Ύψη βάθους...

Χρόνια πριν,καλοκαίρια στο νησί.
Στην Πεδή μας.
Με την Κατερίνα ή τον Γιώργο.
Μετράγαμε αποστάσεις και ύψος.

Ύψος της θάλασσας.

Ξεμακραίναμε απ την ρηχή της αγκαλιά.

Στα βαθιά, στα άπατα.

Εκεί που ο ήχος μακραίνει, βαθαίνει.
Εκεί που οι φωνές βυθίζονται στο μυστήριο της μάνας-θάλασσας.
Και βούταγε ο Γιώργος να μετρήσει βάθος.

Τρία μπόγια ανθρώπου ή και παραπάνω -δεν άντεχε και έβγαινε.
Και τα κορμιά μας ξάπλωναν στην επιφάνεια πλήρως αφημένα στο χάδι της, πλήρως ξεβγαλμένα από έννοιες και σκοτούρες. – Τις τότε.
Σάββατο πριν μερικές μέρες στο Χάρακα.

Σε μια άλλη αγκάλη στο Σούνιο , που (τυχαίο;) μου θυμίζει την Πεδή μου.

Στη σκιά ενός άλλου νησιού, του Πάτροκλου.
Άφησα φωνές και γέλια παιδικά,άφησα κάστρα να χτίζονται στην άμμο και βούτηξα.
Μάκρυνα μέχρι τα όρια που και στη θάλασσα ακόμα έβαλε ο άνθρωπος.

Μέχρι τις σημαδούρες.
Και αφέθηκα.
Βουτιές και έννοιες.
Η πρώτη ήταν του άγχους για το τι θα φέρει ο χειμώνας που έρχεται.
Ξεπλύθηκε.
Η δεύτερη για τους γύρω μου ,τους κοντινούς ή μακρινούς που έμειναν χωρίς δουλειά.
-2.000.000 χωρίς δουλειά.
Η επόμενη για όλες εκείνες τις ταμπέλες στα μαγαζιά που κλείνουν μέρα τη

μέρα.

- Ενοικιάζεται…
Επόμενη για τα λεφτά που ποτέ δεν φτάνουν…
-23% τα τρόφιμα.
Μετά για τα όνειρα που μου, σου , μας στερούν καθημερινά.
Ύστερα για τα δικαιώματα που αφήνουμε να μας στερούν κάθε μέρα.
Σταγόνες αίμα στο βυθό.

-Εκείνου που χύθηκε κάποτε για να αποκτηθούν.
…. Πολλές βουτιές…
Και η τελευταία για το καζάνι που βράζει.
Ξανά και ξανά….
Το καζάνι να βράζει….
Και ο δρόμος της επιστροφής στη στεριά.
Το καζάνι να βράζει ακόμα…
Και τα κάστρα έξω στην άμμο μισογκρεμισμένα απ το ποδαράκι ενός μικρού παιδιού.
Που θαρρείς και κατάλαβε το καζάνι μέσα μου, να βράζει ακόμα,

και χύθηκε στην αγκαλιά της μάνας του.
Όπως πρίνλίγο είχα αφεθείκαι γω στην αγκαλιά της άλλης μάνας μου,

της θάλασσας.
Χρόνια είχα να της αφεθώ.
Μα οι σκοτούρες – οι τώρα – πληθαίνουν.
Για σένα,για μένα για όλους μας….

Καλησπέρα.

Ραντεβού στο νησί...