Σκόρπια...

Κατι μικρούλες σκόρπιες λέξεις,φράσεις μα κυρίως σκέψεις..
Σαν τους ανθρώπους που κάποτε συναντήσαμε τυχαία(;) στον δρόμο μας και μετά έφυγαν,τους αφήσαμε να φύγουν ή φύγαμε εμείς...χαθήκαμε...
Άνθρωποι περαστικοί που για κάποιο λόγο μένουν στη μνήμη.Αφήνουν μικρά στίγματα,λέξεις εικόνες...μοιρασμένες και φυλαγμένες.
Μια φορά έχω δει στη ζωή μου μαύρα μάτια...
Την δεύτερη δεν την θυμάμαι...Ήταν τόσο μικρή η φλόγα του τζακιού..
Μέ δυό ποτήρια κονιάκ απ αυτά που μοσχοβολάνε και χαλαρώνουν τις σκέψεις και τα παραμύθια.Πάνω στην κόκκινη φλοκάτη.

Το μπλε - βαθύ...και μυστήριο....σχεδόν μαυρο αλλά με μπόλικα όνειρα(γαλάζιο)
Μπλε είμαστε, στο μπλε υπάρχουμε, στο μπλε ταξιδεύουμε... όλα μπλε... βαθύ μπλε.... σαν της νύχτας... σκοτεινό... μηλαδέρφι του μαύρου.
Επιλέγουμε πού θα ζήσουμε....Στον παράδεισο ή στην κόλαση..
Όπου και να μαστε νοσταλγούμε το άλλο αντίθετο...
Αλληγορικός ο παράδεισος,απ τα σύννεφα,τονο ουρανό,το ροζ και το γκρί,τα όνειρα και όλα όσα τον συνθέτουν.
Και να στο ξαναπώ... μερικά θα είναι πολύ μικρούλικα, να το ξέρεις... δεν βρίσκεται στην ποσότητα ή στο μέγεθος η πεμπτουσία του παραμυθιού, θα σ αρεσει,ειναι κ γλυκό...τα παραμυθια μπορεί να ναι μια λέξη μόνο....
Ούτε κατάλαβε ποτέ πώς βρέθηκε σε τούτο εδώ το νησί με τους Κύκλωπες. Τόσα χρόνια πάνε που ναυάγησε κι ακόμα δεν κατάφερε να θυμηθεί τι γυρεύει εδώ. Από πού ήρθε. Πού είχε να πάει. Πήρε το ραβδί που είχε φτιάξει από ξύλο σημύδας και χάραξε με τη μυτερή του άκρη άλλη μια γραμμή στον αμμόλοφο με τις καταιγίδες του........Καθώς ανοιγόταν με το σκαρί του την έβλεπε στο μώλο να ξεμακραίνει. Στην αρχή ήταν εκείνη. Μετά μια απροσδιόριστη μορφή. Έπειτα μια θολή σκιά που σιγά-σιγά μετατρεπόταν σε κουκίδα. Μέχρι που χάθηκε.
Στ' αυτιά του αντηχούσε ακόμα η φωνή της: "Καλό ταξίδι! Να προσέχεις".
Αποκοιμήθηκε κάτω απ το φτερό του...
Ένα μεγάλο δέλτα-Δ και μέσα στο τρίγωνο έβαλε ακόμα ένα Δελτα.Σαν δυο κορμιά που γινονται ένα δυσδιάστατα,ολότητα,πανσέληνος.
Έξι χρόνια είχε ν ακούσει τη φωνη της,άλλα τόσα να δει τα μάτια της,άλλα τόσα ν αγγίξει τα μαλλιά της.Το χρυσάφι μου- της έλεγε...
Και από έξι τα χρόνια έμοιαζαν 18...,20.....μια ολάκερη ζωή....
Η απόφαση όλη δική του,και η ευθύνη.Βάρος η απόφαση,βάρος και η ευθύνη.
Πλακωμένη η ζωή.
Από κείνο το μώλο....πώς μπλέκονται παράξενα οι ιστορίες....
Απόφαση χωρίς βάρος δεν υπάρχει... καμιά φορά γίνεται ασήκωτο... και πάντα ένας μώλος θα κρατάει κάποιο νεύμα τελευταίο, σαν τους τίτλους του τέλους που πέφτουν στις ταινίες...
Όταν η απόφαση είναι του απέναντι είναι πιο εύκολα τα πράγματα....Όταν την παίρνεις εσύ την απόφαση δεν έχεις δικαίωμα μετάθεσης ευθυνών...εκεί είναι που το βάρος πλακώνει.....
Ένα φτερό για το όνειρο...
Είναι πρωί.. Περπατάει αργά στα στενά του Πειραιά με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν δείχνει να βιάζεται για τίποτα. Ασυναίσθητα κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και βρίσκεται να βαδίζει στη μέση του δρόμου. Δυο τρεις φορές τον επαναφέρουν από τις σκέψεις του τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων.
Λίγο πιο κάτω πέφτει απρόσεχτα πάνω σ' ένα περαστικό: "Στραβωμάρα!".
Τον κοιτάζει. Στρέφει το βλέμμα του στον ουρανό. Ένας γλάρος κόβει βόλτες ακριβώς από πάνω του. Κατεβάζει το κεφάλι κι είναι νύχτα γύρω του.
Τι γρήγορα που παραδίνονται στο σκοτάδι οι μέρες κοντά στα λιμάνια…Η θάλασσα,τα σκαριά,οι γλάροι ,τα ταξίδια.....Το νησί,οι άνθρωποι μου,η ζωή που άφησα,η ζωή που αγαπάω αλλά δεν μπορώ να ζώ....το νησί.Η θάλασσα
Είπε και κούρνιαξε στο λευκό.Σιγοψιθυρίζοντας ένα τραγούδι.

Μην ανυσηχείς για το τζάκι.
Θα το σβήσω εγώ αργότερα...
Έτσι θα γυρίσει μια μέρα στο σκαρί του μώλου....
Σκέψεις λέξεις γράμματα..
"Ξάφνου μύρισε γιασεμί....Ανατρίχιασα...Πού να σαι;;"