Ένα μικρό πράσινο χαρτάκι...

Έπιασα σήμερα χαρτί…Καιρό είχα …
Γέμισα δυό σελίδες λέξεις.
Δεν χώρεσαν οι σκέψεις στις λέξεις,πάλι.
Και σ ένα μικρό μικρό πράσινο χαρτάκι κατέληξα να κάνω σύντμηση συναισθημάτων.
Λέξεις.
Ματιές,θωριές,επίμονες, αδιάφορες.
Και πρόσωπα.Πολλά πρόσωπα μπερδεμένα σε καταστάσεις.
Από εκείνες που δεν μπορώ,που απεχθάνομαι,που αποφεύγω.
Από εκείνες που γεννούν αρνητικά συναισθήματα.
Δέκα χρόνια είχα να νιώσω τέτοια συναισθήματα.Μετά δεν ξανασχολήθηκα,τα άφησα πίσω,δεν τα νίκησα ποτέ,γτ δεν έπαιξα ποτέ μαζί τους.
Όχι δεν το μπόρεσα ποτέ να ζήσω με αρνητικά συναισθήματα.Ούτε καν με εκνευρισμό-μην το παλεύεις άδικα.
Απέχθεια,κούραση,φευγιό.
Στ αντάμωμα τους η αλλαγή κατεύθυνσης.
Και λόγια.Αποδείξεις κρίσεις και βλέμματα.Δήθεν αδιάφορα- κυρίως απελπισμένα.
Και άλλα βλέμματα.Καρφωμένα σε μια θάλασσα σταγόνες.Σε μια θάλασσα πρόσωπα.
Και ένα ζευγάρι άλλα μάτια πλάι.Ν ατενίζουν άλλες θάλασσες,άλλες σταγόνες, άλλα πρόσωπα.
Και στην παράλληλη πορεία τους κανα δυό φορές συναντιούνται έντονα.
Εκεί στην αίσθηση των επίμονων ματιών, η πιο δύσκολη ώρα.
Έκθεση συναισθημάτων και ακάλυπτες σκέψεις.
Κόκκινες σκέψεις.
Είτε του πάθους,είτε του κινδύνου.
Γιατί εν τέλει δεν είναι μάτς,ούτε καν παιχνίδι.
Το μπορείς αλήθεια;;;
Επαλήθευση λέξεων…Αταίριαστες κ ακατανόητες...Για κείνους που τους δόθηκε-με το ζόρι διακοσμητικός ρόλος...Ένα βάζο με όνειρα,κάθε βράδυ τελευταια...
Πώς χώρεσαν όλες μέσα σ ένα μικρό πράσινο χαρτάκια-χίλια κομμάτια…