Μητρέλια

Ήταν αρχές Οχτώβρη.Κυριακή και εκλογές.Πρώτη φορά την αντίκρυσα στο κρεβάτι ξάπλα.Με άσπρο νυχτικό μες τα λευκά σεντόνια έδειχνε τόσο αλλιώτικη.Τόσα χρόνια μέσα στα μαύρα ρούχα.Μαύρο τσεμπέρι,μαύρα μαλλιά ,μαύρα μάτια,σκούρη επιδερμίδα.Μια σκούρα σκιά.Όμορφη γυναίκα.Γεμάτη και ψηλή.Το χαμόγελο της το θυμάμαι πολύ αχνά και πολύ παλιά.Ίσα να διαγράφεται...
Στάθηκα στο κεφαλόσκαλο ταραγμένη
-Μητρούδα δεν θα προλάβω να σας πάρω τις αλυσίδες.
-Γιαγιά τί ναι αυτά που λές;
-Ε,καλά εγώ ξέρω..
Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες απ τη μέρα που με πήρε και πήγαμε στην πόλη στον οδοντογιατρό και έβγαλε τα χρυσά της δόντια.Την ενοχλούσαν πια-είπε.
Και γραμμή για τον χρυσοχόο.
"Θέλω να πάρετε αυτά εδώ και να τα κάνετε δυο σταυρουδάκια χρυσά.Για τις αγγόνες μου".
"Τα Χριστούγεννα θα σας πάρω και τις αλυσίδίτσες".
Μετακόμισε στο σπίτι.Βάλαμε ένα κρεβάτι στο σαλόνι και κοιμόταν εκεί.Εγώ δίπλα, στον καναπέ.Μ ήθελε δίπλα της.Για μια βδομάδα.
Την τελευταία βραδιά ήταν χάλια.Βήχας ξερός.Ήθελε νερό κάθε τόσο.
Κάθε γουλιά της και ευχή.Κάθε γουλιά της και τύψεις.Μην τυχόν και με παραβαρέσει.
Όλη της η ζωή ένα άγχος, μην τυχόν και δώσει βάρος.Ζωή γεμάτη ταλαιπωρία και βάσανα.
Ένα αλαφροπάτητο ξωτικό στα μαύρα
Γύρω στις έξι το πρωί σηκώσαμε τη μάνα και πάρθηκε η απόφαση για το νοσοκομείο.Μ έστειλε πάνω για ύπνο.
-Δεν σ άφησα να κοιμηθείς όλη νύχτα "μουρέλιμ".Άντε πήγαινε και έχεις και σχολείο.
Βαθειά μες τον ύπνο την άκουσα να λέει.
-Μητρούδα φεύγω.Την ευχή μου να χεις .Μια δασκάλα να γίνεις.
Ήταν και η τελευταία φορά που άκουγα τη φωνή της.


Από τότε κάθε Οχτώβρης φέρνει στη μνήμη εκείνη.Τη γιαγιά Δήμητρα.
Φέρνει τη γιορτή της,τα "Μητρέλια"(Χρυσάνθεμα) που αγαπούσε,τα "λαγέλια" που αγαπούσε.Φέρνει όλα εκείνα τα βιβλία που μοιραζόμασταν, η μια μετά την άλλη.
Φέρνει όλη εκείνη την αγάπη με την οποία μας μας έλουζε καθημερινά μαζί με το "Μυρτώ λεμόνι"πριν φύγουμε για το σχολειό-απέριττη αγάπη.Χωρίς λόγια.Μόνο πράξεις.
Φέρνει εκείνη εδώ και όλες τις ευχές της...



Καλό μήνα.