Ψίθυροι στο κύμα

Μεγάλη χαρά σήμερα και φόρτιση.

 Ειδικά όταν μπήκα και το είδα εκτυπωμένο, σε στίβες...

Ψίθυροι στο κύμα, εκδόσεις Αγγελάκη.
Εύχομαι οι σελίδες του να γίνουν καράβι, να σας ταξιδέψουν...
Κυκλοφόρησε!

 Παιδικά χρόνια, φτωχικά και τραυματικά. Το σχολειό, η δουλειά, ο έρωτας, η χαρά και η απώλεια στη δίνη του πολέμου, της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού. Κι έπειτα ο γάμος, τα παιδιά, τα εγγόνια και πάλι η απώλεια... Μνήμες που τρέχουν... και η Δωρούλα απέναντι στη θάλασσα να αφηγείται το Παραμύθι της ζωής της. Ψίθυροι στο κύμα... μήπως καταφέρει το θαλασσινό νερό ν' απαλύνει τις πληγές της.

" Γιατί τελικά, πιο δυνατή από το θάνατο, είναι η ίδια η ζωή. Είναι ο ερχομός μιας νέας ζωής. Όχι πως σβήνονται τα προηγούμενα, ούτε σταματάς να τα σέρνεις μαζί σου ποτέ, μα να, νιώθεις πως γεμίζουν τα πνευμόνια σου δύναμη και τούτο το βάρος που σέρνεις σου φαίνεται καθημερινό και μπορείς να σηκώσεις κι άλλο, μπορείς πια να αλλάξεις σελίδα"

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να επιστρέψω πίσω, έρχονται στο μυαλό μου όλα εκείνα που με κρατάν σφιχτά δεμένη εκεί. 

Άνθρωποι, τόποι, συναισθήματα, μνήμες, παιδική ηλικία.

Η παραλία του χωριού, η στροφή μετά το λινόχωμα, η πλατεία του αγίου Βασιλείου, η γειτονιά μας.

Το βλέμμα της μάνας, η αγκαλιά του πατέρα, το γέλιο του αδερφού και της Άννας, η χαρά των παιδιών, τα καλοσωρίσματα των ανθρώπων που μεγάλωσα μαζί τους...

Φέτος καινούρια λαχτάρα, μεγάλη. 

Η αντάμωση με τα μικρά μου, που πρώτη φορά τόσο μεγάλο διάστημα μακριά τους...

Όσο και να χουν ξεμακρύνει τα φτερά σου, πάντα τα πόδια θα ζητούν να διαβούν τη γη που τους έδωσε δύναμη να μακραίνουν...