Μουσκάλτσετα

Ήταν γύρω στο 1986-87. 

Σ ένα ταξίδι του αδερφού της μάνας μου,στη Βουλγαρία, μετά τη διάγνωση του καρκίνου, για θεραπευτικούς λόγους- μπας και-

μαζί με τις ελάχιστες θετικές ενδείξεις, έφερε και δωράκια.

Το κάθενα αντικείμενο κουβαλούσε κάτι από την αστείρευτη του ελπίδα, κάτι από τον πόνο και την πίκρα των υπόλοιπων που ήξεραν,

 κάτι απ τη δική μας παιδική ματιά,

 και κάτι ακόμα απροσδιόριστο που έμεινε χρόνια τώρα ,να κρύβεται πάνω απ το σύνθετο έπιπλο της τραπεζαρίας, πλάι στην εφημερίδα της αναγγελίας του θανάτου του κάτω από το κενό που άφησε φεύγοντας.

Η αίσθηση του ξύλου ,ανάκατη με την μυρωδιά του ροδόνερου,οι διηγήσεις του για απέραντα χωράφια από ροζ τριαντάφυλλα μου είχαν εξάψει την φαντασία.

Τα μάτια του σπιθίριζαν...

Μακάρι να μην έφευγε τόσο νωρίς... 

Είχα τόσα να μοιραστώ μαζί του... βιβλία, πεποιθήσεις, κουβέντες, κόμμα, απόψεις, εικόνες ανθρώπους ,στιγμές...

Τούτη λοιπόν τη "Μουσκάλτσετα"- όπως έμαθα οτι λέγεται, ανακάλυψα τυχαία -σ ένα απ τα μαγαζιά που θα μπορούσα να περάσω μια ολόκληρη μέρα χαζεύοντας -και μου φερε στο μυαλό το ταξίδι του εκείνο. Παλιά, φθαρμένη, θαρρείς και είναι από τότε...
Και μέσα ατόφιο το δείγμα από ροδόνερο, άρωμα φρεσκάδας και άλλης εποχής...

Καλημέρα είπαμε;;;

Μουσκαλτσέτα