8 του Μάρτη

Γυναίκα.

Σαν παλέτα.

Συναισθημάτων, ιδιοτήτων, ευθυνών.

Σαν το αχνορόζ της αυγής.

 Της κάθε χαραυγής.

Μέρας, αρχής, ονείρων.

Μακριά από εκείνο το κακόγουστο ροζ, που προσπαθεί να μας βαφτίσει πριγκίπισσες

 και να μας φορέσει κορώνες.

Το ροζ το καθάριο της ζωής.

Της αλήθειας.

 Φωλιασμένο βαθιά .

 Απ την πρώτη λέξη  μέχρι την ύστατη.

Αρμονική εναλλαγή με κόκκινο.

Κόκκινο το χρώμα, αγώνας, μόχθος και δουλειά.

Σκληρή δουλειά.

 Απλήρωτος μόχθος.

Κουρασμένα κορμιά, ρυτιδιασμένα μέτωπα.

Ψηλά υψωμένη γροθιά.

Γυναίκα μπροστά.

 Απ τον άντρα, τα  παιδιά, το πλήθος.

Και γαρούφαλλο στο πέτο.

Κόκκινο.

Και κείνο το μαύρο.

Για τις ελπίδες που χρόνια τώρα, μας ακυρώνουν.

Μας στερούν.

Για τα παιδιά της ξενιτιάς και τα αγγόνια που γελούν μακρινά.

Μέσα από καλώδια ή οθόνες. Δίχως ένα χάδι.

Μαύρο για τούτη τη ζωή της στέρησης.

Για τον γιο που παλεύει με την ανεργία χρόνια ,

 για την κόρη που  ίσα που τα καταφέρνει με τους πετσοκομμένους μισθούς,

για τη σύνταξη- ελεημοσύνη .

Μαύρο για το ξεπούλημα, την στερημένη περηφάνια και την κατάντια τούτου του λαού.

Μαύρο.

Για τις απολύσεις,

για τις αυτοκτονίες,

 για τις ελπίδες που μας δίνουν και είναι ψεύτικες.

Μαύρο σε αντιδιαστολή με το κόκκινο.

Το κόκκινο που μας έχει απομείνει.

Και κείνη την σφιχτά ορθωμένη γροθιά.

Το κόκκινο σαν χρώμα, σαν γυναίκα.

Και ο κόσμος δίχως το κόκκινο ξεθωριάζει.

Γράφτηκε για την γιορτή της Γυναίκας, του Συλλόγου Γυναικών Μανταμάδου, στο Πολύκεντρο του χωριού στις 8 του Μάρτη 2015.
Φιλιώ μου σ ευχαριστώ πάντα...