Πρώτα πρώτα πλύσου καλά,
να φύγουν τα αίματα,
να μην τρομάξουν όταν σε δουν.
Χτύπα την πόρτα και πες...
Μα πλύνε πρώτα τα αίματα.
Είσαι και κίτρινος,
προσπάθησε να συνέλθεις.
Μην έχεις αυτό το ύφος.
Χτύπα την πόρτα και πες...
Μα ρώτησε πιο πριν τη γειτονιά.
Μου φαίνεται πως ήταν άρρωστη η μητέρα της.
Ρώτα την γειτονιά αν μπορεί ν άντέξει την είδηση.
Πλύσου ,όμως ,πρώτα καλά
ξυρίσου και κυρίως μην κλάψεις.
Αν δεν μπορείς,να πάει κανένας άλλος.
Βρες ένα τρόπο να το πεις:
Η Άννα πες...
Βρες ένα τρόπο...
Μα πλύνε πρώτα τα αίματα,ξυρίσου και άλλαξε κοστούμι.
Και προπαντώς μην κλαις.
Που είναι τα μάτια σου κόκκινα πες :
"Φταίνε τα δακρυγόνα",
εξάλλου ολωνών τα μάτια είναι κόκκινα.
Πες στην αρχή,πως είναι μόνο ένα τραύμα...
Καθάρισε όμως,πρώτα τα αίματα,ξυρίσου και άλλαξε κοστούμι.
Και προπαντώς μην κλάψεις.
Αν δεν μπορείς να πάει κανένας άλλος.
Απ το βιβλίο του Δημήτρη Ραβανή-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη"
2 σχόλια:
Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ.
Τι μέρα είναι σήμερα;
Απ’ την Τετάρτη μπήκα μέσα.
Τι να σας πω;
Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,
στα κάγκελα δεμένα χέρια,
χέρια, πλακάτ, κεφάλια, όπλα,
τι να σας πω;
Και βέβαια είχε αίμα.
Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;
Τ' αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,
πολλά τσιγάρα
κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.
Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;
Ή, καλύτερα, ένα τσιγάρο.
Μα, ναι... Ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Δυο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες;
κι άσε τους έξω...
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.
Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ
απ' την Τετάρτη... ή την Τρίτη;
Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,
με το φορείο φέραν μια κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.
Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπό της.
Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...
Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πώς τη λένε.
Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Κανείς δεν ήθελε να φύγει.
Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,
έξω απ' τα κάγκελα,
όχι, μέσα απ' τα κάγκελα,
όχι... έξω...
Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Όχι, δεν θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα..,
Δύο φαντάροι μ' έκρυψαν σ' ένα σκουπιδοτενεκέ
Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,
μάτια, μαλλιά,
τα μάτια στα κάγκελα,
ανάμεσα στα κάγκελα...
Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...
Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Πώς να τα πω με τη σειρά;
Πέρασαν κι άλλοι από δω;
Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...
Και βέβαια είχαμε νεκρούς.
Τι θα πει «πόσους;»
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,
δε θέλω επίδεσμο...
Με συγχωρείτε, πρέπει να πηγαίνω,
η μάνα μου θ' ανησυχεί.
Τι να σας πω;
Δεν ξέρω...
Μα ναι...
ήμουνα ΕΚΕΙ...
Του ίδιου, σπουδαίου Δ.Ραβάνη-Ρεντή,γραμμένο κείνες τις μέρες -το διάβασαν σήμερα στη γιορτή, ο Άκης και οι συμμαθητές του...
Καλημέρα Πασχαλίτσα μου
Να 'στε καλά που τα θυμάστε και τα θυμίζετε και σ' εμάς.
Καλησπέρες.
Δημοσίευση σχολίου