Και όμως...

Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι...



Απλά αναρωτιέμαι γιατί να έχουν κατοικίδια;;;
Χωρίς σχόλια,απλά με το στόμα ακόμα ανοιχτό για το βίντεο που είδα λίγο πριν...

Angel

Χτεσινή κουβέντα,συνειδητοποίηση…
11 χρόνια πέρασαν,ήδη στην δεύτερη δεκαετία.
Θυμήθηκα χίλιες δυο στιγμές…από τούτα τα χρόνια,μάλλον τα πιο γεμάτα μέχρι τώρα.
Σε θυμήθηκα να ‘ρχεσαι να με τραβάς κυριολεκτικά απ το σπίτι,να βγούμε έξω.
Με θυμήθηκα με τζελ και πιστολάκι στα μαλλιά σου, να προσπαθώ να δώσω όγκο,όσο ο Κώστας και οι υπόλοιποι χασκογελούσαν.
Μας θυμήθηκα σε σεμινάρια ένδυσης,υπόδησης,υδρολίπανσης,ανάπτυξης τριανταφύλλων.
Μας θυμήθηκα να τσακίζουμε ελαφρά τα πλαινά κλαριά των τριανταφυλλιών για να βοηθήσουμε τα θρεπτικά συστατικά του φυτού να ανέβουν προς τα πάνω.
Θυμήθηκα τις νύχτες των εργασιών,τις ακατανόητες σημειώσεις που κράταγες στ αμφιθέατρα,-μόνο εσύ τις καταλάβαινες τα ορκίζομαι.-Άντε και η Ελευθερία.
Θυμήθηκα τον ήλιο που μας έκαιγε στο A.R.I. στο λεμονοδάσος και το τραπέζι που μετά μας περίμενε.
Θυμήθηκα τις ταινίες που με τράβαγες να δούμε στο σινεμά.Στο Γαλλικό Ινστιτούτο-θυμάσαι;;
Θυμήθηκα τις βόλτες με τη μηχανή,το bowling κ τα strike μου,-ακόμα το χω το χαρτί εκείνο.
Θυμήθηκα τα σιντί με τα τραγούδια,την τρέλα σου με τα unplugged και τα live –λύσσα με τον Σαντάνα…
Θυμήθηκα την μπυραρία στο Παγκράτι και εκείνη την γρήγορα μαγειρεμένη μακαρονάδα…
Μου θύμησες τις ταινίες στο βιντεοκλαμπ...
Και κείνες οι οδηγίες χρήσεως γυναίκας….:P
Και μετά πάντα μου φώναζες γελώντας,λες και μπόρεσες ποτέ σου να γίνεις αυστηρός
Και τον Άγγελο της Δεσποινίδας Γκάρνετ,που προχτές τυχαία πήρα μαζί μου στη δουλειά και στάθηκα πάνω στα καλικατζαράκια γράμματά σου.
Ξέμεινα σε κάτι βραδυές ταινιών στο σπίτι με ποπ κόρν και τον καπνό απ το τσιγάρο να σ ενοχλεί.
Και τις τριανταφυλλιές ν ανθίζουν στο μπαλκόνι κάθε χρόνο.
Σε θυμήθηκα στο σπίτι στο χωριό όταν ανέβηκες στη γειτονιά με το ροζ πουκαμισάκι σου και τη μηχανή στα χέρια…Τις φωτό λέμε….(Δεν φαντάζεσαι πόσο με συγκίνησες τότε…αν δεν νοιαζόμουν για το βάψιμο θ άφηνα τα βουρκωμένα μάτια να φανούν :P)
Και σε βλέπω τώρα να εξοργίζεσαι- και καλά- κάθε φορά που σου λέω για το επερχόμενο συμπεθεριό μας.
Και κείνες τις βραδυές στο βράχο της Ακρόπολης να προσπαθώ να μην γλυστρίσω όσο απέναντι έλαμπαν τα φώτα της σχολής.
Και είναι τόσα αυτά που χω να θυμηθώ,που δεν πρόκειται ποτέ να τα χωρέσω όλα,γιατί είναι έντεκα τα χρόνια ,είναι τα χρόνια γεμάτα και είσαι εσύ δίπλα μου.
Στα καλά,και στα κακά.Στα εύκολα και στα δύσκολα.
Στο γέλιο και στο δάκρυ.
Και εγώ αλλιώτικη μετά από σένα,μετά από τόσα χρόνια….
Και πάνω απ όλα είναι που είσαι εσύ.Χωρίς λέξεις στολίσματος,χωρίς περιγραφές.
Απλός και φίλος.
Φίλος .
Και τόσα χρόνια που προσπαθείς να γίνεις αγγελάκι κακώς το παλεύεις.Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται Άγγελοι
Πολλή αγάπη.Μην ξεχνάς ποτέ!

I want you ...

Σημερινή ανάγκη,καινούρια.
Πιο έντονη.Λαμποκοπάει βγαλμένη απ το γυαλί.
Και ενώ τα φώτα δεν τ αντέχω-πόσο μάλλον προβολείς...
Τόσοι προβολείς τόσο λίγο κοινό.Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Ήθελα σήμερα να κλείσω μάτια- φώτα- προβολείς ,να σφίξω τα δάχτυλα σου στο χέρι μου και να φτάσουμε σε έξοδο.
Κοινή,οριστική έξοδο.
Θα σφύραγα ένα τραγούδι της Μάριαν και θα μουν τυλιγμένη στο παλτό μου.
Ένα στριφτό τσιγάρο σβηστό στο στόμα και ο αναπτήρας ανάμεσα στα χέρια μας
Λες και χρειάζεται αναπτήρας..
Θα ριχνες μια ματιά-σπίθα στην τιράντα και θα γέλαγα με το βλέμμα κάτω.
Ύστερα θα βγαινε και ο ήλιος ψηλά.
Πάλι καλοκαίρι;Το περσινό .Να μετανιώνω για όσα δεν έγιναν.
-Παρεμβολές και λόγια-(Περαστικά).
Όχι δεν θα χαλαστώ.Βαριέμαι ρε.....
Αλήθεια τί γεύση να χουν τα χείλη σου σήμερα;
Καφέ,καπνόύ;πίκρας;πάθους;έρωτα; χειμωνιάτικης παραλίας;
Αλμυρά θα ταν.Αλμυρά θα θελα να ταν.
Να γίνει πιότερη η ανάγκη λίγο πριν το κορμί σου.
Σαν θα βγαίνει απ τη χειμωνιάτικη θάλασσα.
Λίγο μετά την σημερινή -μικρή μου ανάγκη.
Του φευγιού μες το κορμί σου ...

Υ.Γ. Τί λέξεις γεννάει ένα τραγούδι αλήθεια...

Καλησπέρα...

Κάθε πρωί εκεί προς τη Βάρης- Κορωπίου, φτιάχνω λέξεις μέσα στο μυαλό για όλα κείνα τα θέματα .Ταιριάζω πλάι πλάι τις αράδες και τα χιλιόμετρα σβήνουν,τα θέματα έρχονται και η ανάγκη για γράψιμο ηρεμεί λιγάκι.

Κάθε βράδυ της επιστροφής η ανάγκη χαλαρώνει εφυσηχασμένη πως θα μικρύνει,θα καλυφτεί πλήρως.

Στολίζεται με τραγούδια και εικόνες.

Και μετά έρχεται το βράδυ.

Του μικρού ήλιου ,της ρουτίνας και της άφεσης ...

Μου χει λείψει το μπλοκάκι τούτο,μου χει λείψει η παρέα τούτη...

Μου χετε λείψει όλοι εσείς λέξεις, σκέψεις, στιγμές, δικές σας μοιρασμένες...

Και είναι τόσα πολλά όσα θέλουν να πάρουν αράδα εδώ μέσα,μετά την περίοδο της σιωπής που ξεχύνονται σαν σώματα σε έξοδο κινδύνου που φρακάρει,κλείνει...

Σιγά σιγά...

Θα το βρώ πάλι,θα σας βρώ πάλι...

Ίδιο δεν θα ναι τίποτα ακόμα και στη μπλογκογειτονιά μας,

αλλά τί έχει μείνει ίδιο ;;;

Μια καλησπέρα πέρασα να πώ..πρίν τις επισκέψεις που χρωστάω καιρό τώρα.

Και εκεί που πιάνεις πληκτρολόγιο έρχεται ένας βάζελος να σκοράρει...Ίσα για να τσιτώσει τα αίματα γκρρρ....

Ας είναι...

Καλησπέρα σας , πάλι....

Εδώ είμαι...

Ένα μικρό πράσινο χαρτάκι...

Έπιασα σήμερα χαρτί…Καιρό είχα …
Γέμισα δυό σελίδες λέξεις.
Δεν χώρεσαν οι σκέψεις στις λέξεις,πάλι.
Και σ ένα μικρό μικρό πράσινο χαρτάκι κατέληξα να κάνω σύντμηση συναισθημάτων.
Λέξεις.
Ματιές,θωριές,επίμονες, αδιάφορες.
Και πρόσωπα.Πολλά πρόσωπα μπερδεμένα σε καταστάσεις.
Από εκείνες που δεν μπορώ,που απεχθάνομαι,που αποφεύγω.
Από εκείνες που γεννούν αρνητικά συναισθήματα.
Δέκα χρόνια είχα να νιώσω τέτοια συναισθήματα.Μετά δεν ξανασχολήθηκα,τα άφησα πίσω,δεν τα νίκησα ποτέ,γτ δεν έπαιξα ποτέ μαζί τους.
Όχι δεν το μπόρεσα ποτέ να ζήσω με αρνητικά συναισθήματα.Ούτε καν με εκνευρισμό-μην το παλεύεις άδικα.
Απέχθεια,κούραση,φευγιό.
Στ αντάμωμα τους η αλλαγή κατεύθυνσης.
Και λόγια.Αποδείξεις κρίσεις και βλέμματα.Δήθεν αδιάφορα- κυρίως απελπισμένα.
Και άλλα βλέμματα.Καρφωμένα σε μια θάλασσα σταγόνες.Σε μια θάλασσα πρόσωπα.
Και ένα ζευγάρι άλλα μάτια πλάι.Ν ατενίζουν άλλες θάλασσες,άλλες σταγόνες, άλλα πρόσωπα.
Και στην παράλληλη πορεία τους κανα δυό φορές συναντιούνται έντονα.
Εκεί στην αίσθηση των επίμονων ματιών, η πιο δύσκολη ώρα.
Έκθεση συναισθημάτων και ακάλυπτες σκέψεις.
Κόκκινες σκέψεις.
Είτε του πάθους,είτε του κινδύνου.
Γιατί εν τέλει δεν είναι μάτς,ούτε καν παιχνίδι.
Το μπορείς αλήθεια;;;
Επαλήθευση λέξεων…Αταίριαστες κ ακατανόητες...Για κείνους που τους δόθηκε-με το ζόρι διακοσμητικός ρόλος...Ένα βάζο με όνειρα,κάθε βράδυ τελευταια...
Πώς χώρεσαν όλες μέσα σ ένα μικρό πράσινο χαρτάκια-χίλια κομμάτια…