Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018


Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να επιστρέψω πίσω, έρχονται στο μυαλό μου όλα εκείνα που με κρατάν σφιχτά δεμένη εκεί. 
Άνθρωποι, τόποι, συναισθήματα, μνήμες, παιδική ηλικία.
Η παραλία του χωριού, η στροφή μετά το λινόχωμα, η πλατεία του αγίου Βασιλείου, η γειτονιά μας.
Το βλέμμα της μάνας, η αγκαλιά του πατέρα, το γέλιο του αδερφού και της Άννας, η χαρά των παιδιών, τα καλοσωρίσματα των ανθρώπων που μεγάλωσα μαζί τους...
Φέτος καινούρια λαχτάρα, μεγάλη. 

Η αντάμωση με τα μικρά μου, που πρώτη φορά τόσο μεγάλο διάστημα μακριά τους...
Όσο και να χουν ξεμακρύνει τα φτερά σου, πάντα τα πόδια θα ζητούν να διαβούν τη γη που τους έδωσε δύναμη να μακραίνουν...







1 σχόλιο:

Μηθυμναίος είπε...

Πόσο αλήθεια συγγενεύουν τα συναισθήματά μας...

Πού πήγε;;