Πανικός

Νύχτα...γύρω στις οχτώ.

Εγώ και ο μικρός στο σπίτι.

Παράθυρα κλειστά,στόρια κατεβασμένα,η πόρτα κλειστή.Η ώρα του μπανιου του μικρού.

Αναλαμπή...Να μαζέψω τα ρούχα.Εξηγώ στο μικρό πως πρέπει να τον κλείσω στο δωμάτιο του (το περισσότερο ακίνδυνο σημείο του σπιτιού) για να πάω να μαζέψω τα ρούχα.Και πάω...

Βγαίνω έξω,μαζέυω ρούχα και πάω να ξαναμπώ στο σπίτι.Και συνειδητοποιώ τί ακριβώς έχει γίνει...

Είμαι κλεισμένη απ έξω ,με το κλειδί από μέσα και το μικρό επίσης μέσα...

.....Πανικός.....

Αποθήκη,δεύτερα κλειδιά...

Προσπάθεια....Τα κλειδιά είναι γυρισμένα από μέσα....

Πάλι πανικός....

Το μωρό μέσα.

Η εξώπορτα κλειδωμένη,τα κλειδιά μέσα,η γκαραζόπορτα κλειστή και το κοντρόλ μέσα και αυτό.΄Οπως και το κινητό.

Άρχισα να φωνάζω στην γειτόνισσα...Σιγή ....Πήδηξα τη μάντρα.Πήγα απέναντι.Κανείς....

Απόγνωση.....Το μωρό μέσα.

Άρχισα να τρέχω για να πάω στο αμέσως επόμενο σπίτι,κάπου 200 μέτρα πιο κάτω.Ξυπόλυτη φυσικά....Έφτασα.

Ανάμεσα σε σκυλιά φωνές και πανικό...Πάλι καλά ,εκεί ηταν η γυναίκα.

Μου δωσε το τηλέφωνο της να πάρω.Καμία απάντηση...Μια ,δυο ,τρεις,Έστειλα μήνυμα

Επιτέλους,πήρε.Πανικός μοιρασμένος,διπλός πανικός.

Το παιδί μέσα

"Ρίξε κάτω την πόρτα.Έρχομαι...."

Κλάμα,νεύρα φόβος.

Όλα αυτά ενώ είχα εξαντλήσει περιθώρια με την κλειδαριά και το κλειδί.

Αναλαμπή.Λοστός και βαριοπούλα.

Και εκεί ακούστηκε ο μικρός να ουρλιάζει....

Και γω να του φωνάζω πως ειμαι απ έξω και έρχομαι....

Και εκεί την άνοιξα την πόρτα.Μπούκαρα,τον πήρα αγκαλιά και χύθηκα στον καναπέ μαζί του.Σήμερα,πριν απο λίγο....

Έζησα τον μεγαλύτερο πανικό και τον φόβο....

Γιατί τελικά ο πιο μεγάλος φόβος δεν αφορά τον εαυτό σου αλλά τα λατρεμένα σου πρόσωπα....

Και δεν ξέρω γιατί το μοιράζομαι το συμβάν.Ίσως γιατί η μοιρασμένη ανακούφιση είναι μεγαλύτερη ανακούφιση....