Η φωτογραφία αυτή ανέβηκε σήμερα το πρωί στο facebook....
Και με πήγε χρόνια πίσω...
Στα μεσημέρια του καλοκαιριού....
.....Μια φωνή της μάνας θα διέκοπτε τον μεσημεριανό απαραίτητο υπνάκο γύρω στις τρεισίμιση...
Μπάνιο...
Χωρίς δεύτερη κουβέντα σφεντόνες γινόμασταν και κατεβαίναμε τη ξύλινη σκάλα του σπιτιού.
Μαγιώ, καπέλα, κάτι χαβλού σορτσάκια με τη ρίγα στο πλάι, σαγιονάρες και δρόμο για τοφορτηγό. Το πράσινο.
Με δυό κινήσεις πάνω στην καρότσα ,κολλάγαμε στην καμπίνα, τα χέρια σφιχτά στο σιδερένιο σωλήνα που έδενε ο πατέρας τα μοσχάρια για την μεταφορά τους.
Με το μυαλό η πρώτη βουτιά είχε ήδη γίνει.
Και φτάναμε.
Πρώτα από μακριά , η εικόνα τούτη.
Το σπίτι,τότε ασβεστωμένο,παλιό εξοχικό της νονάς του αδερφού μου.
Με την ίδια αίσθηση που απέπνεαν όλα τα σπίτια τότε.
Ελευθερία,καλοκαίρι και ξεγνοιασιά.
Ύστερα η ίδια μυρωδιά.
Στάχυ, θυμάρι,αλυγαριά καμμένα απ τον ήλιο του μεσημεριού ,θαρρείς και προσπαθούσαν να πετάξουν από πάνω τους ,
ότι πιο βαρύ τους απέμεινε....
Το άρωμα.
Ανέδινε η γης καλοκαίρι....
Φεύγαμε βολίδες ο ένας να περάσει τον άλλο, πάντα ο Αποστόλης πιο σβέλτος,
στο στενάκι,
κάναμε δεξιά και κει γέμιζε το μάτι ουρανό και θάλασσα...
Ο Ασπροπόταμος έχει πολλά φύκια, που μας κράταγαν την ορμή
και τις σαγιονάρες κολλημένες πάνω τους.
Η βουτιά θα ήταν κατευθείαν και σύντομη...
Θα φτάναμε μέχρι εκεί που δεν πατούσαμε και θα γυρίζαμε βιαστικά.
Πάντα βιαστικά τα μπάνια με τον πατέρα μου.
Οι δουλειές περίμεναν, τα ζώα ήθελαν τάισμα και το μαγαζί γύρω στις τεσσεράμιση άνοιγμα.
Γκρινιάζαμε στο φευγιό, δεν πήγαιναν τα πόδια τώρα...σέρνονταν...-ποιό παιδί χόρτασε ποτέ παιχνίδι και θάλασσα;
Μούσκεμα θα σκαρφαλώναμε στην καυτή απ το λιοπύρι καρότσα.
Θα μας στέγνωνε ο αέρας εκεί κατά τον Άη- Γιώργη.
Και θα 'μενε η αλμύρα να ξασπρίζει χέρια και τα πρόσωπα.
Συναγωνισμός για την αλμύρα, η δοκιμή με τη γλώσσα και μόλις φάνηκε το χωριό απ τις στροφές...
Χορτασμένοι ...
Ταξίδι μακρινό η εικόνα τούτη σήμερα.
Εικόνα, μνήμη, μυρωδιά και γεύση....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου