Θρόνος

Η νονά μου είναι απ το χωριό. 

Είναι απ τη διπλανή γειτονιά μας, την Μπαμπατσιά.

 Το σπίτι της είναι πάντα απ τους αγαπημένους μου προορισμούς όποτε πάω στο χωριό. Σαν τοτε.

Δυό διαφορετικές διαδρομές, οι κοντινότερες ,μέσα στα σοκάκια του χωριού. Εγκαταλλελειμένα σπίτια- χάλαντρα κ μικροσόκακα με τα νυχτολούλουδα στις άκρες. Το πιο κοντινό απ όλα κ το πιο τρομαχτικό στα μάτια μου τότε, τις νύχτες του χειμώνα που έψαχνα αφορμή να ξεφύγω απ το διάβασμα, είναι το στενό της θεία- Ελευθερίας,  το περνούσα τρεχοντας. ίσα να φτάσω στης νονάς μου.

Θ άνοιγα την πόρτα της αυλής, μακρόστενη γεμάτη με λουλούδια και θα φώναζα Νουνάαααα και θα μπαινα μέσα. 

Ούτε χτυπαγα πόρτες  τότε ,ούτε ππεριμένα απάντηση.

ΕΚεί στο παλιό κουζινάκι της νονάς μου είχα το δικό μου μέρος να κάθομαι.

Κάτσε στον τόπος- μου λεγε και κείνη και ο νονός μου ,και σκαρφάλωνα στον θρόνο μου...

Η νονά μου είχε δυό νεροχύτες στο κουζινάκι. 

 Ο ένας μαρμάρινος, ήταν συνεχώς σε χρήση.- απ τις πιο καλές νοικοκυρές, και ακόμα καλύτερη ζαχαροπλάστισσα....

Ο άλλος νεροχύτης ανοξείδωτος, με μια γούρνα, και στο πλάι εκείνο τον πάγκο που ακουμπάμε τα πλυμμένα πιάτα. Από κάτω δεν υπήρχέ ντουλάπι αλλά η νονά είχε κρεμάσει κουρτινάκι, το καρπάν'.

Εκεί ήταν πάντα η θέση μου, να κουνάω τα πόδια ρυθμικά στο από κάτω άνοιγμα και να νιώθω ξεχωριστή.

Απέναντι στο τραπέζι συνήθως ήταν ο νονός μου .... Μας άφησε πριν μερικά χρόνια απότομα...

Αρχοντάνθρωπος μελαχροινός και μερακλής.

Τ απογεύματα μετά το χωράφι έτρωγε το τσάι του.

 Με ένα αργενιώτικο παξιμάδι και ένα κομμάτι λαδοτύρι, εκείνος τα φτιαχνε.

 Το λαδοτύρι, δεν το τρωγε απλά μαζί με το τσάι. 

Το κοβε κομμάτια και το ριχνε στη φλυτζάνα με το καυτό τσάι, να λιώσει και να αφήσει μια αλμυρόγλυκη γεύση στο αφέψημα...

Η νονά απέναντι συνήθως έπλεκε εκείνη την ώρα και έριχνε κρυφές ματιές στον άντρα μην χρειαζόταν τόποτα.

Και γω απ το θρόνο μου,  με μια ιδιαίτερη χαρά εκείνες τις στιγμές έμπαινα στην θαλπωρή ενός απογεύματος στο σπίτι της νουνάς μου, πάντα κουνώντας ρυθμικά τα πόδια απ τη χαρά μου.Μόνο όταν ήταν η μάνα μου μαζί με μάλωνε να κάτσω σαν άνθρωπος σε μια καρέκλα...

Και αν άλλαξαν πλέον οι εικόνες, το κουζινάκι, το σπίτι, οι συνήθειες, και αν έφυγαν οι άνθρωποι,  τα χρόνια, εκείνη η αίσθηση θα μένει για πάντα.

Των παιδικών μου χρόνων πάνω στο δικό μου θρόνο...