Αγέρας...

Ούρλιαζε ο άνεμος εκείνες τις μέρες.Απ το τζάκι,απ τα παράθυρα απ τις πόρτες.Δεν άκουγες τίποτα άλλο πριν ή μετά τον άνεμο.Και κείνος ευθυτενής με βλέμμα καθάριο και ακέραιο ερχόταν.Εισέβαλε.Κουβέντιαζε,γελούσε.

Γιατί αλυχτάνε τα σκυλιά πάλι;Τον είδαν να μπαίνει.Θα ξεσηκώσουν τη γειτονιά.Θ αναστατώσουν όλα εκείνα τα ζευγάρια μάτια πίσω απ τα σκοτεινά παράθυρα.Ντύθηκε και βγήκε.Το μικρό αντάμωμα με την φυή της.Ίσα να τα ησυχάσει.Θυμήθηκε τις νύχτες στα στενάκια του χωριού,όταν την έστελνε η μάνα στην νονά της.Στα σκοτεινά δρομάκια πάντα η ανάσα της κοβόταν .Ίσως απ τον καθαρό αγέρα των ξάστερων νυχτιών.Μπορεί και από φόβο.Εκεί μπροστά στην ελευθερία.Μπας και ήταν η μυρωδιά της γαρδένιας;

Όπως και να χει κοβόταν.

Χρόνια μετά σ εκείνο το στενό κρατούσε την ανάσα της απ τους περαστικούς.

Κρυφά ανταμώματα στα ταξίδια εκείνα, με τα μαύρα μάτια.

Η ήταν πράσινα;Καθάρια ήταν πάντως.Στην ίδια διαδρομή.Μέχρι να φτάσει σπίτι.

Μια μέρα άργησε.Η μάνα κεντούσε σκυμένη στη μηχανή.Μια σταγόνα αίμα στο δάχτυλο της.Η βελόνα, της είπε.Εκείνη ήξερε.Ο αόρατος ιστός που τις κρατούσε .

Δεν είχε κρύο εκείνη την νύχτα.Μόνο ένα πακέτο Styvensant πορτοκαλιά.Το βρήκε αργότερα.Μέσα στο καλάθι των κρυμμένων μνημών.Μαζί μ ένα γράμμα.Πού βρήκε το κλειδί αλήθεια;;;

Φωνές φόβος φυγή φύγε....

Δεν έφυγε.Έφευγε αλλιώς.Κάθε μέρα έφευγε.Μάζευε κλωστίτσα κλωστίτσα το σχοινί της θλίψης και έφευγε.Μέχρι την τελική φυγή.Αηδίες.Η φυγή ακόμα δεν έφτασε.Δεν έμεινε φυγή να την μπορέσει.Φυγή να την πονέσει.Μόνο τους άλλλους πονούσαν οι φυγές.

Έβρισε και μπήκε μέσα.Έβγαλε τα ρούχα.Σκέψη μπροστά στον άδειο καθρέφτη που έσταζε.

Μια ζωή τα ίδια ψέλισε...

Πάλι ουρλιάζει ο αγέρας σε τουτο το σπίτι των ανέμων....

Υ.Γ.
Το κείμενο ντύθηκε μουσικά απ τον Νταλικιέρη....To mix δικό του ακολουθεί....


Get your own playlist at snapdrive.net!