Συννεφάκια...

Όταν συνάντησε τη Νίκη για πρώτη φορά,είδε εκείνα τα σύννεφα μπροστά στα μάτια της .
Τα σύννεφα που συχνά έμπαιναν ανάμεσα σε δυο ματιές και δεν τις άφηναν να αφεθούν.
Να δοθούν...
Τα μη καθαρά μάτια.
Εκείνα τα μάτια που κρύβουν λέξεις σκέψεις ή έστω δεν τις αφήνουν αυθόρμητα να βγουν και να ενώσουν.
Δεν έδωσε σημασία όμως.
Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις έβριζε το μυαλό της για καχυποψία.
Και άφησε την πόρτα ανοιχτή.
Δικαιολογούσε.
Μπορεί να ναι ο χαρακτήρας της τέτοιος ,σκεφτόταν κάθε φορά που ένα αρνητκό συναίσθημα της ξέφευγε.
Μπορεί να δίνεις βάση σε λεπτομέρειες....Οι λεπτομέρειες όμως πληγώνουν αν δεν έχεις μάθει να τις διαχειρίζεσαι.
Αλήθεια πώς διαχειρίζεσαι τις λέξεις;;
Τις μυτερές λέξεις.
Αυτές που προσπαθούν να διακοσμήσουν μυτερά συναισθήματα.
Θυμό,οργή,κακία,ζήλεια.
Και αφήνουν μια αίσθηση χαλασμένου αμύγδαλου στο στόμα.
Και λίγο παρακάτω.
Πέρασε καιρός.
Συχνά έμπαινε το γέλιο στη μέση.
Και ανοιξε διάπλατα την πόρτα.
Μια μέρα ξαφνικά έφτασαν τα λόγια.
Και αντικατάστησαν τις λέξεις.
Τα λόγια έμειναν.Έμειναν καιρό.Ρίζωσαν.
Απορούσε στην αρχή.Γιατί να έρθουν τέτοια λόγια.
Μετά πώς είναι δυνατόν να τ αφήνουν λεύτερα.
Ποτέ της δεν το μαθε.
Δεν το χώρεσε.
Ούτε το θελε να μάθει.
Προτίμησε να μείνει με τις σκέψεις.
Αυτές που επιβεβαίωσαν τα σύννεφα.
Αυτές που την κράτησαν κλεισμένη μέσα.
Λόγια σύννεφα σκέψεις και λέξεις όλα μαζί σε μια περίεργη ηχώ.
Τα ξερες,Τα πίστευες...
Κραυγή από λέξεις αλλά η μουσική διάπλατα για να μην ακούς....
Μικρό το κόστος....
Ώρα για ταμείο...
Αφέλεια...Σιχτήρια...