Είχα δάκρυα για σένα
με μαχαίρι ακονισμένα
και μονάκριβα
Έβρεχα μ αυτά τους δρόμους
και όλο σήκωνα τους ώμους
Και σου τα κρυβα
Και έλεγα πως δεν σου πρέπω
και απορούσες που τα βλέπω όλα ρόδινα
Και κοιμόσουν και ξυπνούσες
Και όλο κάτι καρτερούσες
που δεν στο 'δινα
Κρύψου τώρα να σε ψάξω
πάνω στην ζωή να κλάψω
που αφήσαμε
Και αν σε βρώ και μ έχεις άχτι
Θα καώ θα γίνω στάχτη
Κι έλα Φύσα με
Τα νερά και τα ταξίδια μακρυά σου μοιάζαν ίδια
και μονότονα
Και όμως πάντα μ ένα βλέμμα
σου φαρμάκωνα το αίμα
Και σε σκότωνα
Είχες δάκρυα για μένα
και με 'κάψαν ένα ένα
και όλα τα 'νιωσα
Να ξερες ωραία που σαι
Είμαι αυτός που σ αγαπούσε
και μετάνιωσα.
Θαρρώ πως τόσο αισθαντική βραχνάδα είχε να φανεί χρόνια στο ελληνικό πεντάγραμμο.
Αγαπημένη Βελεσιώτου, σ ένα τραγούδι πολύ καινούριο...
Καλησπέρα.
2 σχόλια:
Το άκουσα, Δήμητρα, πριν μια εβδομάδα στο ραδιόφωνο... Με άγγιξε τόσο που αμέσως βάλθηκα -κι ευτυχώς πρόλαβα- να ενεργοποιήσω το Shazam για να μάθω τον τίτλο και την ερμηνεύτρια.
Μετά όσο κι αν έψαξα στο YouTube δεν μου το έβγαζε και απογοητευμένος τα... παράτησα.
Και να που το 'φερε έτσι η τύχη να το ανεβάσεις εσύ.
Οπότε σου χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Καλώς τον Στράτο! Εγώ το άκουσα χτες πρώτη φορά, έψαξα να βρω στίχους δεν τους βρήκα πουθενά και έκατσα και τους έγραψα... Απίστευτη Βελεσιώτου, για μια ακόμα φορά... Τη λατρεύω τη φωνή της...
Δημοσίευση σχολίου