Τσέρι

Να γράψω θέλω σ' αγαπώ πολύ

να πάψω θέλω γι' αυτό θα πιω πολύ

Παλιά κομμάτια που χόρευες θα βρω

ποια ξένα μάτια σε βλέπουν θησαυρό

Απόψε η νύχτα μοιάζει μ' απειλή

μεγάλη νύχτα κι εγώ μικρός πολύ

Λευκά σεντόνια ριγμένα στη καρδιά

για μένα χιόνια και γι' άλλους μυρωδιά

Νύχτα πάρ' την τη σκέφτομαι ξανά

κάνει πάρτι το χθες και με πονά

Νύχτα ζήτα με μπροστά της για χορό

γι' αγάπη κλαίω μα δεν τη συγχωρώ

Στενά μπαλκόνια, δειλινά στενά

καρδιές μπαλόνια πετούν στο πουθενά

Ποτάμι μαύρο στις φλέβες μου κυλάς

κι ας μην ξανάβρω τον τρόπο που φιλάς

Νύχτα παρ' την τη σκέφτομαι ξανά

κάνει πάρτι το χθες και με πονά

Νύχτα ρίξε με σαν άστρο στο κενό

γι' αγάπη κλαίω μα δεν τη συγκινώ

Πάει καιρός που έχω να πιάσω στα χέρια μου ετούτο το μπλοκάκι.

Μαζί μ ένα σφηνάκι τσέρι και δυο κάρβουνα που ξεθωριάζουν.

Αλλάζει η μέρα, η βδομάδα, ο μήνας, η εποχή.

Ο Δεκέμβρης που για χρόνια φάνταζε μακρινός και απρόσιτος.

Οι σελίδες που γεμίζουν και γεννάνε όνειρα.

Η φωτιά που πήρε πάλι φέτος τη θέση της θάλασσας.

Τα πορτοκάλια που θα γίνουν γλυκό.

Τα ρόδια που έγιναν αλκοόλ.

Η μάνα που ανέβηκε στη θέση της πάλι.

Τα παιδιά, οι δρόμοι, οι σκέψεις, οι θύμησες.

Και ένα εξώφυλλο, που μένει σαν τελευταία ελπίδα του αποχωρισμού.

Τραγουδάμε απόψε, τραγούδια που άφησαν σημάδι, βαριά, ήσυχα, ταξιδιάρικα, σαν αυτά που έμαθα ν αγαπώ μέσα απ τις στάχτες.

Τσούζει το τσέρι, παραπάνω το αλκοόλ που άφησα να αλλοιώσει τη γλύκα του βύσσινου.

Τσούζουν και οι αποφάσεις.

Τραγούδι και καλό βράδυ.