Φρέζες....

Την πρώτη φορά που τον άφησα για να πάω στη δουλειά ήταν τριών μηνών.

Δυο Σεπτέμβρηδες πίσω.

Οι τύψεις μου ήταν τότε τεραστιες, και η απώλεια ειδικά τον πρώτο καιρό, απίστευτα μεγάλη.

Έβλεπα στα μάτια του, κάθε απόγευμα που επέστρεφα, το θυμό ενός βρέφους που δεν ξέρει να χειριστεί και να καταλάβει, γιατί τον αφήνω κάθε μέρα.

Ήταν δύσκολο πολύ και για τους δυό μας.

Τούτη τη φορά είναι λιγάκι πιο εύκολα τα πράγματα.

Απ τη μια είναι μεγαλύτερος.

Καταλαβαίνει.Ακούει.

Έχει συνηθίσει να φεύγουμε κάθε πρωί, και τ απόγευμα εκεί κατά τη Δύση, να μας περιμένει με λαχτάρα πίσω απ τη μπαλκονόπορτα.

Και τούτες τις μέρες ,τις αργίες, έχει μάθει να χαίρεται ακόμα πιο πολύ..

Η νέα δουλειά είναι γεγονός εδώ και δυο βδομάδες.

Και είμαι πολύ χαρούμενη.

Νέα πρόσωπα,νέο αντικείμενο,νέο περιβάλλον,κόσμος,δουλειά.

Ο Ήλιος μου εκεί, δίπλα μου, στο γραφείο.

Τρείς φωτογραφίες του,μια μολυβοθήκη,ένα κουτί ροζ λουλουδένιο παλιό δώρο της Βίκυς και μια πασχαλίτσα πάνω στην οθόνη.

Το νέο μου γραφείο.

Λιγόστεψε ο χρόνος.Λιγόστεψαν τα ποστ,οι τσάρκες στη μπλογκόσφαιρα...

Έχουμε ξαναπεί.Όποτε και όσο μπορεί ο καθένας.

Οι σκέψεις πληθαίνουν.Και τρέχουν.Μαζί με τις εικόνες απ το τζάμι του λεωφορείου ή του αυτοκίνητου.Στο πήγαινε και στο έλα.

Και λέξεις άτακτα γραμμένες στο μερολόι της χρονιάς.

Εδώ είμαι.Σκέφτομαι τραγουδώ και μυρίζω την άνοιξη.

Ήρθε η άνοιξη.Μ όλα της τα τσαλίμια...Πού θα πάει...

Δεν θα μας αντισταθεί...

Δεν αντιστέκεται σε κανέναν η άνοιξη.

Αρκεί να θέλει ν αφεθεί...

Οι φρέζες μοσχοβολάνε και φέτος...

Καλησπέρα είπα;;;