Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Μόνη έμβασις

Ονόματα έχει πολλά...Μονεμβάσια, Μονεμβασία, Μαλβάζια, Μαλβαζούϊ, Μονεμβασσιά, Μονεμβάσσια
Μέχρι τη στιγμή που ανοίγεις το παράθυρο.

Μετά ονομάζεται αυτόματα μαγεία.


Και αφήνεσαι...


Στο Μυρτώο...



Ώσπου να βρεθείς μπροστά στη θέα του σπιτιού του


Και εκεί απλά συγκινείσαι....
Δεν έχω πολλά λόγια απόψε.
Θα μιλήσει εκείνος όπως καλύτερα απ όλους ξέρει....






Γιάννης Ρίτσος - Γιὰ την κόρη του...




Κοριτσάκι μου

Κοριτσάκι μου,
μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού
σου ‘πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου.
Δεν πειράζει.
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο
να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι
να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι,
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι ζητάει
η ευτυχία του κόσμου.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις

Να το θυμάσαι κοριτσάκι.


Κοριτσάκι μου,
θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε μη σκοντάψεις



Ειρήνη ,

απόσπασμα



Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
'Οταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της
μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως
παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ημερολόγια Εξορίας
29 Οκτωβρίου


Κοιμόμαστε λίγο' - δε μας φτάνει.
Όλη νύχτα ροχαλίζουν οι εξόριστοι -
κουρασμένα παιδιά, κουρασμένα.

Απ' όξω είναι τ' αστέρια - πολύ μεγάλα αστέρια
κουρεμένα αστέρια που οι τρίχες τους φυτρώνουν άγριες
σαν το κεφάλι τ' Άη-Γιάννη του Προδρόμου
ή σαν του δικού μας του Παναγιώτη.
Είναι και τα μικρά βατράχια μέσα στο φλισκούνι.

Το πρωί μας χτυπάει καταπρόσωπο ένας ρόδινος ήλιος
καθρεφτισμένος με τον πιο συνηθισμένο τρόπο στη θάλασσα πέρα
όμοιος με κείνες τις φτηνές ελαιογραφίες που πουλούν στα σκαλιά του Αρσακείου
κι είναι παράξενο που ένας τέτοιος ήλιος μας αρέσει.

Ένας-ένας, δυο-δυο, πολλές φορές και πιότεροι
σταματάμε στο προαύλιο ή στο λόφο και τον κοιτάμε.
Και τούτος ο ήλιος μας χτυπάει με δύναμη τα πρόσωπα
όπως εκείνος ο ξυπόλητος χωριάτης ραβδίζει
τις μυγδαλιές να πέσουν τα στερνά τους μύγδαλα.

Ύστερα σκύβουμε τα μάτια, κοιτάμε τα παπούτσια μας,
κοιτάμε το χώμα. Δεν έπεσε τίποτα.


Γυμνό σώμα.......


Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κ' εγώ.


Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.


Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.


Όσο απαμακρύνεσαι
σε πλησιάζω.


Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω
.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου,
η γλώσσα σου στο στόμα μου -
σκοτεινό δάσος....
οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αυτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή -
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ΄το θάνατο...
τελικό κ' αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Κάτω απ΄όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κ' εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις
;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

'Εαρινή Συμφωνία'' XVI


'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Μικρή σουϊτα σε κόκκινο μείζον............

με κλειστά μάτια
ολόγυμνη στο κόκκινο χαλί
περιμένει να βγάλει εκείνος τα παπούτσια του
τις κάλτσες του
να της ζυμώσει τα στήθη
δυνατά δυνατά με τα πλατιά του πόδια.....

Το ποίημα α το ποίημα
- έλεγε -
μία συνουσία αέναη
σημεία στίξης τίποτα
τελεία καμιά
μοσκοβολιά της γης
κοπριά και λεμονάνθι
και σπέρμα η αξίνα και το φτυάρι
πάνω στο μάρμαρο διπλή δουλειά
άλλο μη λες ο έρωτας ένας.


Ντύνεται γδύνεται
φωτιά τα ρούχα της η γύμνια της φωτιά
τα καρφιά λιώνουν
ένα ποτάμι σιδερένιο περνάει κάτω απ' τα δέντρα
ανοίγουν τρία παράθυρα
κοιτάζουν μέσα τα πουλιά
μ' ένα σπιρτόξυλο
στο ράμφος τους δώδεκα τζάμια
είναι κόκκινα τα έξη χρυσά.


Κάτω απ' το κρεβάτι
τα παπούτσια της κρατούν το σχήμα των ποδιών της
τη ζέστα των ποδιών της
αναπνέουν και δύο λευκά πουλιά
τα μάτια τους ολόμαυρα
στο λαιμό τους νικελένιος χαλκάς.....
Το πουκάμισό του
δεν του τοραψε
το κάρφωσε όλο με καρφίτσες
να το φορεί και να λαβώνεται
- ωραία που του πηγαίνει
έτσι ανοιχτό στο στιβαρό λαιμό του
ολόλευκο λευκό
με κόκκινες κηλίδες




Γιάννης ΡίτσοςΓεννήθηκε στη Μονεμβασιά την Πρωτομαγιά του 1909. Η οικογένειά του, μεγαλοκτηματίες που δέσποζαν στην περιοχή, καταστράφηκε οικονομικά λίγα χρόνια αργότερα, και, το χειρότερο, βυθίστηκε στο πένθος. Το 1921 πεθαίνει φυματικός ο μεγάλος γιος, δόκιμος αξιωματικός του Ναυτικού, καθώς και η μητέρα, το λατρεμένο πρόσωπο του ποιητή, από την ίδια αρρώστια. Το "νεκρό σπίτι" έμελλε να σφραγίσει τη ζωή και το έργο του. Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύονται στη Διάπλαση των Παίδων το 1924, με το ψευδώνυμο "Ιδανικό όραμα". Το 1925 εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου εργάζεται για λίγο ως δακτυλογράφος και αντιγραφέας συμβολαίων. Το επόμενο έτος προσβάλλεται κι αυτός από φυματίωση. Η ζωή του για πολλά χρόνια θα μοιράζεται ανάμεσα σε φθισιατρεία και σε διάφορες δουλειές με εξευτελιστικούς όρους (ηθοποιός, χορευτής, διορθωτής κι επιμελητής κειμένων). Στο σανατόριο της "Σωτηρίας" όπου νοσηλεύεται (1927-30) μυείται στο μαρξισμό από αγωνιστές του ΚΚΕ. Το "ιδανικό όραμα" ανακαλύπτει το κοινωνικό όραμα. "Την πρώτη και τελευταία σου λέξη / την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση. / Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση" . Και μια απλή καταγραφή του τεράστιου σε όγκο έργου του (πάνω από 100 ποιητικά βιβλία, 4 θεατρικά, πεζά, δοκίμια, μεταφράσεις) θ' απαιτούσε πολλές σελίδες. Ας αρκεστούμε σε μια συνοπτική παρακολούθηση της ποιητικής πορείας. 1934-36: Μέσα από τον παραδοσιακό στίχο, στις παράλληλες συλλογές Τρακτέρ (1930-34), Πυραμίδες (1930-35), εκφράζει τους νέους προσανατολισμούς του επιχειρώντας μια ρήξη, που αποδεικνύεται όμως αρκετά επώδυνη. Τον Μάιο του 1936, η αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των απεργών καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, του εμπνέει τον Επιτάφιο, αυτό το μοιρολόι της μάνας μπροστά στο σώμα του σκοτωμένου γιου της, που μετατρέπεται σε κοινωνική διαμαρτυρία και εξέγερση. Στον ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο μετακενώνεται η δημοτική και λόγια παράδοση, φορτίζοντας το σύγχρονο δράμα, ενώ η ανάκληση του χριστιανικού μύθου ευαγγελίζεται μιαν άλλη ανάσταση. Ο Επιτάφιος παραδόθηκε στην πυρά από τους δικτάτορες της 4ης Αυγούστου. 1937-43: Είναι η περίοδος της λυρικής έκρηξης. Ένας μοντέρνος λυρισμός, σε ελεύθερο στίχο, όπου η μουσική ροή και τα ενσωματωμένα στοιχεία του υπερρεαλισμού πειθαρχούν στον ειρμό του αισθήματος και του στοχασμού. Ο υπαίθριος χώρος εισβάλλει με τολμηρές φωτεινές και ονειρικές εικόνες. Οργιώδης φαντασία που ξέρει να γειώνεται ακουμπώντας πάντα στα απλά πράγματα. Το 1937, συγκλονισμένος από την ψυχική ασθένεια της αδερφής του Λούλας, που οδηγείται στο Δαφνί, γράφει Το τραγούδι της αδελφής μου. (Σημειωτέον ότι στο ίδιο ίδρυμα βρίσκεται ο πατέρας από το 1932). Είναι το ποίημα που θα του χαρίσει το "χρίσμα" του γέρου Παλαμά: "Παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις". Η Εαρινή συμφωνία (1937-38) έρχεται να επουλώσει πληγές: ψυχική ανάταση και θάμβος μπροστά στο θαύμα του πρωτοφανέρωτου έρωτα. Στο Εμβατήριο του ωκεανού, (1939-40), το όνειρο του μεγάλου ταξιδιού τρέφεται με μνήμες του μονεμβασιώτικου βράχου. Αναπόληση μέσα στην άξενη πολιτεία όπου προβάλλεται κιόλας η εφιαλτική εικόνα της ναζιστικής θηριωδίας: "Οι άνθρωποι ετοιμάζουν σκάλες / με ανθρώπινα κόκαλα / για ν' ανέβουν" . Την έντονη μουσικότητα διαδέχεται ένας υπόγειος ρυθμός στην Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής (Μακρινή εποχή της εφηβείας) , 1942, και στη Δοκιμασία (1935-43), όπου θα εισχωρήσουν προοδευτικά συμβολικές αναφορές στην κατοχική καταπίεση. Ο στίχος εκτείνεται, και το ύφος πλησιάζει "το πρότυπο της απλής συνομιλίας", τη χαρακτηριστική φωνή του Ρίτσου. 1944-53: Σ' όλη τη διάρκεια της κατοχής ο ποιητής είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι από μια σοβαρή υποτροπή της αρρώστιας. Συμμετέχει στο καλλιτεχνικό τμήμα του ΕΑΜ. Πολλά από τα γραφτά του, μεταξύ των οποίων κι ένα μυθιστόρημα, καταστράφηκαν στα Δεκεμβριανά. Στον εμφύλιο, εξορίζεται στη Λήμνο (1948), στη Μακρόνησο ('49), στον Aη Στράτη ('50). Απελευθερώνεται το 1952. Από την Τελευταία Π.Α. εκατονταετία (1942), που γράφεται παράλληλα με τη Δοκιμασία, αρχίζει μια καινούργια περίοδος, η οποία καλύπτει αυτά τα δύσκολα χρόνια. Σχεδόν αποκλειστικά, ποιήματα του αγώνα και της εξορίας, που, αν και διαφέρουν μορφικά μεταξύ τους, τα συνδέει η θεματική συνάφεια και η μεταφορά της νωπής ιστορικής εμπειρίας: Η κοινότητα του πόνου θα εκφραστεί με τη μορφή του χορικού (Τρία χορικά, 1944-47). Την εποποιία της Αντίστασης ζωντανεύουν τα δίδυμα έργα Ρωμιοσύνη, Η Κυρά των αμπελιών (1945-47): Κλέφτες του '21 κι αντάρτες πολεμούν μαζί τον κατακτητή. Σε αντιστοιχία, η αναβίωση της παράδοσης με δημοτικούς ρυθμούς και παραστάσεις γονιμοποιεί τον μοντέρνο, κάποτε υπερρεαλίζοντα, στίχο στις επικολυρικές αυτές συνθέσεις. Στον Πέτρινο Χρόνο (1949), αντίθετα, ο λόγος απογυμνώνεται, γίνεται κραυγή που ανεβαίνει από την κόλαση της Μακρονήσου. Συμπύκνωση, εξομολογητικότητα στα απέριττα Ημερολόγια εξορίας, ενώ, παράλληλα, κυλάει ένα ποίημα ποταμός (5.500 στίχοι), Οι γειτονιές του κόσμου (1949-51), το "χρονικό" της δεκαετίας 1940-50. Με πολλά ενδιάμεσα στάδια, όπου η προσπάθεια να συντηρηθεί η φλόγα της πίστης αποκαλύπτει τα ρήγματα της ήττας της Αριστεράς, ο κύκλος κλείνει με τη συγκλονιστική Ανυπόταχτη Πολιτεία (1952-53): Συνειδητοποίηση του βάθους της ήττας με την επιστροφή στη μουδιασμένη και "εκσυγχρονιζόμενη" Αθήνα. Προσπάθεια επανένταξης κι εσωτερικός αγώνας για την ανάκτηση των χαμένων ελπίδων. 1954-67: Το 1954 ο Ρίτσος παντρεύεται με τη γιατρό Φαλίτσα Γεωργιάδη. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι μια ανάπαυλα ειρήνης και γαλήνης στο σπιτικό περιβάλλον. Η γέννηση της κόρης του Έρης τού χαρίζει το ευφρόσυνο Πρωινό άστρο (1955). Η εποχή αυτή θα φέρει μια καινούργια καρποφορία. Εσωτερικές διεργασίες κι αντικειμενικές συνθήκες (σχετική ύφεση του ψυχρού πολέμου και κάποια φιλελευθεροποίηση και στον τομέα της αισθητικής μετά το 20ό σοβιετικό συνέδριο) αποδεσμεύουν μια πολύτιμη ύλη που θα οδηγήσει το έργο του στην αιχμή της σύγχρονης ποίησης. Είναι η περίοδος των υψηλών συλλήψεων και των ευρηματικών μορφικών τρόπων της Τέταρτης Διάστασης, που εγκαινιάζεται με την κλασική στην οικονομία της και την υποβλητική της γοητεία Σονάτα του σεληνόφωτος (1956, Α' κρατικό βραβείο ποίησης). Στα πολύστιχα αυτά ποιήματα (δραματικοί μονόλογοι τα περισσότερα), ο Ρίτσος μέσα από διαφορετικές περσόνες, σύγχρονες ή μυθολογικές, θα πραγματοποιήσει καταβυθίσεις στο σκοτεινό πηγάδι της ψυχής και του υποσυνειδήτου, θα μιλήσει για τη μοναξιά, την ερωτική στέρηση, το γήρασμα του σώματος και των πραγμάτων (Σονάτα..., Το νεκρό σπίτι, 1959, Κάτω απ' τον ίσκιο του βουνού, 1960), θα αναδείξει την αξία της απλής ζωής όπου συντελείται το θαύμα, αποενοχοποιώντας τον αντιήρωα (Ισμήνη, 1966-71), θα ανατάμει τις συνειδησιακές συγκρούσεις του ατόμου - φορέα της κοινωνικής πράξης (Ορέστης, 1962-66, Φιλοκτήτης 1963-65). Κι ακόμα θα επιχειρήσει μια δυναμική ανακατάκτηση του χρόνου μέσα από την ατομική και ιστορική μνήμη (Όταν έρχεται ο Ξένος, 1958). Οι αρχαιόθεμοι μονόλογοι αντλούν από τον κύκλο των Ατρειδών, των Λαβδακιδών και τον τρωικό κύκλο. Ο μύθος συγχωνεύεται με τις κοινωνικο-ιστορικές εμπειρίες όπως και με την ιστορία της επίσης τραγικής μονεμβασιώτικης οικογένειας. Τα ετερόκλητα στοιχεία οργανώνονται μέσα σε μια ιδιότυπη, ερεθιστική συγχρονία. Ο σχεδόν δοκιμιακός στοχασμός καλύπτεται από τη σεμνότροπη εξομολογητικότητα της καθημερινής κουβέντας. Παράλληλα με τις συνθέσεις της Τ.Δ., καλλιεργείται συστηματικά το ολιγόστιχο ποίημα, που σαν να συμπυκνώνει τους πληθωρικούς μονολόγους. Λιτό, συχνά αινιγματικό, καταγράφει χαμηλόφωνα τις ελάχιστες χειρονομίες, τους ψυχικούς κραδασμούς, καθηλώνει το φευγαλέο καθαγιάζοντας την καθημερινότητα. Ο ποιητής διαλέγεται με τον κόσμο των πραγμάτων (έπιπλα, σκεύη, εργαλεία της δουλειάς), αυτών των "απλών, απτών, αδιανόητων και κατευναστικών αντικειμένων, αυτών των μικρών συσσωρευτών της χρήσιμης ανθρώπινης ενέργειας", καθώς λέει ο ίδιος σχολιάζοντας τις Μαρτυρίες (1957-65). Τα αντικείμενα, όπως όλα τα ζώντα ή άψυχα του σύμπαντος, βρίσκονται σε συνεχή ανταπόκριση με τον άνθρωπο. Κι αυτή η ποιητική όραση που νοηματοδοτεί τον κόσμο είναι ίσως η μεγαλύτερη χάρη και δωρεά του ριτσικού έργου. 1967-72: Αμέσως μετά το πραξικόπημα του 1967, ο Ρίτσος οδηγείται πάλι στις εξορίες: Γυάρος, Λέρος, και, στη συνέχεια, τίθεται σε κατ' οίκον περιορισμό στη Σάμο, ως το τέλος του '70. Μαζί με τους δυνάστες, το φάσμα του θανάτου είναι συνεχώς παρόν (νοσηλεύεται στον 'Aγιο Σάββα φρουρούμενος). Από την άλλη, η διάσπαση του ΚΚΕ και η επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία δεν ήρθαν να τονώσουν το ηθικό του. Κι όμως η ζοφερή επταετία ήταν η πιο παραγωγική του περίοδος. Το πλήθος των βραβείων και των τιμητικών διακρίσεων στο εξωτερικό εξάλλου, όπως και οι μεταφράσεις σε διάφορες γλώσσες, μαρτυρούν τη διεθνή απήχηση του έργου του που θα αυξάνεται ολοένα. Οι δραματικές συνθήκες που σφράγισαν όλη αυτή την περίοδο μας επιβάλλουν να την ξεχωρίσουμε από την προηγούμενη, μολονότι κι εδώ καλλιεργούνται οι ίδιες ποιητικές μορφές. Η αλλαγή οπτικής και διάθεσης όχι διαθεσιμότητας υπαγορεύει και αλλαγές στο ύφος και στη γραφή: εισχωρεί ο σαρκασμός και η ειρωνεία, προπάντων το στοιχείο του παραλόγου. Η τριπλή συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα (1968-69) εκδόθηκε δίγλωσση στη Γαλλία: Καταγγελία του καθεστώτος αλλά και έκφραση πικρίας ένα αίσθημα "απορφανισμού", ύστερα από την κρίση στις σοσιαλιστικές χώρες. Χωρίς να λείπει η αντιστασιακή δόνηση, όπως π.χ. στο χορικό Ο αφανισμός της Μήλος (1969) ή στα Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1968), το κύριο σώμα των ποιημάτων αυτών των χρόνων διαποτίζεται από μια αίσθηση ματαιότητας και θανάτου. Σε συλλογές όπως Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη (1967-71), Διάδρομος και σκάλα (1970), Γραφή τυφλού (1972-73), εισβάλλει ο κόσμος του "ημερινού και νυχτερινού εφιάλτη". Ένας κόσμος σακατεμένος, παραμορφωμένος, παρανοϊκός. Αλλά και σε μονολόγους της Τέταρτης Διάστασης, όπως ο Αγαμέμνων, η Χρυσόθεμις, Η Ελένη (1970), Η επιστροφή της Ιφιγένειας (1971-72), το κέντρο βάρους μετατίθεται στο υπαρξιακό πεδίο. Είναι η ώρα των απολογισμών: Ο Τρωικός πόλεμος, η θυσία της Ιφιγένειας, η (σε προηγούμενη φάση, στο ποίημα Ορέστης) καθαρτήρια μητροκτονία, θέτουν τώρα το τραγικό, αναπάντητο ερώτημα: "προς τι;". Η έλλειψη νοήματος, το "μέγα τίποτα" κυριαρχεί. Η ιστορία είναι μια αέναη επανάληψη παθών, και ο ζωοποιός λόγος αυτοακυρώνεται. Μένει ο ηρωικός πεσιμισμός της Ελένης: "... Ωστόσο ποιος ξέρει / ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει / η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου..." Κι όμως μέσα στη δικτατορία θ' ακουστούν αιφνίδια συνθέσεις εξόδου που προοιωνίζονται μια εύφορη δημιουργία, ενδεικτική της εγρήγορσης, της θεληματικότητας και της μανίας του ακατάβλητου ποιητή. 1972-83: Το Κωδωνοστάσιο και η Γκραγκάντα (1972) ευαγγελίζονται την εξέγερση που ήταν να 'ρθει, αλλά και εγκαινιάζουν νέους εκφραστικούς τρόπους. Μετα-υπερρεαλιστική, εξπρεσιονιστική γραφή, αμάλγαμα λόγιας και λαϊκής γλώσσας. Ένας κόσμος ρευστός, όπου άνθρωποι, ζώα, πράγματα συνδιαλέγονται απειθάρχητα: "... Και τα λόγια διασταυρούμενα, ανταποκρίσεις, απομακρύνσεις, παρεξηγήσεις, τυχαίες συνέχειες το πιότερο μονόλογοι λόγια ασυνάρτητα, ασήμαντα, ερευνητικά, αναπάντητα, απαραίτητα...", σχολιάζει ο ίδιος. Ένα αλλόκοτο σύμπαν μυρμηγκιάζει στην αστείρευτη φαντασία. Ίσως αυτό να σημαίνει Γίγνεσθαι (συγκεντρωτικός τόμος που εκδόθηκε το 1977), σε σχέση μ' ένα προηγούμενο "είναι". Τα Επινίκια, επίσης συγκεντρωτικός τόμος που περικλείει συνθέσεις από το '77 ως το '83, ανακαλούν επικές μνήμες που προβάλλονται στο μέλλον. Ενοραματικές συλλήψεις του υπερώριμου Ρίτσου, ο οποίος επενδύει αξιωματικά μ' όλη του την ποιητική σκευή και τον παράφορο λυρισμό του, άλλη μια φορά, στο ιστορικό στοίχημα. *Προέκταση της ποίησής του, η πεζή εννεαλογία Εικονοστάσιο ανώνυμων αγίων (1983-86), σύντηξη ατομικών όπως και κοινωνικών βιωμάτων και ερωτικών φαντασιώσεων. Διάφορα προσωπεία του επιτρέπουν να εκφράσει μύχιες σκέψεις και επιθυμίες με δραματικούς ή παιγνιώδεις τρόπους, με μια τολμηρή, κάποτε ελευθεριάζουσα γλώσσα. Ο Γιάννης Ρίτσος πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1990, αφήνοντας 50 ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων. Με το έργο του εισήλθε σ' όλα τα ορατά και αόρατα, άντλησε από το βάθος του χρόνου και το πλάτος του κοινωνικού χώρου. Εκμεταλλεύθηκε δυναμικά τον αστείρευτο πλούτο της νεοελληνικής γλώσσας. Συμφιλίωσε τους αγώνες για τα καίρια προβλήματα της εποχής μας με την εσωτερική βίωση των πραγμάτων και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Στις μείζονες συνθέσεις και στα μικρά ποιήματα, όπως και στα δοκίμιά του, ανέδειξε μια σύγχρονη ευαισθησία, προσαρμόζοντας τη φωνή του στους χαμηλούς τόνους της βαθιάς επικοινωνίας και της εξομολογητικότητας. Οι συλλογές που εκδόθηκαν αμέσως μετά το θάνατό του με τον τίτλο Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα είναι η ύστατη χειρονομία του. Προδομένος από το όραμά του, κοιτάζει κατάματα το θάνατο μεταγγίζοντας και τις τελευταίες στιγμές του στο λόγο. "Γεύση βαθιά του τέλους προηγείται του ποιήματος. Αρχή" .

Υ.Γ. Είμαι πολύ συγκινημένη ,το ανάφερα;;

19 σχόλια:

aKanonisti είπε...

ΦΦΦΦΦΦΦ μουυυυυυυυυ
Φαίνεται γλύκα μου πως είσαι συγκινημένη....
Περνάς και καλά... ε μπακλαβαδένια μου????
Σίγουρα!!!!!!!
Εμείς σε περιμένουμε....
Εδώ απίκο....
Γύρισε ευχαριστημένη... με τις μπαταρίες σου γεμάτες... να έχεις και σε μας κουράγιο και γλυκα να δίνεις...
Φιλιάαααααααααααααα
Μονεμβασιένια μπακλαβογλύκα μας...
:-)))))

VAD είπε...

Μονεμβασιά χειμωνιάτικη;Δεν το πιστεύω!Την απόλαυσα καλοκαίρι και ήταν τέλεια!
-Και να,αδερφέ μου,που μάθαμε να κουβεντάζουμε ήσυχα κι απλά,καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα.....,
...κι αυριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί...,
...εμεις τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο!

Ετσι απλά, Γιάννης Ρίτσος

Giorgos Varvakis είπε...

Συγκίνηση διάχυτη στην ανάρτησή σου αυτή. ΠΡΟΣΟΧΗ είναι μεταδοτική!! Έτυχε να γνωρίζω την οικογένεια κυρίως λόγω της ιδιότητας της Γαρουφαλίτσας. Ο μεγάλος μας ποιητής τίμησε το νησί μας τόσο με την παρουσία του εκεί, όσο και με την "κυρά των αμπελιών". Η νέα δημοτική αρχή στο Καρλόβασι του επιφύλασσε όμως μια...έκπληξη!! Καλημέρα καλή εβδομάδα :)

Unknown είπε...

H συγκίνηση είναι εμφανής.
Λυπηρή όμως η έκπληξη που ανέφερε ο gvarvakis.

Σε κάτι τέτοια εγώ φωνάζω το γνωστό σύνθημα: "Δεν θα πας ποτέ μπροστά, Ελληνά, Έλληνα"

Υ.Γ. Δημητρούλα πάντα περνάω για καφέ και ιδιαίτερα για γλυκό αλλά πάντα έχεις τόσο κόσμο που δεν κάθομαι. :P

νατασσΆκι είπε...

Επειδή κι εγώ τον αγαπώ πολύ...
και πάντα με συγκινεί, και λατρευω τη "Μονεβάσια" του..
:)

άκουσέ τον, να μιλά ο ίδιος :)

Φιλί
καλημέρα :)

Ανώνυμος είπε...

Τι ρομαντική διάθεση! Την προκαλεί και το μέρος. Πολύ θα ήθελα να έμενα μόνιμα μέσα στην παλιά πόλη, στο κάστρο.
Πάρε και ένα μικρούλι απόσπασμα από τα Ερωτικά του...

"Έβγαλα το σακάκι μου
το 'ριξα στους ώμους μου.
Στη δεξιά τσέπη
είναι ένα κάτασπρο βότσαλο
ζεστό.
Σε μικρούς στίχους
μεγάλα πράγματα κρύβονται
ανείπωτα".

Ευχαριστώ για την τούρτα...
Κάθε ποινή σου αναστέλλεται... προσωρινά εννοείται :-)

Δήμητρα είπε...

Ακανόνιστε έρωτα....τζα,...Δώσε βάση στα ερωτικά...Τελικά είναι ο κορυφαίος και στα ερωτικά Ρίτσος.Φιλί μπακλαβαδένιο...

Βασίλη και το χειμώνα απίστευτη ήταν...μελαγχολική και μόνη...Μόνη έμβασις...Μόνος και ο Ρίτσος στο κάστρο.

gvarvakis λυπηρά είναι κάτι τέτοια...Οι τοπικές αρχές και τα λοιπά κουραφέξαλα....Έχει δίκιο ο Κάστορας απο κάτω.Ποτέ....

Αντουάν άσε τις δικαιολογίες που βλέπεις φως και δεν μπαίνεις.Κάτσε έχουμε χώρο.Έβαλα και μαξιλάρες στο πάτωμα λέμε.Φιλίιιιιιι

Νατασάκι μου γλυκό σ ευχαριστώ....Φιλί μεγάλοοοο

Δήμητρα είπε...

Blogoulako μην με απειλείς εμενα γιατί θα το πω στη φουφουφου μου...Άντε....
Και γω θα θελα να μενα σε μαι παλιά πόλη.Όσο το δυνατόν πιο παλιά.....
Οσο για τα ερωτικά του τα λατρεύω...

TeddyBoy είπε...

Δημητρούλα πρώτα απ' όλα χρόνια πολλά για χθες!

Δοθείσης της ευκαρίας θα ήθελα και εγώ να παραθέσω κάποιους συγκινητικούς στίχους ενός άλλου μεγάλου Έλληνα:

Στης Μονεμβασιάς τα κάστρααααα
μου ΄ρθε μπάτσος κι είδα άστρααααα!

Κ. Μπίγαλης
(από την ποιητική συλλογή Μικρή μου μέλισσα)
:-))))

Δήμητρα είπε...

Καλώς τον Τεντυμπόυ!!!
Ε όλα και όλα κάτω τα χέρια απο τον Μπίγαλη....Σοβαρά τωρα αυτή η επιτυχία δική του είναι;;;
Φχαριστώ για τις ευχές :)

alex_m είπε...

Λοιπόν για να μάθετε , σ' αυτό εδώ το σπιτικό , δεν λείπει ποτέ ...
το καλό τρατάρισμα ,
η γλυκύτητα της γραφής ,
ο καλός ο λόγος ,
κι ένα σωρό άλλα πράγματα , που μέχρι να τα απαριθμήσω όλα , θα κολλήσει το Δ/Β* !
Δημητράκι μου έχω να σου αφηγηθώ μιά ιστορία , που μπορεί να σου φανεί προβοκατόρικη , είναι όμως αληθινή .
Κάποιο πρωϊνό του χειμώνα του '88 , όταν ακόμα δούλευα στον "Ρ" , μας αγγάρεψαν , να πάμε μια ομάδα να πάει να καθαρίσει κάποια αποθήκη της εφημερίδας (?) στην Ρήγα Παλαμηδίου στου Ψυρρή . Εκεί σε ένα παμπάλαιο κτίσμα , δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα , βρέθηκα σε έναν θησαυρό . Ντάνες ολόκληρες με βιβλία , επετειακές εκδόσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ , παλιές μπροσούρες , ψηφοδέλτια παλιά και κούτες με μιά συλλογή του Γ.Ρ. , άγνωστη μέχρι τότε σε μένα .
"Τα ερωτικά" , εκδ. Κέδρος 1981 ! 2η έκδοση 3000 αντίτυπα .
Μία πάρα πολύ όμορφη έκδοση , δεμένη με ύφασμα , με εμφανή όμως τα σημάδια της υγρασίας . Ρώτησα το πως και το γιατί , μα απάντηση δεν πήρα ακόμα και για αυτό .
Υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη μου σε περίοπτη θέση , την κοσμεί και είναι τιμή μου που έχω σώσει ίσως το τρισχιλιοστό αντίτυπο !

".......τι να τα κάνω τ' άστρα αφού λείπεις ; ......."

νάσαι καλά Δημητράκι μ' !

κάκος είπε...

πάλι τα έκανα μπάχαλο !

aris είπε...

...
το ανείπωτο
μεγεθύνεται,
μεγαλουργεί
.


(...ακόμη και στα ερωτικά πάντα καίριος ο Ρίτσος)

habilis είπε...

Ομορφο post !!!

Δήμητρα είπε...

Aλεκούκομ το Κκε δεν άφηνε τον Ρίτσο να εκδόσει τα ερωτικά του,γιατί το προφίλ του ήθελε να παραμείνει αγωνιστικό.Τα ερωτικά του Ρίτσου είναι ένα απίστευτο βιβλίο-κόσμημα για τη βιβλιοθήκη,πριν καν το ανοίξεις.Θεωώ τον Ρίτσο τον κορυφαίο Έλληνα ποιητή,και φοβερά αδικημένο στο θέμα βραβείων...αλλά σημασία δεν έχει καμία.Ίσως έτσι έχει μεγαλύτερη αξία....Όσο για τα γραφεία του κόμματος,ποάντα έτσι κάνει με τα αγαπημένα του παιδιά...τα πετάει....


Αρούκο παντου ο Ρίτσος είναι μοναδικός!

Χαμπιλάκι καλημέρα!!

sloboda είπε...

Να σαι καλά
ό, τι καλύτερη ανάμνηση για αυτήν την μέρα!

Δήμητρα είπε...

Καλώς την καλώς την...Φιλίιιιιιι

. είπε...

Μονεμβασιά,ποίηση Ρίτσου , μουσική υπόκρουση με Pink και "αναπαυτικά μουδιασμένος"! Τι με κάνεις ρε Μητρούδα Μυτηλινιά;

Πάω να βάλω να πιω!!!

Δήμητρα είπε...

Καλώς την Ανασαιμιά μας...Φιλί!

Πού πήγε;;