Κάθε ζύμωση ενέχει αλλοιώσεις.
Ότι ζύμωση και αν είναι αυτή.
Κοινωνική οικονομική, προσωπική, εσωτερική, βιολογική, συναισθηματική, σωματική, πολιτική, νοητική...
Τις περισσότερες φορές, στην πορεία της όλης διαδικασίας απορρίπτονται συστατικά που πλέον δεν χρησιμοποιούνται για (ή στο) τελικό αποτέλεσμα. Ακόμα και βασικά συστατικά. Ίσως όχι στο ακέραιό τους, αλλά μέρος τους.
Συχνά αναγνωρίζονται σαν φύρα, δομικά στοιχεία και έννοιες που στο παρελθόν δεν νοούνταν η απώλειά τους. Ακόμα και αν πρόκειται για εκείνα τα στοιχεία που μας-σας-με πήγαν ένα βήμα μπροστά.
Μα τούτη εδώ η ζύμωση, τα τελευταία χρόνια, μόνο μορφώματα φανερώνει. Και φόβους.
[... σήμερα ήταν που είδα για πρώτη φορά φέτος, ανθισμένη μυγδαλιά. (Ελπίδα και άνοιξη...)
Η σκέψη έμεινε στην εικόνα. Δίχως ελπίδα.
(Και τούτο είναι το πρώτο απ' τα εγκλήματα που έχουν υπογράψει δυο χρόνια τώρα.
Που σκότωσαν κάθε ελπίδα στον κοσμάκη. Και κάθε χαμόγελο. Εκτός απ' όλα τα υπόλοιπα που ζούμε τα τελευταία 6 χρόνια, και ότι φοβάμαι πως έρχεται από εδώ και πέρα,
Σκέψεις κάνω φωναχτά. Σκέψεις δίχως μια αχτίδα ελπίδας. Πρώτη φορά στα 39 μου χρόνια.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου