Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Η περιφραστική πέτρα


Μίλα.Πες κάτι,οτιδήποτε.Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,που να σε δένει πιο σφιχτάμε την αοριστία.
Πές :"'Αδικα","Δέντρο", "Γυμνό".
Πες :"Θα δούμε","Αστάθμητο" ,"Βάρος" .
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται μια σύντομη ,άδετη ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα.
Πές κάτι.
Πές "κύμα" , που δεν στέκεται.

Κική Δημουλά.(Η λατρεμένη)

3 σχόλια:

VAD είπε...

Η αίσθηση της στέρησης,της απουσίας .της απώλειας πάντα κυριαρχεί στην ποίησή της...

Τσουχτρα είπε...

Θα ήταν τουλάχιστον ανοησία απο μέρους μου να σχολιάσω αυτό το....κύμα, που δεν στέκεται...

Μια καλησπέρα Δημητρούλα μου και καλά να είσαι !

agrampelli είπε...

Καιρό έχω να σε καληνυχτήσω...
Φιλί καληνύχτας Δημητρούλα μου!
όμορφα που γράφεις!

Πού πήγε;;