πίνακα που'χει ξεβάψει,
και έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει.
Έτσι κοιτάζω τη πόλη που αγάπησα, όταν σε είχα σε αυτή συναντήσει,
έτσι κοιτάζω τη πόλη που άφησα όταν στην άβυσσο μ'είχες αφήσει..

 

 

Από χτες κρύωσε ο καιρός.

Στα ξαφνικά, στα απρόσμενα.

Επιβεβαίωσε βέβαια τους ειδικούς αλλά η ψυχή ποτέ δεν περιμένει τόσο κρύο.

Όσο και αν το φοβάται...

Λίγα τα λόγια όμως.

Πολλά πρέπει να γίνουν ως το χειμώνα.

Η μέρα αρχίζει και όσα σύννεφα και να σκεπάζουν το γαλάζιο του ουρανού

μια χαραμάδα φως θα βρει χώρο να μπει.

Ούτως ή άλλως.

Και τούτες οι φωνούλες που αντηχούν μέσα μου, έχουν το δίκιο τους

Επιβεβαίωση- Φόβος- Θυμός-Παράπονο- Λογια- Μπαρούφες-Μπούρδες- Τείχη.

Δικά μου και καλά κάνουν.

Α Κ Λ Ο Ν Η Τ Α