Η ματαιόδοξη προσαρμοστικότητα της απιστίας.

Απιστία δεν συγχώρεσε ποτέ.

Η σχέση στο μυαλό της περιλάμβανε πάντα δύο.

Έρωτες,λουλούδια καρδούλες αρκουδάκια και τα υπόλοιπα στερεότυπα σαχλά περιεχόμενα.

Μέχρι που τον γνώρισε.

Ψηλός μελαχρινός αδύνατος και όμορφος.

Η αγέρωχη ματιά του αγέρα.

Ο Βασίλης της Βάσως.
Και κείνη.

Η "άλλη".
Η "αντροχωρίστρα".

Αντιστάθηκε.-Γιατί;
Κρατήθηκε.-Γιατί;
Παραδόθηκε.
Στο τέλειο τρίγωνο.

Ο "άπιστος"Βασίλης.
Η "καημένη" Βάσω και εκείνη-Οι λαθεμένες ματιές του κόσμου..

Τίποτα δεν ήταν μετά το ίδιο.

Καμιά απ τις δύο δεν ένιωσε ζήλεια.
Καμία δεν ένιωσε ανταγωνισμό.
Όύτε παραμελημένη.

Και ας τις χώριζαν μόνο δυό όροφοι.

Η έννοια.Για την Βάσω.Οι καλημέρες τους.Η αγάπη που μοιράζοταν.Η προέκταση της αγάπης τους στα άκρα.Και στις δύο και από τις δύο.
Το πάθος τους.
Εκείνος για τις δύο.
Εκείνες για τους δύο .

Δεν τις περιόρισε ποτέ.Ούτε τη μια ούτε την άλλη.

Πολλές φορές κάτι βράδια απουσίας θέλησε να πάρει το μαξιλάρι της και να κατέβει κάτω.

"Κάντε πιο εκεί να πει",και να χαθεί στις τόσο γνώριμες μυρωδιές.
Στα χιλιοανακατεμένα υγρά των κορμιών τους.
Να αφεθεί στην άλλη μορφή του έρωτα.

Μα θυμόταν τις νύχτες της παρουσίας και μεταλλασόταν σε μια άλλη.
Έβγαινε και προσπαθούσε να τους αναστήσει σε ξένα κορμιά.
Στα παγκάκια του δρόμου,στις τουαλέτες των μαγαζιών,σε φτηνά κρεβάτια των άλλων.
Του κόσμου.Των απ έξω.Του κύκλου.Του κοινού κύκλου.
Και κείνος ακριβοδίκαιος έκοψε τον εαυτό του στα δύο.
Όχι δεν ήταν η απιστία που κυλούσε στο αίμα του.
Ούτε καν η ανάγκη να πνέει παντού ελεύθερος.
Ήταν τα τόσα που είχε να δώσει και στις δύο.
Στην καθεμιά ξεχωριστά.
Και στις δυό μαζί.
Ποτέ δεν είδε την μια σαν συμπλήρωμα της άλλης.
Η κάθεμια ήταν ανάγκη και έρωτας.
Ανάγκη και αγάπη.

Αγέρας πραγματικός.Και έφερε κοντά τον Ήλιο και τη Σελήνη.

Στεριά και θάλασσα.

Απιστία και δόσιμο.Πρίν και μετά.

Και ας απείχε το πριν με το μετά τρία κορμιά δρόμο.
Τεράστια απόσταση.

Παιχνίδι Ακανόνιστης και Νταλικέρη