Πού ΄ναι η μάνα σου μωρή;

Διαβάζω πολύ τούτο τον καιρό.

 Φεύγει ο χειμώνας γιομάτος αράδες, βιβλία και ταξίδια.

 Και πάντα σαν διαβάζω νιώθω πως γίνομαι ένα πόντο πιο ψηλή.

 Ένα κλικ πιο άνθρωπος.

Μόλις πριν λίγο τέλειωσα το " Πού ΄ναι η μάνα σου μωρή". 

Της Δήμητρας Πέτρουλα. 

Κόρης του Σωτήρη Πέτρουλα.

 Και θείας του άλλου Σωτήρη Πέτρουλα που σκότωσαν το 1965,του φοιτητή.

 Καπετάνιος του ΕΛΑΣ ο πατέρας της. Κομμουνιστής. 

Και γι αυτό του ξεκλήρισαν την οικογένεια.

Κυριολεκτικά. 

Γυναίκα, παιδιά, αγέννητο εγγόνι, ανίψια, αδέρφια.

Και άφησαν ένα κοριτσάκι τριών χρονών να γυρίζει πάνω στα πτώματα και να θηλάζει το στήθος της σκοτωμένης του μητέρας.

 Εμφύλιος. Κτηνωδίες.

 Σαν αυτές που βλέπουμε απ τους Τζιχαντιστές σήμερα και τις κατηγορούμε, δεν τις αντέχουμε να τις βλέπουμε. 

Κτηνωδίες που γινόταν στην αυλή μας, στην πόρτα μας. 

Εγκλήματα που έμειναν δίχως καταδίκη. 

Και εκτός από το άδικο, σιγά σιγά και συστηματικά σπέρνουν λήθη.

Μέσα στα χέρια που χαιρετάνε ναζιστικά, μέσα στους αγκυλωτούς σταυρούς που υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας. 

Ανεξέλεγκτα.

Σκέψεις απλές στο τέλειωμα ενός βιβλίου.

Σκέψεις για κείνο το αίμα που δεν σταμάτησε ποτέ να ζητάει αναπαμό.

Βιβλία, αράδες θησαυροί.

Προίκα.

Προίκα που γνώρισα νωρίς.

Τούτο το βιβλίο το έχω ξαναδιαβάσει στο γυμνάσιο. 

Θυμάμαι την Φιλιώ να μου το αφήνει στα χέρια, στην παλιότερη του έκδοση βέβαια, 

μα θυμάμαι την εικόνα της , σαν να μου αποθέτει στα χέρια θησαυρό. 

Θησαυρό που ανακαλύπτω όσο μεγαλώνω, μέρα τη μέρα , βιβλίο το βιβλίο. 

Πόσο ευγνωμοσύνη και περηφάνια νιώθω κάθε που κλείνω ξανά στη δεύτερη ανάγνωση, -την πιο ενήλικη- ένα από εκείνα βιβλία.

Γιατί ένα παιδί που μεγαλώνει διαβάζοντας τέτοια βιβλία, είναι τουλάχιστον τυχερό. 

Τα χουμε ξαναπεί όμως αυτά.

Ευχαριστώ Φιλιώ μου, ευχαριστώ Δημητράκημ

Πρόσφατα διάβασα πως η Δήμητρα Πέτρουλα ψάχνει να βρει μια φωτογραφία του σκοτωμένου της πατέρα, γιατί δεν θυμάται την εικόνα του.

Μόνο τα δάκρυά του.

Καλό βράδυ.