Μια πνοή απ τα μελτέμια σου και λύθηκε η πένα
Να ξερες....
πάλι φοβάμαι ροδοπέταλο στα χέρια σου,λυγάω μπρος το γκρίζο των ματιών σου.
Κι ας κρατιέμαι σφιχτά απ το κορμί σου τις στογμές-στιγμές! μαζί σου.
Φεύγεις πλέεις και βουλιάζω ναυαγός στα σύννεφα.
Σελήνη μοναχή...γεμάτη απόψε.
Και κάθε πανσέληνο η μοναξιά να θεριεύει.
Ούτε ένα αστέρι συντροφιά.
Ούτε ο άνεμος μαζί της.
Ούτε ο ήλιος για ένα λεπτό πριν απ τη δύση.
Λευκό στη δύνη του μαύρου.
Πικρό χαμογέλιο αλύχτισμα της μοναξιάς μου.
Δυό κλώνοι βασιλικού μείναν σ ένα μονάχα χάδι.
Λιγοστό όσο και περίσσειο.
Ζωντανό σαν την μυρωδιά του βασιλικού.Για πάντα.
Νυχτιά μοναδική-μοναχική-μια ακόμα.
Αύριο-ο χρόνος πληθαίνει.
Γίνεται χρόνος.
Οι στιγμές-μνήμες.
Μνήμες-φόβος-συντροφιά-πόνος.
Να περνάς...
Μια σκέψη
Μια αγκαλιά
Διαστάσεις απουσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου