Μιάμιση κάμαρα θαμπάδα...

Η πόρτα ήταν ξύλινη,παλιά και δίφυλη.
Άβαφη για χρόνια ,είχε αποκτήσει το γκρίζο χρώμα του γερασμένου ξύλου.Στο πάνω μέρος της υπήρχε ένα ξύλο που ανοιγόκλεινε μ ένα απλό σπρώξιμο.
Ο ήχος της γειτονιάς κάθε νυχτιά με άνεμο.
Χρόνια μετά από εκείνο το ξύλο θα τρύπωναν ένα μικρό αγόρι για να την αντικρύσει πεσμένη κάτω...
Με το άνοιγμα της πόρτας φαινόταν η ξύλινη σκάλα.Και δίπλα το "κατώι" της.Ένας κλειστός σκοτεινός χώρος.Χωρίς ουτε ένα παράθυρο.Το μόνο φως εισέβαλλε απ την πόρτα τις μέρες του καλοκαιριού.Ένα πλυσταριό απ τα παλιά.Τσιμέντο στο πάτωμα,υγρασία και μπόλικα γερασμένα όνειρα.Δίπλα στο παλιό σεντούκι που χρησιμοποιούσε για καναπέ τα μεσημέρια του ήλιου,πριν βγεί στο πεζούλι της πόρτας για να πειράξει τους περαστικούς.Παχουλή με στρογγυλό κεφάλι.Με γκρίζα μαλλιά μαζεμένα σε κότσο με φουρκέτες στη βάση του σβέρκου,και κατακκόκινα μάγουλα.Ολοστρόγγυλη και γελαστή.Τράνταζε το γέλιο της.Γελούσαν τα καλοκαίρια τότε...
Οι χειμώνες έφταναν με το ανέβασμα της σκάλας.Κάθε σκαλί δικό του διαφορετικό τρίξιμο.Αρμονική σύνθεση ανόδου μέχρι την άνοιξη.
Δυο δωμάτια όλα και όλα εκεί.Ή ενάμισο.
Η κρεβατοκάμαρη μεγάλη και άδεια.Ένα άσπρο σιδερένιο παλιό κρεβάτι,μια τεράστια ξυλινη άδεια ντουλάπα,ένα σεντούκι και ένα τραπεζάκι μικρό στολισμένο με κορνιζαρισμένες φωτογραφίες.
Πάνω απ το τραπεζάκι το μοναδικό κάδρο του σπιτιού.Το κλασσικό με τις 4 κοπέλες αντί για εποχές.
Έξω απ την κρεβατοκάμαρα το επίσημο καθιστικό του σπιτιού.Το χωλ-καθιστικό.Ασβεστωμένο και καθαρό πάντα,μικρό ίσα που χωρούσε ένα ντιβανάκι παλιό, και δυό καρέκλες.Αντί για έπιπλα το τζάκι.Λές και όλο το δωμάτιο ήταν εκείνο το τζάκι.Και κείνη καθισμένη στο μικρό πεζούλι μπροστά.Συνήθως σκυμμένη πάνω σ ένα πλεκτό.Μέχρι που κάποιος, να κατέβαζε απ το ράφι με τις παλιές μπρούτζινες κατσαρόλες το κιτρινισμένο παλιοκαιρίτικο χάρτινο κουτί από παπούτσια.
Πάντα σταμάταγε ο χρόνος στα μάτια της, όταν τ αντίκρυζε.Θάμπωνε η ματιά της, στα ταξίδια της μνήμης και του νόστου.
Φωτογραφίες ασπρόμαυρες παλιές με τ άσπρο πλαίσιο και το δαντελωτό τελείωμα τους.Με την μπλέ σφραγίδα στο πίσω μέρος τους."Φώτο-Νικ" και η ημερομηνία.
Η ματια της ξενητεμένη.Μακρυά,στο Βέλγιο.Στους δυο γιούς της που είχε χρόνια να δει.
Στ αγγόνια της που δεν θα γνώριζε ποτέ.Στα τρένα,στα ταξίδια,στην Ευρώπη,στη ζωή που δεν ζούσε.
"Όλα τέλειωσαν τότε
Όταν ξεκίνησε ο Στρατήγους΄μ να πάει να τους βρει.Να με πάρει και μένα μετά εκεί.Να πάμε να δουλέψουμε όλοι μαζί.
Δεν πρόλαβε...
Μετά από δυο χρόνια ήρθαν και μου είπαν ,πως όταν έφτασε στη Γιουγκοσλαβία με το τρένο ,κατέβηκε για κάποιον λόγο,πιθανόν για την ανάγκη του.Δεν πρόλαβε να γυρίσει.Το τρένο έφυγε.Και κείνος έμεινε εκεί.Χωρίς χαρτιά,χωρίς να ξέρει λέξη ,χωρίς τίποτα.
Απλά ένας μετανάστης στα χέρια της αστυνομίας.Ακόμα ένας μετανάστης στα χέρια της κάθε αστυνομίας."
"Μου τον έφεραν άλλον άνθρωπο.Δεν γνώριζε κανέναν, δεν μίλαγε σε κανέναν.Μισός απ την πείνα και τις κακουχίες,μαύρος απ το πολύ ξύλο."
Από τότε έμεινα μόνη.Μ άφησαν μόνη.Μ έναν άνθρωπο μισό.Ούτε μνήμη,ούτε λόγια ούτε κορμί.Γιατί νομίζετε πως κάθομαι και γελάω δυνατά;;;Δεν μπορω στην ησυχία.Δεν αντέχω τη σιωπή.Και ας κατάντησα δέντρο έρμο στον αγέρα.Ας είν καλά τα παιδιά μου μόνο.
Και πριν προλάβει να ποτίσει η ματιά της με συγκίνηση έκλεινε πάντα το κουτί,το βαζε στη θέση του,ίσως λίγο πιο βαθιά κάθε φορά,και πλησίαζε στο παράθυρο,χαζεύοντας τους περαστικούς της γειτονιάς.Ξορκίζοντας στη ζωή,τη θαμπάδα απ τα μάτια.
Το ξεθώριασμα μιας ζωής.Σαν το ξεθώριασμα των φωτογραφιών.Σαν το ξεθώριασμα της μοναξιάς της.Τόσο που πλέον δεν την αποδεχόταν.Της χαχάνιζε και την διέλυε.Κάθε μέρα...
"Ποιός θέλει μια κουταλιά ζάχαρη;"ρωτούσε όσο έψηνε τον καφέ...
Και τρέχαμε προς το χαχανητό της...