Στιχάκια των δρόμων

Και άλλα στιχάκια των δρόμων, των τοίχων, που κάνουν δεκάδες μάτια, καθημερινά, να τσακίζουν, να λυγίζουν, να γεμίζουν, να αδιαφορούν.

Εκεί που θα πρεπε να ναι η ποίηση , η μόνη ποίηση,

στους δρόμους,

στα μάτια του κόσμου,

 στα χείλη των ανθρώπων.

Αφηρημένα πήγα και γω απόψε βόλτα,

 σε τούτους τους τοίχους,

 που πέτυχα μέσα στην εικονική γειτονιά ,

αεκεί κατά  το απόγευμα όταν σουρούπωνε,

 την ώρα που άρχισε να φυσάει Άγέρας -χάδι απ τ ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου

 να ξεσηκώνει ψυχές ματιές σώματα αισθήσεις.

Θαρρείς και ακροδάχτυλα σχεδίαζαν χάρτες στο δέρμα...

Είχα στα μάτια όλο το παράπονο του κόσμου, σε κράταγα σφιχτά απ το χέρι μην χαθώ και

μάζευα την ποίηση του δρόμου, του τοίχου του δάσους της παιδικής χαράς και του σχολειού.

Δικό μου το σπαθί, δικό μου και το αίμα....

Καλό βράδυ.

 

Εγώ μεγάλωνα για σένα- Νατάσα Μποφίλιου

 

Εγώ μεγάλωνα για σένα
και μάλωνα για σένα στους δρόμους
με τα υπόλοιπα παιδιά
τα βράδια ίδρωνα για σένα
και στον ύπνο μου για σένα
τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά

Μετά ωρίμαζα για σένα
και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια
που δεν τα διάβαζε κανείς
ετοιμαζόμουνα για σένα
και δεν άκουγα κανένα
που μου λεγε πως ίσως δεν φανείς

Και περάσαν οι ζωές μας
δεν βρεθήκαμε ποτέ μας
και τη θέση την παίρνουνε σκιές
μ' αγαπάνε με φροντίζουν
κάπου κάπου σε θυμίζουν
κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες

Κι έτσι ζω μόνο για σένα
ετοιμάζομαι για σένα
ερωτεύομαι για σένα
περιμένοντας εσένα

Για σένα ήμουν και γινόμουν
το κάλο και το κακό μου
και δεν είχα μόνον έναν εαυτό
για σένα άλλαζα σαν φύλλα
τη χαρά και τη μαυρίλα
και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό

Για σένα τράβαγα πιστόλι
κι από φόβο μ' είχαν όλοι
και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή